Month: <span>December 2015</span>

Σε γενικά πλαίσια η διπολική διαταραχή μπορεί να χαρακτηρισθεί ως μια ιατρική κατάσταση εφόσον η ιατρική έρευνα έχει καταδείξει στατιστικώς σημαντικά στοιχεία που αναφέρουν την ύπαρξη μιας μη ισορροπίας στους νευροδιαβιβαστές του εγκεφάλου του πάσχοντα. Για το λόγο αυτό, η φαρμακοθεραπεία για τη διαταραχή αυτή κρίνεται πρωταρχικός τρόπος αντιμετώπισής της, και μπορεί να συνδυάζεται με ψυχοθεραπεία σε ένα δεύτερο στάδιο. Μάλιστα, μερικές φορές η νοσηλεία σε νοσοκομείο μπορεί να κριθεί απαραίτητη προκειμένου να επιτευχθεί η σταθερότητα του συναισθήματος του θεραπευόμενου.

Ο πρωταρχικός στόχος της φαρμακοθεραπείας απευθύνεται στη σταθεροποίηση των συναισθηματικών διακυμάνσεων της μανίας και της κατάθλιψης από τις οποίες περνά το πάσχον άτομο. Ακόμη, φάρμακα μπορεί να συνταγογραφούνται και για  συνοδά συμπτώματα ψύχωσης ή άλλων διαταραχών που μπορεί να συνυπάρχουν στον πάσχοντα, όπως για παράδειγμα κάποια αγχώδης διαταραχή.

Οι κατηγορίες των φαρμάκων που δίδονται χωρίζονται σε:

• Α) Σταθεροποιητές της διάθεσης (όπως για παράδειγμα το λίθιο)
• Β) Αντικαταθλιπτικά – τα οποία πλέον δεν χρησιμοποιούνται τόσο συχνά
• Γ)Αγχολυτικά
• Δ) Αντιψυχωσικά
• Ε) Αντιεπιληπτικά

Παράλληλα, το άτομο μέσω της ψυχοθεραπείας μπορεί να βοηθηθεί να βελτιώσει την ποιότητα ζωής του, να ενισχύσει και να διαχειριστεί τις διαπροσωπικές του σχέσεις, να μειώσει τα επίπεδα του άγχους του, και να αντιμετωπίσει τις τυχόν συνοδές διαταραχές.

“Πέρασα ένα Σαββατοκύριακο χάλια. Μέσα στη θλίψη…”

“Είπα έχω κατάθλιψη… Δεν πάω καλά…”

“Δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα, ούτε να δω κανέναν”.

“Δεν ήθελα να σηκωθώ από τον καναπέ μου”.

“Ήθελα μόνο να τρώω και να βλέπω τηλεόραση”.

“Ο χάλια καιρός με τις βροχές και το κρύο μου έριξε πολύ τη διάθεση…”

Όλες οι παραπάνω φράσεις αποτελούν σκέψεις που μπορεί να περάσουν από το μυαλό κάποιου και να τις εκφράσει στην καθημερινή ζωή, σε περιόδους που υπερισχύει το αίσθημα μελαγχολίας. Πρόκειται όμως για μια παροδική αίσθηση, που συνήθως δεν οφείλεται σε μια σημαντική μακροπρόθεσμα δυσάρεστη κατάσταση. Θα έλεγε, λοιπόν, κανείς ότι αυτού του είδους η θλίψη διαφέρει από την έννοια της ψυχικής διαταραχής που είναι η κλινική κατάθλιψη, η οποία επιδρά σημαντικά στην ποιότητα ζωής του ατόμου, και έχει συμπτώματα τα οποία διαρκούν συστηματικά πάνω από δύο συνεχόμενες εβδομάδες.

