Category: <span>ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ</span>

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ By ΕΦΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 0 Comments

Για την “Κατερίνα”… 10.10.2023

Για την Κατερίνα …

Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας… 10.10.2023

Σκοπό της Παγκόσμιας Ημέρας Ψυχικής Υγείας αποτελεί η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης για τις ψυχικές νόσους, καθώς και η προώθηση της πρόληψης και της θεραπείας. Η ψυχική υγεία δεν αναφέρεται μόνο σε ανθρώπους που δεν έχουν διαγνωστεί με κάποια ψυχική διαταραχή. Αναφέρεται σε όλους όσους μπορούν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους ώστε να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες της ζωής τους και παράλληλα να έχουν τη δυνατότητα να αποτελούν ζωτικά και παραγωγικά μέλη της κοινωνίας. Κάποιες φορές, λοιπόν,  δημιουργείται μια απορία: για εκείνους τους ανθρώπους που υποφέρουν, που είναι τα «δύσκολα» περιστατικά, εκείνους που δεν έχουν διαγνωστεί μόνο με μία ψυχική νόσο αλλά πραγματικά ζουν μια ζωή σαν τη Λερναία Ύδρα… νομίζεις ότι αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα και ξαφνικά έχουν εμφανιστεί άλλα δέκα ακόμα πιο δύσκολα, υπάρχει άραγε επαρκής πρόληψη και φροντίδα της ψυχικής υγείας σε παγκόσμιο επίπεδο?

Η Κατερίνα… το «μικρό μου τέρας» όπως συνήθιζα να λέω στο τέλος της συνεργασίας μας και εκείνη ήξερε πια τι σημαίνει ακύρωση και τι σημαίνει αποδοχή. Η Κατερίνα έφυγε πριν λίγους μήνες και ακόμα δυσκολεύομαι να το πιστέψω και να το αποδεχθώ…

Συνηθίζουμε να λέμε τα ωραία μας οι θεραπευτές και αποφεύγουμε μερικές φορές να λέμε τα δύσκολά μας. Κι έτσι σήμερα αποφάσισα να χαιρετήσω την Κατερίνα και προσωπικά. Σήμερα γιατί? Γιατί είναι μια συμβολική ημέρα φροντίδας προς όλους μας, αλλά αυτή η φροντίδα δεν κατάφερε να την κρατήσει εκείνη σε αυτή τη ζωή. Δεν κατάφερε να την κρατήσει τώρα που φώναζε με όσες δυνάμεις είχε ότι χρειαζόταν βοήθεια. Τώρα που έλεγε ότι ναι πια θέλει να ζήσει! Μια βοήθεια που δυστυχώς δεν βρήκε επαρκώς σε κανένα από τα αρκετά μέρη που απευθύνθηκε για αυτή την κατάλληλη βοήθεια (στο εσωτερικό και το εξωτερικό).

Θα θυμάμαι εκείνο το απόγευμα Κυριακής που καθόμουν επιτέλους χαλαρή και ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο. Κατερίνα έχασες τη μάχη… ΣΟΚ! Είναι δυνατόν?! Στην αρχή δεν μπορούσε το μυαλό μου να επεξεργαστεί την ακρίβεια αυτής της πληροφορίας. Πόνος… είχα χρόνια να προσπαθώ τόσο πολύ να σταματήσω τα δάκρυα από τα μάτια μου. Θυμός! Το ήξερα! Το έλεγα… προσπαθούσα να ειδοποιήσω αλλά δεν ακουγόμουν. Δεν ακουγόμουν? Ακουγόμουν? Μπορούσα? Δεν μπορούσα όντως να κάνω κάτι? Δεν μπορούσαμε όντως να κάνουμε κάτι? Δεν ακουγόταν εκείνη? Υπήρχαν λύσεις? Δεν υπήρχαν? Θυμώνω με μένα? Πόσο υπεύθυνη ήμουν ή υπήρξα άραγε? Μα δεν ήμουν πια θεραπεύτριά της… Κι όμως… ενοχές… δικαιολογημένες ή μη? Δεν ξέρω αν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά… Απογοήτευση… Ματαιότητα… Θλίψη… Κενό… Και όλα αυτά σηματοδοτούν την ΑΓΑΠΗ την πραγματική κατά την ταπεινή μου άποψη.

Ξέρω ότι έκανα το καλύτερο που μπορούσα, και ίσως κατά περιόδους να ξεπέρασα και τον εαυτό μου για να είμαι ειλικρινής, αλλά δεν ξέρω αν ήταν όντως αρκετό. Από εκείνο το απόγευμα έχω κλάψει πολλές φορές, έχω νιώσει θυμό πολλές φορές, έχω αποφύγει να το συζητήσω πολλές φορές, έχω αποφύγει να πάρω κάποια τηλέφωνα… Γιατί? Γιατί δυσκολεύομαι να δεχτώ τη συγκεκριμένη απώλεια… Και ξέρεις τι γίνεται μετά? Έρχεσαι στον ύπνο μου, βλέπω τα χαμογελαστά σου μάτια και μου λες… «μην ανησυχείς “T” είμαι καλά», και μετά ξανακλαίω… και ξεχνιέμαι… και μπαίνω στην καθημερινότητα γιατί η ζωή αυτό κάνει… και μετά σκέφτομαι θα έρθει η στιγμή που θα σε χαιρετήσω με έναν τρόπο από τους λίγους που σου αξίζουν αν και δεν υπάρχει κανείς τόσο κατάλληλος όσο πραγματικά άξιζες. Ήταν όμως ένας τρόπος κομβικός στην επικοινωνία μας… οι φωτογραφίες και τα κείμενα που πάντα ανταλλάσσαμε οι δυο μας…

