Month: <span>August 2020</span>

Ένα βρέφος είναι ένα βρέφος, μια μικρή νέα ζωούλα που έρχεται να γίνει πρωταγωνιστής σε μια οικογένεια, να ταράξει τις ισορροπίες της μέχρι αυτές να ξαναβρεθούν. Έρχεται και ενώνονται δύο προηγούμενα συστήματα οικογένειας – αυτή από την οποία προέρχεται η μητέρα και αυτή από την οποία προέρχεται ο πατέρας, σε μία νέα – αυτή που δημιούργησε και επιθυμεί να αναπτύξει το ίδιο το ζευγάρι. 

Ο δεύτερος μήνας της ζωής σου έφερε κωλικούς, και νεογνική ακμή. Έφερε κλάμα και συνέχιση της αϋπνίας. Έφερε ζεστές πετσέτες στην κοιλίτσα σου και αγκαλιές δέρμα με δέρμα με την κοιλιά της μαμάς ώστε να ηρεμείς για λίγο. Έφερε ανησυχίες αν αναπτύσσεσαι και μεγαλώνεις φυσιολογικά. Έφερε την ανάγκη να πιεις και γάλα πέραν του μητρικού. ΄Έφερε την αγωνία αν αυτό το γάλα σε καλύπτει. Έφερε συχνά το ερώτημα μήπως κάνω κάτι λάθος. Μα όλα αυτά ήταν φυσιολογικά, και ευγνωμονώ για τον παιδίατρό μας που ήταν εκεί να μας απαντά σε κάθε ερώτημα απλό ή σοβαρό. Ήταν φυσιολογικό ακόμα και το δικό μου κλάμα, καθώς οι ορμόνες έπαιζαν το τρενάκι του τρόμου και αυτό το παιχνίδι σε συνδυασμό με τη συνέχιση της αϋπνίας και τον παράλληλο αναγκαστικό εγκλεισμό λόγω της πανδημίας, και την αναγκαστική απουσία βοήθειας ή παρέας, έφερνε την πλήρη εξάντληση αρκετές φορές. Δεν υπήρχε χρόνος να μιλήσω στο τηλέφωνο, πάλευα να βρω ένα τρίλεπτο να κάνω ένα μπάνιο. Γιατί? Μα γιατί ήσουν ξύπνια σχεδόν όλη την ημέρα. Η ρουτίνα της καθημερινότητας επαναλαμβανόταν. Μα άρχισες να μας χαμογελάς! Και άρχισα να παρατηρώ ότι τα ακούς τα τραγουδάκια και αλλάζει η έκφρασή σου όταν σου τραγουδάω. Στα παραμυθάκια καθόσουν ακίνητη και ήρεμη, γι αυτό τα διαβάζαμε λίγο πριν το βραδινό σου γεύμα. Και τα ακόμα καλύτερα νέα: άρχισα να σου δίνω παιχνιδάκια να κρατάς, ένα απαλό πολύχρωμο λαγουδάκι που έγινε ο πρώτος σου φίλος, κάποιες λούτρινες κουδουνίστρες που αγκάλιαζες χωρίς να ξέρεις τι είναι αλλά έδειχνες να σου αρέσει ο ήχος τους, και άρχισες να αντιλαμβάνεσαι την αφή, την υφή, τα χρώματα. Και επέμεινα με το ριλάξ, στο οποίο άρχισες να κάθεσαι με μουσική για δέκα λεπτά με ένα τέταρτο. Κι επέμεινα και ως προς τον ύπνο καθώς ήδη είχες αρχίσει μέσα στη μέρα να μαθαίνεις να κάθεσαι για λίγο στην αγκαλιά μου και μετά να σε παίρνει ο ύπνος στο λίκνο σου ή στον καναπέ όταν ερχόταν εκείνη η ώρα. Ένιωθα περήφανη που μέσα από την εξάντληση έβλεπα μικρούς μικρούς στόχους να αρχίζουμε να τους κατακτάμε. 

