BLOG

Δεκάδες άρθρα . Βελτιώστε τον τρόπο ζωής σας!

Η Αγκαλιά Στα Χρόνια της Πανδημίας

Εγώ ήμουν από τους τυχερούς της πανδημίας. Τόσο η δουλειά μου όσο και οι περισσότερες δραστηριότητές μου μπόρεσαν να συνεχιστούν, έστω διαδικτυακά. Κανένας πολύ κοντινός μου άνθρωπος δεν είχε πρόβλημα με τον ιό, ενώ ακόμα και στο πρώτο, πιο “βαρύ” Lockdown είχα την ευκαιρία να περάσω πολύ χρόνο με το αγόρι μου καθώς στην καθημερινότητα δεν έχουμε πολύ χρόνο μαζί. Ίσως αυτό που μου έλειψε περισσότερο ήταν η επαφή με τους γονείς μου. Να φάμε μαζί, να μπορώ να τους πάρω μια αγκαλιά ή να τους ζουζουνίσω λίγο. 

Ωστόσο δεν μου πέρασε αδιάφορη η κατάσταση που κυριαρχούσε, Οι άνθρωποι που δεν είχαν άλλη επιλογή από το να μείνουν μόνοι. Νέοι φοβισμένοι ότι χάνουν χρόνο της ζωής τους, ηλικιωμένοι που ήξεραν πως δεν είχαν πολύ χρόνο ακόμα και ίσως η ζωή τους τελείωνε έτσι, στην απομόνωση, μακριά από τους δικούς τους. Άνθρωποι που έχαναν τους αγαπημένους τους και δεν είχαν ούτε την ευκαιρία να τους αντικρίσουν για μια τελευταία φορά. Όσο καλά κι αν πέρναγα εγώ κάτι έλειπε. Ήθελα να νιώσω χρήσιμη γιατί δεν είμαι μόνη μου στον κόσμο. Ευτυχώς μου δόθηκε η ευκαιρία μέσα από ομάδα ειδικών ψυχικής υγείας να προσφέρω κάποια στήριξη σε κάποιους ανθρώπους.

Άμα κοιτάξω στο σύνολο των πραγμάτων, επειδή η πανδημία και αυτή η κατάσταση κάποια στιγμή θα τελειώσει. Κάποια στιγμή. Αλλά φοβάμαι αυτό που θα αφήσει πίσω. Και ήδη έχει ξεκινήσει. Φοβάμαι ότι οι άνθρωποι θα απομακρυνθούν κι άλλο μεταξύ τους. Ότι θα συνεχίσουμε να αναρωτιόμαστε αν αυτός που έχουμε απέναντί μας θέλει να τον πάρουμε αγκαλιά ή όχι. Και πιστεύω ότι οι άνθρωποι εδώ και πολλά χρόνια είμαστε πιο παγωμένοι και απομακρυσμένοι από τον διπλανό. Όλη αυτή η κατάσταση δεν βοήθησε και φοβάμαι ότι χειροτέρεψε. Και ακόμα περισσότερο φοβάμαι για τους πολύ πολύ νέους, τα μικρά παιδιά, που τώρα μαθαίνουν τι σημαίνει να είσαι κοινωνικό ον, να χτίζεις σχέσεις, να έχεις επαφή, ακόμα και σωματική με τον άλλον. Στη φάση που πρέπει να μαθαίνουν να ανοίγονται και να χτίζουν σχέσεις, βλέπουν φόβο, “απαγόρευση” έντονης επαφής, και το άσχημο είναι ότι αυτές είναι οι πρώτες τους εμπειρίες. Εμείς έχουμε κι άλλες, εάν προσπαθήσουμε και εάν έχουμε θάρρος, θα θυμηθούμε το πώς ήταν και θα το φτιάξουμε από την αρχή. Τα παιδιά αυτά όμως δεν έχουν γνωρίσει άλλη πραγματικότητα. Αυτή είναι. Και πιστεύω πως πρέπει με όλες μας τις δυνάμεις να τους δείξουμε πως δεν είναι έτσι ο κόσμος, δεν είναι έτσι οι σχέσεις, δεν είναι αυτό το “φυσιολογικό”. Θα πρέπει να μάθουμε να αγκαλιάζουμε ακόμα περισσότερο, για να μπορούν να το δουν. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτή η αγκαλιά. 

 

Πηγή Εικόνας: Pixabay.com

Για Τον Παππού

Φως και σκοτάδι. Είναι ο μόνος τρόπος για να περιγράψω την σχέση μου με τον παππού. Δύο στοιχεία που είναι αδύνατον να συνυπάρξουν. Ένα από τα δύο χάνεται. Θυσιάζεται, αφήνοντας το άλλο να υπερισχύσει. Το σκοτάδι πάντα νικούσε. Η σχέση μας ήταν πάντα τυπική. Όπως η σχέση ενός στρατιώτη με τον λοχαγό του. Απόμακρη και ψυχρή. Όλα είναι ειδικά. Υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος που οφείλεις να κάνεις τα πάντα. Μόνο ένας τρόπος είναι σωστός και μόνο αν τον ακολουθήσεις είσαι αρκετός, άξιος προσοχής. 

Επιβεβαίωση. Αυτό είναι που όλοι αναζητούν. Αυτό ήταν που έψαχνα κι εγώ σε αυτή την σχέση. Στο βωμό αυτής της σιγουριάς θυσίαζα τον εγωισμό μου. Γυρνούσα πάντα πίσω όσο άσχημα κι αν ήταν τα πράγματα. Όσο άσχημα κι αν είχα πληγωθεί. Και ήμουν εντάξει με αυτό. Γιατί μόνο έτσι γίνονταν όλα πιο φωτεινά. Ακριβώς όπως ένα ουράνιο τόξο εμφανίζεται μέσα στη βροχή, δίνοντας σου ελπίδα πως όλα πάνε καλά. Αυτές οι φωτεινές στιγμές είναι οι αγαπημένες μου με τον παππού, οι αναμνήσεις που κρατώ πιο κοντά στην καρδιά μου και οι μόνες που επιλέγω να θυμάμαι. Μπορεί να είναι λίγες αλλά είναι τόσο καθαρές μέσα στο μυαλό μου που σχεδόν μπορώ να γυρίσω πίσω το χρόνο και να τις ξαναζήσω. Με βάση αυτές θέλω να τον θυμάμαι. Θέλω να τον θυμάμαι ως το άτομο που με παρακίνησε να μάθω μουσική. Που μου πήρε το πρώτο μου αρμόνιο. Ως το άτομο που έπαιζε με εμένα και τα ξαδέρφια μου στην αυλή όταν ήμουν μικρή. Ακόμα κι όταν ήταν κουρασμένος. Θα έδινα τα πάντα για να παίξω άλλη μια φορά μαζί του. Θέλω να τον θυμάμαι ως το άτομο που με αγαπούσε. Γιατί το ξέρω ότι με αγαπούσε. Φρόντιζε να αγοράζει πάντα τις αγαπημένες μου λιχουδιές όταν ήξερε ότι θα πάμε και μου έγραφε ευχετήριες κάρτες κάθε χρόνο στα γενέθλια μου. Τις έχω κρατήσει σχεδόν όλες. Πλέον έχω μία από αυτές πάντα στο πορτοφόλι μου. 