Πάντα ως θεραπεύτρια μοιράζομαι μια αλήθεια μου με τους θεραπευόμενούς μου: ότι μαθαίνω μέσα από τις ιστορίες τους με τα χρόνια, κρατώ τι μου διδάσκει η κάθε ιστορία, ποιο είναι το νόημα των προβλημάτων στη ζωή μας, ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και δεν χωρά σε κουτάκια διαγνώσεων, και έτσι προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Παροτρύνω τους θεραπευόμενούς μου όταν κλείνουν οι θεραπείες να θυμούνται ότι η πόρτα παραμένει ανοιχτή αν θελήσουν να μοιραστούν κάποτε κάτι δικό τους, και δηλώνω αυθεντικά ότι θα ήταν χαρά μου να μαθαίνω νέα τους. Η Κατερίνα λοιπόν όσο υπήρξε θεραπευόμενή μου, αλλά και κλείνοντας τη θεραπεία, επέλεξε να κρατά την πόρτα ανοιχτή ανά τα χρόνια, τους μήνες ή και τις εβδομάδες ενίοτε εάν το είχε ανάγκη. Υπήρχε ελευθερία, σεβασμός στα όρια, αυθεντικότητα, ειλικρίνεια στην επικοινωνία και από τις δύο πλευρές. Και θαύμασα σε εκείνη ότι έμαθε να χτίζει αληθινές σχέσεις νικώντας πολλούς από τους φόβους της για εγκατάλειψη και απόρριψη.

Κατερίνα, «μικρό μου τέρας», σου είχα υποσχεθεί ότι δεν θα σε άφηνα αλλά δεν είμαι σίγουρη αν τελικά «σε άφησα». Γιατί γνώρισα καλά τους δαίμονές σου, περπάτησα μαζί σου και θα είμαι πάντα ευγνώμων για όλα όσα μου έμαθες. Ένιωσα στην κοινή μας πορεία νομίζω όλα τα συναισθήματα: πόνο, θυμό, αγωνία, φόβο, συγκίνηση, περηφάνεια, αγάπη, θαυμασμό, χαρά, θλίψη, ενοχές, άγχος, τρόμο, οργή, τρυφερότητα, ζήλια. Μου θύμισες τι σημαίνει «πείσμα να τα καταφέρω», μα πάνω από όλα απέδειξες τι μπορεί να πετύχει ένας άνθρωπος όταν έχει κίνητρο και στόχους. Απέδειξες πόσο σημαντικό είναι να έχουμε κάποιους που μας αποδέχονται όπως ακριβώς είμαστε, και να μας το δείχνουν αποτελώντας το καύσιμό μας για να συνεχίζουμε να παλεύουμε. Τι ισορροπία ε? Και πόση ειρωνεία να φεύγεις όταν πια δεν θες να φύγεις και παλεύεις με όσα σου έχουν μείνει να μείνεις σε αυτήν εδώ τη ζωή…

Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ… Για όλα όσα ήσουν, για όλα όσα θα είσαι πάντα εκεί για μένα, γύρω μου, στο μυαλό μου, στην καρδιά μου. Γιατί κάποιες φορές οι άνθρωποι γινόμαστε ΠΙΟ Άνθρωποι μέσα από άλλους ανθρώπους.

Ευγνωμονώ που πρόλαβα λίγες μέρες πριν φύγεις να σε ακούσω στο τηλέφωνο και να σου πω πως Σ Αγαπώ κι εγώ… Λυπάμαι για όσα δεν μπόρεσα να κάνω για σένα…

Καλό ταξίδι καλό μου φωτεινό αστέρι… Εύχομαι όπου κι αν βρίσκεσαι να είσαι όντως χαρούμενη, απελευθερωμένη από όλα τα φαντάσματα που σε κυνηγούσαν και έχασες αυτήν εδώ τη μάχη… Φρόντισες να μου έχεις αφήσει μεγάλη κληρονομιά…

Σε χαιρετώ με ένα κολάζ από εικόνες σου… Στο κέντρο επέλεξα να τοποθετήσω αυτή με την οποία με χαιρέτησες κλείνοντας τη θεραπεία πριν χρόνια, τη μοναδική με χρώματα. Συνεχίζω μαθαίνοντας να ζω με την απώλειά σου. Καλό ταξίδι με το πολύχρωμο αερόστατό σου… Μου λείπεις…

“Your T”.

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ By ΕΦΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 0 Comments

Σε αγαπώ!

Σε αγαπώ!

Κάποτε συνήθιζες να είσαι ντροπαλός. Σε κανέναν μας δεν μίλαγες και ήσουν μόνος.

Όταν ο φίλος μου, μου έλεγε: “Άστον, μην του λες να έρθει κοντά.”, ένιωθα άσχημα και δεν μπορούσα να δεχτώ τα λόγια του αυτά.

Έτσι, πήρα την απόφαση να σου μιλήσω. Κοντά μας ήθελα να έρθεις, ακόμα και αν μου έπαιρνε ώρες ώστε να σε πείσω.

Όταν σε ρώτησα ποιο ήταν το όνομα σου για να το θυμάμαι, ήξερα πως μεταξύ μας τα πράγματα καλά θα πάνε.
Όσο πέρναγαν οι μέρες ερχόμασταν πιο κοντά και σε δέχτηκαν στην παρέα μας. Πόσο πιο χαρούμενη μπορούσα να ‘μαι πια;

Πέρασαν δύο χρόνια. Κολλητοί φίλοι είχαμε γίνει και παραμείναμε μαζί στα δύσκολα και στα εύκολα, στην άνοιξη και στα χιόνια.

Η καρδιά μου όμως, είχε ξεκινήσει να σε παίρνει με άλλο μάτι. Από τότε, κάθε φορά που σε έβλεπα πιο γρήγορο γινόταν το χτυποκάρδι.

Ήθελα να σε έχω όλο δικό μου.. και το ίδιο μου έδειξες και εσύ. Έτσι, το επόμενο καλοκαίρι που μας ήρθε, έγινες το πρώτο μου φιλί.

