Month: <span>June 2020</span>

Η Απόκτηση της Αυτοεκτίμησης

Πολλοί θεραπευόμενοί μου έρχονται στο γραφείο και κατά καιρούς με ρωτούν: “Μα πώς θα αποκτήσω αυτοπεποίηθηση?” “Υπάρχουν δέκα συμπεριφορές που μπορώ να πράττω ώστε να αποκτήσω αυτοπεποίηθηση?”, “Όλοι μιλούν για αυτοπεποίθηση αλλά εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έχω και δεν μπορώ να αποκτήσω”.

“Αυτοπεποίθηση σημαίνει να ξέρεις ότι είσαι ο ένας και μοναδικός και να το τονίζεις σε όλους όσους συναναστρέφεσαι ?”  (εσφαλμένη πεποίθηση)

Αντιθέτως, πρόκειται για την αέναη διαδικασία αναγνώρισης του ευατού μας. Άλλωστε το γνώθις εαυτόν διαρκεί για όλα τα χρόνια της ζωής μας.

Για να “χτίσω” αυτοπεποίθηση πρέπει να μάθω ποιος είναι ο εαυτός μου, να τον αγκαλιάσω, να τον καλωσορίσω στη ζωή μου, να τον παρουσιάσω αυθεντικά στους γύρω μου, να ζω με ειλικρίνεια και σεβασμό μαζί του, να τον υπολογίζω στην καθημερινότητά μου.

Πώς μπορώ να αποκτήσω αυτοπεποίθηση αν δεν ξεκινήσει κανείς από την αυτοεκτίμηση? 

Και τι σημαίνει αυτοεκτίμηση? 

Σημαίνει να γνωρίζω κατά το δυνατόν τον εαυτό μου και να αποδέχομαι τόσο τις αρετές όσο και τα ελαττώματά του. 

Σημαίνει να με σέβομαι.

Σημαίνει να ευγνωμονώ για όσα έχω στη ζωή μου.

Σημαίνει να θέτω στόχους και σταδιακά να προσπαθώ να τους κατακτώ. 

Σημαίνει να μου λέω “μπράβο” όταν καταφέρνω έστω και ένα μικρό βήμα από όσα θα ήθελα, χωρίς πάντα να περιμένω την επιβράβευση από τον περίγυρό μου.

Σημαίνει να οραματίζομαι το μέλλον της ζωής μου. 

Σημαίνει να βρίσκω δραστηριότητες να απασχολώ τον εαυτό μου στον ελέυθερό μου χρόνο.

Σημαίνει να μου διασφαλίζω ελεύθερο χρόνο.

Σημαίνει να αναγνωρίζω τις αξίες μου και να τις στηρίζω.

Σημαίνει να τολμώ μειώνοντας τους φόβους μου και αντιμετωπίζοντάς τους.

Σημαίνει να αναγνωρίζω τις συμπεριφορές μου που χρήζουν βελτίωσης και να μην προβαίνω σε αυτομομφή όταν αυτό δεν είναι αληθές.

Σημαίνει να διεκδικώ για τον εαυτό μου και να μην αναβάλω την επίλυση των προβλημάτων μου αναθέτοντάς τα στους οικείους μου. 

Σημαίνει να με αγκαλιάσω για όλα όσα είμαι!

 

Πηγή εικόνας: pixabay.com

 

Πού βαδίζεις άνθρωπέ μου?

Πού βαδίζεις άνθρωπέ μου?