Αυτό το φως όμως χανόταν εξαιρετικά γρήγορα. Ποτέ δεν πρόλαβα να το ευχαριστηθώ. Και όσο μεγάλωνα το φως εμφανιζόταν όλο και πιο σπάνια, μέχρι που ηττήθηκε από το σκοτάδι και χάθηκε για πάντα. Είναι πολύ δύσκολο να θυμηθώ την τελευταία φορά που ένιωσα ότι είμαι κοντά του. Υπήρχε πάντα απόσταση. Νομίζω ότι σε ένα βαθμό τον φοβόμουν. Τον φοβόμουν γιατί οι περισσότερες αναμνήσεις μου από εκείνον είναι σκοτεινές. Δεν ένιωσα ποτέ ότι ήμουν αρκετή. Δεν ένιωσα ποτέ ότι τον έκανα περήφανο. Σε ένα βαθμό χαίρομαι, γιατί δεν ήθελα να του μοιάσω. Αυτός ήταν πάντα ένας από τους μεγαλύτερούς μου φόβους, να μην μοιάσω σε εκείνον ή στον μπαμπά. Δεν ξέρω αν ήταν κακός άνθρωπος, εννοώ ποιος ορίζει τι είναι κακό και τι καλό, αλλά ήταν σίγουρα σκληρός ή τουλάχιστον έτσι ήταν με εμάς. Ήταν ακραίος. Ήθελε πάντα να τον κοιτάμε όταν μιλάει. Αν δεν το έκανες θα το έπαιρνε πάντα ως προσβολή και θα έφευγε από το δωμάτιο μουρμουρίζοντας διάφορες βρισιές. Έβριζε πολύ: εμένα, την αδερφή μου, τη γιαγιά, και όταν ξεθύμαινε ο θυμός του σου μίλαγε σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Μας είχε μιλήσει πολύ σκληρά. Βασικά ό,τι και να έλεγε είχε αυστηρό τόνο σαν να ήθελε να σε μαλώσει. Λίγο πριν τον χάσουμε είχαμε τσακωθεί άσχημα. Μου είχε πει ότι δεν έχω αρχές, ότι δεν έχω προσωπικότητα, και πως δεν τον ένοιαζε αν δεν τον ξαναεπισκεφθούμε. Δεν ήταν η πρώτη φορά που μου έλεγε κάτι τέτοιο, ούτε η πρώτη φορά που με έδιωχνε από το σπίτι του, όμως κάθε φορά με πλήγωνε το ίδιο αν όχι περισσότερο. 

Η αλήθεια είναι ότι μετά από ένα σημείο σταμάτησα να προσπαθώ. Δεν έβρισκα το νόημα. Ήξερα ότι δεν θα αλλάξει κάτι και είχα κουραστεί. Έδινα συνεχώς ευκαιρίες, επέστρεφα περιμένοντας κάτι να αλλάξει, αλλά κάθε φορά ήταν πιο απογοητευτική από την προηγούμενη. Μία συγγνώμη θα μου αρκούσε. Βασικά ήταν το μόνο που ζητούσα αλλά δεν το πήρα ποτέ. Μέχρι πρόσφατα ήμουν εντάξει με την απόσταση που είχε δημιουργηθεί, δεν με πείραζε που δεν τον έβλεπα τόσο συχνά όσο παλιά. Πλέον με πειράζει. Βασικά μετανιώνω γιατί ίσως αν είχα προσπαθήσει λίγο παραπάνω τα πράγματα να ήταν αλλιώς. Σκέφτομαι τι θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά. Δύο τρεις ημέρες πριν τον χάσουμε θυμάμαι που μου είχε πει ο μπαμπάς να τον πάρω τηλέφωνο. Δεν το έκανα ποτέ. Θα μπορούσα όμως να το είχα κάνει. Νόμιζα ότι δεν με ένοιαζε αν θα του μιλήσω. Ήμουν σκληρή. Την τελευταία φορά που τον είδα είχαμε τσακωθεί. Την τελευταία φορά που του μίλησα ήμουν θυμωμένη. Του μίλησα ψυχρά. Θυμάμαι τόσο έντονα την ημέρα που έφυγε από τη ζωή. Θυμάμαι ότι ήμουν με τη μαμά και τον σύντροφο της και βλέπαμε ταινία. Από το πουθενά έλαβα μήνυμα από τον μπαμπά ότι ο παππούς έπεσε ξαφνικά και χτύπησε το κεφάλι του και πως πηγαίνει στο νοσοκομείο να τον δει. Μου είχε πει ψέματα θέλοντας να μην με τρομάξει. Πολύ αργότερα έμαθα ότι ο παππούς είχε φύγει από τη ζωή από ανακοπή πολύ πριν λάβω εγώ αυτό το μήνυμα στο κινητό μου. Παρόλα αυτά διαβάζοντας αυτό το μήνυμα αντέδρασα αρχικά εντελώς αδιάφορα στην ιδέα ότι ο παππούς μου είχε τραυματιστεί. Μισώ τον εαυτό μου γι΄αυτό. Μισώ το πόσο αυστηρή και κακιά ήμουν. Θυμάμαι ότι γύρισα στη μαμά και είπα κάτι τύπου “ρόδα είναι και γυρίζει”. Είπα κάτι τέτοιο για έναν άνθρωπο που θεωρητικά είχε χτυπηθεί, εννοώντας ότι του άξιζε. Ξέρω ότι το είπα πάνω στο θυμό μου αλλά αυτό δεν το δικαιολογεί. Δεν δικαιολογείται να σκέφτομαι έτσι για έναν άλλο άνθρωπο, όσο άσχημα κι αν μου έχει φερθεί. Από τότε σκέφτομαι συνεχώς το ίδιο πράγμα. Σκέφτομαι πως ο παππούς με άκουσε. Δεν ξέρω τι γίνεται μετά το θάνατο αλλά με σκοτώνει η ιδέα ότι ο παππούς με άκουσε να λέω κάτι τέτοιο. Μου πήρε εβδομάδες για να μπορέσω να κοιμηθώ. Αισθανόμουν συνεχώς ότι ο παππούς ήταν κάπου μέσα στο δωμάτιο. Ακόμα αισθάνομαι καμιά φορά ότι βρίσκεται κάπου και με βλέπει. Με τρομάζει αυτή η σκέψη. Δεν έχω συνηθίσει ακόμα ότι δεν είναι εδώ. Νιώθω περίεργα όταν πηγαίνω στη γιαγιά, όταν κάθομαι στην πολυθρόνα του, όταν περνάω από το δωμάτιο του, όταν περνάω από το δωμάτιο του, ή όταν βλέπω τα πράγματα του στην ίδια ακριβώς θέση που τα άφησε. Τον αγαπούσα πολύ, όμως δεν αισθάνομαι ότι του το έδειξα ποτέ. Θέλω να τον κάνω περήφανο. Θέλω να ξέρω ότι θα με συγχωρήσει γι΄αυτό που είπα ή για οτιδήποτε άλλο κακό έχω πει. Εγώ το έχω κάνει. Τον έχω συγχωρέσει και αν είχα την ευκαιρία θα ήθελα απλά να τον πάρω μια αγκαλιά και να του πω ότι τον αγαπώ, γιατί δεν το έκανα ποτέ. 

Πηγή Εικόνας: www.pixabay.com

Ελευθερία

Τι είναι ελευθερία?

Δεν είναι περιστασιακή

Δεν είναι να έχεις

τα χαρτιά να λένε πως 

επιτρέπεται να βγεις λίγες ώρες εξω.

Η ελευθερία είναι να γελάς

να τρέχεις έξω στο πάρκο

Η ελευθερία είναι συναίσθημα

να νιώθεις παιδί στην καρδιά.

Η ελευθερία είναι να τρως παγωτό

γιατί μπορείς.

Να φοράς ότι γουστάρεις

γιατί το θέλεις.

Ελευθερία είναι να είσαι αυθόρμητος

να μην έχεις πάντα ένα ακριβές πλάνο.

Ελευθερία είναι να μπορείς να ακούς την δική σου φωνή

κάτω από την αδιάκοπη φωνή της Ανορεξίας.

Ελευθερία είναι δικές σου φωτογραφίες που χαμογελάς 

και γελάς διασκεδάζοντας.

Δεν είναι πιεσμένο ή αναγκασμένο

είναι στιγμές που δεν μπορούν να ξαναφτιαχτούν.

Είναι αναμνήσεις, είναι να ζεις πραγματικά 

είναι η ευκαιρία σου να νιώσεις.

Ελευθερία δεν είναι απλά μια λέξη,

είναι κάτι που δουλεύεις σκληρά να το κάνεις αληθινό.

Βλέπεις, μπορείς να κερδίσεις ελευθερία από νοσοκομεία και περιορισμούς,

μπορείς να κερδίσεις την άδεια να κάνεις μια δραστηριότητα 

που θέλεις.

Αλλά την ελευθερία την βρίσκεις μέσα σου

όταν δώσεις στον εαυτό σου δικαίωμα να αναπνεύσει ξανά.

Όταν δεν δίνεις στην φωνή μέσα σου την δύναμη να σε ελέγχει.

Όταν βρεις τον εαυτό σου στο σκοτάδι και ανάβεις πυροτεχνήματα.

Όταν νιώθεις μόνος και ζητάς συντροφιά.

Όταν κοιμάσαι μέσα την νύχτα και γελάς μέσα στην μέρα.