Στο τέλος ο δεύτερος μήνας έφερε το πρώτο σου εμβόλιο! Πιστεύω ότι ο μπαμπάς σου έκλαψε περισσότερο από εσένα μέσα του! Εγώ σαν μαμά ευτυχώς υπήρξα πιο ψύχραιμη, παρόλο που δεν σημαίνει ότι θα είμαι πάντα έτσι. Άλλωστε κάποιος χρειαζόταν να μπορεί να σε ηρεμήσει, και να κρατήσει και αυτές τις ισορροπίες που όλοι αναζητούν. 

• Η ευγνωμοσύνη την οποία αναφέρω σε αρκετά άρθρα απευθύνεται σε ανθρώπους ή καταστάσεις που δεν θεωρώ δεδομένες στη ζωή μας. Κανείς δεν είναι δεδομένα υποχρεωμένος να φέρεται ανθρώπινα, με ζεστασιά, με επιστημονικότητα, με ανθρωπιά. Όταν λοιπόν υπάρχουν τέτοιες “καλές” συγκυρίες στη ζωή μας είναι οφέλιμο να μην ξεχνάμε ότι δεν θα ήταν και δεδομένο ότι θα μας τύχαιναν. 
• Οι αγκαλιές στα βρέφη δεν αποφεύγονται. Αντιθέτως χρειάζεται να είναι αμέτρητες! Ο λόγος που αναφέρονται κυρίως οι στιγμές που η αγκαλιά εναλάσσεται με την απομάκρυνση από αυτήν αφορά κάποια στάδια εκμάθησης ορισμένων συμπεριφορών ανεξαρτησίας στα παιδιά. Όπως είναι φυσιολογικό, τέτοιου είδους διαδικασίες είναι εφαρμόσιμες μόνο εάν οι γονείς επιθυμούν να μεγαλώσουν με τέτοιο τρόπο τα παιδιά τους, και φυσικά εφόσον το επιτρέπουν τα ψυχικά τους αποθέματα.

• Οι συμβουλές αναφέρονται σε μαμάδες που ήταν προετοιμασμένες συνειδητά ότι επιθυμούν να αποκτήσουν οικογένεια, και που η κατάσταση της ψυχικής ή της σωματικής τους υγείας τους επιτρέπει να προσπαθήσουν να υιοθετήσουν κάποιες εναλλακτικές συμπεριφορές προσέγγισης του παιδιού τους.

* Δεν αποτελώ την τέλεια μητέρα, καθώς αυτή δεν υπάρχει. Είναι σίγουρο όμως ότι κάνω και θα κάνω το καλύτερο που μπορώ με δεδομένες τις εκάστοτε συνθήκες της ζωής μου, προσπαθώντας να ισορροπώ ανάμεσα στις γνώσεις του επαγγλέματος αλλά και στο μητρικό ένστικτο και τις μητρικές ανάγκες και επιθυμίες. Και θα περιμένω… Θα περιμένω για τη σκληρή κριτική αξιολόγησης από το παιδί μου όταν εκείνο μεγαλώσει αρκετά και αποκτήσει εμπειρίες και κριτική σκέψη. 

Πηγή Εικόνας: pixabay.com

Η παρουσία του πατέρα καθώς και η ενεργητική συμμετοχή του τόσο προς τα παιδιά του από την πρώτη ημέρα της ζωής τους, όσο και προς τη γυναίκα του από την πρώτη στιγμή που και οι δύο γίνονται γονείς, είναι καθοριστικής σημασίας τόσο για την ψυχική υγεία του παιδιού όσο και για τις βάσεις της οικογένειάς του. Είναι πολύ ωφέλιμο ο κάθε μπαμπάς να νικήσει τους φόβους του ή οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα μπορεί να τον εμποδίσει στην προσέγγιση του παιδιού του, και να μετατρέψει τη θέση του από θεατή σε συμπρωταγωνιστή μέσα στην οικογένεια.

