BLOG

Δεκάδες άρθρα . Βελτιώστε τον τρόπο ζωής σας!

ΣΧΕΣΕΙΣ ΖΩΗΣ: ΦΙΛΟΙ & ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ • • • • • • • • By ΕΦΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 0 Comments

Μαμά Ακούς?

Κάποιοι φαντάζονται το να είσαι γονιός σαν ένα όμορφο παραμύθι. Μια ιστορία όπου η οικογένεια γίνεται μεγαλύτερη, οι παιδικές φωνές γεμίζουν χαρά το σπίτι, υπάρχει ο έρωτας, η αγάπη , το κέφι, η ξεγνοιασιά, κι ένα πλατύ χαμόγελο περιβάλλει τη ζωή τους. Στην πραγματικότητα η υπόθεση «μεγαλώνω παιδιά» είναι σοβαρή και δύσκολη. Είναι επίπονη. Είναι γεμάτη χαρές και αγάπη, αλλά και γεμάτη από αληθινές αγωνίες και προβλήματα.

Τη στιγμή που αναδύεται στη ζωή ο ρόλος «μαμά» συνήθως γεννιέται μαζί με το παιδί κι ένα ένστικτο: εκείνο της ευθύνης. Ευθύνη για την ασφάλεια, το μεγάλωμα, την προστασία, την εκμάθηση συμπεριφορών. Ευθύνη για την προσπάθεια να μεγαλώσει κανείς τα παιδιά του με τρόπο που θα τα βοηθήσει στην ενηλικίωσή τους να έχουν βάση τον ίδιο τους τον εαυτό.

Πονάς. Όχι μόνο όταν γεννάς. Πονάς και όταν το παιδί αρρωσταίνει, κι όταν χρειάζεται να του βάλεις όρια, να του μάθεις αποτελεσματικές και μη συμπεριφορές σύμφωνα με τις αρχές που επιθυμείς να το μεγαλώσεις, όταν του αρνείσαι κάτι που θέλει κι έχεις τους λόγους που τους εξηγείς αλλά εκείνο δεν μπορεί να σε εμπιστευθεί ακόμα και κλαίει. Πονάς και όταν το παιδί αποτυγχάνει και έχεις να εξηγήσεις τι σημαίνει αποτυχία και γιατί στη ζωή μας τη χρειαζόμαστε. Πονάς και όταν βλέπεις το παιδί σου να πληγώνεται. Πονάς κι όταν το βλέπεις να παίρνει «λάθος» δρόμους. Πονάς κι όταν αρχίζει να σε αφήνει έξω από την καθημερινότητά του. Πονάς κι όταν δεν ξέρεις αν νιώθει καλά μέσα του, αν είναι ευτυχισμένο. Πονάς όταν δεν έχεις πρόσβαση σε βασικές πληροφορίες για εκείνο καθώς δεν σε αφήνει να έχεις. Πονάς όταν δεν ξέρεις τις παρέες του. Πονάς όταν η επικοινωνία γίνεται τυπική. Πονάς όταν σου λέει ότι δεν το καταλαβαίνεις, γιατί μπορεί όντως να μην το καταλαβαίνεις. Πονάς που έχεις να αποδεχθείς ριζοσπαστικά ότι υπάρχουν και πράγματα που δεν ήξερες και δεν κατάφερες να του μάθεις. Πονάς που πρέπει να εμπιστεύεσαι το χρόνο.

Και φυσικά χαίρεσαι! Αγαπάς με όλο σου το είναι! Νιώθεις την καρδιά σου να χτυπά δυνατά συνέχεια! Συγκινείσαι με το κάθε επόμενο βήμα ζωής. Νιώθεις υπερηφάνεια για τα κατορθώματα και τις αρετές του παιδιού σου! Ενθουσιάζεσαι με τον τρόπο που μεγαλώνει κι αναπτύσσεται! Γεμίζει η ζωή σου αστερόσκονη που δεν εξηγείται και δεν περιγράφεται… Είναι ένα θαύμα που το έφερες στη ζωή… Το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής… Η ίδια η νέα ζωή!

Μαμά ακούς?

Μαμά μιλώ για σένα…

Για σένα που με μεγάλωσες στα σπλάχνα σου, μοιράστηκες το σώμα σου, με κουβάλησες μέχρι να με γεννήσεις, με φρόντισες, με τάισες, μου έδωσες μορφή και ζωή…

Για σένα που πόνεσες να με γεννήσεις…

Για σένα που συγκινήθηκες μόλις με πρωτοκράτησες στην αγκαλιά σου…

Για σένα που πόνεσες ενώ με θήλαζες και το κορμί σου δεν το βάσταζες αλλά είχα προτεραιότητα εγώ…

Για σένα που ξαγρύπνησες, διαλύθηκες από κούραση μέχρι να κοιμηθώ, να ηρεμήσω, να ξανανιώσω ασφάλεια σ΄ένα μέρος άγνωστο, έξω από το σώμα σου πια…

Για σένα που μου δίδαξες ότι κι η αγκαλιά σου σημαίνει ασφάλεια…

Για σένα που ήσουν εκεί σε κάθε χαμόγελο…

Για σένα που ήσουν εκεί σε κάθε μου βήμα…

Για σένα που χαίρεσαι με τη χαρά μου, λυπάσαι με τη λύπη μου και προσπαθείς να με καταλάβεις κι ας μη με καταλαβαίνεις…

Για σένα που προσπαθείς να μου μαθαίνεις τις αποτελεσματικές συμπεριφορές στη ζωή και με περιορίζεις όταν θεωρείς ότι χρειάζεται…

Για σένα που κάνεις το καλύτερο που μπορείς με βάσει τις γνώσεις και τις δυνατότητές σου.