Όταν μπορείς να είσαι με άλλους 

Ή και μόνος,

και είσαι βέβαιος πως είσαι καλά.

Ελευθερία είναι να γελάς, να χαμογελάς, να είσαι χαρούμενος,

Αλλά και να κλαις, να μην είσαι καλά και είναι εντάξει.

Είναι να είσαι εσύ, ολόψυχα εσύ.

 

Υπογραφή: Π.Β.

Πηγή Εικόνας: https://unsplash.com

Καθρέφτη Καθρεφτάκι Μου …

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποιος / ποια είναι η ομορφότερος /-η?  – Εννοείται εγώ!

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποιος /ποια είναι η εξυπνότερος /-η?  – Εννοείται εγώ!

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποιος έχει πάντα δίκιο? – Εννοείται εγώ!

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποιος τα ξέρει πάντα όλα?  – Εννοείται εγώ! Και εννοείται ότι τα ξέρω όλα καλύτερα από τον καθένα!

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου για ποιον μιλούν πάντα όλοι?  – Εννοείται για εμένα!

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου σε ποιον πρέπει να γίνεται πάντα το χατίρι ?  – Εννοείται ότι προηγούμαι πάντα κι αλοίμονο αν κάποιος προσπαθήσει να διεκδικήσει τα φώτα της δημοσιότητας πρώτος αντί της θέσης μου!

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποιος δεν ξέρει τι σημαίνει η λέξη “συγγνώμη”?  – Μα εγώ δεν κάνω ποτέ λάθη, τι εννοείτε? Οι άλλοι ευθύνονται πάντα για όσα περνάω.

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποιος έχει τη μεγαλύτερη δύναμη? – Εννοείται εγώ! Κανείς δεν μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα από μένα!

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποιος μπορεί να καταφέρει τα πάντα στη ζωή του και να μην τον νοιάζει τίποτα για τις συνθήκες γύρω του? –  Εννοείται εγώ! 

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου υπάρχει περίπτωση να παρουσιάζει η δική μου συμπεριφορά κάποιο πρόβλημα? – Μα ποιος τόλμησε να σκεφτεί ότι θα μπορούσε να υπάρχει πρόβλημα? 

Ένας άνθρωπος που πάσχει από ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας δεν αποδέχεται τις αδυναμίες του καθώς δεν αναγνωρίζει καθόλου την ύπαρξη τους. Χρησιμοποιεί την πανοπλία του εγωκεντρισμού του έχοντας όπλο στη φαρέτρα του τις λεκτικές επιθέσεις, την επίκριση, τις εκρήξεις θυμού κατά τις περιπτώσεις που βρει “δύσκολους” αντιπάλους απέναντι του. Οι επιθέσεις του μπορεί να είναι τόσο παθητικοεπιθετικές όσο και άμεσα λεκτικά επιθετικές αν θεωρήσει ότι βρίσκει πρόσφορο το έδαφος μιας συζήτησης. Συνήθως βέβαια φέρεται παθητικοεπιθετικά καθώς επιθυμεί να γίνεται αποδεκτός από τους γύρω του χωρίς να καταλαβαίνουν οι υπόλοιποι αν τους προσβάλλει ή όχι, μιας και αυτό το θεωρεί πλεονέκτημα της εξυπνάδας του. Χαρακτηρίζεται από εγωκεντρικές συμπεριφορές προς το περιβάλλον του και εκλογικεύει πάντα τις συμπεριφορές του ως φυσιολογικές χωρίς να αντιλαμβάνεται τους πραγματικούς λόγους που κάποιοι μπορεί να απομακρύνονται από εκείνον ή που τον φοβούνται ή που σωπαίνουν απέναντι του. Δεν έχει επίγνωση των συνεπειών της συμπεριφοράς του καθώς θεωρεί πως ό,τι κι αν πράττει είναι πάντα το σωστότερο όλων. 

Χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτών των ανθρώπων είναι ότι συνήθως επιδιώκουν να γίνονται το επίκεντρο μιας παρέας και μιλούν αδιάκοπα, διακόπτοντας τους υπόλοιπους και προβάλλοντας τις ψευδείς γνώσεις τους ως μεγάλα επιτεύγματα. Η συμπεριφορά αυτή μπορεί στην αρχή να παραπλανήσει κάποιους ακροατές τους καθώς καταφέρνουν να γίνουν γοητευτικοί μέσω του τρόπου που κερδίζουν το ενδιαφέρον στις παρέες, αλλά αυτό το κέρδος τους διαρκεί μόνο βραχυπρόθεσμα. Κατά συνέπεια μπορεί να είναι πολύ κοινωνικοί άνθρωποι αλλά οι πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις τους είναι εξαιρετικά ελάχιστες και συνήθως περιορίζονται στα ελάχιστα κοντινά άτομα του οικογενειακού τους περιβάλλοντος που τους έχουν συνηθίσει. Μάλιστα, εάν κάποιος προσπαθήσει να τους βάλει κάποιο όριο στη συμπεριφορά τους, οι συνήθεις αντιδράσεις τους είναι είτε οι λεκτικές επιθέσεις, η διακοπή της επικοινωνίας για κάποιο διάστημα, η απουσία τρυφερότητας ή ακόμα και η απουσία της έκφρασης του ερωτικού τους ενδιαφέροντος εάν το πρόσωπο με το οποίο έχουν παρεξηγηθεί είναι ο σύντροφός τους . Αυτό συμβαίνει γιατί δεν αντέχουν το ενδεχόμενο κάποιος να σπάσει τον καθρέφτη τους. Σε κάθε περίπτωση, ο ψυχισμός τους δεν αντέχει να διερευνήσει το ενδεχόμενο να έχουν χειριστεί οι ίδιοι εσφαλμένα κάποια κατάσταση, οπότε αναγκάζουν το περιβάλλον τους να φέρεται ενοχικά μέσω της επιβολής μιας “τιμωρητικής συμπεριφοράς” παρόλο που συνήθως το περιβάλλον δεν φέρει ευθύνη με αντικειμενικά κριτήρια. 

Οι άνθρωποι που πάσχουν από τη συγκεκριμένη διαταραχή προσωπικότητας σπάνια καταφέρνουν να θεραπευτούν. Αυτό συμβαίνει κυρίως επειδή αποφεύγουν οποιοδήποτε σημείο επίγνωσης άρα και επαφής με την πραγματικότητα, και κατά συνέπεια δεν αναζητούν εύκολα θεραπεία. Ακόμα, αν αναζητήσουν βρίσκουν τρόπους να υποτιμήσουν τις θεραπευτικές διαδικασίες και διακόπτουν τις συνεδρίες σε σύντομο χρονικό διάστημα. Συνήθεις περιπτώσεις που καταφέρνουν να συνδεθούν πραγματικά με κάποιον θεραπευτή είναι το ενδεχόμενο αναζήτησης βοήθειας με κύριο στόχο την αντιμετώπιση της κατάθλιψης στην οποία υποπίπτουν εάν τους συμβεί κάποια αρνητική κριτική από πρόσωπο που δεν θα το περίμεναν ή αν εκείνο το πρόσωπο περιορίσει εξαιρετικά τις επαφές μαζί τους. Πίσω από όλη αυτή τη σκληρότητα του εγωκεντρισμού και της εγωπάθειας κρύβονται συνήθως τρομερά ψυχικά τραύματα από την παιδική ηλικία, επώδυνα συναισθήματα μοναξιάς, κατωτερότητας και πολλές ανασφάλειες που το άτομο δυσκολεύεται να αντιληφθεί και να αποδεχθεί ώστε να μπορέσει να ζήσει σε έναν πιο αληθινό κόσμο. Προτιμά λοιπόν να χτίζει γύρω του έναν κόσμο ψευδή, που νομίζει ότι τον αποδέχεται και ζει χαρούμενο μέσα σε αυτόν, χωρίς να αντιλαμβάνεται ποτέ ότι στην πραγματικότητα αυτός ο κόσμος έχει απλά επιλέξει για διάφορα προσωπικά κίνητρα να ανέχεται κάποιες συμπεριφορές. Τα άτομα αυτά θα κατέληγαν τραγικά δυστυχισμένα αν ο καθρέφτης τους όντως έσπαζε εξαιτίας κάποιου άλλου ατόμου ή ή κάποιας επώδυνα στρεσσογόνας κατάστασης με την οποία μπορεί να τους έφερνε αντιμέτωπους η ίδια η ζωή χωρίς να το προσμένουν. Για το λόγο αυτό σπάνια κάποιος καταφέρνει να “δει” τις πραγματικές ευαλωτότητές τους εφόσον δεν τολμούν ούτε οι ίδιοι να τις δουν όταν μένουν μόνοι με τον εαυτό τους. 

