Month: <span>October 2023</span>

Για την “Κατερίνα”… 10.10.2023

Για την Κατερίνα …

Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας… 10.10.2023

Σκοπό της Παγκόσμιας Ημέρας Ψυχικής Υγείας αποτελεί η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης για τις ψυχικές νόσους, καθώς και η προώθηση της πρόληψης και της θεραπείας. Η ψυχική υγεία δεν αναφέρεται μόνο σε ανθρώπους που δεν έχουν διαγνωστεί με κάποια ψυχική διαταραχή. Αναφέρεται σε όλους όσους μπορούν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους ώστε να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες της ζωής τους και παράλληλα να έχουν τη δυνατότητα να αποτελούν ζωτικά και παραγωγικά μέλη της κοινωνίας. Κάποιες φορές, λοιπόν,  δημιουργείται μια απορία: για εκείνους τους ανθρώπους που υποφέρουν, που είναι τα «δύσκολα» περιστατικά, εκείνους που δεν έχουν διαγνωστεί μόνο με μία ψυχική νόσο αλλά πραγματικά ζουν μια ζωή σαν τη Λερναία Ύδρα… νομίζεις ότι αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα και ξαφνικά έχουν εμφανιστεί άλλα δέκα ακόμα πιο δύσκολα, υπάρχει άραγε επαρκής πρόληψη και φροντίδα της ψυχικής υγείας σε παγκόσμιο επίπεδο?

Η Κατερίνα… το «μικρό μου τέρας» όπως συνήθιζα να λέω στο τέλος της συνεργασίας μας και εκείνη ήξερε πια τι σημαίνει ακύρωση και τι σημαίνει αποδοχή. Η Κατερίνα έφυγε πριν λίγους μήνες και ακόμα δυσκολεύομαι να το πιστέψω και να το αποδεχθώ…

Συνηθίζουμε να λέμε τα ωραία μας οι θεραπευτές και αποφεύγουμε μερικές φορές να λέμε τα δύσκολά μας. Κι έτσι σήμερα αποφάσισα να χαιρετήσω την Κατερίνα και προσωπικά. Σήμερα γιατί? Γιατί είναι μια συμβολική ημέρα φροντίδας προς όλους μας, αλλά αυτή η φροντίδα δεν κατάφερε να την κρατήσει εκείνη σε αυτή τη ζωή. Δεν κατάφερε να την κρατήσει τώρα που φώναζε με όσες δυνάμεις είχε ότι χρειαζόταν βοήθεια. Τώρα που έλεγε ότι ναι πια θέλει να ζήσει! Μια βοήθεια που δυστυχώς δεν βρήκε επαρκώς σε κανένα από τα αρκετά μέρη που απευθύνθηκε για αυτή την κατάλληλη βοήθεια (στο εσωτερικό και το εξωτερικό).

Θα θυμάμαι εκείνο το απόγευμα Κυριακής που καθόμουν επιτέλους χαλαρή και ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο. Κατερίνα έχασες τη μάχη… ΣΟΚ! Είναι δυνατόν?! Στην αρχή δεν μπορούσε το μυαλό μου να επεξεργαστεί την ακρίβεια αυτής της πληροφορίας. Πόνος… είχα χρόνια να προσπαθώ τόσο πολύ να σταματήσω τα δάκρυα από τα μάτια μου. Θυμός! Το ήξερα! Το έλεγα… προσπαθούσα να ειδοποιήσω αλλά δεν ακουγόμουν. Δεν ακουγόμουν? Ακουγόμουν? Μπορούσα? Δεν μπορούσα όντως να κάνω κάτι? Δεν μπορούσαμε όντως να κάνουμε κάτι? Δεν ακουγόταν εκείνη? Υπήρχαν λύσεις? Δεν υπήρχαν? Θυμώνω με μένα? Πόσο υπεύθυνη ήμουν ή υπήρξα άραγε? Μα δεν ήμουν πια θεραπεύτριά της… Κι όμως… ενοχές… δικαιολογημένες ή μη? Δεν ξέρω αν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά… Απογοήτευση… Ματαιότητα… Θλίψη… Κενό… Και όλα αυτά σηματοδοτούν την ΑΓΑΠΗ την πραγματική κατά την ταπεινή μου άποψη.

Ξέρω ότι έκανα το καλύτερο που μπορούσα, και ίσως κατά περιόδους να ξεπέρασα και τον εαυτό μου για να είμαι ειλικρινής, αλλά δεν ξέρω αν ήταν όντως αρκετό. Από εκείνο το απόγευμα έχω κλάψει πολλές φορές, έχω νιώσει θυμό πολλές φορές, έχω αποφύγει να το συζητήσω πολλές φορές, έχω αποφύγει να πάρω κάποια τηλέφωνα… Γιατί? Γιατί δυσκολεύομαι να δεχτώ τη συγκεκριμένη απώλεια… Και ξέρεις τι γίνεται μετά? Έρχεσαι στον ύπνο μου, βλέπω τα χαμογελαστά σου μάτια και μου λες… «μην ανησυχείς “T” είμαι καλά», και μετά ξανακλαίω… και ξεχνιέμαι… και μπαίνω στην καθημερινότητα γιατί η ζωή αυτό κάνει… και μετά σκέφτομαι θα έρθει η στιγμή που θα σε χαιρετήσω με έναν τρόπο από τους λίγους που σου αξίζουν αν και δεν υπάρχει κανείς τόσο κατάλληλος όσο πραγματικά άξιζες. Ήταν όμως ένας τρόπος κομβικός στην επικοινωνία μας… οι φωτογραφίες και τα κείμενα που πάντα ανταλλάσσαμε οι δυο μας…