Αναγκάστηκες να κλειστείς στον εαυτό σου… να έρθεις σε επαφή μαζί του … να σε γνωρίσεις… να αναστατωθείς… να βαρεθείς… να τσακωθείς … να αγχωθείς…  να χαρείς… να αγαπήσεις…

Αναγκάστηκες να μείνεις αρκετές ώρες μόνος σου ή και με ελάχιστη παρέα…

Αναγκάστηκες να σε παρατηρήσεις ή και να επιλέξεις να μη σε παρατηρήσεις καθόλου…

Αναγκάστηκες να βρεις νέου είδους απασχολήσεις μέσα στο σπίτι…

Αναγκάστηκες να βρεις έγκυρους ή μη λόγους να βγεις από το σπίτι… 

Οδηγήθηκες ξαφνικά σε αύξηση των εξαρτήσεων… αύξηση των ναρκωτικών… αύξηση του αλκοόλ … αύξηση του καπνίσματος… αύξηση των παρορμητικών συμπεριφορών… αύξηση των ηλεκτρονικών παιχνιδιών… αύξηση των ξεσπασμάτων του θυμού σου… αύξηση της κατανάλωσης συναισθηματικού φαγητού… Έκανες διαφήμιση του εαυτού σου ακόμα κι αν ήταν αυτή που επέλεξες κι όχι η ακριβής πραγματικότητά σου με τα συνοδά ανθρώπινα συναισθήματα… 

Μα τι συνέβη? Προβληματίζεσαι άραγε άνθρωπε του σήμερα? Άνθρωπε της τεχνολογίας και του κυνηγιού της εξέλιξης? Άνθρωπε που θες να είσαι αρεστός στον κύκλο σου αλλά χωρίς πραγματικά να αφήνεις να σε μάθει κανείς από τον κύκλο σου?

Άραγε θυμάσαι τις αξίες με τις οποίες μεγάλωσες?

Άραγε θυμάσαι να οραματίζεσαι το μέλλον σου?

Άραγε αναλογίζεσαι ποιοι θα ήθελες να είναι οι στόχοι σου?

Άραγε ενδιαφέρεσαι πραγματικά να εξελιχθείς? Μα να εξελιχθείς σαν άνθρωπος και όχι σαν έναν επαγγελματία που μοιάζει με ένα καλά ρυθμισμένο μηχάνημα? 

Μήπως θυμάσαι τι σημαίνει αυτοσεβασμός και σεβασμός των οικείων σου ή και γενικότερα του περιβάλλοντός σου?

Μήπως θυμάσαι τι σημαίνει “αυτοθυσία”?

Άραγε γνωρίζεις ότι ακόμα κι ο πόνος, και η θλίψη, και η αγωνία έχουν κάποιο νόημα στη ζωή μας και μας διδάσκουν πάντα κάτι? 

Άραγε γνωρίζεις τι σημαίνει θέτω τα όριά μου κι ας μην γίνονται αρεστά στους γύρω μου? Ή μήπως μπερδεύεσαι με το πώς θα καταφέρεις να γίνεις ο ίδιος αρεστός περισσότερο , οπότε και αποφεύγεις να θέτεις όρια? 

Πού βαδίζεις τελικά άνθρωπέ μου? 

Ποτέ δεν είναι αργά να ανασυνταχθείς… Να οραματιστείς… Να επαναπροσδιοριστείς… Να διαβάσεις… Να εκπαιδευθείς… Να αντιμετωπίσεις τη ζωή σου με ειλικρίνεια… 

Πηγή Εικόνας: medium.com

Η Θλίψη

Θα γράφω για αυτό μέχρι να μην πονάει άλλο. Έχω κρίση άγχους στον δρόμο και οι άνθρωποι περπατούν δίπλα μου και μου πήρε ένα λεπτό να καταλάβω πως είμαι αόρατη και με έκανε ορατή. Πως είμαι ακόμη ένα κορίτσι με λυπητερή ιστορία. Είσαι η μολυσμένη μου πληγή και είμαι σε ένα ασφυκτικά γεμάτο δωμάτιο στα επείγοντα που περιμένω να με εξετάσουν. «Σε παρακαλώ άσε μας να σε βοηθήσουμε, γιατί δεν μας αφήνεις να σε βοηθήσουμε:» «Σε παρακαλώ έλα σπίτι μας κα άσε μας να σε φροντίζουμε» η μητέρα μου με παρακαλά αλλά δεν νιώθω τίποτα. 

