Month: <span>August 2023</span>

Σε αγαπώ!

Σε αγαπώ!

Κάποτε συνήθιζες να είσαι ντροπαλός. Σε κανέναν μας δεν μίλαγες και ήσουν μόνος.

Όταν ο φίλος μου, μου έλεγε: “Άστον, μην του λες να έρθει κοντά.”, ένιωθα άσχημα και δεν μπορούσα να δεχτώ τα λόγια του αυτά.

Έτσι, πήρα την απόφαση να σου μιλήσω. Κοντά μας ήθελα να έρθεις, ακόμα και αν μου έπαιρνε ώρες ώστε να σε πείσω.

Όταν σε ρώτησα ποιο ήταν το όνομα σου για να το θυμάμαι, ήξερα πως μεταξύ μας τα πράγματα καλά θα πάνε.
Όσο πέρναγαν οι μέρες ερχόμασταν πιο κοντά και σε δέχτηκαν στην παρέα μας. Πόσο πιο χαρούμενη μπορούσα να ‘μαι πια;

Πέρασαν δύο χρόνια. Κολλητοί φίλοι είχαμε γίνει και παραμείναμε μαζί στα δύσκολα και στα εύκολα, στην άνοιξη και στα χιόνια.

Η καρδιά μου όμως, είχε ξεκινήσει να σε παίρνει με άλλο μάτι. Από τότε, κάθε φορά που σε έβλεπα πιο γρήγορο γινόταν το χτυποκάρδι.

Ήθελα να σε έχω όλο δικό μου.. και το ίδιο μου έδειξες και εσύ. Έτσι, το επόμενο καλοκαίρι που μας ήρθε, έγινες το πρώτο μου φιλί.

Ο τρόπος που μου χάιδευες τα μαλλιά, το πώς μου κράταγες το χέρι σφιχτά και όταν με έπαιρνες αγκαλιά.. ένιωθα ότι ζούσα μέσα σε όνειρο. Επικρατούσε ευφορία γλυκιά.

Μα.. δύο χρόνια μετά, η καρδιά σου άνηκε κάπου αλλού πια. Σαν να μην υπήρξαν όσα ζήσαμε μαζί. Η κατάληξη που περίμενα δεν ήταν αυτή..

Η αλήθεια είναι πως δεν είχα θέμα στην αρχή. Χάρηκα για εσένα και ο καθένας μας προχώρησε στην δική του την ζωή.. μα το γεγονός ότι δεν μου μιλούσες πια, μου ράγισε την καρδιά.

Έγινες απέναντι μου πιο σκληρός. Όποτε προσπαθούσα να σου πιάσω την κουβέντα το έπαιζες μουγγός. Σε νευρίαζε όταν σε κοίταγα και νόμιζες ότι ζήλευα επειδή δήθεν σου “κοίταζα” το κινητό.

Δεν υπήρχα στον δικό σου κόσμο. Με είχες ξεγράψει. Πραγματικά.. γιατί έπρεπε η μοίρα έτσι την ψυχή μου να κάψει;

Κολλητή σου αν ήθελες να μείνω όπως παλιά, θέμα δεν θα υπήρχε κανένα.. από ότι φάνηκε όμως, δεν είχες χρόνο πια για εμένα.

Ώσπου, ξανάρθε φέτος καλοκαίρι. Την πρώτη μέρα που με είδες, θυμήθηκες ξανά πόσο σου είχα λείψει.. και αποφάσισες να με εκμεταλλευτείς αφήνοντας με πίσω. Δεν σε ένοιαζε το που θα μπορούσα να είχα καταλήξει.

“Γιατί με φίλησες ξανά; Πραγματικά ήθελες να γυρίσεις πίσω στα παλιά;” “Γιατί τόσο ωραία μου μιλάς; Αποφάσισες πως θα σταματήσεις πλέον να με πονάς;” Σκέψεις σαν αυτές είχαν γεμίσει το μυαλό μου.. αλλά έμαθα τελικά, πως όλα αυτά κράτησαν για μια βραδιά.

Δεν μου μίλησες ξανά. Με άφησες να πονάω, χωρίς τον λόγο να ξέρω ή το γιατί.. και κατέληξα στο χέρι μου να κρατάω, το φάρμακο που υποτίθεται πως θα έκανε την καρδιά μου να ξεχαστεί.

Σημάδι μου άφησε βαθύ.. που ποτέ δεν είδες. Και όταν έκλαιγα αφοσιώθηκες, μόνο μια φορά να με ρωτήσεις: “Κλαίς;” “Τώρα; Όχι..” , σου απάντησα. Δεν σκέφτηκες να το συζητήσεις.