Ο τρόπος που μου χάιδευες τα μαλλιά, το πώς μου κράταγες το χέρι σφιχτά και όταν με έπαιρνες αγκαλιά.. ένιωθα ότι ζούσα μέσα σε όνειρο. Επικρατούσε ευφορία γλυκιά.

Μα.. δύο χρόνια μετά, η καρδιά σου άνηκε κάπου αλλού πια. Σαν να μην υπήρξαν όσα ζήσαμε μαζί. Η κατάληξη που περίμενα δεν ήταν αυτή..

Η αλήθεια είναι πως δεν είχα θέμα στην αρχή. Χάρηκα για εσένα και ο καθένας μας προχώρησε στην δική του την ζωή.. μα το γεγονός ότι δεν μου μιλούσες πια, μου ράγισε την καρδιά.

Έγινες απέναντι μου πιο σκληρός. Όποτε προσπαθούσα να σου πιάσω την κουβέντα το έπαιζες μουγγός. Σε νευρίαζε όταν σε κοίταγα και νόμιζες ότι ζήλευα επειδή δήθεν σου “κοίταζα” το κινητό.

Δεν υπήρχα στον δικό σου κόσμο. Με είχες ξεγράψει. Πραγματικά.. γιατί έπρεπε η μοίρα έτσι την ψυχή μου να κάψει;

Κολλητή σου αν ήθελες να μείνω όπως παλιά, θέμα δεν θα υπήρχε κανένα.. από ότι φάνηκε όμως, δεν είχες χρόνο πια για εμένα.

Ώσπου, ξανάρθε φέτος καλοκαίρι. Την πρώτη μέρα που με είδες, θυμήθηκες ξανά πόσο σου είχα λείψει.. και αποφάσισες να με εκμεταλλευτείς αφήνοντας με πίσω. Δεν σε ένοιαζε το που θα μπορούσα να είχα καταλήξει.

“Γιατί με φίλησες ξανά; Πραγματικά ήθελες να γυρίσεις πίσω στα παλιά;” “Γιατί τόσο ωραία μου μιλάς; Αποφάσισες πως θα σταματήσεις πλέον να με πονάς;” Σκέψεις σαν αυτές είχαν γεμίσει το μυαλό μου.. αλλά έμαθα τελικά, πως όλα αυτά κράτησαν για μια βραδιά.

Δεν μου μίλησες ξανά. Με άφησες να πονάω, χωρίς τον λόγο να ξέρω ή το γιατί.. και κατέληξα στο χέρι μου να κρατάω, το φάρμακο που υποτίθεται πως θα έκανε την καρδιά μου να ξεχαστεί.

Σημάδι μου άφησε βαθύ.. που ποτέ δεν είδες. Και όταν έκλαιγα αφοσιώθηκες, μόνο μια φορά να με ρωτήσεις: “Κλαίς;” “Τώρα; Όχι..” , σου απάντησα. Δεν σκέφτηκες να το συζητήσεις.

Πλέον, σε μισώ. Μα δεν μπορώ να πάψω να σε αγαπώ.
Μου είναι δύσκολο να αφήσω πίσω, όσα με έκανες να νιώσω.

Για αυτό.. θα πρέπει να αποδεχτώ, το γεγονός ότι πρέπει και εγώ μπροστά να δω. Διότι δεν θέλω να ακούσω το δικό σου “Σε αγαπώ”. Δεν θέλω πάλι να στενοχωρηθώ, φοβούμενη πως θα το έχω νιώσει μόνο εγώ.

Την αγάπη μου, μόνο τότε ίσως μπορέσεις να την καταλάβεις. Επειδή πάντα θα εκτιμήσεις, αυτό που έχεις χάσει.

Μα εγώ, πίσω σε εσένα δεν γυρνώ.. διότι κάποιες φορές το καλύτερο σε αγαπώ, είναι όταν αφήνεις όσα έζησες με κάποιον στο παρελθόν.

Ρ.

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ By ΕΦΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 0 Comments

Φωτογραφίες

Όταν κοιτάζω φωτογραφίες από εμένα, την οικογένεια μου, τους φίλους μου, από μέρη που έχουμε πάει, από συναυλίες ακόμα και από ανθρώπους που δεν γνωρίζω προσωπικά πάντα νιώθω μια νοσταλγία να με καταυλίζει. Μια μικρή στενοχώρια ακολουθεί και ύστερα χαρά, καθώς φέρνω τις αναμνήσεις μέσα από εκείνη την φωτογραφία στην ζωή. Παίζουν σαν μια ταινία μέσα στο μυαλό μου. Ακόμα και αν η φωτογραφία δεν είναι δικιά μου, φαντάζομαι πως θα ήταν για τους ανθρώπους μέσα της.

Η φωτογραφία παλιά δεν μου ήταν κάτι τόσο το ιδιαίτερο. Μια απομνημόνευση μιας στιγμής για να έχουμε να θυμόμαστε τις στιγμές. “Και; Μυαλό δεν έχουμε; Δεν γίνεται να θυμόμαστε μέσω αυτού; Τι να τις κάνουμε τόσες φωτογραφίες;” Έτσι συνήθιζα να σκέφτομαι παλιά.. και εξακολουθώ ακόμα κάποιες φορές. Αλλά πλέον κατάλαβα, ότι κάποιες στιγμές είναι τόσο πολύτιμες που δεν θέλουμε να χαθούν. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο τις κρατάμε ζωντανές μέσα από μια φωτογραφία.

“Τι πολύτιμο δηλαδή;” Μια εκδήλωση, ένα γενέθλιο πάρτυ, ένας γάμος, μια συνάντηση με φίλους, μια συναυλία, κάποιος που θαυμάζεις, κάποιος που αγαπάς και τόσα πολλά ακόμα. Καθετί μπορεί να γίνει ξεχωριστό για τον καθένα. Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα και πλέον συμφωνώ. Μέσα από τις φωτογραφίες μπορείς και θυμάσαι το παρελθόν, αλλά το νοσταλγείς. Μέσα από αυτές μπορείς να γελάσεις καθώς θυμάσαι τα παλιά, να κλάψεις, να θυμώσεις, να φοβηθείς.. αλλά πάντα θα ελπίζεις πως το μέλλον θα είναι καλύτερο.