Τα αίτια αυτής της μελαγχολίας μπορεί να οφείλονται σε διάφορους παράγοντες όπως παροδικές οικογενειακές διαφωνίες, η φυσική ανάγκη του οργανισμού για ξεκούραση, σκέψεις ανησυχίας για καθημερινές δυσκολίες, οικονομικοί προβληματισμοί, μια ασθένεια, ή ακόμα και οι κλιματικές συνθήκες. Ωστόσο, όλοι οι παραπάνω παράγοντες όταν δεν διαρκούν πολύ και δεν εμποδίζουν τον τρόπο που κάθε άτομο λειτουργεί στην καθημερινότητά του, τότε δεν αποτελούν λόγους ανησυχίας που θα μπορούσαν να οδηγούν στο γενικευμένο συμπέρασμα της κλινικής κατάθλιψης.

Τι μπορώ να κάνω για να αντιμετωπίσω ένα τέτοιο Σαββατοκύριακο?

• Αρχικά θυμίσου ότι το συναίσθημα της μελαγχολίας είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα το οποίο έχουμε όλοι.
• Κανένα συναίσθημα δεν έρχεται χωρίς λόγο, άρα ούτε και αυτό που νιώθω τώρα…
• Απόλαυσε το να δεις μια ταινία μόνος ή με παρέα της επιλογής σου.
• Προσπάθησε να δεις πώς θα ήταν μια σύντομη βόλτα μέχρι το κοντινό περίπτερο αν πίεζες λίγο τον εαυτό σου.
• Θυμήθηκες να κάνεις κάτι ευχάριστο για σένα?
• Πάρε τηλέφωνο πρόσωπα που θα σου φτιάξουν τη διάθεση αν τα ακούσεις.
• Προσπάθησε να μαγειρέψεις ένα φαγητό που προτιμάς.
• Βάλε μουσική της επιλογής σου.
• Ξεκουράσου. Προσπάθησε να κοιμηθείς για όσο διάστημα πραγματικά χρειάζεσαι.
• Απέφυγε αλκοόλ και ουσίες που μπορεί να σε κάνουν πιο ευάλωτο.

Τέλος, ένας καλός λόγος για να χαμογελάσεις πάντα βοηθάει! 🙂

Λιακοπούλου Έφη
Ψυχολόγος, Θεραπεύτρια

«Γι’ αυτούς που ψάχνουν να τον καταλάβουν, ο θάνατος είναι μία άκρως δημιουργική δύναμη. Οι υψηλότερες πνευματικές αξίες της ζωής προέρχονται από τη σκέψη και τη μελέτη του θανάτου.»
Dr. Elisabeth Kubler-Ross

Απώλεια
Η πρώτη και η πλέον συνεχής επαφή μας με το θάνατο πραγματοποιείται μέσα από το αίσθημα της απώλειας. Μαθαίνοντας να κατανοούμε το θάνατο των άλλων και να τον βιώνουμε μέσα στους άλλους και στον εαυτό μας, μπορούμε να μάθουμε να τον αντικρίζουμε, και τελικά να αντιμετωπίζουμε το δικό μας θάνατο, κατ’ αρχάς ως δυνατότητα -και όντως ως μια βεβαιότητα, μια βεβαιότητα όμως που τόσο συχνά και τόσο εμφανώς έχει απομακρυνθεί από μας, ώστε να μην τη χαρακτηρίζουμε πλέον βεβαιότητα- και κατόπιν ως την ίδια την πραγματικότητα που μας πλησιάζει.

Αίσθημα Μοναξιάς
Ένα από τα άμεσα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόσωπο εκείνο που πενθεί, είναι η εμπειρία της μοναξιάς, το γεγονός ότι το μόνο πρόσωπο που κατά καιρούς τον ενδιέφερε, το πρόσωπο εκείνο που γέμιζε όλο το χώρο και το χρόνο και όλη την καρδιά του τον άφησε. Κι αν ακόμη το πρόσωπο που μας άφησε δεν μας είχε δώσει όλη του την καρδιά, αφήνει ωστόσο πίσω του ένα τεράστιο κενό. Όσο το πρόσωπο είναι άρρωστο προσφέρουμε πολύ περισσότερο χρόνο στη σκέψη. Οι δραστηριότητές μας συγκεντρώνονται και κατευθύνονται προς αυτό. Όταν το πρόσωπο πεθάνει, πολύ συχνά αυτοί που μένουν πίσω αισθάνονται ότι η δραστηριότητά τους είναι πλέον άσκοπη, δεν έχουν τουλάχιστον κάποιον άμεσο σκοπό, κέντρο και κατεύθυνση. Μια ζωή, όσο οδυνηρή και αγωνιώδης κι αν ήταν, έτρεχε σαν το ποτάμι. Τώρα όμως καταντάει ένας βάλτος.