Δεν μπορώ να έρθω σπίτι μητέρα γιατί ακόμα και αν το σώμα μου είναι εκεί το μυαλό μου είναι αλλού. Μακάρι να μπορούσα να της ζητήσω συγγνώμη, συγγνώμη που ένας βιασμός έκλεψε την κόρη σου και την αντικατέστησε με μια μαύρη τρύπα που τρώει όλα τα καλά. Συγγνώμη που έπρεπε  να “θάψεις” την κόρη σου τόσο σύντομά. Συγγνώμη που δεν υπάρχει αρκετός χώρος σε αυτό το δωμάτιο και για εμένα και για την θλίψη μου. Δεν μπορώ να έρθω μαμά γιατί είμαι πάντα κάπου αλλού και όταν μου φωνάζεις το όνομα μου δεν θα απαντώ. Δεν μπορώ να έρθω σπίτι μαμά, δεν μπορείς να με βρεις, εδώ δεν μπορώ να βρω τον ίδιο μου τον εαυτό.

 

Η πραγματικότητα της ανορεξίας

Από όταν ξεκίνησα να ανοίγομαι για τις δυσκολίες μου, έχω λάβει περισσότερη υποστήριξη και δύναμη από ότι μπορούσα ποτέ να φανταστώ και είμαι υπερβολικά ευγνώμων. Είμαι τυχερή που έχω τόσους ανθρώπους κοντά μου να με στηρίζουν. Βέβαια δεν είναι όλοι υποστηρικτικοί και κατανοητικοί για τις διαταραχές πρόσληψης τροφής.

Μου έχουν πει ότι λιμοκτονώ τον εαυτό μου για σημασία και πως είμαι υπερβολικά εγωίστρια που προκαλώ τόσο πόνο στους αγαπημένους μου, όταν η ανορεξία είναι κάτι που επιλέγεις. Μου έχουν πει ότι πρέπει να πάω να φάω ένα μπέρκερ, γιατί αυτό θα με σώσει από την ανορεξία. Μου έχουν πει «απλά φάε» λες και επιλέγω να υποφέρω τόσο πολύ.

Όταν ζεις σε ένα κόσμο που το να είσαι λεπτός θεωρείτε σαν τρόπαιο επιτυχίας, είναι δύσκολο για τόσους ανθρώπους να δουν γιατί να ζεις με μια διαταραχή τροφής είναι τόσο απαίσιο.

Είχα ανθρώπους που μου είπαν πως θα ήθελαν να έχουν την ίδια δύναμη με εμένα έτσι ούτος ώστε να είναι αδύνατοι ή να μπορούν να περπατάνε με τις ώρες.  Άνθρωποι με ρωτάνε ποιο είναι το «μυστικό» μου για να έχουν ένα ωραίο σώμα, και όταν συνειδητοποιούν πως το «μυστικό» είναι χρόνια υποσιτισμού, ξαφνικά ρομαντικοποιούν την ανορεξία χωρίς να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα της ασθένειας.

Η ανορεξία είναι περισσότερο από το να έχεις «το τέλειο σώμα».  Υπάρχουν πολλά ψεύτικα χαμόγελα που βάζουμε με στόχο να πείσουμε τους άλλους πως δεν είμαστε άρρωστοι.  Πολλά συμβαίνουν πίσω από κλειστές πόρτες που ο υπόλοιπος κόσμος δεν προσέχει.  Η πραγματικότητα της ανορεξίας ή οποιασδήποτε άλλης διαταραχής πρόσληψης τροφής, είναι τρομακτική και κάτι που κανείς δεν πρέπει να περάσει.  Η ανορεξία δεν παραδίδει όλες τις υποσχέσεις που κάνει. Μπορεί να καταλήξει σε προσωρινή χαρά και σε ένα ψεύτικό αίσθημά επιτυχίας ή να σου δώσει ένα αίσθημα ελπίδας. Και να σε πείσει πως υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ, αλλά με τον χρόνο, τα πάντα εξαφανίζονται. Μπορεί να πεις στον εαυτό σου πως θα ενδώσεις στις σκέψεις και τις διαταγές της διαταραχής μέχρι να φτάσει τον πρώτο σου στόχο σε βάρος, αλλά όταν τον φτάσεις δεν θα μπορέσεις να σταματήσεις. Θα συνεχίζεις. Θα νιώθεις πως δεν μπορείς να επιζήσεις διαφορετικά.

