Category: <span>ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ</span>

Σε αγαπώ!

Κάποτε συνήθιζες να είσαι ντροπαλός. Σε κανέναν μας δεν μίλαγες και ήσουν μόνος.

Όταν ο φίλος μου, μου έλεγε: “Άστον, μην του λες να έρθει κοντά.”, ένιωθα άσχημα και δεν μπορούσα να δεχτώ τα λόγια του αυτά.

Έτσι, πήρα την απόφαση να σου μιλήσω. Κοντά μας ήθελα να έρθεις, ακόμα και αν μου έπαιρνε ώρες ώστε να σε πείσω.

Όταν σε ρώτησα ποιο ήταν το όνομα σου για να το θυμάμαι, ήξερα πως μεταξύ μας τα πράγματα καλά θα πάνε.
Όσο πέρναγαν οι μέρες ερχόμασταν πιο κοντά και σε δέχτηκαν στην παρέα μας. Πόσο πιο χαρούμενη μπορούσα να ‘μαι πια;

Πέρασαν δύο χρόνια. Κολλητοί φίλοι είχαμε γίνει και παραμείναμε μαζί στα δύσκολα και στα εύκολα, στην άνοιξη και στα χιόνια.

Η καρδιά μου όμως, είχε ξεκινήσει να σε παίρνει με άλλο μάτι. Από τότε, κάθε φορά που σε έβλεπα πιο γρήγορο γινόταν το χτυποκάρδι.

Ήθελα να σε έχω όλο δικό μου.. και το ίδιο μου έδειξες και εσύ. Έτσι, το επόμενο καλοκαίρι που μας ήρθε, έγινες το πρώτο μου φιλί.

Ο τρόπος που μου χάιδευες τα μαλλιά, το πώς μου κράταγες το χέρι σφιχτά και όταν με έπαιρνες αγκαλιά.. ένιωθα ότι ζούσα μέσα σε όνειρο. Επικρατούσε ευφορία γλυκιά.

Μα.. δύο χρόνια μετά, η καρδιά σου άνηκε κάπου αλλού πια. Σαν να μην υπήρξαν όσα ζήσαμε μαζί. Η κατάληξη που περίμενα δεν ήταν αυτή..

Η αλήθεια είναι πως δεν είχα θέμα στην αρχή. Χάρηκα για εσένα και ο καθένας μας προχώρησε στην δική του την ζωή.. μα το γεγονός ότι δεν μου μιλούσες πια, μου ράγισε την καρδιά.

Έγινες απέναντι μου πιο σκληρός. Όποτε προσπαθούσα να σου πιάσω την κουβέντα το έπαιζες μουγγός. Σε νευρίαζε όταν σε κοίταγα και νόμιζες ότι ζήλευα επειδή δήθεν σου “κοίταζα” το κινητό.

Δεν υπήρχα στον δικό σου κόσμο. Με είχες ξεγράψει. Πραγματικά.. γιατί έπρεπε η μοίρα έτσι την ψυχή μου να κάψει;

Κολλητή σου αν ήθελες να μείνω όπως παλιά, θέμα δεν θα υπήρχε κανένα.. από ότι φάνηκε όμως, δεν είχες χρόνο πια για εμένα.

Ώσπου, ξανάρθε φέτος καλοκαίρι. Την πρώτη μέρα που με είδες, θυμήθηκες ξανά πόσο σου είχα λείψει.. και αποφάσισες να με εκμεταλλευτείς αφήνοντας με πίσω. Δεν σε ένοιαζε το που θα μπορούσα να είχα καταλήξει.

“Γιατί με φίλησες ξανά; Πραγματικά ήθελες να γυρίσεις πίσω στα παλιά;” “Γιατί τόσο ωραία μου μιλάς; Αποφάσισες πως θα σταματήσεις πλέον να με πονάς;” Σκέψεις σαν αυτές είχαν γεμίσει το μυαλό μου.. αλλά έμαθα τελικά, πως όλα αυτά κράτησαν για μια βραδιά.

Δεν μου μίλησες ξανά. Με άφησες να πονάω, χωρίς τον λόγο να ξέρω ή το γιατί.. και κατέληξα στο χέρι μου να κρατάω, το φάρμακο που υποτίθεται πως θα έκανε την καρδιά μου να ξεχαστεί.

Σημάδι μου άφησε βαθύ.. που ποτέ δεν είδες. Και όταν έκλαιγα αφοσιώθηκες, μόνο μια φορά να με ρωτήσεις: “Κλαίς;” “Τώρα; Όχι..” , σου απάντησα. Δεν σκέφτηκες να το συζητήσεις.

Πλέον, σε μισώ. Μα δεν μπορώ να πάψω να σε αγαπώ.
Μου είναι δύσκολο να αφήσω πίσω, όσα με έκανες να νιώσω.