Μοναξιά επίσης σημαίνει ότι δεν υπάρχει ούτε ένα πρόσωπο με το οποίο να μπορεί κάποιος να μιλήσει ή να το ακούσει, ή να το προσέξει, που να ανταποκρίνεται και να αντιδρά, και στο οποίο αυτός να αντιδρά και να ανταποκρίνεται. Το πρόσωπο που μας αφήνει είναι πολύ συχνά το πρόσωπο εκείνο που, στα δικά μας μάτια, μας έδινε την έσχατη αξία: το πρόσωπο εκείνο για το οποίο αξίζαμε, το πρόσωπο εκείνο που διεκδικούσε την ύπαρξη και τη σημασία μας.

Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αναγνωρίσουμε ότι ο πόνος είναι μία από τις εκφράσεις της αγάπης. Αν ισχυριζόμαστε ότι αγαπούμε αληθινά το πρόσωπο που μόλις αναχώρησε από αυτήν τη ζωή, πρέπει να είμαστε και έτοιμοι να το αγαπούμε μέσα από τον πόνο, με τον ίδιο τρόπο που κάποτε το αγαπήσαμε μέσα από τη χαρά.

Η αντιμετώπιση του δικού μας θανάτου είναι κάτι που το κάνουμε με τρόπους πολύ διαφορετικούς, σύμφωνα με την ηλικία μας και τις περιστάσεις. Αντιλαμβανόμαστε το θάνατο με διαφορετικό τρόπο σε διαφορετικές καταστάσεις και ηλικίες.

Η άνοιξη είναι μία από τις δύο μεταβατικές εποχές του έτους. Κατά την προετοιμασία, λοιπόν, για το καλοκαίρι, εν μέσω των κλιματικών αλλαγών παρατηρούνται συχνά αλλαγές και στην ψυχολογική μας διάθεση καθώς και μία τάση υποτροπών για τους ψυχικά πάσχοντες υπό την έννοια της αναστάτωσης ή μιας γενικότερης υψηλότερης έντασης στο συναίσθημά τους. Αυτό το συναισθηματικό “μούδιασμα” μπορεί από πολλούς να περιγράφεται ως θλίψη μη γνωστής προελεύσεως, ή κακή διάθεση, ή τάση απομόνωσης, ή και αγωνία για τροποποιήσεις και νέους στόχους που θα ήθελε ο καθένας να βάλει στη ζωή του.

Μέσα σε αυτές τις αλλαγές πολλές φορές σκεφτόμαστε την διατροφική συμπεριφορά και γενικότερα τη φυσική μας κατάσταση. Ωστόσο εμπόδια μπορεί να σταθούν διάφορα συναισθήματα οπως αναφέρθηκε πιο πάνω, καθώς και η αναποφαστικότητα στην οποία οδηγούν όταν τα αισθανόμαστε. Το κίνητρο, λοιπόν, για αλλαγές καλό θα ήταν να πηγάζει από μέσα μας και όχι από εξωγενείς παράγοντες. Φυσικά, αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο, αλλά όσο πιο πολύ το έχει κανείς κατά νου τόσο πιο πολλές πιθανότητες έχει να προσπαθήσει να πάει κόντρα σε ό,τι νιώθει, και να βγει από αυτό το συναισθηματικό “μούδιασμα” ώστε να μπορέσει να κυνηγήσει τους βραχυπρόθεσμους ή μακροπρόθεσμους ατομικούς του στόχους. Διατροφικά και συμπεριφορικά, η ενεργοποίηση του οργανισμού μας μας είναι απαραίτητη!