Κλείνοντας, είναι χρήσιμο να διαχωρίσει κανείς την αυτοπεποίθηση, την αυτοεκτίμηση και την αυτοφροντίδα από τον εγωκεντρισμό του ατόμου που πάσχει από ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας. Οι τρεις πρώτες έννοιες είναι δείγματα ψυχικής υγείας και ποιότητας ζωής που καθοδηγείται από την αυτοεπίγνωση, αξία που αποτελεί το ζητούμενο μέχρι τα βαθειά γεράματα του ανθρώπου. Απεναντίας ο εγωκεντρισμός όπως περιγράφηκε αναλυτικά στο άρθρο συνιστά μέρος παθολογικών συμπεριφορών ενός ατόμου που στη συγκεκριμένη περίπτωση μπορούν να γίνουν δυνητικά έως και πλήρως αυτοκαταστροφικές καθώς το άτομο δεν διακατέχεται καθόλου από υγιή στοιχεία αυτοεπίγνωσης. 

Πηγή Εικόνας: Pixabay.com

Εσύ Θα Αγαπούσες Έναν Άνθρωπο Σαν Εσένα?

Οι κοινωνικές νόρμες συχνά μας οδηγούν να προσαρμοζόμαστε είτε συμπεριφορικά είτε εμφανισιακά είτε σε οποιοδήποτε επίπεδο κρίνει κανείς ότι χρειάζεται προκειμένου να νιώθει αποδεκτός ανάμεσα σε ένα σύνολο ανθρώπων. Παράλληλα, οι άνθρωποι έχουμε την τάση να κρίνουμε εύκολα τους γύρω μας , γνωστούς και αγνώστους μας, με βάση τα διάφορα χαρακτηριστικά τους. Κρίνουμε θετικά είτε αρνητικά, αξιολογούμε, επικρίνουμε, ακυρώνουμε, βιώνουμε διάφορα συναισθήματα – θετικά και δυσάρεστα- όπως αυτά προκύπτουν από τις πεποιθήσεις μας ή τις αυτόματες σκέψεις μας. 

Από την άλλη μεριά φαντάζει δύσκολο ή είναι πιο σπάνιο και σίγουρα πιο επίπονο να προβεί κάποιος και στην αυτοκριτική του και παράλληλα να προσπαθεί να είναι δίκαιος και ειλικρινής πρώτα με τον εαυτό του και μετά με τους συνανθρώπους του, τόσο για τα προτερήματα που τον χαρακτηρίζουν όσο και για τα μειονεκτήματά του. Με αυτό τον τρόπο καταλήγει κανείς συχνά να αποδίδει στους άλλους πολλά από όσα συμβαίνουν στη δική του ζωή. Ακόμα τείνει να αξιολογεί την εμφάνιση κάποιου, την καταγωγή του, τον τρόπο εργασίας του, τον τρόπο που σχετίζεται με άλλους ανθρώπους, τον τρόπο που αυτοπαρουσιάζεται κάποιος άλλος σαν άνθρωπος, τις ερωτικές επιλογές των άλλων, τις συνήθειες τους, το ενδεχόμενο να αγαπούν ή όχι τα κατοικίδια ζώα, ακόμα και τον τόπο που μπορεί να έχουν επιλέξει κάποιοι να μείνουν. Είτε όλα τα παραπάνω αξιολογούνται με θετικό πρόσημο είτε με αρνητικό, συνήθως δεν αναγνωρίζει κανείς εύκολα τους λόγους που ο ίδιος σκέφτεται με τέτοιο τρόπο. 

Για παράδειγμα:

Πριν κρίνει κάποιος κάποιον για την εμφάνιση του αναρωτήθηκε ποτέ τους λόγους που τον ενοχλεί η εμφάνιση του? Δεν είναι δικαίωμα του να είναι πολύ αδύνατος, ευτραφής ή παχύσαρκος? Δεν είναι δικαίωμά του να ντύνεται με τα ρούχα που ο ίδιος επιθυμεί? Δεν έχει το δικαίωμα να έχει βάψει τα μαλλιά του σε όποιο χρώμα θέλει, να φοράει πολλά ή καθόλου σκουλαρίκια, να έχει πολλά ή περίεργα τατουάζ? Δεν έχει δικαίωμα να υιοθετεί το δικό του στυλ ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν προσέχουν ιδιαίτερα την εμφάνισή τους? Εκείνον που τα κρίνει γιατί τον απασχολεί τόσο? Απλά για να έχει κάτι να συμφωνεί ή για να έχει κάτι να κοροϊδεύει? Αναρωτήθηκε πώς θα ένιωθε αν αντιλαμβανόταν ότι κάποιος τον κρίνει για παρόμοιους λόγους? Είναι μόνο δικό του το δικαίωμα αυτό? 

Πριν κρίνει κάποιος κάποιον για την καταγωγή του, αναρωτήθηκε ποτέ τους λόγους που τον ενοχλεί ή όχι εκείνη? Τι τον κάνει να πιστεύει ότι η δική του καταγωγή είναι καλύτερη ή χειρότερη, περισσότερο ή λιγότερο σημαντική από του άλλου ανθρώπου? Εκείνος πώς θα ένιωθε αν διαπίστωνε ότι τον κρίνουν θετικά ή αρνητικά με τον ίδιο τρόπο ή για παρόμοιους λόγους?

Πριν κρίνει κάποιος κάποιον για τον τρόπο που σχετίζεται με τους άλλους ανθρώπους αναρωτήθηκε γιατί τον ενοχλεί ή γιατί τον απασχολεί αυτό? Δεν είναι δικαίωμα του να αγαπάει με τον τρόπο που θέλει όποιον θέλει? Δεν είναι δικαίωμα του να επιλέγει τους φίλους που θεωρεί πως του ταιριάζουν? Δεν έχει δικαίωμα να έχει ακόμα και τους “λάθος” ανθρώπους γύρω του? Δεν έχει δικαίωμα να επιλέγει τους ερωτικούς του συντρόφους όπως ο ίδιος θέλει? Αναρωτήθηκε ποτέ ποιοι είναι οι αληθινοί λόγοι που τον κινητοποιούν να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τον τρόπο έκφρασης συναισθημάτων των άλλων? 

Μα πάνω από όλα, και για να μην εισπράξει κανείς ότι ο στόχος του συγκεκριμένου άρθρου ήταν να κριθούν όσοι κρίνουν, και κατά συνέπεια να συνεχιστεί ο ίδιος φαύλος κύκλος , είναι πολύ σημαντικό να ξεκαθαριστεί ο στόχος της συγγραφής των παραπάνω παραδειγμάτων:

Όλοι ανεξαιρέτως κρίνουμε, αξιολογούμε θετικά ή αρνητικά όσα συμβαίνουν γύρω μας ή τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν ή τις καταστάσεις που βιώνουμε. Η κρίση είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης και ο καθένας είναι ελεύθερος να εκφράζει τις απόψεις του. Όμως είναι σημαντικό να μη μένουμε μόνο στην κριτική των άλλων αλλά να προσπαθούμε να κατανοούμε και τους λόγους που την ασκούμε είτε θετικά είτε όχι. Παράλληλα και πάνω από όλα, είναι αναγκαίο να προσπαθούμε να κάνουμε και την αυτοκριτική μας ώστε να βελτιωνόμαστε. Να βελτιωνόμαστε τόσο για εμάς τους ίδιους όσο και για τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας. Να βελτιωνόμαστε για να μπορούμε να βασιζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και να προχωράμε στη ζωή μας. Να βελτιωνόμαστε για να μπορούμε να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας και να σταματήσουμε να αποδίδουμε συνεχώς ευθύνες στους άλλους ή στις καταστάσεις για όσα μας βασανίζουν. Δεν έχουμε τη βούληση σαν όπλο μόνο για κάνουμε κριτική σε όσα μας περιβάλλουν. Έχουμε τη βούληση και για να αποφασίζουμε οι ίδιοι τον τρόπο που θα αξιοποιήσουμε τις καταστάσεις της ζωής μας και να επωμιζόμαστε τις ευθύνες των πράξεων μας. 