Για αυτό.. θα πρέπει να αποδεχτώ, το γεγονός ότι πρέπει και εγώ μπροστά να δω. Διότι δεν θέλω να ακούσω το δικό σου “Σε αγαπώ”. Δεν θέλω πάλι να στενοχωρηθώ, φοβούμενη πως θα το έχω νιώσει μόνο εγώ.

Την αγάπη μου, μόνο τότε ίσως μπορέσεις να την καταλάβεις. Επειδή πάντα θα εκτιμήσεις, αυτό που έχεις χάσει.

Μα εγώ, πίσω σε εσένα δεν γυρνώ.. διότι κάποιες φορές το καλύτερο σε αγαπώ, είναι όταν αφήνεις όσα έζησες με κάποιον στο παρελθόν.

Ρ.

Όταν κοιτάζω φωτογραφίες από εμένα, την οικογένεια μου, τους φίλους μου, από μέρη που έχουμε πάει, από συναυλίες ακόμα και από ανθρώπους που δεν γνωρίζω προσωπικά πάντα νιώθω μια νοσταλγία να με καταυλίζει. Μια μικρή στενοχώρια ακολουθεί και ύστερα χαρά, καθώς φέρνω τις αναμνήσεις μέσα από εκείνη την φωτογραφία στην ζωή. Παίζουν σαν μια ταινία μέσα στο μυαλό μου. Ακόμα και αν η φωτογραφία δεν είναι δικιά μου, φαντάζομαι πως θα ήταν για τους ανθρώπους μέσα της.

Η φωτογραφία παλιά δεν μου ήταν κάτι τόσο το ιδιαίτερο. Μια απομνημόνευση μιας στιγμής για να έχουμε να θυμόμαστε τις στιγμές. “Και; Μυαλό δεν έχουμε; Δεν γίνεται να θυμόμαστε μέσω αυτού; Τι να τις κάνουμε τόσες φωτογραφίες;” Έτσι συνήθιζα να σκέφτομαι παλιά.. και εξακολουθώ ακόμα κάποιες φορές. Αλλά πλέον κατάλαβα, ότι κάποιες στιγμές είναι τόσο πολύτιμες που δεν θέλουμε να χαθούν. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο τις κρατάμε ζωντανές μέσα από μια φωτογραφία.

“Τι πολύτιμο δηλαδή;” Μια εκδήλωση, ένα γενέθλιο πάρτυ, ένας γάμος, μια συνάντηση με φίλους, μια συναυλία, κάποιος που θαυμάζεις, κάποιος που αγαπάς και τόσα πολλά ακόμα. Καθετί μπορεί να γίνει ξεχωριστό για τον καθένα. Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα και πλέον συμφωνώ. Μέσα από τις φωτογραφίες μπορείς και θυμάσαι το παρελθόν, αλλά το νοσταλγείς. Μέσα από αυτές μπορείς να γελάσεις καθώς θυμάσαι τα παλιά, να κλάψεις, να θυμώσεις, να φοβηθείς.. αλλά πάντα θα ελπίζεις πως το μέλλον θα είναι καλύτερο.

Πάντα όμως ξεχνώντας πως, μέχρι και το παρόν μπορεί να γίνει μια φωτογραφία που θα κρατάει πολλά συναισθήματα και πολλές αναμνήσεις μέσα της.
Για αυτό όποτε κοιτάζω μια φωτογραφία, νιώθω πολλά και φαντάζομαι πως και οι υπόλοιποι άνθρωποι νιώθουν κάτι παρόμοιο.

Και όλοι μας, προσπαθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο να απολαύσουμε κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία, πριν γίνει και αυτή μια φωτογραφία.

Ι.

Εύχομαι να ‘σαι καλά …

Φως και σκοτάδι. Είναι ο μόνος τρόπος για να περιγράψω την σχέση μου με τον παππού. Δύο στοιχεία που είναι αδύνατον να συνυπάρξουν. Ένα από τα δύο χάνεται. Θυσιάζεται, αφήνοντας το άλλο να υπερισχύσει. Το σκοτάδι πάντα νικούσε. Η σχέση μας ήταν πάντα τυπική. Όπως η σχέση ενός στρατιώτη με τον λοχαγό του. Απόμακρη και ψυχρή. Όλα είναι ειδικά. Υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος που οφείλεις να κάνεις τα πάντα. Μόνο ένας τρόπος είναι σωστός και μόνο αν τον ακολουθήσεις είσαι αρκετός, άξιος προσοχής. 