Η βοήθειά του μπορεί να φανεί ανεκτίμητη, και είναι σίγουρο πως όσο κι αν κουραστεί και ταλαιπωρηθεί κι εκείνος, από το πρώτο λεπτό της ζωής του παιδιού μέχρι το μεγάλωμά του, στο τέλος θα νιώθει ευγνώμων που δεν έχασε καμία στιγμή της οικογένειάς του και που το παιδί του σταδιακά θα νιώθει την ίδια ασφάλεια μαζί του όπως και με τη μητέρα του. Είναι σημαντικό ότι ένας μπαμπάς μπορεί να κρατήσει τις ισορροπίες στην οικογένεια, να παίξει κι εκείνος με το παιδί ή τα παιδιά, να συζητήσει, να διαβάσει ένα παραμύθι, να πει ιστορίες από την εμπειρία του που θα βοηθήσουν το παιδί μεγαλώνοντας να τις κρατά στο νου του ως συμβουλές. Ένας μπαμπάς μπορεί να ταίσει, να βοηθήσει το παιδί στο μπάνιο, να τρέξει μαζί με το παιδί στις διάφορες δραστηριότητές του όταν αυτό μεγαλώσει. Να είναι εκεί συναισθηματικά για το παιδί του ώστε να το επιβραβεύει και να το παρακινεί να συνεχίζει να βάζει στόχους στη ζωή του, ενώ παράλληλα να του διδάσκει την επιδιόρθωση των ατυχιών ή των λαθών του.

Εξίσου σημαντικό ρόλο παίζει η σχέση του πατέρα με τη μητέρα και ο τρόπος που αυτή βιώνεται τόσο μπροστά στο παιδί όσο και κατ’ ίδίαν. Πάνω απ όλα, μέσω της κατά το δυνατόν αρμονικής συνύπαρξής του και ως ζευγάρι με τη μητέρα, ένας πατέρας μπορεί να δώσει στο παιδί και την αίσθηση της ομάδας στην οποία εκείνο ανήκει και είναι ασφαλές. Η οικογένεια είναι ένα σύστημα ανθρώπων που αλληλοεπηρεάζονται και για το λόγο αυτό αλληλοκαθορίζει τις σχέσεις μεταξύ τους, ενώ παράλληλα λειτουργεί και ως πρότυπο για την εξέλιξη των μετέπειτα σχέσεων του κάθε παιδιού. Οι γονείς που βρίσκονται σε συνεργασία, ισορροπία, και σχέση όπου εκφράζουν τα συναισθήματά τους, αποτελούν πρότυπο και επηρεάζουν έμμεσα τις συμπεριφορές που θα αναπτύξει το παιδί αργότερα στις κοινωνικές του σχέσεις.

Η συμβολή του πατέρα στην αυτοπεποίθηση του παιδιού και στην βοήθεια προς εκμάθηση της ανεξαρτησίας του, άρα κατά επέκταση προς την εκμάθηση της μετέπειτα ύπαρξής του στο κοινωνικό περιβάλλον, είναι αδιαμφισβήτητη και αρκετά μελετημένη επιστημονικά στα νεότερα χρόνια. 

Πηγή Εικόνας: pixabay.com

Όταν το βρέφος κλαίει απαρηγόρητα και γοερά για τον οποιοδήποτε λόγο είναι καλό αρχικά να ελέγξουμε ότι δεν πεινάει, ότι δεν είναι βρεγμένη η πάνα του και θέλει άλλαγμα, ή ότι δεν νυστάζει. Παράλληλα, εφόσον η μαμά προσπαθεί να το ηρεμήσει , είναι πολύ ωφέλιμο να το πάρει στην αγκαλιά της και να παραμείνει ακίνητη αντί να αρχίσει να το ταρακουνάει και να το κάνει βόλτες μέσα στο σπίτι. Το ταρακούνημα και οι βόλτες λειτουργούν σαν ένας λάθος συναγερμός ότι υπάρχει κάποια απειλή. Και φυσικά υπάρχει! Το παιδί της μαμάς κλαίει! Ωστόσο, είναι θεμελιώδες να καταλάβει το παιδί ότι δεν πανικοβάλλεται κι εκείνη και να μην του προκαλέσει επιπλέον ένταση και περιττό άγχος ή ανασφάλειες. Εάν η μητέρα παραμείνει ήσυχη, τότε κι εκείνο θα ξανανιώσει ασφάλεια στην αγκαλιά της ακούγοντας την καρδιά της και θα ηρεμήσει. Αρκεί να έχει υπομονή για τα πρώτα τρία λεπτά το πολύ που θα κρατήσει το γοερό κλάμα. Αυτή η διαδικασία μπορεί να φαντάζει αδιανόητα δύσκολη προς εφαρμογή για “παλιές” μαμάδες, ή ακόμα και για ανθρώπους που πανικοβάλλονται εύκολα ή που είναι πιο νευρικοί, αλλά μια μαμά που έχει τη γνώση είναι πάντα δυνατή να το πετύχει! Αρκεί να το θέλει! Για να το καταλάβει κανείς καλύτερα, φανταστείτε να έχετε εσείς ως ενήλικοι τα νεύρα σας γιατί νυστάζετε αλλά δυσκολεύεστε να κοιμηθείτε και να έρθει κάποιος να σας ταρακουνάει για να χαλαρώσετε… Πώς θα νιώσετε? Πιο ήρεμοι αποκλείεται πάντως… Και κάπως έτσι αρχίζουν τα όρια… και το χτίσιμο της εμπιστοσύνης! Δίδεται τόση έμφαση στην αγκαλιά της μαμάς , όχι γιατί δεν μπορεί ένας μπαμπάς να κάνει το ίδιο, παρά γιατί στους πρώτους μήνες ζωής το βρέφος είναι σε απόλυτη εξάρτηση από την μητέρα του και την έχει απόλυτα και αποκλειστικά ανάγκη. Αναγνωρίζει ως πλήρως οικεία τη μυρωδιά και τη ζεστασιά της μαμάς του αφού μεγάλωσε μέσα στο σώμα της μαζί της. Κατά συνέπεια η μαμά είναι η απόλυτα σίγουρη επιλογή φροντιστή του παιδιού που μπορεί να του παρέχει αυτή την γαλήνη άμεσα.