Πλέον, σε μισώ. Μα δεν μπορώ να πάψω να σε αγαπώ.
Μου είναι δύσκολο να αφήσω πίσω, όσα με έκανες να νιώσω.

Για αυτό.. θα πρέπει να αποδεχτώ, το γεγονός ότι πρέπει και εγώ μπροστά να δω. Διότι δεν θέλω να ακούσω το δικό σου “Σε αγαπώ”. Δεν θέλω πάλι να στενοχωρηθώ, φοβούμενη πως θα το έχω νιώσει μόνο εγώ.

Την αγάπη μου, μόνο τότε ίσως μπορέσεις να την καταλάβεις. Επειδή πάντα θα εκτιμήσεις, αυτό που έχεις χάσει.

Μα εγώ, πίσω σε εσένα δεν γυρνώ.. διότι κάποιες φορές το καλύτερο σε αγαπώ, είναι όταν αφήνεις όσα έζησες με κάποιον στο παρελθόν.

Ρ.

Φωτογραφίες

Όταν κοιτάζω φωτογραφίες από εμένα, την οικογένεια μου, τους φίλους μου, από μέρη που έχουμε πάει, από συναυλίες ακόμα και από ανθρώπους που δεν γνωρίζω προσωπικά πάντα νιώθω μια νοσταλγία να με καταυλίζει. Μια μικρή στενοχώρια ακολουθεί και ύστερα χαρά, καθώς φέρνω τις αναμνήσεις μέσα από εκείνη την φωτογραφία στην ζωή. Παίζουν σαν μια ταινία μέσα στο μυαλό μου. Ακόμα και αν η φωτογραφία δεν είναι δικιά μου, φαντάζομαι πως θα ήταν για τους ανθρώπους μέσα της.

Η φωτογραφία παλιά δεν μου ήταν κάτι τόσο το ιδιαίτερο. Μια απομνημόνευση μιας στιγμής για να έχουμε να θυμόμαστε τις στιγμές. “Και; Μυαλό δεν έχουμε; Δεν γίνεται να θυμόμαστε μέσω αυτού; Τι να τις κάνουμε τόσες φωτογραφίες;” Έτσι συνήθιζα να σκέφτομαι παλιά.. και εξακολουθώ ακόμα κάποιες φορές. Αλλά πλέον κατάλαβα, ότι κάποιες στιγμές είναι τόσο πολύτιμες που δεν θέλουμε να χαθούν. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο τις κρατάμε ζωντανές μέσα από μια φωτογραφία.

“Τι πολύτιμο δηλαδή;” Μια εκδήλωση, ένα γενέθλιο πάρτυ, ένας γάμος, μια συνάντηση με φίλους, μια συναυλία, κάποιος που θαυμάζεις, κάποιος που αγαπάς και τόσα πολλά ακόμα. Καθετί μπορεί να γίνει ξεχωριστό για τον καθένα. Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα και πλέον συμφωνώ. Μέσα από τις φωτογραφίες μπορείς και θυμάσαι το παρελθόν, αλλά το νοσταλγείς. Μέσα από αυτές μπορείς να γελάσεις καθώς θυμάσαι τα παλιά, να κλάψεις, να θυμώσεις, να φοβηθείς.. αλλά πάντα θα ελπίζεις πως το μέλλον θα είναι καλύτερο.

Πάντα όμως ξεχνώντας πως, μέχρι και το παρόν μπορεί να γίνει μια φωτογραφία που θα κρατάει πολλά συναισθήματα και πολλές αναμνήσεις μέσα της.
Για αυτό όποτε κοιτάζω μια φωτογραφία, νιώθω πολλά και φαντάζομαι πως και οι υπόλοιποι άνθρωποι νιώθουν κάτι παρόμοιο.

Και όλοι μας, προσπαθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο να απολαύσουμε κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία, πριν γίνει και αυτή μια φωτογραφία.

Ι.