Τι είναι η φθινοπωρινή θλίψη και γιατί εμφανίζεται αυτή την εποχή και όχι κάποια άλλη, όπως για παράδειγμα το καλοκαίρι ή το χειμώνα?

Η θλίψη είναι μια ψυχολογική κατάσταση, ένα συναίσθημα που εμφανίζεται όταν συμβαίνει κάτι δυσάρεστο στο άτομο ή όταν τα πράγματα δεν του έρχονται και τόσο «βολικά» όσο θα επιθυμούσε. Σε ορισμένες περιπτώσεις πρόκειται επίσης και μια άρνηση του ατόμου όταν πρέπει να βρει μια ψυχολογική διέξοδο από κάτι που το ενοχλεί.

Τα συμπτώματα της θλίψης περιλαμβάνουν την απώλεια της ενέργειας και της όρεξης του ατόμου να συμμετέχει σε δραστηριότητες, περιοδικές αϋπνίες, μελαγχολία, τάση απομόνωσης, πολλές ταυτόχρονες σκέψεις σε εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό. Κατά την αρχή του φθινοπώρου, συνήθως το άτομο κάνει έναν προσωπικό απολογισμό για να μπορέσει να ξεκινήσει θέτοντας στόχους για την επόμενη εργασιακή – σχολική – οικογενειακή – προσωπική χρονιά. Πρόκειται επί της ουσίας για μια μεταβατική περίοδο, όπως ακριβώς λειτουργεί και το φθινόπωρο – ως μια μεταβατική εποχή. Οι εναλλασσόμενες και μη σταθερές καιρικές συνθήκες που επικρατούν έχει αποδειχθεί ότι επηρεάζουν και την ψυχολογία του.

Μέτρα πρόληψης κατά της φθινοπωρινής θλίψης:

• Καλό είναι να ξεκινάμε την ημέρα μας με ένα χλιαρό μπάνιο ώστε να αναζωογοννούμε και να «ξυπνάμε» τον οργανισμό μας.
• Να τρώμε όσο αυτό είναι εφικτό ποιοτικά και δομημένα γεύματα, με σημαντικότερο όλων το πρωινό.
• Ο αγαπημένος μας πρωινός καφές γίνεται σημαντικός όταν τον απολαμβάνουμε.
• Να φροντίζουμε να κοιμόμαστε όσο πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε για να ξυπνάμε πιο ξεκούραστοι.
• Μικρές και σύντομες βόλτες περπατήματος μπορεί να αποβούν πολύ βοηθητικές.
• Η εκγύμναση του σώματος είναι πολύ σημαντική, ειδικά για όσους αγαπούν αυτό τον τρόπο ζωής.
• Να φροντίζουμε να κάνουμε κάτι ευχάριστο για τον εαυτό μας μέσα στην ημέρα μας, που είτε αφορά τη φροντίδα του εαυτού μας είτε την προσφορά προς άλλους – (Το σημαντικό είναι να νιώθουμε ότι μας ευχαριστεί!).
• Να φροντίζουμε η μέρα μας να περιλαμβάνει έστω ένα μικρό χρονικό διάστημα που θα θεωρούμε ότι κάναμε κάτι εποικοδομητικό, παρατηρώντας το παράλληλα.
• Καλό είναι να μην παραβλέπουμε να βγαίνουμε με τους φίλους μας όσο αυτό είναι εφικτό – παρόλο που ο καθένας επιστρέφει στην καθημερινότητας της εργασίας ή της οικογένειάς του.
• Και τέλος,
• Φροντίζουμε να ακούμε την αγαπημένη μας μουσική, που σε περιπτώσεις περιόδου θλίψης ή μελαγχολίας επιδιώκουμε να έχει ευχάριστη μελωδία.

Τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία των οξέων καταθλιπτικών επεισοδίων, την πρόληψη υποτροπών και την απάλυνση των χρόνιων συμπτωμάτων της κατάθλιψης. Ο μηχανισμός δράσης τους βασίζεται στην ενδυνάμωση της δράσης της νορεπινεφρίνης και της σεροτονίνης του εγκεφάλου. Τα παλιότερα αντικαταθλιπτικά φάρμακα είναι τα τρικυκλικά, ενώ τα νεότερα συγκαταλέγονται στους εκλεκτικούς αναστολείς της επαναπρόσληψης σεροτονίνης.

Οι αναστολείς της μονοαμινοξειδάσης αποτελούν τη δεύτερη γραμμή επιλογής φαρμάκων για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης, γιατί έχουν περισσότερες παρενέργειες από τα τρικυκλικά φάρμακα και τους εκλεκτικούς αναστολείς της επαναπρόσληψης σεροτονίνης. Χρησιμοποιούνται, ωστόσο, ως φαρμακευτική αγωγή και στις περιπτώσεις που η κατάθλιψη έχει άτυπη συμπτωματολογία.

Το λίθιο αποτελεί άλλη μια επιλογή φαρμακευτικής αγωγής, αλλά κυρίως σε περίπτωση μανίας, ή για την πρόληψη υποτροπών.

Τα ηρεμιστικά ή υπνωτικά φάρμακα ή οι βενζοδιαζεπίνες χρησιμοποιούνται επί ανησυχίας, άγχους, εκνευρισμού ή αϋπνίας. Ωστόσο, κάθε θεράπων γιατρός θα πρέπει να λαμβάνει υπόψιν τον κίνδυνο εθισμού ή τον κίνδυνο επιβάρυνσης της θλίψης ως παρενέργεια.

Τα αντιψυχωσικά ή τα νευροληπτικά φάρμακα επιλέγονται όταν η κατάθλιψη περιλαμβάνει και ψυχωσικά συμπτώματα όπως για παράδειγμα παραληρητικές ιδέες, σύγχυση, ή και υπερβολικό άγχος.

Τέλος, η επιλογή της ηλεκτροσμασμοδικής θεραπείας φαίνεται να ενδύκνειται σε περιπτώσεις που η συμπτωματολογία της κατάθλιψης είναι τόσο βαριά ώστε θεωρείται ότι η ζωή του ατόμου κινδυνεύει ή όταν η ταχεία ανάρρωση κρίνεται αναγκαία – για παράδειγμα έντονος κίνδυνος αυτοκτονικότητας ή καρδιαγγειακή νόσος.

Πένθος και Κατάθλιψη

Κάποια κλινικά σημεία που προσανατολίζουν προς την κατάθλιψη είναι η εμφάνιση συχνών ιδεών αυτοκτονίας, η γενικευμένη αυτομομφή (δηλαδή το άτομο να θεωρεί ότι είναι γενικά κακό και ανάξιο), η μη ανταπόκριση στην ενθάρρυνση από το κοινωνικό και οικογενειακό περιβάλλον και η διακοπή των κοινωνικών επαφών. Σε αυτή την περίπτωση τα συμπτώματα δεν υποχωρούν, αλλά αντιθέτως μπορεί να επιδεινώνονται και η θεραπεία με αντικαταθλιπτικά να είναι απαραίτητη.