Εσύ πριν κρίνεις τον τρόπο που αγαπά κάποιος , έμαθες να αγαπάς εσένα? Τι έκανες για να σε γνωρίσεις καλύτερα? 

Πριν κρίνεις όσους έχουν ή δεν έχουν κατοικίδια ζώα και τον τρόπο που τα φροντίζουν, έχεις φροντίσει κάποιο ζώο ώστε να έχεις άποψη? Ή ακόμα προσέγγισες κάποιον να τον ρωτήσεις ποια είναι η δική του άποψη ή ανάγκη? 

Αναγνωρίζεις αν κρίνεις κάποια πράγματα ή ανθρώπους ή καταστάσεις επειδή φοβάσαι, επειδή έχεις ανασφάλειες, επειδή σου προκαλούν τρομακτικές δικές σου αναμνήσεις? 

Θυμήθηκες να στοιχειοθετήσεις τις απόψεις σου με τα δικά σου επιχειρήματα και παράλληλα να προσπαθείς να σεβαστείς τις απόψεις των άλλων με τα δικά τους επιχειρήματα? 

Ήσουν πρόθυμος να προσπαθήσεις να βρεις έναν τρόπο να εργαστείς ώστε να έχεις κάποιο εισόδημα προς επιβίωση, ακόμα κι αν χρειαστεί παροδικά να κάνεις κάτι που δεν είναι επιλογή που σε καλύπτει , αντί να αναλώνεσαι στο να κατηγορείς τις συνθήκες της ζωής που δεν βρίσκεις τη θέση εργασίας που επιθυμείς? 

Εσύ κάνεις πράγματα αυτοφροντίδας καθημερινά ώστε να νιώθεις ότι υπάρχεις και είσαι σημαντικός για εσένα?

Εσύ προσπαθείς να αποφεύγεις συμπεριφορές που σε πληγώνουν και μακροπρόθεσμα πληγώνουν και ανθρώπους που νοιάζονται πραγματικά για εσένα? 

Προσπαθείς άραγε να σου αναγνωρίσεις τα μικρά επιτεύγματα σου μέσα στην ημέρα σου ή τα θεωρείς όλα δεδομένα όσα καταφέρνεις? 

Προσπαθείς να εκφράζεις την αγάπη σου αλλά και όλα τα πραγματικά συναισθήματα σου σε όσους αγαπάς και είναι σημαντικοί για εσένα? Ή μένεις μόνο στην κριτική προς άλλους που πράττουν ή δεν πράττουν σύμφωνα με τις απόψεις σου? 

Προσπαθείς να δείχνεις σεβασμό πρώτα σε σένα και μετά στους υπόλοιπους?

Προσπαθείς να μιλάς ειλικρινά και να διεκδικείς όσα θες αντί να περιμένεις οι άλλοι να τα καταλάβουν μόνοι τους και να σου τα προσφέρουν?

Προσπαθείς να σέβεσαι όσα νιώθεις?

Προσπαθείς να μη σε κρίνεις υπερβολικά αυστηρά , αλλά αυστηρά και δίκαια?

Ποια είναι η σχέση σου με τον εαυτό σου? Θεωρείς ότι αξίζεις την αγάπη σου και την αγάπη των άλλων? 

Με λίγα λόγια… ΕΣΥ Θα Αγαπούσες Έναν Άνθρωπο Σαν Εσένα??? 

Πηγή Εικόνας: Pixabay.com

Η Ευγνωμοσύνη Στη Ζωή Μας

“Δεν είναι η ευτυχία που μας κάνει να είμαστε ευγνώμονες, αλλά η ευγνωμοσύνη που μας κάνει ευτυχισμένους.” – David Steindl-Rast

Η ευγνωμοσύνη είναι αρετή, είναι συναίσθημα, είναι κάτι τόσο απλό και παράλληλα τόσο δύσκολο για να το νιώσεις. Σημαίνει να δίνει κανείς σημασία στα απλά, τα καθημερινά, αυτά που πραγματικά μπορούν να του προσφέρουν σταθερά και απλόχερα το χαμόγελο στη ζωή του, αυτά που συνήθως δεν παρατηρεί κανείς ως σπουδαία καθώς τα θεωρεί δεδομένα.

Και τι κερδίζει κανείς με το να μάθει να αναγνωρίζει τους λόγους για τους οποίους να ευγνωμονεί για αυτά τα απλά καθημερινά πράγματα? Αναγνωρίζει το νόημα στη ζωή του, που δεν είναι στα χρήματα, ούτε στις μαγικές απολαύσεις: είναι σε όσα έχουμε γύρω μας αρκεί να τα δούμε, να τα εντοπίσουμε, να τα παρατηρήσουμε. Αποκτά έτσι ίσως κίνητρο να συνεχίζει. Αποκτά αυτογνωσία. Χτίζει τον αυτοσεβασμό του και το σεβασμό απέναντι σε όσους και όσα έχει γύρω του. Αναγνωρίζει σταδιακά το νόημα των βιωμάτων του, ακόμα και των αρνητικών και δυσάρεστων.

Ακολουθούν μερικά παραδείγματα για όσους δυσκολεύονται να σκεφτούν τα δικά τους:

Σήμερα ΕΥΓΝΩΜΟΝΩ για :

Το γεγονός ότι είμαι υγιής.

Το σπίτι μου που αποτελεί το καταφύγιο μου.

Τα συναισθήματα που υπάρχουν για να τα νιώθουμε και μας κινητοποιούν να κάνουμε πολλά πράγματα ή να αντιληφθούμε τι συμβαίνει και τα νιώθουμε. 

Την ειλικρίνεια με την οποία καταφέρνω να μιλάω στον κόσμο και η οποία με βοηθάει πάντα να  χτίζω πραγματικές σχέσεις.

Το γεγονός ότι κατάφερα να ξαναδιαβάσω βιβλία που μου αρέσουν.

Τα επιστημονικά άρθρα ψυχολογίας που είναι εύκολα προσβάσιμα για το ευρύ κοινό και δίνεται η δυνατότητα ενημέρωσης για πολλά βασικά θέματα της καθημερινότητας από εξειδικευμένους επιστήμονες. 

Τα κάστανα που έβρασα και απολαύσαμε οικογενειακώς για να καλωσορίσουμε τον χειμώνα.

Τον ήλιο που βγήκε και φώτισε το χαμόγελό μου. 

Τον καφέ που κατάφερα να απολαύσω στο στολισμένο μπαλκόνι μου , μονη μου για λίγη ώρα.

Την προσπάθεια που έκανα να μαγειρέψω ένα διαφορετικό φαγητό.

Την απόφαση που πήρα να αγοράσω δύο γλάστρες για το μπαλκόνι μου και να προσπαθήσω να διατηρήσω τα λουλούδια στο χρόνο χωρίς να επιτρέψω να μαραθούν. 

Την προσπάθεια που έκανα να αλλάξω θέσεις στα διακοσμητικά αντικείμενα του σαλονιού μου και αυτό μου άφησε μια αίσθηση ανανέωσης. 

Την ευκαιρία που είχα να ξαναπαίξω επιτραπέζια παιχνίδια.

Τα βιβλία ζωγραφικής που κυκλοφορούν και για αρχάριους.

Την αγαπημένη μου πολύχρωμη κούπα που μου φτιάχνει το κέφι.

Τα χρώματα στα ρούχα μου που μου προσφέρουν μια νότα αισιοδοξίας.

Τις ατελείωτες στιγμές γέλιου και τρυφερότητας που μοιράστηκα με την κόρη μου. 

Τη βοήθεια και αγάπη που δέχομαι από τον σύζυγό μου σε πρακτικά ζητήματα της καθημερινότητας σχετικά με τη φροντίδα του σπιτιού και του παιδιού, καθώς και για το γεγονός ότι με αντέχει και προσπαθεί να το επικοινωνεί. 

Τις σταθερές φιλικές σχέσεις που έχω στη ζωή μου επί πολλά συναπτά έτη , τις οποίες αναγάγω σε δεύτερη οικογένειά μου και γεμίζουν την ψυχή μου με αγάπη ακόμα κι αν δεν υπάρχουν καθημερινά στη ζωή μου.

Την αδερφή μου που με κάνει πάντα να χαμογελάω και μόνο που τη βλέπω προσδίδοντας νότες ζεστασιάς και αγάπης στη ζωή μου.