Πάντα όμως ξεχνώντας πως, μέχρι και το παρόν μπορεί να γίνει μια φωτογραφία που θα κρατάει πολλά συναισθήματα και πολλές αναμνήσεις μέσα της.
Για αυτό όποτε κοιτάζω μια φωτογραφία, νιώθω πολλά και φαντάζομαι πως και οι υπόλοιποι άνθρωποι νιώθουν κάτι παρόμοιο.

Και όλοι μας, προσπαθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο να απολαύσουμε κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία, πριν γίνει και αυτή μια φωτογραφία.

Ι.

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ By ΕΦΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 0 Comments

Να είσαι καλά…

Εύχομαι να ‘σαι καλά …

Έχεις περάσει πολλά. Το καταλαβαίνω από τα δυο σου μάτια. Δάκρυα πρέπει να έχουν κυλήσει πολλά, ώστε να αποκτήσουν τέτοια γυαλάδα.
Καιρό τα κράταγες μέσα σου όλα, διστάζοντας να αφεθείς… μα όταν ελεύθερος ένιωσες πια, δεν μπόρεσες να αντισταθείς.
Όλος ο πόνος που έπρεπε να καταπιέσεις, όλη η λύπη που αναγκάστηκες να αντέξεις.. όλη η απελπισία που δεν είχε τελειωμό.
Τώρα χάθηκαν όλα, αφήνοντας σε ήσυχο.
Κατάφερες σε μια γωνιά να κάτσεις και να ξαποστάσεις, έχοντας ως σκοπό όλα τα παλιά να ξεχάσεις. Για αυτό πριν άφηνες το παρελθόν πίσω για τα καλά, αποφάσισες πως ήθελες να το κοιτάξεις μια τελευταία φορά.
Καθώς το αντίκριζες, ο παλιός σου εαυτός σε κοίταξε μέσα από το πυκνό σκοτάδι προσπαθώντας από της μιζέριας να ξεφύγει το μονοπάτι.
Έτρεχε μέσα στον πανικό, έως ότου μπροστά σου να φτάσει άναυδος. Δεν μπορούσε να πιστέψει τι είχε μόλις δει, ακόμα αν και ήταν ο ίδιος που κατάφερε να φτάσει μέχρι εκεί.
“Αλήθεια, γίναμε καλά; Τελείωσε η τιμωρία μας πια;” Τον κοίταξες με δάκρυα να κυλούν και άφησες τα χείλη σου από μόνα τους να του πουν:
“Όσο δύσκολη σου φαίνονταν η ζωή παλιά… Δίχως κατάληξη ή αιτία βαθιά, να θυμάσαι πως η καταιγίδα μας δεν κράτησε για πάντα. Και όλα αυτά, τα έκανες εσύ. Διότι ποτέ δεν σταμάτησες να πηγαίνεις κόντρα στην βροχή. Ακόμα και αν πόνεσες.. πλέον είσαι ελεύθερος να ζεις.”
Το πυκνό σκοτάδι, χάθηκε και αυτό πια. Έγινε μια άσχημη ανάμνηση, θαμμένη καλά… Και ο παλιός σου εαυτός σε πήρε αγκαλιά, ψιθυρίζοντας σου λόγια γλυκά:
“Το ήξερα πως θα τα κατάφερνες κάποια στιγμή. Για αυτό πλέον, γίνε εσύ αυτός που θα ζήσει ελεύθερος, απολαμβάνοντας την ζωή.. και εγώ θα είμαι πάντα εκεί.”
Όταν το παρελθόν σου άφησες να φύγει μακριά, ένα βάρος σου άφησε ήσυχη επιτέλους την καρδιά.
Ήταν σαν να ξεκίνησες μια νέα αρχή. Χωρίς να σε βασανίζει πλέον, η παλιά σου ζωή.
Χάρηκα πολύ ειλικρινά, όταν σε είδα χαρούμενο για πρώτη φορά.
Για αυτό σου εύχομαι να είσαι πάντα καλά, χωρίς άλλο πόνο να αντικρίζω στα μάτια σου τα λαμπερά.
Ι.
ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ • • • By ΕΦΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 0 Comments

Αν

Αν κάποια μέρα δεν με ξαναδείς, σε παρακαλώ μην λυπηθείς.
Αν κάποια μέρα δεν με ξανανιώσεις, σε παρακαλώ μην εύχεσαι να με είχες σώσει.
Αν κάποια μέρα δεν με ακούσεις ξανά, σε παρακαλώ μην κοιτάξεις επάνω με μάτια λυπηρά.
Αν κάποια μέρα σου λείψει η δική μας η παρέα, σε παρακαλώ μην προσπαθήσεις να διορθώσεις όσα δεν απάντησες μέρα, με τη μέρα.
Αν για μια τελευταία φορά με δεις, σε παρακαλώ μην διανοηθείς δάκρυ να αφήσεις να κυλήσει.

Διότι, όλα αυτά θα ήθελα να τα νιώσω όταν θα ήμουν παρούσα. Χωρίς να παρακαλάω τον Θεό να μπορούσε να δώσει νόημα στην ζωή που μαζί σου ζούσα.. και χωρίς εσένα να μετανιώνεις, που νωρίτερα δεν με είχες εκτιμήσει. Διότι, μόνο όταν χάσεις κάποιον καταφέρνεις πραγματικά να τον αγαπήσεις.