Να είσαι καλά…

Εύχομαι να ‘σαι καλά …

Έχεις περάσει πολλά. Το καταλαβαίνω από τα δυο σου μάτια. Δάκρυα πρέπει να έχουν κυλήσει πολλά, ώστε να αποκτήσουν τέτοια γυαλάδα.
Καιρό τα κράταγες μέσα σου όλα, διστάζοντας να αφεθείς… μα όταν ελεύθερος ένιωσες πια, δεν μπόρεσες να αντισταθείς.
Όλος ο πόνος που έπρεπε να καταπιέσεις, όλη η λύπη που αναγκάστηκες να αντέξεις.. όλη η απελπισία που δεν είχε τελειωμό.
Τώρα χάθηκαν όλα, αφήνοντας σε ήσυχο.
Κατάφερες σε μια γωνιά να κάτσεις και να ξαποστάσεις, έχοντας ως σκοπό όλα τα παλιά να ξεχάσεις. Για αυτό πριν άφηνες το παρελθόν πίσω για τα καλά, αποφάσισες πως ήθελες να το κοιτάξεις μια τελευταία φορά.
Καθώς το αντίκριζες, ο παλιός σου εαυτός σε κοίταξε μέσα από το πυκνό σκοτάδι προσπαθώντας από της μιζέριας να ξεφύγει το μονοπάτι.
Έτρεχε μέσα στον πανικό, έως ότου μπροστά σου να φτάσει άναυδος. Δεν μπορούσε να πιστέψει τι είχε μόλις δει, ακόμα αν και ήταν ο ίδιος που κατάφερε να φτάσει μέχρι εκεί.
“Αλήθεια, γίναμε καλά; Τελείωσε η τιμωρία μας πια;” Τον κοίταξες με δάκρυα να κυλούν και άφησες τα χείλη σου από μόνα τους να του πουν:
“Όσο δύσκολη σου φαίνονταν η ζωή παλιά… Δίχως κατάληξη ή αιτία βαθιά, να θυμάσαι πως η καταιγίδα μας δεν κράτησε για πάντα. Και όλα αυτά, τα έκανες εσύ. Διότι ποτέ δεν σταμάτησες να πηγαίνεις κόντρα στην βροχή. Ακόμα και αν πόνεσες.. πλέον είσαι ελεύθερος να ζεις.”
Το πυκνό σκοτάδι, χάθηκε και αυτό πια. Έγινε μια άσχημη ανάμνηση, θαμμένη καλά… Και ο παλιός σου εαυτός σε πήρε αγκαλιά, ψιθυρίζοντας σου λόγια γλυκά:
“Το ήξερα πως θα τα κατάφερνες κάποια στιγμή. Για αυτό πλέον, γίνε εσύ αυτός που θα ζήσει ελεύθερος, απολαμβάνοντας την ζωή.. και εγώ θα είμαι πάντα εκεί.”
Όταν το παρελθόν σου άφησες να φύγει μακριά, ένα βάρος σου άφησε ήσυχη επιτέλους την καρδιά.
Ήταν σαν να ξεκίνησες μια νέα αρχή. Χωρίς να σε βασανίζει πλέον, η παλιά σου ζωή.
Χάρηκα πολύ ειλικρινά, όταν σε είδα χαρούμενο για πρώτη φορά.
Για αυτό σου εύχομαι να είσαι πάντα καλά, χωρίς άλλο πόνο να αντικρίζω στα μάτια σου τα λαμπερά.
Ι.

Αν

Αν κάποια μέρα δεν με ξαναδείς, σε παρακαλώ μην λυπηθείς.
Αν κάποια μέρα δεν με ξανανιώσεις, σε παρακαλώ μην εύχεσαι να με είχες σώσει.
Αν κάποια μέρα δεν με ακούσεις ξανά, σε παρακαλώ μην κοιτάξεις επάνω με μάτια λυπηρά.
Αν κάποια μέρα σου λείψει η δική μας η παρέα, σε παρακαλώ μην προσπαθήσεις να διορθώσεις όσα δεν απάντησες μέρα, με τη μέρα.
Αν για μια τελευταία φορά με δεις, σε παρακαλώ μην διανοηθείς δάκρυ να αφήσεις να κυλήσει.

Διότι, όλα αυτά θα ήθελα να τα νιώσω όταν θα ήμουν παρούσα. Χωρίς να παρακαλάω τον Θεό να μπορούσε να δώσει νόημα στην ζωή που μαζί σου ζούσα.. και χωρίς εσένα να μετανιώνεις, που νωρίτερα δεν με είχες εκτιμήσει. Διότι, μόνο όταν χάσεις κάποιον καταφέρνεις πραγματικά να τον αγαπήσεις.

Για αυτό, αν τώρα που είμαι εδώ, τύχει να με δεις να πονάω, σε παρακαλώ μην διστάσεις να με ρωτήσεις γιατί τόσο άσχημα περνάω.
Αν τύχει να με δεις, σε μια άκρη να κάθομαι μόνη, μην διστάσεις να μου πεις πως θα περάσει.. ας μην με αφήσεις με το φεγγάρι ξανά μόνη.
Αν τύχει να δεις δάκρυα να κυλούν απ’ τα δύο μου μάτια, μην διστάσεις να με πάρεις αγκαλιά και να με κρατάς έτσι σφιχτά πάντα.
Αν τύχει να με δεις.. πες μου ένα καλημέρα. Διότι μόνο με την δική σου την μιλιά μου φτιάχνεται η μέρα.