Τη μητέρα μου που είναι πάντα εκεί , με καταλαβαίνει με μια ματιά κι ας μην έχω όρεξη να εξηγήσω ή να μιλήσω ορισμένες φορές για θέματα που με απασχολούν.

Τον πατέρα μου που αποτελεί μια διακριτική ασπίδα ασφαλείας.

Τον σκύλο μου που υπάρχει, είναι εκεί για μένα και μου εκφράζει απλόχερα την αγάπη του ανεξαρτήτως συνθηκών ζωής.

Τους συνεργάτες μου που είναι πρώτα απ’ όλα Άνθρωποι, προσιτοί, και παράλληλα γεμάτοι γνώσεις.

Τα τηλέφωνα που αντάλλαξα με δυο φίλους μου για να ακούσω τα νέα τους. 

Το γεγονός ότι κατάφερα να σπουδάσω αυτό που ονειρευόμουν και τώρα απολαμβάνω την ικανοποίηση του να εξελίσσομαι διαρκώς και να είμαι παραγωγική. 

Το γεγονός ότι μέσω της ψυχοθεραπείας αλλά και της επιμόρφωσης μου και της εργασίας μου ως θεραπεύτριας ανά τα έτη, έχω χτίσει την αυτοεκτίμησή μου τόσο συμπαγώς, ώστε να μην επηρεάζομαι από συναισθηματικούς εκβιασμούς ή συναισθηματική κακοποίηση σε τέτοιο βαθμό που να καταρρέει το οικοδόμημά μου.

Το γεγονός ότι μέσω των θεραπευόμενών μου αποκτώ μαθήματα ζωής.

Το γεγονός ότι προσπαθώ διαρκώς να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος ώστε να νιώθω καλά μέσα μου.

Και φυσικά όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι κάθε μέρα τα αναγνωρίζω όλα και ευγνωμονώ για αυτά. Δεν σημαίνουν ότι δεν έχω κι εγώ να αντιμετωπίσω καθημερινά προβλήματα όπως και κάθε μέσος άνθρωπος. Και οικονομικά ζητήματα υπάρχουν, και θέματα υγείας στους δικούς μου ανθρώπους, και τσακωμοί και διαφωνίες, και άγχη, και πιέσεις και αγωνίες και τα πάντα. Όμως η ευγνωμοσύνη με βοηθά να αποκτώ μια νότα αισιοδοξίας μέσα στα προβλήματα της καθημερινότητας. Αγαπώντας και εκτιμώντας όσα και όσους έχω δίπλα μου καταφέρνω να προχωράω στη ζωή μου. Αγαπάω εμένα, αγαπάω τη ζωή. Και παράλληλα μπορώ να νοηματοδοτώ και πιο εύκολα όλα τα δύσκολα που μπορεί να συμβαίνουν. 

Εσείς βρήκατε λόγους για να ευγνωμονείτε σήμερα?

Πηγή Εικόνας: pixabay.com

Ο 4ος, ο 5ος και ο 6ος Μήνας Ζωής ενός Βρέφους

Τα εξελικτικά στάδια ενός βρέφους όπως περιγράφονται παρακάτω είναι ενδεικτικά και η περιγραφή τους είναι βασισμένη σε εξατομικευμένη ανάπτυξη η οποία συναντάται είτε λίγο νωρίτερα είτε λίγο αργότερα σε άλλα βρέφη, και αυτό αποτελεί μια φυσιολογική διαδικασία. Επιπλέον το άρθρο αυτό αποτελεί τη συνέχεια των τριών προηγούμενων μηνών που έχουν περιγραφεί χωριστά και με διαφορετικό ύφος γραφής.

4ος μήνας

  • Πάρκο: η παραμονή της μικρής πριγκίπισσας εντός του πάρκου αυξήθηκε όσο εμπλουτίστηκε και με περισσότερη ενασχόληση με παιχνίδια που έχουν χρώματα ή που παράγουν ήχους.
  • Ένα παιχνίδι τη φορά: ένα πολύ σημαντικό βήμα για αυτό το στάδιο ανάπτυξης είναι να μάθει το παιδί να απασχολείται για κάποια ώρα με ένα παιχνίδι τη φορά, ειδικά όταν ο γονιός επιθυμεί να του μάθει κάτι καινούριο. με αυτό τον τρόπο διευκολύνεται η καλυτέρευση της παρατηρητικότητας, της αντίληψης, και όλες οι αισθητηριακές κινήσεις αρχίζουν να συντονίζονται καλύτερα.
  • Βόλτες: η επαφή με τη φύση, η αίσθηση του εξωτερικού αέρα στους ανοικτούς χώρους βοηθούν ένα μωρό να εξερευνεί νέα περιβάλλοντα παρατηρώντας τα διάφορα ερεθίσματα
  • Χαμόγελα στον καθρέφτη : σε αυτό το μήνα αρχίζει η αναγνώριση του προσώπου στον καθρέφτη και αυξάνονται τα χαμόγελα
  • Πιο έντονη η συναισθηματική ανταπόκριση προς γονείς και κόσμο γύρω της 
  • Παιχνίδια στο βρεφικό “γυμναστήριο”: εξερεύνηση χρωμάτων, διαφορετικών υφών από τα υφάσματα, αύξηση της συναισθηματικής νοημοσύνης και καλυτέρευση της αντιληπτικότητας
  • Άρχισε να κοιμάται μπρούμυτα στο λίκνο και να καταφέρνει να γυρίζει πλευρό!

5ος μήνας

  • Τάισμα με ρυζάλευρο: άρχισαν τα δύσκολα! μια νέα εξέλιξη καθώς μέχρι τον προηγούμενο μήνα υπήρχε μόνο το γάλα στη διατροφή μας. Τώρα τέρμα οι αποστειρώσεις και λέμε ναι στα πολλά τραγουδάκια για να μας βοηθούν να μάθουμε τη διαδικασία κατάποσης! 
  • Πάρκο και παιχνίδι: είτε εξατομικευμένα είτε με παρέα δίπλα της, απολαμβάνει την παραμονή της στο πάρκο αρκεί να έχει παιχνίδια να εξερευνήσει!
  • Απόλαυση βόλτας στους εξωτερικούς χώρους: προτιμά να μένει όσο περισσότερη ώρα μπορεί ξύπνια ώστε να επεξεργάζεται οτιδήποτε φτάνει στην αντίληψή της. 
  • Φουσκωμένα ούλα: πόνος και παράπονα με αυξημένη την ανάγκη για αγκαλιές, κυρίως κατά τις απογευματινές και βραδινές ώρες
  • Άρχισε να κάθεται στον πωπό της στηριζόμενη με τα χέρια της από το πάρκο
  • Ενδυνάμωση κορμιού όρθια και στον πωπό της υποβασταζόμενη 
  • Ο ύπνος στο λίκνο άρχισε να γίνεται επικίνδυνος προς το τέλος του 5ου μήνα, καθώς άρχισαν οι σβούρες γύρω γύρω και οι αλλαγές θέσεων σώματος καθόλη τη διάρκεια του ύπνου. κατά τη διάρκεια της ημέρας προτιμήθηκε να κοιμάται στην κούνια της ώστε να αρχίσει σταδιακά και ομαλά η μετάβαση από το λίκνο εκεί.

