Month: <span>November 2017</span>

Το να μην τρως δεν έχει να κάνει με το φαγητό.

Δεν έχει να κάνει με το να δείχνεις όμορφη σε ένα φόρεμα ή να θες να γίνεις μοντέλο. Δεν έχει να κάνει με το να θες χαριτωμένα αγόρια να γυρίσουν να σε δουν. Δεν έχει να κάνει με το να δοκιμάζεις το πιο μικρό μέγεθος φούστας στο μαγαζί.

Δεν έχει να κάνει με το να θες σημασία. Δεν είναι μια ανιδιοτελής λιμοκτονία για όλα τα παιδάκια στην Αφρική. Δεν έχει να κάνει με την τέλεια γρήγορη δίαιτα ή να χάσεις το βάρος που έβαλες στις διακοπές. Δεν έχει να κάνει με περιοδικά μόδας, για την θρησκεία ή την κουλτούρα.

Έχεις αυτοεκτίμηση ίση με ένα έντομο. Έχεις ανύπαρκτη κοινωνική ζωή γιατί φοβάσαι να πας σε εστιατόρια ή οπουδήποτε θα έχει σχέση με φαγητό. Να ζυγίζεις και να μετράς μακαρόνια, δημητριακά, φρούτα και οτιδήποτε περνά από τα χείλη σου, συμπεριλαμβανομένης και της οδοντόκρεμας. Έχει να κάνει με μυστικά, ψέματα και ντροπή. Έχει να κάνει με το να μην μπορείς να παραδεχτείς ότι χρειάζεται να φας. Ότι σου αξίζει να φας.

Έχει να κάνει με φόβο. Έχει να κάνει με τρόμο. Για τα πάντα.
Έχει να κάνει με έλεγχο. Έχει να κάνει με το να προσπαθείς να σταματήσεις να νιώθεις τα συναίσθημα της κακοποίησης. Έχει να κάνει με το να σπρώχνεις τον πόνο μακριά. Έχει να κάνει με το να θες να εξαφανιστείς για να μην μπορεί να σε εκμεταλλευτεί κάνεις ξανά. Να κρύβεσαι κάτω από ρούχα, κυρίως μαύρα, για να μην βλέπει κανείς το γυναικείο σου σώμα. Είναι μη λεκτική επικοινωνία. Είναι να αρνείσαι το παρελθόν. Είναι ένα έντονο μίσος προς τον εαυτό σου.

Έχει να κάνει με το να χρειάζεσαι τόσα πολλά που να μην το αντέχεις. Να μην θες να χρειάζεσαι τίποτα. Έχει να κάνει με το να μην θες να σε αγγίζουν και να φοβάσαι να αφεθείς. Έχει να κάνει με το να νιώθεις τόσο πνιγμένος από τα όσα έχουν συμβεί που είναι πιο εύκολο να αποφεύγεις τα πάντα με το να παθαίνεις εμμονή με το πόσες θερμίδες έχει ένα μήλο.

Έχει να κάνει με το να θες να είσαι ασφαλείς. Να θες να γίνεις όσο πιο μικρός γίνεται και να αποφύγεις τον τεράστιο κόσμο που είναι πολύ θορυβώδες και επικίνδυνος και δεν μπορείς να τον εμπιστευτείς. Έχει να κάνει με το να μην εμπιστεύεσαι κανέναν και να βασίζεσαι στο φαγητό (ή την ελλείψει) για να σου δώσει μια αίσθησή ασφαλείας όταν τα συναισθήματα σου φουσκώνουν και σε κάνουν να νιώθεις χοντρή, άσχημη και να μην αντέχεις το σώμα σου.

Έχει να κάνει με το να προσπαθείς να γίνεις κατανοητή. Να προσπαθείς να παλέψεις με ότι έχεις και να είναι περισσότερη δουλεία από ότι έχεις φανταστεί. Είναι κούραση και δάκρια και να θες βοήθεια αλλά την ίδια στιγμή να την αρνείσαι. Έχει να κάνει με το να παλεύεις σε μια μάχη με τον εαυτό σου και τον κόσμο. Είναι μια προσπάθεια να επιβιώσεις.

Δεν έχει να κάνει με το φαγητό.

aBeautifulMess

Όταν μιλάνε για μια βασανισμένη μεγαλοφυία, πάντα κάποιος θα αναφέρει τον Van Gogh.
Πως κατάπιε κίτρινη μπογιά.
Πως ήθελε να βάλει την λιακάδα μέσα του.
Πως η ψύχωση του προκλήθηκε από δηλητηρίαση από μόλυβδο.
Τον αποκαλούν θαύμα, αλλά εγώ βλέπω έναν άνθρωπο τόσο δυστυχισμένο, που βρήκε ένα όμορφο τρόπο να κάνει κακό στον εαυτό του.

Λένε «Είναι τραγικό»
Λένε «Είναι πάντα οι ταλαντούχοι που πεθαίνουν πριν την ώρα τους»

Μας τους διδάσκουν στο σχολείο τους βασανισμένους καλλιτέχνες. Κοιτά όλους αυτούς τους ποιητές που αυτοκτόνησαν, πως θα ήταν η δουλειά τους αν δεν είχαν κατάθλιψη; Λες και η κατάθλιψη είναι ένα τέχνασμα, κάτι για να εντυπωσιάσεις τους φίλους σου, κάτι που βάζεις στα πάρτι. Σαν και η κατάθλιψη δεν είναι πόσες μέρες μπορείς να μην κάνεις μπάνιο χωρίς να το προσέξει κάποιος ή να τρως τέσσερις μέρες συνεχόμενα μακαρόνια και την επόμενη τίποτα γιατί το να πας ψώνια ή να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου είναι εντελώς αδιανόητο.

Η κίτρινη μπογιά είναι η κατάθλιψη.

Η τέχνη είναι ένας αμυντικός μηχανισμός. Ο Van Gogh είναι καταπληκτικός καλλιτέχνης γιατί όταν δεν είχε τίποτα, είχε μπογιά. Όταν ένιωθε άδειος, είχε μπογιά. Όταν μισούσε τον εαυτό του, δεν μισούσε την μπογιά.

Ασβέστωνε τα αριστουργήματα του, γιατί δεν το έκανε για να γίνει γνωστός, άπλα έκανε το μοναδικό πράγμα που του έκανε νόημα όταν τα τίποτε άλλο δεν έκανε.
Λένε «χωρίς την αρρώστια του, δεν θα είχαμε όλα αυτά».
Γιατί εκτιμούν την τέχνη του περισσότερο από την λογική του.
Γιατί μακάρι να ζήσουν όλοι μια ευτυχισμένη ζωή και να μην χρειαστεί να αφήσουν τίποτα για να τους θυμούνται.

-folsky-