Φωτογραφίες

Όταν κοιτάζω φωτογραφίες από εμένα, την οικογένεια μου, τους φίλους μου, από μέρη που έχουμε πάει, από συναυλίες ακόμα και από ανθρώπους που δεν γνωρίζω προσωπικά πάντα νιώθω μια νοσταλγία να με καταυλίζει. Μια μικρή στενοχώρια ακολουθεί και ύστερα χαρά, καθώς φέρνω τις αναμνήσεις μέσα από εκείνη την φωτογραφία στην ζωή. Παίζουν σαν μια ταινία μέσα στο μυαλό μου. Ακόμα και αν η φωτογραφία δεν είναι δικιά μου, φαντάζομαι πως θα ήταν για τους ανθρώπους μέσα της.

Η φωτογραφία παλιά δεν μου ήταν κάτι τόσο το ιδιαίτερο. Μια απομνημόνευση μιας στιγμής για να έχουμε να θυμόμαστε τις στιγμές. “Και; Μυαλό δεν έχουμε; Δεν γίνεται να θυμόμαστε μέσω αυτού; Τι να τις κάνουμε τόσες φωτογραφίες;” Έτσι συνήθιζα να σκέφτομαι παλιά.. και εξακολουθώ ακόμα κάποιες φορές. Αλλά πλέον κατάλαβα, ότι κάποιες στιγμές είναι τόσο πολύτιμες που δεν θέλουμε να χαθούν. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο τις κρατάμε ζωντανές μέσα από μια φωτογραφία.

“Τι πολύτιμο δηλαδή;” Μια εκδήλωση, ένα γενέθλιο πάρτυ, ένας γάμος, μια συνάντηση με φίλους, μια συναυλία, κάποιος που θαυμάζεις, κάποιος που αγαπάς και τόσα πολλά ακόμα. Καθετί μπορεί να γίνει ξεχωριστό για τον καθένα. Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα και πλέον συμφωνώ. Μέσα από τις φωτογραφίες μπορείς και θυμάσαι το παρελθόν, αλλά το νοσταλγείς. Μέσα από αυτές μπορείς να γελάσεις καθώς θυμάσαι τα παλιά, να κλάψεις, να θυμώσεις, να φοβηθείς.. αλλά πάντα θα ελπίζεις πως το μέλλον θα είναι καλύτερο.

Πάντα όμως ξεχνώντας πως, μέχρι και το παρόν μπορεί να γίνει μια φωτογραφία που θα κρατάει πολλά συναισθήματα και πολλές αναμνήσεις μέσα της.
Για αυτό όποτε κοιτάζω μια φωτογραφία, νιώθω πολλά και φαντάζομαι πως και οι υπόλοιποι άνθρωποι νιώθουν κάτι παρόμοιο.

Και όλοι μας, προσπαθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο να απολαύσουμε κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία, πριν γίνει και αυτή μια φωτογραφία.

Ι.