Αν αυτά που σου ζητώ, σου φαίνονται πολλά.. θα σου πω κάτι που κράταγα μυστικό, όλα τα χρόνια αυτά.
Αν δεν ήσουν εσύ εδώ, δεν θα υπήρχε λόγος για να ζω. Αυτός είναι και ο λόγος που αποφάσισα να μείνω εδώ.
Ακόμα και αν μπορεί να μην υπάρχω στον δικό σου κόσμο.. εσύ είσαι όλη μου η ύπαρξη. Από εσένα κρατιέμαι.
Το χαμόγελο σου μου φτιάχνει την ημέρα. Ακόμα και αν δεν είμαι εγώ αυτή που σε έκανε να γελάς.

Για αυτό, όσο είμαι εδώ… δεν θα έβλαπτε να μου πεις ένα σ’αγαπώ. Αυτό είναι το μόνο που σου ζητώ.
Για αυτό, σε παρακαλώ… Ας είσαι μαζί μου για όσο μπορείς. Και εγώ θα κάνω το ίδιο, αν το συνεχίσεις και εσύ.

Μην με αφήνεις να αναρωτιέμαι, λέγοντας συνέχεια αν και αν. Διότι αν η μέρα που εγώ θα φύγω έρθει, θα είναι πια αργά.
Επειδή έτυχε κάποιος να με παρατηρήσει, μετά από τόσα αν και αν.

Ρ.

Μονοπάτια …

Οι πληγές στο χέρι μου έχουν δημιουργήσει μονοπάτια, που καταλαβαίνεις πως χαράχτηκαν αν με κοιτάξεις βαθιά στα μάτια.

Θα δεις τον πόνο και την άφθονη μοναξιά, που με οδήγησαν στο να χαράξω τα μονοπάτια αυτά.

Θα καταλάβεις πως τα δάκρυα που χύθηκαν ήταν πολλά. Με καταρράκτες έμοιαζαν, που έδωσαν ζωή στα μονοπάτια αυτά.

Τα άνθισαν, με λουλούδια πολλά.. που σαν κατακόκκινες παπαρούνες έμοιαζαν, αν τους έριχνες μια καλύτερη μάτια.

Πορφυρό κάμπο θύμιζαν στην αρχή. Καλοχαραγμένο μέσα στη ψυχή. Μα αργότερα έγιναν σαν ολόλευκα ποτάμια, που με κατέπνιγαν πιο πολύ.

Μέσα στα νερά τους χανόμουν, αφημένη στην δική τους την ροή. Και όταν στέγνωσαν από την θλίψη και τον πόνο, έμειναν ως μονοπάτια εκεί.

Κάθε φορά που τους ρίχνω μια ματιά, αναρωτιέμαι στο τι να μου χρησίμευσαν τα μονοπάτια αυτά.

Μα ύστερα θυμάμαι, ακόμα και όταν κοιμάμαι.. πως η υπαίτια για την ύπαρξη αυτών, δεν είναι καμιά παρά εγώ.

Ο δικός μου πόνος και η δική μου ξεροκεφαλιά, οδήγησαν στο να δημιουργηθούν τα μονοπάτια αυτά.

Ακόμα και αν δεν κατάφεραν να πάρουν τον πικρό μου πόνο μακριά, στα σίγουρα με έκαναν να πονάω πιο λίγο στην καρδιά.

Όμως, ακόμα και για λίγο να ανακουφιστώ.. δεν θα μπορέσω να τα αποφύγω. Ούτε αυτά, ούτε τον κάμπο τον πορφυρό και τον ολόλευκο ποταμό.

Κάθε φορά που κάποιος απορεί “Γιατί έπρεπε αυτό να συμβεί;” , τους λέω να με κοιτάξουν μέσα στα μάτια. Διότι σε αντίθεση με τα λόγια που κρέμονται απ’ τα χείλη, αυτά δεν μπορούν να κρυφτούν.. ακόμα και με προσευχή.

Η αλήθεια βρίσκεται μέσα σε αυτά και στα χαραγμένα από πόνο μονοπάτια, που είναι βαθιά και έχουν αφήσει πίσω τους μια ιστορία μακρυά.

Για αυτό, κάθε φορά που τα μονοπάτια θα κοιτώ.. θα χάνομαι μέσα στην άπειρη ομορφιά του κάμπου και στον ποταμό.

Ακόμα και αν η ομορφιά αυτή ίσως κάποια στιγμή μου κοστίσει την ψυχή.. ο πόνος, η θλίψη, η απελπισία, τα δάκρυα και η μοναξιά θα έχουν καταφέρει να φύγουν έστω και για λίγο μακριά, απαλύνοντας μου για λίγο την καρδιά.

Μαζί τους και εγώ, αν τελικά αποφασίσω πως τα μονοπάτια που χάραξα, θα είναι αυτά που μέχρι τότε θα ακολουθώ.

Ι.