Month: <span>January 2022</span>

Άγχος, Φόβος και Αυτοσεβασμός απέναντι στη Θετικότητα της Πανδημίας

Φέτος οι γιορτές θα ήταν για όλους μας μια επιστροφή σε ότι συνηθίζαμε να κάνουμε μέχρι που η έξαρση της πανδημίας χτύπησε την πόρτα στα σπίτια πολλών νοικοκυριών. Όλα ξεκίνησαν όταν έμαθα πως είχα έρθει σε επαφή με θετικό κρούσμα. Στην παρατήρηση μερικών συμπτωμάτων επέλεξα να πάρω προληπτικά τα μέτρα μου για την προστασία των μελών της οικογένειας μου έως ότου διεξάγω τα λεγόμενα self / rapid test. Rapid και self αρνητικά όμως γιατί με πονάει η πλάτη μου αναρωτιόμουν και γιατί έχω δέκατα και κόπωση? Μήπως ανήκω στις κατηγορίες ανθρώπων που δεν ανιχνεύεται ο ιός μέσα από αυτά τα test και ίσως είναι πιο σωστό να προχωρήσω και στη διενέργεια ενός μοριακού test? Οι σκέψεις πηγαινοέρχονταν, τα πρώιμα συμπτώματα την επόμενη μέρα εξαφανίστηκαν όμως ένα ‘’μικρό βάρος΄΄ στο στήθος όταν έπαιρνα βαθιά εισπνοή έκανε την εμφάνιση του και με ώθησε στην απόφαση να κάνω και ένα μοριακό για να είμαι απόλυτα σίγουρη. Παραμονή Πρωτοχρονιάς, η επισκεψιμότητα για τα μοριακά ανυπέρβλητη σε αριθμό με αποτέλεσμα να έχω τις δικές μου απαντήσεις μετά από 3 μέρες. Όλη η εβδομάδα είχε κυλήσει πολύ δύσκολα, τα social media είχαν πάρει φωτιά από χιλιάδες κρούσματα, αν είχες επιλέξει να βγεις τις ημέρες των γιορτών σκεφτόσουν πως ούτε εσύ την έχεις γλιτώσει. Το άγχος και ο φόβος είχαν χτυπήσει καμπανάκι και κάποια από τα μέλη της οικογένειας μου δεν θέλησαν να μπούν στα δικά μου παπούτσια. Η πρόληψη που έκανα με ευσυνειδησία και ο σεβασμός που έδειξα για την προαγωγή της υγείας δικών μου ανθρώπων, ερμηνεύθηκε ως δικιά μου αδυναμία να διαχειριστώ τις ‘’εμμονές΄΄ στο κεφάλι μου, με τη δικαιολογία πως τα test μου βγήκαν αρνητικά. Η εξήγηση των λόγων για τους οποίους έκανα ότι έκανα δεν ήταν αρκετοί, η εξέφραση των συναισθημάτων μου για τη δικιά τους αδυναμία να διαχειριστούν επαρκώς έναν άνθρωπο που πάσχει από αγχώδη διαταραχή δεν κέρδισε έδαφος. Η μοναξιά μου εκείνες τις μέρες, αφού είχα μπει προληπτικά σε καραντίνα, με έκανε να μπω μπράβο στον εαυτό μου για το πως είχα επιλέξει να διαχειριστώ την κατάσταση και να ενστερνιστώ τη φράση πως ‘’ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του, όπως κρίνει ότι πρέπει να πράξει ας το κάνει’’. Ήρθε η Δευτέρα και η απάντηση των αποτελεσμάτων ήταν αρνητική, εξακολούθησα να μη λαμβάνω κατανόηση και τη Τρίτη ο covid βρήκε τον αδερφό μου. Άραγε θα ήμουν η υπαίτια αν δεν είχα υποβληθεί στη διεξαγωγή του μοριακού test? Όταν χτύπησε ο ιός και το δικό μου σπίτι, ήμουν εκείνος ο άνθρωπος που έρχονταν όλοι με ερωτήσεις για το ποιες θα είναι οι επόμενες μας κινήσεις. Εκεί που ήμουν υπερβολική ξαφνικά έγινα Ειδική! 