Πώς αντιμετωπίζεται το πένθος;

Σε πολλές περιπτώσεις η αντιμετώπιση που προτιμάται για το πένθος είναι η ψυχοθεραπεία που έχει σα στόχο να βοηθήσει τον θεραπευόμενο να αναπτύξει εκείνες τις δεξιότητες με τις οποίες θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την απώλεια. Μεταξύ των δεξιοτήτων που πρέπει να μαθευτούν στο θεραπευόμενο είναι η αποδοχή και η βίωση αισθημάτων σχετιζόμενων με το θάνατο, η προσαρμογή του ατόμου στην ταυτότητά του, η ανάπτυξη νέων σχέσεων, η συμμετοχή σε δραστηριότητες που επιβεβαιώνουν τη ζωή, η διατήρηση πρόσφορης προσκόλλησης στο θανόντα (όπως μέσω των αναμνήσεων) και η συνέχιση των αναπτυξιακών εργασιών. Οι παρεμβάσεις που αποσκοπούν στην αντιμετώπιση των σταδίων αυτών του πένθους είναι πολλές και μέχρι σήμερα – εκτός της ατομικής ψυχοθεραπείας που προειπώθηκε, περιλαμβάνουν τις εξής: ομάδες υποστήριξης, ομάδες αυτοβοήθειας, προσπάθειες στα σχολεία, θεραπεία οικογενειών, παιγνιοθεραπεία και θεραπεία της τέχνης. Αν, παρόλα αυτά, τα συμπτώματα είναι σοβαρά και δεν υποχωρούν τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα είναι μια θεραπευτική επιλογή. Η διάρκεια της θεραπείας εξαρτάται από την ταχύτητα ανταπόκρισης του ασθενή και από την υποχώρηση των συμπτωμάτων.

Η θεραπεία του οξέος μανιακού επεισοδίου περιλαμβάνει κυρίως φαρμακοθεραπεία και τοποθέτηση ορίων στη μανιακή συμπεριφορά του ασθενή. Η νοσηλεία σε ένα τμήμα που κλειδώνει με ή όχι σωματική καθήλωση μπορεί να είναι απαραίτητη σε έντονη διέγερση του ασθενούς γιατί τον καθησυχάζει, μετά από επεξήγηση ότι ο λόγος της απομόνωσης δεν είναι η τιμωρία. Επίσης, τα αντιψυχωσικά μπορεί να ελαττώσουν αποτελεσματικά τον τρόμο, την επιθετικότητα, την παρανοϊκότητα και τη σύγχυση του ασθενή. Τέλος, πολλές εργασίες έχουν δείξει ότι το λίθιο είναι αποτελεσματικό κατά 70% περίπου στην πρόληψη τόσο των μανιακών, όσο και των καταθλιπτικών επεισοδίων της Διπολικής Διαταραχής. Παρ’ όλα αυτά, και σε ασθενείς σε θεραπεία συντήρησης με λίθιο υπάρχει πιθανότητα να συμβούν οξέα καταθλιπτικά (ή μανιακά) επεισόδια που απαιτούν αντικαταθλιπτική αγωγή επιπρόσθετα με τη χορήγηση λιθίου. Βέβαια, κατά τη χορήγηση των αντικαταθλιπτικών στη Διπολική Διαταραχή χρειάζεται προσεκτική παρακολούθηση γιατί μπορεί να προκαλέσουν μανία.

Όσον αφορά την ψυχοθεραπεία, η υποστηρικτική – διδακτική προσέγγιση είναι ιδιαίτερα σημαντική γιατί ουσιαστικά διασφαλίζει την αποτελεσματικότητα της φαρμακοθεραπείας και τη λειτουργικότητα του ασθενή. Επίσης, η αποκαλυπτική ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία είναι κατάλληλη για τα μεσοδιαστήματα των φάσεων, στις περιπτώσεις που ο χαρακτήρας του ασθενούς είναι συγκρουσιακός και παρεμποδίζεται η λειτουργικότητά του ή προδιαθέτει για υποτροπές. Γενικότερα, η θεραπευτική σχέση, η ψυχοθεραπεία και τελικά η ψυχοκοινωνική προσέγγιση, αποτελούν τη βάση από την οποία εξαρτάται η εξασφάλιση της συνέχισης της ποιότητας της ζωής του ασθενή.

