Η Θλίψη

Θα γράφω για αυτό μέχρι να μην πονάει άλλο. Έχω κρίση άγχους στον δρόμο και οι άνθρωποι περπατούν δίπλα μου και μου πήρε ένα λεπτό να καταλάβω πως είμαι αόρατη και με έκανε ορατή. Πως είμαι ακόμη ένα κορίτσι με λυπητερή ιστορία. Είσαι η μολυσμένη μου πληγή και είμαι σε ένα ασφυκτικά γεμάτο δωμάτιο στα επείγοντα που περιμένω να με εξετάσουν. «Σε παρακαλώ άσε μας να σε βοηθήσουμε, γιατί δεν μας αφήνεις να σε βοηθήσουμε:» «Σε παρακαλώ έλα σπίτι μας κα άσε μας να σε φροντίζουμε» η μητέρα μου με παρακαλά αλλά δεν νιώθω τίποτα. 

Δεν μπορώ να έρθω σπίτι μητέρα γιατί ακόμα και αν το σώμα μου είναι εκεί το μυαλό μου είναι αλλού. Μακάρι να μπορούσα να της ζητήσω συγγνώμη, συγγνώμη που ένας βιασμός έκλεψε την κόρη σου και την αντικατέστησε με μια μαύρη τρύπα που τρώει όλα τα καλά. Συγγνώμη που έπρεπε  να “θάψεις” την κόρη σου τόσο σύντομά. Συγγνώμη που δεν υπάρχει αρκετός χώρος σε αυτό το δωμάτιο και για εμένα και για την θλίψη μου. Δεν μπορώ να έρθω μαμά γιατί είμαι πάντα κάπου αλλού και όταν μου φωνάζεις το όνομα μου δεν θα απαντώ. Δεν μπορώ να έρθω σπίτι μαμά, δεν μπορείς να με βρεις, εδώ δεν μπορώ να βρω τον ίδιο μου τον εαυτό.