                                                                                                                         Αθεράπευτα Φιλόδοξη                                      

Πηγή Εικόνας: Pixabay.com

Η Ευγνωμοσύνη την Περίοδο της Πανδημίας

Δυο χρόνια στη ζωή ενός ανθρώπου δεν είναι και λίγα. Πολλές στερήσεις, λίγες οι φορές -ευκαιρίες διασκέδασης και εκτόνωσης ενέργειας είτε με απλούς καθημερινούς τρόπους είτε με πιο ιδιαίτερους ανάλογα με τα γούστα και τα ενδιαφέροντα του καθενός. Οι στερήσεις επηρεάζουν διάφορους τομείς της ποιότητας ζωής των ανθρώπων : τις κοινωνικές τους επαφές, τη δραστηριοποίηση εκτός σπιτιού, την εργασία από το σπίτι, την έλλειψη συνηθειών όπως είναι για παράδειγμα τα ταξίδια. Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να μας δίνουν καθημερινά την ευκαιρία να ευγνωμονούμε για πράγματα – καταστάσεις – ανθρώπους που προσπερνάμε ως δεδομένα στη ζωή μας, κι όμως είναι εκεί να μας δίνουν νόημα… Στην κατάσταση λοιπόν αυτής της αίσθησης ανελευθερίας εγώ ανακάλυψα τα παρακάτω για να ευγνωμονώ και αποφάσισα να μοιραστώ τις ιδέες μου… 

  • Το περπάτημα 3-4 φορές την εβδομάδα για τουλάχιστον τρία τέταρτα της ώρας
  • Το “κάψιμο” που νιώθει κανείς στο πρόσωπο όταν περπατά στον ήλιο 
  • Την απόλαυση του να έχει κανείς έστω κι ένα μικρό μπαλκονάκι στο σπίτι του ώστε να μπορεί να απολαμβάνει τον καφέ του όταν δεν έχει τη δυνατότητα να βγει έξω
  • Την τεχνολογία που έχει εξελιχθεί και μπορεί κανείς να δει τους δικούς του ανθρώπους μέσω της βιντεοκλήσης
  • Την ηλεκτρονική πρόσβαση ακόμα και σε γιατρούς όταν δεν υπήρχε η δυνατότητα να τους δει κάποιος δια ζώσης
  • Το ότι μπορώ να μοιραστώ την ημέρα των γενεθλίων μου έχοντας όλους τους φίλους μου κοντά μου μέσω zoom meeting
  • Το ότι πολλές υπηρεσίες άρχισαν να εξυπηρετούν και διαδικτυακά τον κόσμο κι έτσι η ζωή μας έγινε ευκολότερη
  • Το ότι αποφάσισα να εκφράζω τα συναισθήματά μου πιο συχνά στους ανθρώπους που αγαπώ και θέλω να έχω στη ζωή μου ανεξαρτήτως από το αν μπορώ να τους δω συχνά ή όχι
  • Το ότι μπόρεσα να αρχίσω να παρατηρώ ότι σε κάποιους ανθρώπους χρειάζεται να βάζω όρια πιο ξεκάθαρα και να αρχίσω να προσπαθώ να το κάνω
  • Το ότι μπόρεσα να αυξήσω τις κοινές στιγμές και δραστηριότητες με τους ανθρώπους που έχω τη δυνατότητα να βλέπω πιο συχνά
  • Το ότι μπόρεσα να παρατηρώ γιατί τσακώνομαι με κάποιους και τι θα μπορούσα να κάνω για να φτιάξω από μεριάς μου την επικοινωνία μας σε ένα βαθμό αν αυτό είναι εφικτό και αν το θέλω
  • Το ότι μπόρεσα να παίρνω το χρόνο μου με τους ανθρώπους που δεν θα ήθελα να έχω στη ζωή μου αλλά αναγκάζομαι να τους έχω
  • Την ελευθερία που νιώθει κανείς όταν ξανακυκλοφορεί χωρίς να χρειάζεται να στείλει ένα μήνυμα για το πού βρίσκεται ή για πόση ώρα
  • Το να έχω τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσω τη φαντασία μου για να αλλάζω λίγο τη διακόσμηση του σπιτιού μου βάζοντας λίγο χρώμα (πχ σ ένα βάζο με λουλούδια) ώστε να μου φτιάχνει η διάθεση
  • Το ότι μπόρεσα να θυμηθώ παλιές αγαπημένες δραστηριότητες όπως η ζωγραφική και να τις επαναφέρεις στην καθημερινότητά σου διακοσμώντας γλάστρες και πετρούλες για το μπαλκονάκι σου ή ακόμα και βάφοντας ένα παλιό τραπέζι ώστε να το κάνεις να μοιάζει με καινούριο
  • Το ότι άρχισα να βλέπω κάποιες σειρές στην τηλεόραση μέσω διαδικτύου αντί να βλέπω συνέχεια ειδήσεις και εκπομπές που σου μαυρίζουν την ψυχή 
  • Το ότι άρχισα να μαγειρεύω φαγητά και γλυκά που δεν έκανα ποτέ και κάποιες φορές τα μοίραζα και σε δικούς μου ανθρώπους που μένουν κοντά μου
  • Το να απολαμβάνω τη μουσική που μου αρέσει κάποια βράδια
  • Το να προσπαθώ να ξεκινώ τη μέρα μου με χαμόγελο κ να ψάχνω να βρω τον λόγο για τον οποίο ευγνωμονώ μέσα στη μέρα σαν άσκηση 🙂
  • Το ότι αντιλήφθηκα ότι δεν πρέπει να θεωρώ δεδομένα όσα πριν είχα στη ζωή μου
  • Το γεγονός ότι έχω κάνει διάφορα ταξίδια που μου αρέσουν και τα αναπολώ, ειδικά τώρα που αναγκάστηκα να τα στερηθώ 
  • Και φυσικά… το να έχει κανείς σκύλο ώστε να μπορεί να απολαμβάνει πιο εύκολα βόλτες περπατήματος!!!! 🙂 🙂 🙂