Επιβεβαίωση. Αυτό είναι που όλοι αναζητούν. Αυτό ήταν που έψαχνα κι εγώ σε αυτή την σχέση. Στο βωμό αυτής της σιγουριάς θυσίαζα τον εγωισμό μου. Γυρνούσα πάντα πίσω όσο άσχημα κι αν ήταν τα πράγματα. Όσο άσχημα κι αν είχα πληγωθεί. Και ήμουν εντάξει με αυτό. Γιατί μόνο έτσι γίνονταν όλα πιο φωτεινά. Ακριβώς όπως ένα ουράνιο τόξο εμφανίζεται μέσα στη βροχή, δίνοντας σου ελπίδα πως όλα πάνε καλά. Αυτές οι φωτεινές στιγμές είναι οι αγαπημένες μου με τον παππού, οι αναμνήσεις που κρατώ πιο κοντά στην καρδιά μου και οι μόνες που επιλέγω να θυμάμαι. Μπορεί να είναι λίγες αλλά είναι τόσο καθαρές μέσα στο μυαλό μου που σχεδόν μπορώ να γυρίσω πίσω το χρόνο και να τις ξαναζήσω. Με βάση αυτές θέλω να τον θυμάμαι. Θέλω να τον θυμάμαι ως το άτομο που με παρακίνησε να μάθω μουσική. Που μου πήρε το πρώτο μου αρμόνιο. Ως το άτομο που έπαιζε με εμένα και τα ξαδέρφια μου στην αυλή όταν ήμουν μικρή. Ακόμα κι όταν ήταν κουρασμένος. Θα έδινα τα πάντα για να παίξω άλλη μια φορά μαζί του. Θέλω να τον θυμάμαι ως το άτομο που με αγαπούσε. Γιατί το ξέρω ότι με αγαπούσε. Φρόντιζε να αγοράζει πάντα τις αγαπημένες μου λιχουδιές όταν ήξερε ότι θα πάμε και μου έγραφε ευχετήριες κάρτες κάθε χρόνο στα γενέθλια μου. Τις έχω κρατήσει σχεδόν όλες. Πλέον έχω μία από αυτές πάντα στο πορτοφόλι μου. 

Αυτό το φως όμως χανόταν εξαιρετικά γρήγορα. Ποτέ δεν πρόλαβα να το ευχαριστηθώ. Και όσο μεγάλωνα το φως εμφανιζόταν όλο και πιο σπάνια, μέχρι που ηττήθηκε από το σκοτάδι και χάθηκε για πάντα. Είναι πολύ δύσκολο να θυμηθώ την τελευταία φορά που ένιωσα ότι είμαι κοντά του. Υπήρχε πάντα απόσταση. Νομίζω ότι σε ένα βαθμό τον φοβόμουν. Τον φοβόμουν γιατί οι περισσότερες αναμνήσεις μου από εκείνον είναι σκοτεινές. Δεν ένιωσα ποτέ ότι ήμουν αρκετή. Δεν ένιωσα ποτέ ότι τον έκανα περήφανο. Σε ένα βαθμό χαίρομαι, γιατί δεν ήθελα να του μοιάσω. Αυτός ήταν πάντα ένας από τους μεγαλύτερούς μου φόβους, να μην μοιάσω σε εκείνον ή στον μπαμπά. Δεν ξέρω αν ήταν κακός άνθρωπος, εννοώ ποιος ορίζει τι είναι κακό και τι καλό, αλλά ήταν σίγουρα σκληρός ή τουλάχιστον έτσι ήταν με εμάς. Ήταν ακραίος. Ήθελε πάντα να τον κοιτάμε όταν μιλάει. Αν δεν το έκανες θα το έπαιρνε πάντα ως προσβολή και θα έφευγε από το δωμάτιο μουρμουρίζοντας διάφορες βρισιές. Έβριζε πολύ: εμένα, την αδερφή μου, τη γιαγιά, και όταν ξεθύμαινε ο θυμός του σου μίλαγε σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Μας είχε μιλήσει πολύ σκληρά. Βασικά ό,τι και να έλεγε είχε αυστηρό τόνο σαν να ήθελε να σε μαλώσει. Λίγο πριν τον χάσουμε είχαμε τσακωθεί άσχημα. Μου είχε πει ότι δεν έχω αρχές, ότι δεν έχω προσωπικότητα, και πως δεν τον ένοιαζε αν δεν τον ξαναεπισκεφθούμε. Δεν ήταν η πρώτη φορά που μου έλεγε κάτι τέτοιο, ούτε η πρώτη φορά που με έδιωχνε από το σπίτι του, όμως κάθε φορά με πλήγωνε το ίδιο αν όχι περισσότερο. 