6ος μήνας

  • Ύπνος στο κρεβάτι της σε διαφορετικό δωμάτιο από τους γονείς ώστε να παραμένει περισσότερο ασφαλής. Η κούνια της στολίστηκε από πολλά χαρούμενα και ιδιαίτερα μαξιλάρια ώστε να της φτιάχνουν τη διάθεση εφόσον είχε ήδη παρατηρηθεί ότι της αρέσουν τα χρώματα. Επίσης στο προσκέφαλο της τοποθετήθηκε μαξιλάρι με σχήμα κοτσίδας ώστε να της παρέχει την αίσθηση ασφάλειας  – φωλίτσας που της παρείχε έως τότε το μικρότερο κρεβατάκι της, δηλαδή το λίκνο.
  • Αυξήθηκε η γκρίνια από την ενόχληση των δοντιών, κυρίως κατά τις βραδινές ώρες με συνοδά ξυπνήματα κατά τη διάρκεια του βραδινού ύπνου.
  • Παιχνίδι μόνη της στο πάρκο αλλά και περισσότερη έκφραση ανάγκης για παρέα
  • Αλεσμένες στερεές τροφές  – δυσκολία στη διαχείριση: το μικρό της στομαχάκι έπρεπε να συνηθίσει τη νέα διαδικασία πέψης , και η λειτουργία του εντέρου έγινε επίσης διαφορετική. Έτσι η δυσκολία στο τάισμα με το κουταλάκι ήταν έντονη, αλλά η επιμονή και η υπομονή καθώς και η χρήση παραμυθιών και τραγουδιών έφερε αποτέλεσμα! Προσωπικά προσπάθησα να αποφύγω την χρήση τεχνολογίας για τα τραγούδια ή για το συνδυασμό εικόνας και ήχου, καθώς θεώρησα καλύτερο το να κεντρίσω το ενδιαφέρον της μικρής μέσω της δικής μου φωνής και αυτή η συνήθεια μας έγινε λατρεία! 
  • Άρχισε να στέκεται όρθια και να στέκεται μόνη της σε θέση λωτού χωρίς να υποβαστάζεται 
  • Βγήκαν τα δύο πρώτα μας δόντια! Ένα μικρό λαγουδάκι υπάρχει ανάμεσά μας και έχει πολύ πλάκα όταν προσπαθεί να καταλάβει τι είναι αυτό που ακουμπάει με τη γλώσσα της. Αυξήθηκε η σιελόρροια εξαιτίας της ανάπτυξης των δοντιών.
  • Καλύτερη βλεμματική επαφή, πιο σταθερή, πιο κεντραρισμένη σε κάθε πρόσωπο που της απηύθυνε το λόγο.
  • Άγγιγμα σκύλου / κατοικιδίου: αύξηση του αισθήματος της περιέργειας , καλλιέργεια της συναισθηματικής νοημοσύνης, έκφραση με χαμόγελο όσο πιο τακτικά άρχισε να τον συναντά και να τον αγγίζει.

Πηγή Εικόνας: Pixabay.com

Έξι Μηνών και Μίας Ημέρας

Μεγάλωσες… Μα πώς μεγάλωσες τόσο σύντομα? Αφού οι τρεις πρώτοι μήνες της ζωής σου έμοιαζαν ατελείωτοι, ξαφνικά οι επόμενοι τρεις κύλισαν σαν νεράκι… Κι ήρθε η μέρα να κοιμηθείς μόνη σου στο κρεβατάκι σου… Όχι γιατί δεν σε θέλω δίπλα μου στο λίκνο σου, μα γιατί έγινες πια μια θηλυκή ταρζάν και δεν κάθεσαι ποτέ ήσυχη μέσα σε αυτό. Οπότε… είσαι ένας κινούμενος κίνδυνος να πέσεις εφόσον πλέον πιάνεσαι από τις άκρες και σηκώνεσαι όρθια. Βλέπεις βιάζεσαι να περπατήσεις… Κατά συνέπεια ήρθε η ώρα να λάβει κανείς τα μέτρα του, και εντελώς συμβολικά αποφάσισα να είναι αυτή η ημέρα. Δεν ήταν μια εύκολη απόφαση για εμένα. Εδώ και μισό μήνα προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να το προσπαθήσω. Σε έβαζα να κοιμηθείς αλλά και να παίξεις στην κούνια σου κατά τη διάρκεια της ημέρας ώστε να συνηθίσεις, αλλά και προσπαθούσα να καταλαγιάζω τις ανησυχίες μου καταλαβαίνοντας ότι είναι μόνο δικές μου. 

Βάλαμε λοιπόν μουσικούλα στο φωτιστικό που λαμπηρίζει πάνω από το προσκέφαλό σου στην κούνια και σου αρέσει βλέπεις τα μικρά λούτρινα κουκλάκια που κινούνται γύρω γύρω, σε άφησα να παίξεις με τα διακοσμητικά μαξιλάρια σου που τόσο σου αρέσει να πιάνεσαι για να σηκωθείς καθώς είναι δεμένα για λόγους προστασίας, σου άφησα και ένα χαμηλό φωτάκι ανοιχτό, κράτησες το σεντονάκι με το χεράκι σου, και άρχισα να σου λέω ένα παραμυθάκι χαμηλόφωνα μέχρι να νανουριστείς πλήρως. Στην αρχή ήθελες να παίξεις, να τριγυρίσεις, να κρυφτείς μέσα στα μαξιλάρια. Και μετά πάλι από την αρχή και πάλι από την αρχή. Είχα την αίσθηση ότι ήθελες να βεβαιωθείς ότι είμαι εκεί. Μέχρι που σε φίλησα στο μέτωπο, σου είπα για άλλη μια φορά το πόσο σε αγαπάω, τριγύρησες για λίγο ακόμα ανοίγοντας και κλείνοντας επαναλαμβανόμενα τα ματάκια σου για να μη χάσεις ούτε στιγμή, κουράστηκες κι αποκοιμήθηκες… Κι εγώ έκλαψα… έκλαψα γιατί σε αφήνω πρώτο βράδυ μόνη σου και ήθελα να ξέρεις ότι θα είμαι πάντα εκεί αν τρομάξεις, αν πονέσεις από τα δοντάκια σου, αν δυσκολευτείς να αλλάξεις πλευρό κατά τον ύπνο σου.  Και τελικά εσύ δεν δυσκολεύτηκες. Ήταν ένα πολύ ήσυχο και ξεκούραστο βράδυ για σένα. Εγώ φυσικά ξύπνησα τρεις τέσσερις φορές να δω αν είσαι καλά, παρόλο που κανένας ήχος δεν έφτασε από την ενδοεπικοινωνία. Και ήρθε το πρωί και φώναξες “μαμά” – χωρίς φυσικά να ξέρεις ακόμα τι σημαίνει, και άνθισαν τα χρώματα της ημέρας… 

Συνήθως τα συναισθήματα της αγωνίας ή της ανησυχίας για το κάθε επόμενο στάδιο της εξέλιξης του κάθε παιδιού είναι δικά μας, των γονιών… Και πολλές φορές αποδεικνύεται ότι έρχεται η πραγματικότητα να μας θυμίσει ότι όλα είναι φυσιολογικά και πρέπει να προσπαθούμε να αντιμετωπίζουμε ως τέτοια κάνοντας ένα βήμα τη φορά, αυτό για το οποίο είμαστε κατά το δυνατόν πιο προετοιμασμένοι. 

Πηγή Εικόνας: pixabay.com

Αγαπητό μου 2021

Αγαπητό μου 2021, 

Καλώς όρισες!

Δεν έχω ιδιαίτερα παράπονα από την χρονιά που έφυγε αν και ήταν ριζοσπαστικά διαφορετική για τη ζωή μου. Το μόνο που αληθινά μου έλειψε ήταν οι αγκαλιές με τους δικούς μου ανθρώπους – συγγενείς και φίλους, καθώς και η δυνατότητα να τους βλέπω από κοντά. Ωστόσο είμαι ευγνώμων πρώτον γιατί είμαστε υγιείς εγώ και οι δικοί μου άνθρωποι, αλλά και δεύτερον επειδή παρατήρησα ότι οι αληθινές και ουσιαστικές σχέσεις που έχω στη ζωή μου διατηρήθηκαν και ενισχύθηκαν μέσω διαφορετικών οδών επικοινωνίας. Από την άλλη μεριά, πολύς κόσμος έχασε τη ζωή του, αρρώστησε, έμεινε μόνος του, στερήθηκε τους δικούς του ανθρώπους, απέκτησε περισσότερα οικονομικά προβλήματα, είχε δυσκολία πρόσβασης στις υπηρεσίες ψυχικής και σωματικής υγείας, κατέφυγε σε μη αποτελεσματικές συμπεριφορές για να αντέξει όλα όσα του συνέβησαν.