*** Οι συμβουλές αναφέρονται σε μαμάδες που ήταν προετοιμασμένες συνειδητά ότι επιθυμούν να αποκτήσουν οικογένεια, και που η κατάσταση της ψυχικής ή της σωματικής τους υγείας τους επιτρέπει να προσπαθήσουν να υιοθετήσουν κάποιες εναλλακτικές συμπεριφορές προσέγγισης του παιδιού τους.

*** Δεν αποτελώ την τέλεια μητέρα, καθώς αυτή δεν υπάρχει. Είναι σίγουρο όμως ότι κάνω και θα κάνω το καλύτερο που μπορώ με δεδομένες τις εκάστοτε συνθήκες της ζωής μου, προσπαθώντας να ισορροπώ ανάμεσα στις γνώσεις του επαγγλέματος αλλά και στο μητρικό ένστικτο και τις μητρικές ανάγκες και επιθυμίες. Και θα περιμένω… Θα περιμένω για τη σκληρή κριτική αξιολόγησης από το παιδί μου όταν εκείνο μεγαλώσει αρκετά και αποκτήσει εμπειρίες και κριτική σκέψη. 

Πηγή Εικόνας: pixabay.com

Ημέρα Γέννησης: 

• Φόβος για το άγνωστο 
• Άγχος αν θα τα καταφέρω και αν θα είμαστε υγιείς εγώ και το μωρό μετά τη γέννα
• Κοινωνική ντροπή που φοβάμαι τόσο εγώ “η πρώτη φορά μαμά”
• Θυμός προς όσους μου λέγανε: “Μα καλά εσύ ολόκληρη ψυχολόγος γιατί φοβάσαι? Μην φοβάσαι, δεν είναι τίποτα, πες ότι έχεις ήδη γεννήσει…” (Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί στο μυαλό των ανθρώπων η επαγγελματική μου ιδιότητα υπερέχει της ανθρώπινης ύπαρξής μου).
• Τρόμος που ακούω γυναίκες να γεννούν απέναντι και να ουρλιάζουν
• Πανικός που οι ώρες παιρνούν κι αυτή η μικρή εκεί μέσα νιώθει τόσο ασφαλής και ζεστή που σκέφτεται: “Πού να βγαίνω τώρα μαμά? Άσε με εδώ μέσα να είμαι στην ησυχία μου. Η ζωή εκεί έξω είναι δύσκολη. Νομίζεις δεν έχω ακούσει εγώ τόσο καιρό τα προβλήματα που μοιράζεται μαζί σου ο κόσμος?”

Και επιτέλους μετά από πολλές ώρες που φαίνονταν ατελείωτες ΗΡΘΕΣ!!!!!