Η αλήθεια είναι ότι μετά από ένα σημείο σταμάτησα να προσπαθώ. Δεν έβρισκα το νόημα. Ήξερα ότι δεν θα αλλάξει κάτι και είχα κουραστεί. Έδινα συνεχώς ευκαιρίες, επέστρεφα περιμένοντας κάτι να αλλάξει, αλλά κάθε φορά ήταν πιο απογοητευτική από την προηγούμενη. Μία συγγνώμη θα μου αρκούσε. Βασικά ήταν το μόνο που ζητούσα αλλά δεν το πήρα ποτέ. Μέχρι πρόσφατα ήμουν εντάξει με την απόσταση που είχε δημιουργηθεί, δεν με πείραζε που δεν τον έβλεπα τόσο συχνά όσο παλιά. Πλέον με πειράζει. Βασικά μετανιώνω γιατί ίσως αν είχα προσπαθήσει λίγο παραπάνω τα πράγματα να ήταν αλλιώς. Σκέφτομαι τι θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά. Δύο τρεις ημέρες πριν τον χάσουμε θυμάμαι που μου είχε πει ο μπαμπάς να τον πάρω τηλέφωνο. Δεν το έκανα ποτέ. Θα μπορούσα όμως να το είχα κάνει. Νόμιζα ότι δεν με ένοιαζε αν θα του μιλήσω. Ήμουν σκληρή. Την τελευταία φορά που τον είδα είχαμε τσακωθεί. Την τελευταία φορά που του μίλησα ήμουν θυμωμένη. Του μίλησα ψυχρά. Θυμάμαι τόσο έντονα την ημέρα που έφυγε από τη ζωή. Θυμάμαι ότι ήμουν με τη μαμά και τον σύντροφο της και βλέπαμε ταινία. Από το πουθενά έλαβα μήνυμα από τον μπαμπά ότι ο παππούς έπεσε ξαφνικά και χτύπησε το κεφάλι του και πως πηγαίνει στο νοσοκομείο να τον δει. Μου είχε πει ψέματα θέλοντας να μην με τρομάξει. Πολύ αργότερα έμαθα ότι ο παππούς είχε φύγει από τη ζωή από ανακοπή πολύ πριν λάβω εγώ αυτό το μήνυμα στο κινητό μου. Παρόλα αυτά διαβάζοντας αυτό το μήνυμα αντέδρασα αρχικά εντελώς αδιάφορα στην ιδέα ότι ο παππούς μου είχε τραυματιστεί. Μισώ τον εαυτό μου γι΄αυτό. Μισώ το πόσο αυστηρή και κακιά ήμουν. Θυμάμαι ότι γύρισα στη μαμά και είπα κάτι τύπου “ρόδα είναι και γυρίζει”. Είπα κάτι τέτοιο για έναν άνθρωπο που θεωρητικά είχε χτυπηθεί, εννοώντας ότι του άξιζε. Ξέρω ότι το είπα πάνω στο θυμό μου αλλά αυτό δεν το δικαιολογεί. Δεν δικαιολογείται να σκέφτομαι έτσι για έναν άλλο άνθρωπο, όσο άσχημα κι αν μου έχει φερθεί. Από τότε σκέφτομαι συνεχώς το ίδιο πράγμα. Σκέφτομαι πως ο παππούς με άκουσε. Δεν ξέρω τι γίνεται μετά το θάνατο αλλά με σκοτώνει η ιδέα ότι ο παππούς με άκουσε να λέω κάτι τέτοιο. Μου πήρε εβδομάδες για να μπορέσω να κοιμηθώ. Αισθανόμουν συνεχώς ότι ο παππούς ήταν κάπου μέσα στο δωμάτιο. Ακόμα αισθάνομαι καμιά φορά ότι βρίσκεται κάπου και με βλέπει. Με τρομάζει αυτή η σκέψη. Δεν έχω συνηθίσει ακόμα ότι δεν είναι εδώ. Νιώθω περίεργα όταν πηγαίνω στη γιαγιά, όταν κάθομαι στην πολυθρόνα του, όταν περνάω από το δωμάτιο του, όταν περνάω από το δωμάτιο του, ή όταν βλέπω τα πράγματα του στην ίδια ακριβώς θέση που τα άφησε. Τον αγαπούσα πολύ, όμως δεν αισθάνομαι ότι του το έδειξα ποτέ. Θέλω να τον κάνω περήφανο. Θέλω να ξέρω ότι θα με συγχωρήσει γι΄αυτό που είπα ή για οτιδήποτε άλλο κακό έχω πει. Εγώ το έχω κάνει. Τον έχω συγχωρέσει και αν είχα την ευκαιρία θα ήθελα απλά να τον πάρω μια αγκαλιά και να του πω ότι τον αγαπώ, γιατί δεν το έκανα ποτέ. 

Πηγή Εικόνας: www.pixabay.com