Οπότε… Κάνε αυτό που μπορείς σήμερα…. Γιατί αύριο δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί !!!

Πηγή Εικόνας: Pixabay.com

Γέννα την Πρώτη Ημέρα της Καραντίνας

Ευτυχία! 

Αγάπη! 

Ανυπομονησία!

Προσμονή!

Ολοκλήρωση!

Μοίρασμα!

Ηρεμία ψυχής!

Και παράλληλα… 

Φόβος? Φόβος!

Άγνοια? 

Μοναξιά? 

Άγχος? 

Απελπισία… 

Κούραση… Σωματική και ψυχική…

Στέρηση… : Η κατάσταση που περιγράφει όλα τα παραπάνω συναισθήματα. Στέρηση του μοιράσματος αυτής της ευτυχισμένης στιγμής με τους δικούς σου ανθρώπους. Φόβος μήπως αρρωστήσεις ή μην αρρωστήσει το νεογέννητο ή κάποιος δικός σου άνθρωπος. Και αν αρρωστήσει? Τι θα σημαίνει αυτό? Άγνοια… Άγνοια για το σημείο εκκίνησης της νέας ζωής και του τρόπου χτισίματος της νέας καθημερινότητας. Μοναξιά όταν είσαι μόνη σε ένα σπίτι με ένα βρέφος που δεν κοιμάται, πεινάει, κλαίει, δεν ξέρεις αν πονάει κάπου, νιώθοντας ότι το σώμα σου δεν αντέχει περισσότερες ώρες αϋπνίας και παράλληλου κλάματος να ηχεί συνεχώς στα αυτιά και να μην επιτρέπεται να έχεις παρέα για βοήθεια….Να μην ξέρεις αν επιτρέπεται γιατί κανείς δεν σε ενημέρωσε ποτέ σωστά… Μα αφού υπήρχε άγνοια… Πώς να σε ενημερώσει? Θυμός… Που ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματα του και ξαφνικά έχει και άποψη για τη δική σου ζωή και τον τρόπο που επιθυμείς να τη ζήσεις… Απελπισία… Ούτε καν η τηλεόραση δεν μπορεί να σου προσφέρει παρέα αφού όλοι μιλούν για τις τρομοκρατικές συνέπειες της πανδημίας… κι έξω ακόμα δεν κυκλοφορεί κανείς … όλοι είναι σοκαρισμένοι και σε πλήρη άγνοια. Κούραση ψυχική… γιατί είσαι ο εαυτός σου αλλά δεν ξέρεις ποιος είναι ο εαυτός σου. Δεν τον αναγνωρίζεις. Οι ορμόνες κάνουν party στο σώμα σου ξαφνικά. Έχεις ταλαιπωρηθεί αλλά κανείς δεν το κατανοεί. Μάλλον ούτε καν και ο ίδιος σου ο εαυτός που επιθυμεί να είναι ο παλιός σου εαυτός μα δεν μπορεί ο καημένος. 