Συγκίνηση! Χαρά!  Αγάπη! Ενθουσιασμός! Αγαλλίαση! Ηρεμία! Ανακούφιση! Ένα θαύμα στην αγκαλιά μου και δίπλα μας ο μπαμπάς σου! Ευτυχία! Αλλά και πόσο τεράστιο το αίσθημα ευθύνης! Ξαφνικά όλα γίνονται πιο σοβαρά από ο,τιδήποτε ήταν πριν! 

Στο μαιευτήριο: όλα γνωστά και όλα άγνωστα, πόνος, αλλά και πείσμα. Τρεις ημέρες υπομονής αλλά και πολλαπλών μαθημάτων για τη συνέχεια. Ειλικρινά ευγνωμονώ και θα ευγνωμονώ τόσο για τον γιατρό μου όσο και για τη μαία μου. Εσύ όμως δεν ησύχασες από το πρώτο δευτερόλεπτο. Καλώς ήρθες ενεργητικό, υπερκινητικό παιδί στη ζωή μας! Όλοι μας προετοίμασαν ότι θα χρειαστεί να έχουμε υπομονή και δύναμη γιατί γεννήθηκες με μεγάλα κέφια! Μα δεν κουράζεται ποτέ ένα βρέφος???

Στο σπίτι: Επιτέλους επιστρέψαμε στη φωλίτσα μας και στην ησυχία μας να βρούμε τους ρυθμούς μας! Μα ποια ησυχία? Και ποιους ρυθμούς? Μου έλεγαν ότι θα κουραστώ από την αυπνία όταν γεννηθείς. Κι έλεγα… εγώ? Που κοιμάμαι πέντε με έξι ώρες την ημέρα και όλη την υπόλοιπη ημέρα τρέχω σαν τον Βέγγο? Κι όμως… κανείς δεν μου είπε ότι αυτές οι πέντε ώρες δεν θα είναι ποτέ συνεχόμενες. ¨Οτι θα φτάσω να μην μπορώ να ορίσω το σώμα μου και κάποιες φορές θα φτάσω να δρω ρομποτικά και όχι συνειδητά. Διαλύεται ο οργανισμός… Νομίζω πρώτη φορά με ένιωσα έτσι και φοβήθηκα. Αλλά δεν φοβήθηκα ποτέ εσένα. Δεν φοβήθηκα να σε κρατάω, να μπορώ να σε κάνω μπάνιο, να προσπαθώ να σε ηρεμώ όταν έκλαιγες, να σε χαιδεύω για να καταλαβαίνεις τα όρια του σώματός σου, να σου κάνω massage για να χαλαρώνεις ενισχύοντας τη σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσά μας, και φυσικά να σου τραγουδώ και να σου λέω παραμυθάκια από τώρα, κι ας μην τα καταλαβαίνεις ακόμα. Κι εσύ εκεί… να δοκιμάζεις διαρκώς την ψυχραιμία μου απέναντί σου… χωρίς να κοιμάσαι παρά μόνο οκτώ ώρες διάσπαρτες μέσα στην ημέρα. Και να κλαις ενώ σε θήλαζα πολλές φορές μέσα στην ημέρα και επί ώρα. Και ο οργανισμός μου να νιώθω ότι διαλύεται και δεν έχω τι να τον κάνω. Και να αναρωτιέμαι… είναι φυσιολογικά όλα αυτά? Και ο παιδίατρος να μας διαβεβαιώνει ότι – ευτυχώς – όλα αυτά είναι φυσιολογικά. 

Έπαιρνα δύναμη από την αγκαλιά μας. Κάθε φορά που έφτανα στην εξάντληση ή στα πρόθυρα κατάρρευσης προσπαθούσα να επαναφέρω το μυαλό μου στη θύμηση του πόσο ευγνωμονώ που σε έχω. Ένα μωρό δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα θαύμα και μια ευλογία. Και μετά από λίγες ημέρες βρήκαμε τρόπους να ησυχάζεις. Ηρεμούσες μόνο στην αγκαλιά μου όταν άκουγες την καρδιά μου και στη φωλίτσα που σου δημιουργούσε ο μπαμπάς σου με τα χέρια του όταν εγώ πια δεν άντεχα και ήθελα ένα διάλειμμα.