Μαμά ακούς?

Μαμά μιλώ για σένα…

Μαμά μιλώ για σένα που ξεχνάς ότι:

Καμία μαμά δεν είναι τέλεια.

Καμία μαμά δεν δημιουργήθηκε και κυκλοφόρησε αγκαλιά με μια εγκυκλοπαίδεια βημάτων σωστής ανάπτυξης του παιδιού της.

Καμία μαμά δεν χρειάζεται να γίνεται μαμά πολλών παιδιών επειδή έτσι επιτάσσει η κοινωνία.

Καμία μαμά δεν μπορεί να είναι ίδια με μια άλλη μαμά.

Καμία μαμά ενδεχομένως δεν μπορεί να είναι ίδια μαμά απέναντι στα διαφορετικά παιδιά της.

Κάθε μαμά έχει δικαίωμα να μαθαίνει μέσα από τα λάθη της.

Κάθε μαμά έχει δικαίωμα στην ενημέρωση ή στη βοήθεια από παιδαγωγούς, δασκάλους, ή ακόμα και από ειδικούς ψυχικής υγείας.

Μαμά Ακούς?

Μαμά μιλώ για το τι σημαίνει ΜΑΜΑ…

Μαμά σημαίνει αυτοθυσία.

Μαμά σημαίνει γυναίκα.

Μαμά σημαίνει  τροφός του σπιτιού.

Μαμά σημαίνει η σύζυγος του συντρόφου της.

Μαμά σημαίνει εργαζόμενη γυναίκα τόσο σε ένα επαγγελματικό πλαίσιο όσο παράλληλα  και μέσα στα πλαίσια του σπιτιού της.

Μαμά σημαίνει άνθρωπος με ανάγκες και επιθυμίες.

Μαμά σημαίνει σάκος του μποξ, αλλά όχι χωρίς μέτρο και σύνεση.

Μαμά σημαίνει κατανόηση, ριζοσπαστική αποδοχή.

Μαμά σημαίνει ζεστασιά.

Μαμά σημαίνει ασφάλεια.

Μαμά σημαίνει μια αγκαλιά γεμάτη.

Μαμά Ακούς?

Μαμά σου ζητώ να σε φροντίζεις…

Μαμά μην ξεχνάς και τον εαυτό σου. Γιατί αν εσύ δεν θα είσαι χαρούμενη και υγιής , δεν θα έχεις τη δύναμη να αντέχεις όλα τα παραπάνω. Και γιατί αν δεν έχεις καθόλου ποιότητα ζωής και βυθίζεσαι στα προβλήματα και τις αγωνίες σου, τότε τι νόημα έχουν όλοι αυτοί οι ρόλοι? Και γιατί εγώ που μεγαλώνω , ζω τη ζωή μου, κι αν θα ζεις μέσα από εμένα κάνεις κακό και σε εμένα και σε εσένα. Αξίζεις να είσαι ευτυχισμένη. Αξίζεις να χαμογελάς. Να σε φροντίζεις. Να κάνεις πράγματα για σένα. Να σε αγαπάς.

Μαμά Ακούς?

Μαμά μεγάλωσα…

Μαμά μεγάλωσα. Και δεν σε έχω ανάγκη όσο σε είχα. Επιθυμώ να είμαι ανεξάρτητος άνθρωπος. Μα πάντα μέσα μου θα ξέρω ότι όταν θα σε έχω ανάγκη θα μπορώ να βασιστώ σε σένα. Προσπάθησε να κατανοήσεις τη νέα συνθήκη ώστε να μην πληγώνεσαι. Μάλλον κάτι έχεις κάνει «σωστά» για να μη σε έχω ανάγκη. Άσε με να ζήσω χωρίς να προσπαθείς να με ορίσεις. Άσε με να επιστρέφω σε σένα όταν θα το κρίνω εγώ. Άσε με να σου δείξω ότι μπορώ πια όντως να εφαρμόσω τις δεξιότητες που μου δίδασκες τόσα χρόνια, γιατί πια όντως μεγάλωσα. Κι ας είμαι 20, 30, 40, 50, ξέρω ότι για σένα είμαι το παιδί σου το μικρό. Μα η φωλιά οφείλει να αδειάζει όταν κάποιος μεγαλώνει και καλείται να δημιουργήσει τον δικό του κύκλο ζωής. Και να θυμάσαι… αν αδειάσει η φωλιά δεν αδειάζει κι η αγάπη… μα η αγάπη δεν αποδεικνύεται «εκβιαστικά»… αντιθέτως… προσφέρεται απλόχερα αυθόρμητα ουσιαστικά και δοτικά όπως κανείς το νιώθει…

Μαμά σημαίνει: να ξέρεις και να αποδέχεσαι απόλυτα ότι το παιδί σου είναι δημιούργημά σου και όχι κτήμα σου.