Πάντα ως θεραπεύτρια μοιράζομαι μια αλήθεια μου με τους θεραπευόμενούς μου: ότι μαθαίνω μέσα από τις ιστορίες τους με τα χρόνια, κρατώ τι μου διδάσκει η κάθε ιστορία, ποιο είναι το νόημα των προβλημάτων στη ζωή μας, ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και δεν χωρά σε κουτάκια διαγνώσεων, και έτσι προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Παροτρύνω τους θεραπευόμενούς μου όταν κλείνουν οι θεραπείες να θυμούνται ότι η πόρτα παραμένει ανοιχτή αν θελήσουν να μοιραστούν κάποτε κάτι δικό τους, και δηλώνω αυθεντικά ότι θα ήταν χαρά μου να μαθαίνω νέα τους. Η Κατερίνα λοιπόν όσο υπήρξε θεραπευόμενή μου, αλλά και κλείνοντας τη θεραπεία, επέλεξε να κρατά την πόρτα ανοιχτή ανά τα χρόνια, τους μήνες ή και τις εβδομάδες ενίοτε εάν το είχε ανάγκη. Υπήρχε ελευθερία, σεβασμός στα όρια, αυθεντικότητα, ειλικρίνεια στην επικοινωνία και από τις δύο πλευρές. Και θαύμασα σε εκείνη ότι έμαθε να χτίζει αληθινές σχέσεις νικώντας πολλούς από τους φόβους της για εγκατάλειψη και απόρριψη.

Κατερίνα, «μικρό μου τέρας», σου είχα υποσχεθεί ότι δεν θα σε άφηνα αλλά δεν είμαι σίγουρη αν τελικά «σε άφησα». Γιατί γνώρισα καλά τους δαίμονές σου, περπάτησα μαζί σου και θα είμαι πάντα ευγνώμων για όλα όσα μου έμαθες. Ένιωσα στην κοινή μας πορεία νομίζω όλα τα συναισθήματα: πόνο, θυμό, αγωνία, φόβο, συγκίνηση, περηφάνεια, αγάπη, θαυμασμό, χαρά, θλίψη, ενοχές, άγχος, τρόμο, οργή, τρυφερότητα, ζήλια. Μου θύμισες τι σημαίνει «πείσμα να τα καταφέρω», μα πάνω από όλα απέδειξες τι μπορεί να πετύχει ένας άνθρωπος όταν έχει κίνητρο και στόχους. Απέδειξες πόσο σημαντικό είναι να έχουμε κάποιους που μας αποδέχονται όπως ακριβώς είμαστε, και να μας το δείχνουν αποτελώντας το καύσιμό μας για να συνεχίζουμε να παλεύουμε. Τι ισορροπία ε? Και πόση ειρωνεία να φεύγεις όταν πια δεν θες να φύγεις και παλεύεις με όσα σου έχουν μείνει να μείνεις σε αυτήν εδώ τη ζωή…

Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ… Για όλα όσα ήσουν, για όλα όσα θα είσαι πάντα εκεί για μένα, γύρω μου, στο μυαλό μου, στην καρδιά μου. Γιατί κάποιες φορές οι άνθρωποι γινόμαστε ΠΙΟ Άνθρωποι μέσα από άλλους ανθρώπους.

Ευγνωμονώ που πρόλαβα λίγες μέρες πριν φύγεις να σε ακούσω στο τηλέφωνο και να σου πω πως Σ Αγαπώ κι εγώ… Λυπάμαι για όσα δεν μπόρεσα να κάνω για σένα…

Καλό ταξίδι καλό μου φωτεινό αστέρι… Εύχομαι όπου κι αν βρίσκεσαι να είσαι όντως χαρούμενη, απελευθερωμένη από όλα τα φαντάσματα που σε κυνηγούσαν και έχασες αυτήν εδώ τη μάχη… Φρόντισες να μου έχεις αφήσει μεγάλη κληρονομιά…

Σε χαιρετώ με ένα κολάζ από εικόνες σου… Στο κέντρο επέλεξα να τοποθετήσω αυτή με την οποία με χαιρέτησες κλείνοντας τη θεραπεία πριν χρόνια, τη μοναδική με χρώματα. Συνεχίζω μαθαίνοντας να ζω με την απώλειά σου. Καλό ταξίδι με το πολύχρωμο αερόστατό σου… Μου λείπεις…

“Your T”.