Μα γιατί να είναι τόσο δύσκολο να κοιμίσει κανείς ένα βρέφος? Όχι δεν είναι τόσο δύσκολο για όλα τα βρέφη. Απλά κάποια τυχαίνει να είναι περισσότερο δραστήρια και να κοιμούνται λιγότερο. Οι εφαρμογές στο διαδίκτυο με λευκούς ήχους ή και με χαλαρωτική μουσική για βρέφη βοήθησαν πολύ να κοιμόμαστε όλοι στο δωμάτιό μας,  σε αντικατάσταση του να μένει ο μπαμπάς σου όρθιος επί μία ώρα κρατώντας σε σε φωλίτσα κάτω από τον απορροφητήρα μέχρι να ηρεμήσεις. Ωστόσο επέμεινα γιατί ήταν σημαντικό για το μέλλον της σχέσης μας. Όταν κόντευες να φτάσεις τον ένα μήνα ζωής επέμεινα να σε αφήνω στο ριλάξ και να σου τραγουδάω έστω και για τα πέντε λεπτά που άντεχες. Επέμενα να σε ηρεμώ πρώτα στην αγκαλιά μου αλλά παράλληλα στη συνέχεια να προσπαθώ να αρχίσω να σε κοιμίζω απευθείας στο λίκνο ή στον καναπέ δίπλα μου την ημέρα. Φυσικά δεν σου άρεσε καθόλου ειδικά αυτό το κομμάτι του ύπνου. Έκλαιγες. Κι εγώ στεναχωριόμουν. Αλλά παράλληλα τα καταφέρναμε κάθε μέρα και πιο εύκολα. Και αγκαλίτσες και ανεξαρτησία. Και τρυφερότητα στην αγκαλιά μου αλλά και πολλά χάδια και φιλάκια όταν έμενες ξαπλωμένη. Ο στόχος ήταν να καταλάβεις ότι δεν σε εγκαταλείπω, είμαι εκεί κι είσαι ασφαλής μαζί μου, σε επιβραβεύω και σε στηρίζω, γιατί παράλληλα όσο κι αν είσαι το “αυτοκολλητάκι μου” στη ζωή μου, είμαστε και δύο διαφορετικοί άνθρωποι και σου δείχνω εμπιστοσύνη ότι μπορείς να κοιμηθείς και μόνη σου. Και θα είμαι εκεί δίπλα σου πάντα σαν άγρυπνος φρουρός! Κυριολεκτικά άγρυπνος θα ήθελα να σημειώσω σε αυτό το σημείο!!

Ο φόβος και το άγχος είναι συναισθήματα απόλυτα φυσιολογικά που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει απέναντι σε ο,τιδήποτε πρωτόγνωρο. Όμως η συμπεριφορά χτίζεται με βάση τους κανόνες της μάθησης.  Κατά συνέπεια, η γνώση και η εμπειρία, αλλά και οι επιθυμητές συμπεριφορές προς το μεγάλωμα ενός βρέφους – μωρού – παιδιού, έρχονται μέσω της προσπάθειας και της επανάληψης ξανά και ξανά και ξανά!

*** Οι συμβουλές αναφέρονται σε μαμάδες που ήταν προετοιμασμένες συνειδητά ότι επιθυμούν να αποκτήσουν οικογένεια, και που η κατάσταση της ψυχικής ή της σωματικής τους υγείας τους επιτρέπει να προσπαθήσουν να υιοθετήσουν κάποιες εναλλακτικές συμπεριφορές προσέγγισης του παιδιού τους.

*** Δεν αποτελώ την τέλεια μητέρα, καθώς αυτή δεν υπάρχει. Είναι σίγουρο όμως ότι κάνω και θα κάνω το καλύτερο που μπορώ με δεδομένες τις εκάστοτε συνθήκες της ζωής μου, προσπαθώντας να ισορροπώ ανάμεσα στις γνώσεις του επαγγλέματος αλλά και στο μητρικό ένστικτο και τις μητρικές ανάγκες και επιθυμίες μου. Και θα περιμένω… Θα περιμένω για τη σκληρή κριτική αξιολόγησης από το παιδί μου όταν εκείνο μεγαλώσει αρκετά και αποκτήσει εμπειρίες και κριτική σκέψη.

Πηγή Εικόνας: pixabay.com