Τα 42.195 Μέτρα του Μαραθωνίου Δρόμου
Ο Μαραθώνιος δρόμος είναι μια δοκιμασία . Ο Μαραθωνοδρόμος δοκιμάζει να περάσει έξω από το φωτισμένο δωμάτιο όπου στεγάζονται οι ψυχοσωματικές του αντοχές , να κλείσει οικειοθελώς την πόρτα και να σταθεί στο σκοτάδι . Και καλείται , όχι μόνο να μην τρομάξει από το σκοτάδι , αλλά και να το νικήσει .
Για να γίνει κάποιος Μαραθωνοδρόμος , εκτός από τις προφανείς «φωτεινές» αρετές που πρέπει να διαθέτει ( αυτοπειθαρχία , στοχοπροσήλωση , υπομονή ) οφείλει να συγκεντώνει στην προσωπικότητά του και ορισμένες «σκοτεινές» συνιστώσες ( εσωτερικότητα , ικανότητα ακαριαίας συναισθηματικής αναδρομής , νοοτροπία αυτοεξόντωσης ) Προσοχή ! Δεν πρέπει να συγχέουμε την νοοτροπία αυτοεξόντωσης με την νοοτροπία αυτοκαταστροφής , είναι ΤΕΛΕΙΩΣ διαφορετικές μεταξύ τους . Αυτοκαταστροφή είναι να ξενυχτάς στα μπουζούκια , να πίνεις νοθευμένα ποτά και να καπνίζεις αριμανιωδώς πλήττοντας τον εαυτό σου . Στην αθλητική αυτοεξόντωση δεν πλήττεις τον εαυτό σου , τον περνάς δια πυρός και σιδήρου για να τον κάνεις καλύτερο . Η αυτοεξόντωση είναι μια υψηλής ψυχικής αισθητικής έκφραση άδολης δοτικότητας , είναι η αναγκαία προαπαιτούμενη συνθήκη για προσφορά . Είναι το αυτόβουλο , ιδιωτικά πυροδοτούμενο σμπαράλιασμα κάθε φάσης και επίφασης του ΕΓΩ με στόχο την εκπλήρωση κάτι ανώτερου .
Τα 42.195 μέτρα του Μαραθωνίου δρόμου , απαιτούν από τον δρομέα , όχι μόνο να έχει βιώματα αλλά και να τα έχει τακτοποποιήσει . Αυτή είναι και η εξήγηση γιατί είναι τρομερά δύσκολο να γίνει κάποιος Μαραθωνοδρόμος πριν τα 30 του χρόνια . Οι Μαραθωνοδρόμοι δεν τρέχουν μόνο με τα πόδια τους , τρέχουν και με το πνεύμα τους . Αλίμονο αν έτρεχαν μόνο με τα πόδια τους ! Τα πόδια λυγίζουν , το πνεύμα ποτέ !
Αν περιμένατε να σας εκθειάσω τις σωματικές αντοχές ενός Μαραθωνοδρόμου , θα σας απογοητεύσω . Οι σωματικές αντοχές είναι αστείες ! Μετά από τα πρώτα 30 χιλιόμετρα συνεχόμενου τρεξίματος , οι αρθρώσεις τσιμεντοποιούνται , η όραση θολώνει , ο θώρακας βράζει , η αναπνοή γίνεται άναρχη και βαριά , όλα τα αγγεία του κορμιού κοχλάζουν και φεγγίζουν , η καρδιά χτυπά τόσο δυνατά λες και είναι έτοιμη να σπάσει , όλοι οι μύες του κορμιού ουρλιάζουν από τον πόνο , τα πόδια πρήζονται και έχουν ήδη γεμίσει με φουσκάλες και αιματώματα , το λαμπάκι της «βενζίνης» έχει ανάψει , στο ντεπόζιτο έχουν μείνει μόνο αναθυμιάσεις καυσίμων..
Τότε ακούγεται η πόρτα που κλείνει και ο Μαραθωνοδρόμος εισέρχεται στο σκοτάδι . Εκείνη την ώρα , όλες οι ίνες της ύπαρξης του τον παρακαλάνε να εγκαταλείψει , κάθε κύτταρο του κορμιού του φωνάζει « παράτησέ τα !» . Είναι η ώρα της ΑΠΟΛΥΤΗΣ μοναξιάς για τον Μαραθωνοδρόμο . Είναι η ώρα που τον έχει εγκαταλειψει ακόμα και ο ίδιος του ο εαυτός ! Κι όμως , κάτι μαγικό συμβαίνει , η ψυχή διατάζει το σώμα! Ο Μαραθωνοδρόμος ανακαλεί στην μνήμη του εικόνες από το παρελθόν , στιγμές όπου ένιωσε πολύ δυνατά . Θυμάται την εκδρομή που πήγε με το κορίτσι που αγάπησε , θυμάται τα λόγια που αντάλλαξε στον θάλαμο κάποιου νοσοκομείου με τον νοσηλευόμενο γονιό του , την παραμονή ενός πολύ σοβαρού χειρουργείου , θυμάται την παρέα του φίλου που δεν ζει πια. Και τότε , όλες αυτές οι μνήμες μπαίνουν στην υψικάμινο της υπερπροσπάθειας , καίγονται λυτρωτικά και μετουσιώνονται σε ΠΕΙΣΜΑ ! Η στιγμή αυτή είναι επική , δεν υπάρχουν λόγια για να σας την περιγράψω .Το σύστημα επανεκκινεί και όλα παίρνουν τον δρόμο τους : αυτόν που οδηγεί στον τερματισμό . Από το σημείο αυτό και μετά η μάχη εσωτερικοποιείται και γίνεται αυστηρά προσωπική .