Η πραγματικότητα της ανορεξίας είναι μοναχική.

Η ανορεξία είναι να σου είναι αδύνατον να συγκεντρωθείς στην τάξη γιατί το μυαλό σου τρέχει με σκέψεις πως το μήλο που έφαγες για πρόγευμα σου φάνηκε σαν υπερφαγικό επεισόδιο και τώρα θα πρέπει να περπατήσεις έχτρα. Είναι οι βαθμοί σου που πέφτουν γιατί το σώμα σου δεν έχει αρκετή τροφή να θυμάται όλα τα πράγματα που διάβαζες μέχρι τις 3 το πρωί. Η ανορεξία είναι να χάνεις φίλούς γιατί είσαι τρομοκρατημένη να βγεις έξω γιατί μπορεί να υπάρχει φαγητό και μόνο η ιδέα να είσαι γύρω από το φαγητό μπορεί να σε κάνει χοντρή γιατί νιώθεις τις θερμίδες να απορροφούνε μέσα σου από τον αέρα.  Η ανορεξία είναι να μην μπορείς να κάνεις τίποτα απολύτως γιατί είτε πρέπει να κανείς ασκήσει ή τρέχεις κάθε μέρα σε γιατρούς.

Τα πάντα γίνονται τρομακτικά και αποφεύγεις τα πάντα μέχρι που δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Λιμοκτονείς μέχρι που δεν είσαι εκεί πλέον. Τα κόκαλα σου και τα όργανα σου είναι ζωντανά αλλά η ψυχή σου και η καρδία σου είναι νεκρά. Υπάρχεις αλλά δεν ζεις.

Όταν οι άλλοι γύρω μου, μου λένε πως θα ήθελαν να είναι ανορεξικοι, ξεχνούν να λάβουν υπόψιν την άλλη πλευρά της ασθένειας. Δεν αντιλαμβάνονται πόσο επίπονο και μοναχικό και τρομακτικό είναι.  Η ανορεξία δεν είναι να γελάς με τους φίλους σου καθώς δεν δέχεσαι ένα μπισκότο ή καθώς αγοράζεις το πιο μικρό μέγεθος τζιν. Δεν είναι για να γίνεις το όμορφο, δημοφιλής κορίτσι που είναι χαρούμενο και έχει την τέλεια ζωή.

Η ανορεξία είναι να πεθαίνεις. Είναι απαίσιο.

Την επόμενη φορά που θα κοιτάξεις κάποιον και θα ευχηθείς να είχες το σώμα τους, προσπάθησε να σκεφτείς όλες τις πλευρές. Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται στο κεφάλι τους ή τι συμβαίνει όταν είναι μόνοι τους. Είναι εύκολό να τους κοιτάζεις και να υποθέτεις ότι έχουν τα πάντα που θα ήθελες, αλλά οι διαταραχές πρόσληψης τροφής είναι πολύ περισσότερό από ότι φαίνονται.

Είμαι εδώ να σου πω, πως είσαι πολύ περισσότερο από κάτι ασήμαντό όπως το σώμα σου.

Είσαι η ψυχή σου και ή καρδιά σου και το μυαλό σου και αξίζεις τόση αγάπη και χαμόγελα και περιπέτειες.