Για αυτό, αν τώρα που είμαι εδώ, τύχει να με δεις να πονάω, σε παρακαλώ μην διστάσεις να με ρωτήσεις γιατί τόσο άσχημα περνάω.
Αν τύχει να με δεις, σε μια άκρη να κάθομαι μόνη, μην διστάσεις να μου πεις πως θα περάσει.. ας μην με αφήσεις με το φεγγάρι ξανά μόνη.
Αν τύχει να δεις δάκρυα να κυλούν απ’ τα δύο μου μάτια, μην διστάσεις να με πάρεις αγκαλιά και να με κρατάς έτσι σφιχτά πάντα.
Αν τύχει να με δεις.. πες μου ένα καλημέρα. Διότι μόνο με την δική σου την μιλιά μου φτιάχνεται η μέρα.

Αν αυτά που σου ζητώ, σου φαίνονται πολλά.. θα σου πω κάτι που κράταγα μυστικό, όλα τα χρόνια αυτά.
Αν δεν ήσουν εσύ εδώ, δεν θα υπήρχε λόγος για να ζω. Αυτός είναι και ο λόγος που αποφάσισα να μείνω εδώ.
Ακόμα και αν μπορεί να μην υπάρχω στον δικό σου κόσμο.. εσύ είσαι όλη μου η ύπαρξη. Από εσένα κρατιέμαι.
Το χαμόγελο σου μου φτιάχνει την ημέρα. Ακόμα και αν δεν είμαι εγώ αυτή που σε έκανε να γελάς.

Για αυτό, όσο είμαι εδώ… δεν θα έβλαπτε να μου πεις ένα σ’αγαπώ. Αυτό είναι το μόνο που σου ζητώ.
Για αυτό, σε παρακαλώ… Ας είσαι μαζί μου για όσο μπορείς. Και εγώ θα κάνω το ίδιο, αν το συνεχίσεις και εσύ.

Μην με αφήνεις να αναρωτιέμαι, λέγοντας συνέχεια αν και αν. Διότι αν η μέρα που εγώ θα φύγω έρθει, θα είναι πια αργά.
Επειδή έτυχε κάποιος να με παρατηρήσει, μετά από τόσα αν και αν.

Ρ.

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ ΧΩΡΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ • • • By ΕΦΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 0 Comments

Μονοπάτια …

Οι πληγές στο χέρι μου έχουν δημιουργήσει μονοπάτια, που καταλαβαίνεις πως χαράχτηκαν αν με κοιτάξεις βαθιά στα μάτια.

Θα δεις τον πόνο και την άφθονη μοναξιά, που με οδήγησαν στο να χαράξω τα μονοπάτια αυτά.

Θα καταλάβεις πως τα δάκρυα που χύθηκαν ήταν πολλά. Με καταρράκτες έμοιαζαν, που έδωσαν ζωή στα μονοπάτια αυτά.

Τα άνθισαν, με λουλούδια πολλά.. που σαν κατακόκκινες παπαρούνες έμοιαζαν, αν τους έριχνες μια καλύτερη μάτια.

Πορφυρό κάμπο θύμιζαν στην αρχή. Καλοχαραγμένο μέσα στη ψυχή. Μα αργότερα έγιναν σαν ολόλευκα ποτάμια, που με κατέπνιγαν πιο πολύ.

Μέσα στα νερά τους χανόμουν, αφημένη στην δική τους την ροή. Και όταν στέγνωσαν από την θλίψη και τον πόνο, έμειναν ως μονοπάτια εκεί.

Κάθε φορά που τους ρίχνω μια ματιά, αναρωτιέμαι στο τι να μου χρησίμευσαν τα μονοπάτια αυτά.

Μα ύστερα θυμάμαι, ακόμα και όταν κοιμάμαι.. πως η υπαίτια για την ύπαρξη αυτών, δεν είναι καμιά παρά εγώ.

Ο δικός μου πόνος και η δική μου ξεροκεφαλιά, οδήγησαν στο να δημιουργηθούν τα μονοπάτια αυτά.

Ακόμα και αν δεν κατάφεραν να πάρουν τον πικρό μου πόνο μακριά, στα σίγουρα με έκαναν να πονάω πιο λίγο στην καρδιά.

Όμως, ακόμα και για λίγο να ανακουφιστώ.. δεν θα μπορέσω να τα αποφύγω. Ούτε αυτά, ούτε τον κάμπο τον πορφυρό και τον ολόλευκο ποταμό.

Κάθε φορά που κάποιος απορεί “Γιατί έπρεπε αυτό να συμβεί;” , τους λέω να με κοιτάξουν μέσα στα μάτια. Διότι σε αντίθεση με τα λόγια που κρέμονται απ’ τα χείλη, αυτά δεν μπορούν να κρυφτούν.. ακόμα και με προσευχή.

Η αλήθεια βρίσκεται μέσα σε αυτά και στα χαραγμένα από πόνο μονοπάτια, που είναι βαθιά και έχουν αφήσει πίσω τους μια ιστορία μακρυά.

Για αυτό, κάθε φορά που τα μονοπάτια θα κοιτώ.. θα χάνομαι μέσα στην άπειρη ομορφιά του κάμπου και στον ποταμό.

Ακόμα και αν η ομορφιά αυτή ίσως κάποια στιγμή μου κοστίσει την ψυχή.. ο πόνος, η θλίψη, η απελπισία, τα δάκρυα και η μοναξιά θα έχουν καταφέρει να φύγουν έστω και για λίγο μακριά, απαλύνοντας μου για λίγο την καρδιά.

Μαζί τους και εγώ, αν τελικά αποφασίσω πως τα μονοπάτια που χάραξα, θα είναι αυτά που μέχρι τότε θα ακολουθώ.

Ι.