Κάποιος είχε γράψει ότι το πολεμικό ήθος ενός στρατιώτη φαίνεται από αυτά που κάνει στην μάχη όταν αρχίσει να πονάει . Η μάνα μου , μού έχει διδάξει ότι οι ενάγωγοι άνθρωποι όταν υποφέρουν βγάζουν καλοσύνη . Οι Μαραθωνοδρόμοι όταν υποφέρουν κατά την διάρκεια του αγώνα βγάζουν αλληλεγγύη . Είναι συγλονιστική η συντροφικότητα που επιδεικνύουν οι αθλητές μόλις δουν έναν συνάδελφο Μαραθωνοδρόμο να σωριάζεται στην άσφαλτο , κάτι που δεν είναι καθόλου σπάνιο , ειδικά μετά το 35Ο χιλιόμετρο . Έτσι θα έπρεπε να ζούμε τις ημέρες μας και τις νύχτες μας , όλοι μας , βλέποντας τους συνανθρώπους μας ως συνοδοιπόρους και όχι ως αντιπάλους ! Οι Μαραθωνοδόμοι δεν ανταγωνίζονται , οι Μαραθωνοδρόμοι συναγωνίζονται . Ο Μαραθωνοδρόμος δεν βλέπει ως αντίπαλο ούτε τον συναθλητή του , ούτε το χρονόμετρο , ούτε τον όγκο των χιλιομέτρων που έχει ακόμα να διανύσει . Ένας Μαραθωνοδόμος έχει καταλάβει ότι ο μόνος αντίπαλος που πρέπει να νικήσει είναι ο ίδιος του ο εαυτός και αυτό είναι ΜΕΓΙΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ ! Ο Μαραθώνιος δρόμος είναι ένα σχολείο. Χαρίζει αταραξία και διδάσκει τον Μαραθωνοδρόμο να δέχεται τον πόνο με αξιοπρέπεια , με χαμόγελο!
Αν νομίζετε ότι προσπαθώ να ωραιοποιήσω την διαδικασία του συνεχόμενου τρεξίματος για 42 χιλιόμετρα η οποία στα μάτια πολλών φαντάζει ως «βάρβαρη» και «απάνθρωπη» , τότε σας καλώ να έρθετε του χρόνου στο Καλλιμάρμαρο και να κοιτάξετε τα πρόσωπα των Μαραθωνοδρόμων καθώς σέρνουν τα μηνυματοφόρα τους κορμιά λίγα μέτρα πριν τον τερματισμό . Παρατηρήστε πόσο ευτυχισμένοι είναι ! Είναι ευτυχισμένοι γιατί αν και βρέθηκαν στο σκοτάδι , είδαν με την φλόγα της ψυχής τους τον δρόμο για να γυρίσουν πίσω . Είναι ευτυχισμένοι γιατί κόμισαν ένα μήνυμα στις οικογένειες και τους φίλους τους , το ιερό μήνυμα ότι δεν ΠΡΕΠΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ , ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΠΟΝΑΜΕ ! Είναι ευτυχισμένοι γιατί νίκησαν τον εαυτό τους , και αυτός είναι ο άθλος , όχι τα 42 χιλιόμετρα !! Και είναι ευτυχισμένοι που νίκησαν τον εαυτό τους γιατί αυτός που νίκησε τον εαυτό του έγινε ανίκητος από τους άλλους .
Έχετε νιώσει ποτέ ότι ένας αγαπημένος σας άνθρωπος που έφυγε από την ζωή , σας προστατεύει ? Προσωπικά το νιώθω κάθε μα κάθε φορά που τρέχω Μαραθώνιο . Ο Παναγιώτης , Ο Νίκος , Η Εύη και η μικρή Ντουσάνκα πάντα θα είναι εκεί , στις δύσκολες δρομικές στιγμές , να μου υποδεικνύουν πού είναι ο διακόπτης που ανάβει το φως και να μου λένε « τα πας περίφημα , συνέχισε έτσι , λίγο ακόμη έμεινε».
Στη ζωή υπάρχουν αμέτρητοι «Μαραθώνιοι» δρόμοι , δεν υπάρχει μόνο ο τρεξιματικός . Μαραθώνιο «τρέχει» και ο βιοπαλαιστής-πατέρας που κόβει από τον ύπνο του για να εξασφαλίσει το γάλα των παιδιών του . Μαραθώνιο «τρέχει» και η ηρωίδα-μάνα που αφιέρωσε την ζωή της στο παιδί της που γεννήθηκε με ασθένεια . Μαραθώνιο τρέχουν και όσοι ζουν ολομόναχοι , ξεχασμένοι από θεούς και συνανθρώπους . Μαραθώνιο τρέχουν και όσοι πίστεψαν και προδόθηκαν και τώρα δίνουν αγώνα για να αγαπήσουν και πάλι τον εαυτό τους . Μαραθώνιο ΨΥΧΗΣ τρέχουν και οι γονείς που έθαψαν παιδί τους .
Σε όσους από εσάς αυτήν την περίοδο «τρέχετε» κάποιον «Μαραθώνιο» , εύχομαι μέσα απ΄την ψυχή μου ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΠΟΡΕΙΑ και καλό τερματισμό.
Πηγή Εικόνας: ichope run
Άλκης Ψυχογυιός
Οδοντίατρος – Χειρουργός – Υπερμαραθωνοδρόμος
Τηλ: 6944732599
Email: alkis_psyhogios@yahoo.gr
Τελευταία Σχόλια