Πέρα από όλες τις δυσκολίες, κατά την προηγούμενη χρονιά που έφερε την εσωστρέφεια στον κόσμο, πολλοί μίλησαν για επιστροφή στις αξίες μας. Συνήθως όμως οι καταστάσεις μεταφράζονται από τον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Έτσι πολλές φορές οδηγούμαστε να χάνουμε το νόημα και να αντιμετωπίζουμε διάφορες περιστάσεις εγωκεντρικά. Έχουμε μάθει να εναντιωνόμαστε στους κανόνες. Έχουμε μάθει να κρίνουμε εύκολα. Έχουμε μάθει να προσβάλλουμε τον απέναντι για όσα δεν μας αρέσουν σε εκείνον. Απεναντίας δεν μας αρέσει να μας κρίνουν εύκολα, αλλά ούτε φυσικά και να μας προσβάλλουν κατά τον ίδιο τρόπο. Έχουμε μάθει να δίνουμε και αν δεν λάβουμε ό,τι δώσαμε θυμώνουμε και παραπονιόμαστε. Έχουμε μάθει να προσπαθούμε να παραβιάζουμε τα όρια του άλλου χωρίς καν να παρατηρούμε αν πράττουμε με αυτό τον τρόπο. Δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε με όλη μας τη δύναμη. Δεν έχουμε μάθει να εκτιμάμε την ψυχική και σωματική μας υγεία.

Αγαπητό μου 2021, αν επιθυμείς να μας φέρεις κάποια δώρα, τότε εγώ επιθυμώ υγεία: ψυχική και σωματική, καθώς δεν είναι δεδομένες. Επιπλέον, αφήνω μια υπενθυμιστική και βασική λίστα που θα ήταν καλό να την μοιράσεις σαν αστερόσκονη σε όλους μας: 

Αυτοσεβασμός: σημαίνει εκτίμηση προς τον εαυτό, και κατακτιέται μέσω του να με φροντίζω, να σέβομαι τις ανάγκες μου, να ανταποκρίνομαι στις υποχρεώσεις μου, να βασίζομαι πρώτα στον εαυτό μου και μετά σε όσους με περιβάλλουν, να φέρομαι με αξιοπρέπεια πρώτα προς τον εαυτό μου και έπειτα προς τους άλλους. Δεν πρέπει να μπερδεύεται με την εγωπάθεια, τον εγωκεντρισμό και τον ναρκισσισμό. 

Γέλιο: είναι η πηγή της ζωής και το χρειαζόμαστε σε αφθονία. Πρόκειται για την αυθόρμητη, πηγαία έκφραση χαράς και δεν πρέπει να συγχέεται με το ψεύτικο γέλιο που αποτελεί την άμυνα ή το προσωπείο κάποιου.

Αυθεντικότητα: πρόκειται για την αληθινή, πραγματική παρουσίαση του εαυτού μας, δηλαδή με όλα τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας μας  – θετικά και αρνητικά. Δεν πρέπει να συγχέεται με τα χαρακτηριστικά που θα επιθυμούσε κάποιος να έχει οπότε τα προβάλει έντονα επιδεικνύοντας τα.

Σεβασμός: σημαίνει εκτίμηση και συμμόρφωση στα όρια που θέτει κάποιος είτε προς τον εαυτό του είτε προς τα όρια των άλλων. Δεν είναι ωφέλιμο να αναμένεται μονόπλευρα. Ο σεβασμός του εαυτού χτίζεται μέσω ποικίλων τρόπων αυτοφροντίδας. Εάν δεν μάθουμε να σεβόμαστε τον εαυτό μας είναι δύσκολο να καταφέρουμε να σεβόμαστε τους άλλους.

Αγάπη: τη χρειαζόμαστε στη ζωή μας ανιδιοτελή, πραγματική, αστείρευτη. Αληθινή αγάπη δεν υπάρχει όταν παρέχεται υπό προϋποθέσεις ή όταν αναμένονται ανταλλάγματα. 

Ευγνωμοσύνη: σημαίνει να εκτιμώ όσα έχω ανά ημέρα, ανά στιγμή, να αναγνωρίζω την αξία τους και το τι μου προσδίδουν στη ζωή μου. Να αρκούμαι σε αυτά. Να παίρνω χαρά από αυτά. Από τα μικρά, τα ανιδιοτελή, τα απλά, τα απλοϊκά, αυτά που καθημερινά μπορώ να έχω ή να κάνω και συνήθως τα προσπερνώ ως δεδομένα. Να ευχαριστώ για τους ανθρώπους που είναι εκεί για μένα. Μια χρωματιστή κούπα που μου φτιάχνει τη μέρα είναι μια χρωματιστή κούπα που μου φτιάχνει τη μέρα, και ένας άνθρωπος που όταν τον ακούω με κάνει να χαμογελάω είναι ένας άνθρωπος που όταν τον ακούω με κάνει να χαμογελάω.

Αυτογνωσία: σημαίνει να προσπαθώ να γνωρίσω τον εαυτό μου με τα προτερήματα και τα μειονεκτήματα μου σε μια αέναη διαδικασία, όντας σε ετοιμότητα να με παρουσιάζω αυθεντικά. Όποιος έχει τη δύναμη ψυχής να βελτιώνεται ως άνθρωπος, είναι ωφέλιμο να αναζητά στη ζωή του τέτοια μονοπάτια ανεξαρτήτως δύσκολων ή εύκολων ετών που πέρασαν ή θα ξανάρθουν.

Ζήστε το σήμερα γιατί οι λεπτομέρειές του κάνουν τη διαφορά για το αύριο που θα έρθει. Χτίστε την ημέρα σας ώστε να αυξάνεται το κίνητρο σας για την αναζήτηση και κατάκτηση νέων στόχων στη ζωή σας. Φροντίστε τον εαυτό σας, αναζητήστε την επαφή με τους δικούς σας ανθρώπους και αυξήστε όποια δραστηριότητα ή συνήθεια σας κάνει να χαμογελάτε συχνότερα! Να ευγνωμονείτε για όσα έχετε γιατί δεν είναι δεδομένα για όλους. Παρουσιαστείτε με αυτοπεποίθηση! Γελάστε με την ψυχή σας όταν έρχονται οι ευκαιρίες. Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές. Η ζωή είναι εδώ. Αγκαλιάστε την με τα όλα της! 

Αγάπη προς τον Εαυτό Σημαίνει

  • Να με περιποιούμαι / φροντίζω τόσο ως προς τη σωματική όσο και ως προς την ψυχική μου υγεία καθημερινά
  • Να κανω ευχάριστα πράγματα για τον εαυτό μου με πρωτοβουλία δική μου
  • Να θέτω βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους δικούς μου
  • Να χτίσω το όραμά μου για τη ζωή μου, κι ας μην καταφέρω να πετύχω όλα όσα θα σκεφτώ μέχρι τα βαθειά μου γεράματα
  • Να μου επιτρέπω να ονειρεύομαι
  • Να μάθω να χτίζω φιλίες, καθώς κανείς δεν νιώθει πλήρης αν ζει μόνος του
  • Να μου επιτρέψω να ζω συντροφικά 
  • Να μου επιτρέπω να μοιράζομαι τα συναισθήματά μου με ειλικρίνεια 
  • Να διεκδικώ από τους άλλους όσα αντιλαμβάνομαι ότι μπορούν να με κάνουν περισσότερο χαρούμενο 
  • Να ζητάω αυτό που επιθυμώ
  • Να αρνούμαι να κάνω όσα δεν θέλω
  • Να χτίζω την ποιότητα της ζωής μου πολύπλευρα
  • Να αναρωτιέμαι τακτικά τι αν άλλαζα στη ζωή μου θα ένιωθα ότι τη ζω όπως επιθυμώ σε γενικές γραμμές
  • Να προσπαθώ να ισορροπώ τα “θέλω” με τα “πρέπει”
  • Να φροντίζω το σώμα μου μέσω του τρόπου που τρέφομαι, του τρόπου που γυμνάζομαι ή κινούμαι
  • Να φροντίζω να ξεκουράζομαι
  • Να φροντίζω να κάνω ετήσιους ελέγχους στην υγεία μου και να λαμβάνω τα συνταγογραφημένα ή μη φάρμακα όταν τα συστήνει ένας γιατρός
  • Να αποφεύγω τις ψυχοδραστικές ουσίες ειδικά εφόσον εκείνες αποτελούν πηγή εξάρτησης για εμένα ή πηγή ψευδούς ρύθμισης άλλων συναισθημάτων
  • Να βρίσκω τα κίνητρά μου να συνεχίζω να προχωρώ και να πορεύομαι στην καθημερινότητά μου, ακόμα κι αν υπάρχουν έντονες δυσάρεστες καταστάσεις που διαχειρίζομαι σε κάποια χρονική περίοδο
  • Να με επιβραβεύω για ο,τιδήποτε προσπαθώ ενώ δυσκολεύομαι, και να ευγνωμονώ για όσα έχω 

 

Πηγή Εικόνας: pixabay.com