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ • • • By ΕΦΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 0 Comments

Άγχος, Φόβος και Αυτοσεβασμός απέναντι στη Θετικότητα της Πανδημίας

Φέτος οι γιορτές θα ήταν για όλους μας μια επιστροφή σε ότι συνηθίζαμε να κάνουμε μέχρι που η έξαρση της πανδημίας χτύπησε την πόρτα στα σπίτια πολλών νοικοκυριών. Όλα ξεκίνησαν όταν έμαθα πως είχα έρθει σε επαφή με θετικό κρούσμα. Στην παρατήρηση μερικών συμπτωμάτων επέλεξα να πάρω προληπτικά τα μέτρα μου για την προστασία των μελών της οικογένειας μου έως ότου διεξάγω τα λεγόμενα self / rapid test. Rapid και self αρνητικά όμως γιατί με πονάει η πλάτη μου αναρωτιόμουν και γιατί έχω δέκατα και κόπωση? Μήπως ανήκω στις κατηγορίες ανθρώπων που δεν ανιχνεύεται ο ιός μέσα από αυτά τα test και ίσως είναι πιο σωστό να προχωρήσω και στη διενέργεια ενός μοριακού test? Οι σκέψεις πηγαινοέρχονταν, τα πρώιμα συμπτώματα την επόμενη μέρα εξαφανίστηκαν όμως ένα ‘’μικρό βάρος΄΄ στο στήθος όταν έπαιρνα βαθιά εισπνοή έκανε την εμφάνιση του και με ώθησε στην απόφαση να κάνω και ένα μοριακό για να είμαι απόλυτα σίγουρη. Παραμονή Πρωτοχρονιάς, η επισκεψιμότητα για τα μοριακά ανυπέρβλητη σε αριθμό με αποτέλεσμα να έχω τις δικές μου απαντήσεις μετά από 3 μέρες. Όλη η εβδομάδα είχε κυλήσει πολύ δύσκολα, τα social media είχαν πάρει φωτιά από χιλιάδες κρούσματα, αν είχες επιλέξει να βγεις τις ημέρες των γιορτών σκεφτόσουν πως ούτε εσύ την έχεις γλιτώσει. Το άγχος και ο φόβος είχαν χτυπήσει καμπανάκι και κάποια από τα μέλη της οικογένειας μου δεν θέλησαν να μπούν στα δικά μου παπούτσια. Η πρόληψη που έκανα με ευσυνειδησία και ο σεβασμός που έδειξα για την προαγωγή της υγείας δικών μου ανθρώπων, ερμηνεύθηκε ως δικιά μου αδυναμία να διαχειριστώ τις ‘’εμμονές΄΄ στο κεφάλι μου, με τη δικαιολογία πως τα test μου βγήκαν αρνητικά. Η εξήγηση των λόγων για τους οποίους έκανα ότι έκανα δεν ήταν αρκετοί, η εξέφραση των συναισθημάτων μου για τη δικιά τους αδυναμία να διαχειριστούν επαρκώς έναν άνθρωπο που πάσχει από αγχώδη διαταραχή δεν κέρδισε έδαφος. Η μοναξιά μου εκείνες τις μέρες, αφού είχα μπει προληπτικά σε καραντίνα, με έκανε να μπω μπράβο στον εαυτό μου για το πως είχα επιλέξει να διαχειριστώ την κατάσταση και να ενστερνιστώ τη φράση πως ‘’ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του, όπως κρίνει ότι πρέπει να πράξει ας το κάνει’’. Ήρθε η Δευτέρα και η απάντηση των αποτελεσμάτων ήταν αρνητική, εξακολούθησα να μη λαμβάνω κατανόηση και τη Τρίτη ο covid βρήκε τον αδερφό μου. Άραγε θα ήμουν η υπαίτια αν δεν είχα υποβληθεί στη διεξαγωγή του μοριακού test? Όταν χτύπησε ο ιός και το δικό μου σπίτι, ήμουν εκείνος ο άνθρωπος που έρχονταν όλοι με ερωτήσεις για το ποιες θα είναι οι επόμενες μας κινήσεις. Εκεί που ήμουν υπερβολική ξαφνικά έγινα Ειδική! 

                                                                                                                         Αθεράπευτα Φιλόδοξη                                      

Πηγή Εικόνας: Pixabay.com

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ • • • • • • • By ΕΦΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 0 Comments

Η Ευγνωμοσύνη την Περίοδο της Πανδημίας

Δυο χρόνια στη ζωή ενός ανθρώπου δεν είναι και λίγα. Πολλές στερήσεις, λίγες οι φορές -ευκαιρίες διασκέδασης και εκτόνωσης ενέργειας είτε με απλούς καθημερινούς τρόπους είτε με πιο ιδιαίτερους ανάλογα με τα γούστα και τα ενδιαφέροντα του καθενός. Οι στερήσεις επηρεάζουν διάφορους τομείς της ποιότητας ζωής των ανθρώπων : τις κοινωνικές τους επαφές, τη δραστηριοποίηση εκτός σπιτιού, την εργασία από το σπίτι, την έλλειψη συνηθειών όπως είναι για παράδειγμα τα ταξίδια. Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να μας δίνουν καθημερινά την ευκαιρία να ευγνωμονούμε για πράγματα – καταστάσεις – ανθρώπους που προσπερνάμε ως δεδομένα στη ζωή μας, κι όμως είναι εκεί να μας δίνουν νόημα… Στην κατάσταση λοιπόν αυτής της αίσθησης ανελευθερίας εγώ ανακάλυψα τα παρακάτω για να ευγνωμονώ και αποφάσισα να μοιραστώ τις ιδέες μου… 