Η Άνοιξη ήρθε και φαίνεται πως η συνήθης τάση του κόσμου είναι το κυνήγι της αλλαγής και της ανανέωσης. Ωστόσο, αυτή η συμπεριφορά ορισμένες φορές κινητοποιείται από τη «μόδα» της εποχής ενώ ξεχνάμε ότι οι σημαντικότερες αλλαγές προέρχονται από το εσωτερικό μας κίνητρο για ανανέωση. Ας δούμε λοιπόν 10 βήματα που ίσως μας φέρνουν πιο κοντά σε σταθερές συμπεριφορές αλλαγής.

1. Προσπάθεια να εκφράζει κανείς τα συναισθήματά του: είτε θετικά είτε δυσάρεστα, φαίνεται ότι οι άνθρωποι που καταφέρνουν να τα εκφράζουν νιώθουν καλύτερα ως προς τον αυτοσεβασμό τους και συναινούν στην ομαλότερη διαχείρισή των σχέσεών τους.
2. Χαμόγελο: Το χαμόγελο είναι μια ανθρώπινη έκφραση που μπορεί να «φορεθεί» ανεξαρτήτως εποχής, ωστόσο τώρα που η εποχή θεωρείται μεταβατική ίσως το έχουμε λίγο περισσότερο ανάγκη.
3. Προσθήκη άσκησης στην καθημερινότητα: επειδή το σίγουρο είναι ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι αθλητικοί τύποι, στην περίπτωση της καθημερινής άσκησης μπορεί να εννοείται περπάτημα, αντικατάσταση του ασανσέρ με τις σκάλες, ή αντικατάσταση μιας κοντινής διαδρομής που θα την έκανε κανείς με αυτοκίνητο με τα πόδια.
4. Φροντίδα των σχέσεων: η επιδιόρθωση των σχέσεων, η επίδειξη ενδιαφέροντος και η επαφή με τα άτομα που μας ενδιαφέρουν είναι πολύ σημαντική για την φροντίδα της διάθεσής μας.
5. Αποφυγή της αναβλητικότητας: πολλές φορές υπάρχει η τάση αναβλητικότητας σε ό,τι μπορεί να ενοχλεί, να αγχώνει ή να φαντάζει πολύ δύσκολο, ωστόσο αυτή η συμπεριφορά φαίνεται να φέρνει τελικά τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα, δηλαδή την αύξηση όλων των δυσάρεστων που θα ήθελε κανείς να αποφύγει.
6. Φροντίδα της διατροφής: σε αυτή την περίπτωση φροντίδα σημαίνει κατανάλωση αρκετών μικρών γευμάτων μέσα στην ημέρα καθώς και νερού μιας και βοηθάει στην αποφυγή αφυδατώσεων.
7. Φροντίδα της ανάρρωσης: την άνοιξη τόσο οι αλλεργίες όσο και οι ιώσεις έχουν την τιμητική τους. Συνεπώς καλό είναι να λαμβάνουμε μέτρα πρόληψης αλλά και να δίνουμε στο σώμα μας τη δυνατότητα να ξεκουραστεί και να αναρρώσει.
8. Φροντίδα του ύπνου: με το μεγάλωμα της ημέρας πολλοί άνθρωποι έχουν την τάση να δραστηριοποιούνται με ολοένα και περισσότερα πράγματα, ωστόσο καλό θα είναι να μην ξεχνάει κανείς τον ύπνο με τις ευεργετικές του ιδιότητες.
9. Χρώμα στη ζωή μας: Αντιμετώπιση του «μουδιάσματος» της μεταβατικής εποχής με χρώμα στα ρούχα, στα σπίτια, στα αξεσουάρ, μιας και φαίνεται ότι τα ζωντανά χρώματα ευεργετούν την καλύτερη διάθεση.
10. Μια θετική δραστηριότητα την ημέρα: Το να κάνει κάποιος μια θετική δραστηριότητα για τον εαυτό του την ημέρα, αυξάνει την αίσθηση φροντίδας του εαυτού του και κατά συνέπεια της ψυχολογικής του διάθεσης.