Μα όλα αυτά περνούν… με υπομονή κι επιμονή… μ ένα βλέμμα και μια τεράστια αγκαλιά χωρίς σταματημό προς το παιδί σου… με τραγούδι… με το να χτίζεις την επικοινωνία σου καθημερινά μαζί του… με το να παρατηρείς την κάθε μικρή ή μεγάλη αλλαγή… με το να ψάχνεις κάτι θετικό να απασχολήσεις το μυαλό και την ψυχή σου… με το να παρατηρείς ότι τελικά καμιά μέρα δεν είναι ίδια όσο κι αν το νομίζουμε…

…με το να θυμάσαι ότι τελικά η ανθρώπινη ψυχική δύναμη είναι πολύ μεγαλύτερη από όσο εσύ υπολόγιζες… 

 

Πηγή Εικόνας: Pixabay.com

Η Αγκαλιά Στα Χρόνια της Πανδημίας

Εγώ ήμουν από τους τυχερούς της πανδημίας. Τόσο η δουλειά μου όσο και οι περισσότερες δραστηριότητές μου μπόρεσαν να συνεχιστούν, έστω διαδικτυακά. Κανένας πολύ κοντινός μου άνθρωπος δεν είχε πρόβλημα με τον ιό, ενώ ακόμα και στο πρώτο, πιο “βαρύ” Lockdown είχα την ευκαιρία να περάσω πολύ χρόνο με το αγόρι μου καθώς στην καθημερινότητα δεν έχουμε πολύ χρόνο μαζί. Ίσως αυτό που μου έλειψε περισσότερο ήταν η επαφή με τους γονείς μου. Να φάμε μαζί, να μπορώ να τους πάρω μια αγκαλιά ή να τους ζουζουνίσω λίγο. 

Ωστόσο δεν μου πέρασε αδιάφορη η κατάσταση που κυριαρχούσε, Οι άνθρωποι που δεν είχαν άλλη επιλογή από το να μείνουν μόνοι. Νέοι φοβισμένοι ότι χάνουν χρόνο της ζωής τους, ηλικιωμένοι που ήξεραν πως δεν είχαν πολύ χρόνο ακόμα και ίσως η ζωή τους τελείωνε έτσι, στην απομόνωση, μακριά από τους δικούς τους. Άνθρωποι που έχαναν τους αγαπημένους τους και δεν είχαν ούτε την ευκαιρία να τους αντικρίσουν για μια τελευταία φορά. Όσο καλά κι αν πέρναγα εγώ κάτι έλειπε. Ήθελα να νιώσω χρήσιμη γιατί δεν είμαι μόνη μου στον κόσμο. Ευτυχώς μου δόθηκε η ευκαιρία μέσα από ομάδα ειδικών ψυχικής υγείας να προσφέρω κάποια στήριξη σε κάποιους ανθρώπους.

Άμα κοιτάξω στο σύνολο των πραγμάτων, επειδή η πανδημία και αυτή η κατάσταση κάποια στιγμή θα τελειώσει. Κάποια στιγμή. Αλλά φοβάμαι αυτό που θα αφήσει πίσω. Και ήδη έχει ξεκινήσει. Φοβάμαι ότι οι άνθρωποι θα απομακρυνθούν κι άλλο μεταξύ τους. Ότι θα συνεχίσουμε να αναρωτιόμαστε αν αυτός που έχουμε απέναντί μας θέλει να τον πάρουμε αγκαλιά ή όχι. Και πιστεύω ότι οι άνθρωποι εδώ και πολλά χρόνια είμαστε πιο παγωμένοι και απομακρυσμένοι από τον διπλανό. Όλη αυτή η κατάσταση δεν βοήθησε και φοβάμαι ότι χειροτέρεψε. Και ακόμα περισσότερο φοβάμαι για τους πολύ πολύ νέους, τα μικρά παιδιά, που τώρα μαθαίνουν τι σημαίνει να είσαι κοινωνικό ον, να χτίζεις σχέσεις, να έχεις επαφή, ακόμα και σωματική με τον άλλον. Στη φάση που πρέπει να μαθαίνουν να ανοίγονται και να χτίζουν σχέσεις, βλέπουν φόβο, “απαγόρευση” έντονης επαφής, και το άσχημο είναι ότι αυτές είναι οι πρώτες τους εμπειρίες. Εμείς έχουμε κι άλλες, εάν προσπαθήσουμε και εάν έχουμε θάρρος, θα θυμηθούμε το πώς ήταν και θα το φτιάξουμε από την αρχή. Τα παιδιά αυτά όμως δεν έχουν γνωρίσει άλλη πραγματικότητα. Αυτή είναι. Και πιστεύω πως πρέπει με όλες μας τις δυνάμεις να τους δείξουμε πως δεν είναι έτσι ο κόσμος, δεν είναι έτσι οι σχέσεις, δεν είναι αυτό το “φυσιολογικό”. Θα πρέπει να μάθουμε να αγκαλιάζουμε ακόμα περισσότερο, για να μπορούν να το δουν. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτή η αγκαλιά. 

 

Πηγή Εικόνας: Pixabay.com