  • Το περπάτημα 3-4 φορές την εβδομάδα για τουλάχιστον τρία τέταρτα της ώρας
  • Το “κάψιμο” που νιώθει κανείς στο πρόσωπο όταν περπατά στον ήλιο 
  • Την απόλαυση του να έχει κανείς έστω κι ένα μικρό μπαλκονάκι στο σπίτι του ώστε να μπορεί να απολαμβάνει τον καφέ του όταν δεν έχει τη δυνατότητα να βγει έξω
  • Την τεχνολογία που έχει εξελιχθεί και μπορεί κανείς να δει τους δικούς του ανθρώπους μέσω της βιντεοκλήσης
  • Την ηλεκτρονική πρόσβαση ακόμα και σε γιατρούς όταν δεν υπήρχε η δυνατότητα να τους δει κάποιος δια ζώσης
  • Το ότι μπορώ να μοιραστώ την ημέρα των γενεθλίων μου έχοντας όλους τους φίλους μου κοντά μου μέσω zoom meeting
  • Το ότι πολλές υπηρεσίες άρχισαν να εξυπηρετούν και διαδικτυακά τον κόσμο κι έτσι η ζωή μας έγινε ευκολότερη
  • Το ότι αποφάσισα να εκφράζω τα συναισθήματά μου πιο συχνά στους ανθρώπους που αγαπώ και θέλω να έχω στη ζωή μου ανεξαρτήτως από το αν μπορώ να τους δω συχνά ή όχι
  • Το ότι μπόρεσα να αρχίσω να παρατηρώ ότι σε κάποιους ανθρώπους χρειάζεται να βάζω όρια πιο ξεκάθαρα και να αρχίσω να προσπαθώ να το κάνω
  • Το ότι μπόρεσα να αυξήσω τις κοινές στιγμές και δραστηριότητες με τους ανθρώπους που έχω τη δυνατότητα να βλέπω πιο συχνά
  • Το ότι μπόρεσα να παρατηρώ γιατί τσακώνομαι με κάποιους και τι θα μπορούσα να κάνω για να φτιάξω από μεριάς μου την επικοινωνία μας σε ένα βαθμό αν αυτό είναι εφικτό και αν το θέλω
  • Το ότι μπόρεσα να παίρνω το χρόνο μου με τους ανθρώπους που δεν θα ήθελα να έχω στη ζωή μου αλλά αναγκάζομαι να τους έχω
  • Την ελευθερία που νιώθει κανείς όταν ξανακυκλοφορεί χωρίς να χρειάζεται να στείλει ένα μήνυμα για το πού βρίσκεται ή για πόση ώρα
  • Το να έχω τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσω τη φαντασία μου για να αλλάζω λίγο τη διακόσμηση του σπιτιού μου βάζοντας λίγο χρώμα (πχ σ ένα βάζο με λουλούδια) ώστε να μου φτιάχνει η διάθεση
  • Το ότι μπόρεσα να θυμηθώ παλιές αγαπημένες δραστηριότητες όπως η ζωγραφική και να τις επαναφέρεις στην καθημερινότητά σου διακοσμώντας γλάστρες και πετρούλες για το μπαλκονάκι σου ή ακόμα και βάφοντας ένα παλιό τραπέζι ώστε να το κάνεις να μοιάζει με καινούριο
  • Το ότι άρχισα να βλέπω κάποιες σειρές στην τηλεόραση μέσω διαδικτύου αντί να βλέπω συνέχεια ειδήσεις και εκπομπές που σου μαυρίζουν την ψυχή 
  • Το ότι άρχισα να μαγειρεύω φαγητά και γλυκά που δεν έκανα ποτέ και κάποιες φορές τα μοίραζα και σε δικούς μου ανθρώπους που μένουν κοντά μου
  • Το να απολαμβάνω τη μουσική που μου αρέσει κάποια βράδια
  • Το να προσπαθώ να ξεκινώ τη μέρα μου με χαμόγελο κ να ψάχνω να βρω τον λόγο για τον οποίο ευγνωμονώ μέσα στη μέρα σαν άσκηση 🙂
  • Το ότι αντιλήφθηκα ότι δεν πρέπει να θεωρώ δεδομένα όσα πριν είχα στη ζωή μου
  • Το γεγονός ότι έχω κάνει διάφορα ταξίδια που μου αρέσουν και τα αναπολώ, ειδικά τώρα που αναγκάστηκα να τα στερηθώ 
  • Και φυσικά… το να έχει κανείς σκύλο ώστε να μπορεί να απολαμβάνει πιο εύκολα βόλτες περπατήματος!!!! 🙂 🙂 🙂

Οπότε… Κάνε αυτό που μπορείς σήμερα…. Γιατί αύριο δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί !!!

Πηγή Εικόνας: Pixabay.com

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ • • • • • • • • By ΕΦΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 0 Comments

Γέννα την Πρώτη Ημέρα της Καραντίνας

Ευτυχία! 

Αγάπη! 

Ανυπομονησία!

Προσμονή!

Ολοκλήρωση!

Μοίρασμα!

Ηρεμία ψυχής!

Και παράλληλα… 

Φόβος? Φόβος!

Άγνοια? 

Μοναξιά? 

Άγχος? 

Απελπισία… 

Κούραση… Σωματική και ψυχική…

Στέρηση… : Η κατάσταση που περιγράφει όλα τα παραπάνω συναισθήματα. Στέρηση του μοιράσματος αυτής της ευτυχισμένης στιγμής με τους δικούς σου ανθρώπους. Φόβος μήπως αρρωστήσεις ή μην αρρωστήσει το νεογέννητο ή κάποιος δικός σου άνθρωπος. Και αν αρρωστήσει? Τι θα σημαίνει αυτό? Άγνοια… Άγνοια για το σημείο εκκίνησης της νέας ζωής και του τρόπου χτισίματος της νέας καθημερινότητας. Μοναξιά όταν είσαι μόνη σε ένα σπίτι με ένα βρέφος που δεν κοιμάται, πεινάει, κλαίει, δεν ξέρεις αν πονάει κάπου, νιώθοντας ότι το σώμα σου δεν αντέχει περισσότερες ώρες αϋπνίας και παράλληλου κλάματος να ηχεί συνεχώς στα αυτιά και να μην επιτρέπεται να έχεις παρέα για βοήθεια….Να μην ξέρεις αν επιτρέπεται γιατί κανείς δεν σε ενημέρωσε ποτέ σωστά… Μα αφού υπήρχε άγνοια… Πώς να σε ενημερώσει? Θυμός… Που ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματα του και ξαφνικά έχει και άποψη για τη δική σου ζωή και τον τρόπο που επιθυμείς να τη ζήσεις… Απελπισία… Ούτε καν η τηλεόραση δεν μπορεί να σου προσφέρει παρέα αφού όλοι μιλούν για τις τρομοκρατικές συνέπειες της πανδημίας… κι έξω ακόμα δεν κυκλοφορεί κανείς … όλοι είναι σοκαρισμένοι και σε πλήρη άγνοια. Κούραση ψυχική… γιατί είσαι ο εαυτός σου αλλά δεν ξέρεις ποιος είναι ο εαυτός σου. Δεν τον αναγνωρίζεις. Οι ορμόνες κάνουν party στο σώμα σου ξαφνικά. Έχεις ταλαιπωρηθεί αλλά κανείς δεν το κατανοεί. Μάλλον ούτε καν και ο ίδιος σου ο εαυτός που επιθυμεί να είναι ο παλιός σου εαυτός μα δεν μπορεί ο καημένος. 

Μα όλα αυτά περνούν… με υπομονή κι επιμονή… μ ένα βλέμμα και μια τεράστια αγκαλιά χωρίς σταματημό προς το παιδί σου… με τραγούδι… με το να χτίζεις την επικοινωνία σου καθημερινά μαζί του… με το να παρατηρείς την κάθε μικρή ή μεγάλη αλλαγή… με το να ψάχνεις κάτι θετικό να απασχολήσεις το μυαλό και την ψυχή σου… με το να παρατηρείς ότι τελικά καμιά μέρα δεν είναι ίδια όσο κι αν το νομίζουμε…

…με το να θυμάσαι ότι τελικά η ανθρώπινη ψυχική δύναμη είναι πολύ μεγαλύτερη από όσο εσύ υπολόγιζες… 

 

Πηγή Εικόνας: Pixabay.com

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ • • By ΕΦΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 0 Comments

Η Αγκαλιά Στα Χρόνια της Πανδημίας

Εγώ ήμουν από τους τυχερούς της πανδημίας. Τόσο η δουλειά μου όσο και οι περισσότερες δραστηριότητές μου μπόρεσαν να συνεχιστούν, έστω διαδικτυακά. Κανένας πολύ κοντινός μου άνθρωπος δεν είχε πρόβλημα με τον ιό, ενώ ακόμα και στο πρώτο, πιο “βαρύ” Lockdown είχα την ευκαιρία να περάσω πολύ χρόνο με το αγόρι μου καθώς στην καθημερινότητα δεν έχουμε πολύ χρόνο μαζί. Ίσως αυτό που μου έλειψε περισσότερο ήταν η επαφή με τους γονείς μου. Να φάμε μαζί, να μπορώ να τους πάρω μια αγκαλιά ή να τους ζουζουνίσω λίγο. 

Ωστόσο δεν μου πέρασε αδιάφορη η κατάσταση που κυριαρχούσε, Οι άνθρωποι που δεν είχαν άλλη επιλογή από το να μείνουν μόνοι. Νέοι φοβισμένοι ότι χάνουν χρόνο της ζωής τους, ηλικιωμένοι που ήξεραν πως δεν είχαν πολύ χρόνο ακόμα και ίσως η ζωή τους τελείωνε έτσι, στην απομόνωση, μακριά από τους δικούς τους. Άνθρωποι που έχαναν τους αγαπημένους τους και δεν είχαν ούτε την ευκαιρία να τους αντικρίσουν για μια τελευταία φορά. Όσο καλά κι αν πέρναγα εγώ κάτι έλειπε. Ήθελα να νιώσω χρήσιμη γιατί δεν είμαι μόνη μου στον κόσμο. Ευτυχώς μου δόθηκε η ευκαιρία μέσα από ομάδα ειδικών ψυχικής υγείας να προσφέρω κάποια στήριξη σε κάποιους ανθρώπους.

Άμα κοιτάξω στο σύνολο των πραγμάτων, επειδή η πανδημία και αυτή η κατάσταση κάποια στιγμή θα τελειώσει. Κάποια στιγμή. Αλλά φοβάμαι αυτό που θα αφήσει πίσω. Και ήδη έχει ξεκινήσει. Φοβάμαι ότι οι άνθρωποι θα απομακρυνθούν κι άλλο μεταξύ τους. Ότι θα συνεχίσουμε να αναρωτιόμαστε αν αυτός που έχουμε απέναντί μας θέλει να τον πάρουμε αγκαλιά ή όχι. Και πιστεύω ότι οι άνθρωποι εδώ και πολλά χρόνια είμαστε πιο παγωμένοι και απομακρυσμένοι από τον διπλανό. Όλη αυτή η κατάσταση δεν βοήθησε και φοβάμαι ότι χειροτέρεψε. Και ακόμα περισσότερο φοβάμαι για τους πολύ πολύ νέους, τα μικρά παιδιά, που τώρα μαθαίνουν τι σημαίνει να είσαι κοινωνικό ον, να χτίζεις σχέσεις, να έχεις επαφή, ακόμα και σωματική με τον άλλον. Στη φάση που πρέπει να μαθαίνουν να ανοίγονται και να χτίζουν σχέσεις, βλέπουν φόβο, “απαγόρευση” έντονης επαφής, και το άσχημο είναι ότι αυτές είναι οι πρώτες τους εμπειρίες. Εμείς έχουμε κι άλλες, εάν προσπαθήσουμε και εάν έχουμε θάρρος, θα θυμηθούμε το πώς ήταν και θα το φτιάξουμε από την αρχή. Τα παιδιά αυτά όμως δεν έχουν γνωρίσει άλλη πραγματικότητα. Αυτή είναι. Και πιστεύω πως πρέπει με όλες μας τις δυνάμεις να τους δείξουμε πως δεν είναι έτσι ο κόσμος, δεν είναι έτσι οι σχέσεις, δεν είναι αυτό το “φυσιολογικό”. Θα πρέπει να μάθουμε να αγκαλιάζουμε ακόμα περισσότερο, για να μπορούν να το δουν. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτή η αγκαλιά. 

 

Πηγή Εικόνας: Pixabay.com