Καμιά γυναίκα δεν χρειάζεται να γίνει μαμά αν δεν νιώθει ενήμερη και ψυχικά έτοιμη για έναν τέτοιο ρόλο, ότι κι αν θα μπορούσε να σημαίνει αυτό ατομικά για τον καθένα.

Τέλος, υπάρχουν και οι μαμάδες που φέρονται στα παιδιά τους απορριπτικά, κακοποιητικά, εγωκεντρικά, ακυρωτικά. Οι συμπεριφορές τους θα μπορούσαν να κατανοηθούν – εξηγηθούν στα  πλαίσια της μάθησης, θεωρώντας δηλαδή ότι φέρονται αναλόγως των βιωμάτων τους, των γνώσεών τους , αλλά σίγουρα και των ψυχικών τους επιβαρύνσεων. Δεν χάνουν τον όρο “μαμά” αλλά σίγουρα δεν συμβολίζουν σε ψυχολογικό επίπεδο προς τα παιδιά τους όλα τα παραπάνω όπως περιγράφηκαν .

 

Και λίγα λόγια ξεχωριστά για τη δική μου ΜΑΜΑ:

Μαμά σε ευχαριστώ για όλα και ευγνωμονώ για όλα. Για όλα όσα μου δίδαξες από το πρώτο λεπτό της ζωής μου μέχρι και σήμερα, για όλα όσα μου μαθαίνεις συνειδητά και ασυνείδητα χωρίς να προσπάθησες ποτέ να μου κάνεις “μάθημα”. Μάλιστα εύχομαι να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου ως μαμά και η κόρη μου κάποτε να μπορεί να γράφει ή να λέει παρόμοια όμορφα λόγια για μένα. Είμαι περήφανη που έχω εσένα για μαμά. Γιατί με έμαθες πραγματικά να στέκομαι στα πόδια μου σε κάθε δυσκολία. Με ώθησες στην επιθυμία να αποκτήσω παιδεία τόσο ακαδημαϊκή όσο και κοινωνική μέσω των παραδειγματικών συμπεριφορών σου. Με έμαθες να έχω αξίες που σήμερα εκλείπουν αλλά είμαι περήφανη που δεν νιώθω διαφορετική μα πιο επαρκής και γεμάτη αυτοπεποίθηση που τις έχω: ανιδιοτελής αγάπη, σεβασμός, ειλικρίνεια, σύνεση, δικαιοσύνη, υπευθυνότητα, φιλότιμο, υπομονή, επιμονή, αισιοδοξία, γνώση είναι μόνο μερικές από αυτές. Σε ευχαριστώ που με έμαθες ότι αυτός που αξίζει είναι αυτός που δεν περηφανεύεται για αυτό που είναι, αλλά αυτός που παρουσιάζεται ως αυτός που είναι. Σε ευχαριστώ που είσαι εκεί , πάντα κάπου δίπλα μου ή πίσω μου στο δρόμο της ζωής μου, μα ποτέ μπροστά μου. Έμαθες να μη με ορίζεις πια, μα να με σέβεσαι. Άλλωστε αυτό προσπαθούσες να μου διδάξεις κι όσο ήμουν μικρή. Και τώρα που μεγάλωσα, όσο κι αν παραμένω μικρή, ξέρω ότι έχεις πετύχει με τα σωστά και τα λάθη σου. Η’ τουλάχιστον πέτυχες με τα μάτια τα δικά μου που δεν θα μπορούσα παρά να ήμουν ο πιο αυστηρός κριτής σου αφού λέγεσαι «ΜΑΜΑ ΜΟΥ».

Πηγή Εικόνας: Pixabay.com

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ • • • By ΕΦΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 0 Comments

Άγχος, Φόβος και Αυτοσεβασμός απέναντι στη Θετικότητα της Πανδημίας

Φέτος οι γιορτές θα ήταν για όλους μας μια επιστροφή σε ότι συνηθίζαμε να κάνουμε μέχρι που η έξαρση της πανδημίας χτύπησε την πόρτα στα σπίτια πολλών νοικοκυριών. Όλα ξεκίνησαν όταν έμαθα πως είχα έρθει σε επαφή με θετικό κρούσμα. Στην παρατήρηση μερικών συμπτωμάτων επέλεξα να πάρω προληπτικά τα μέτρα μου για την προστασία των μελών της οικογένειας μου έως ότου διεξάγω τα λεγόμενα self / rapid test. Rapid και self αρνητικά όμως γιατί με πονάει η πλάτη μου αναρωτιόμουν και γιατί έχω δέκατα και κόπωση? Μήπως ανήκω στις κατηγορίες ανθρώπων που δεν ανιχνεύεται ο ιός μέσα από αυτά τα test και ίσως είναι πιο σωστό να προχωρήσω και στη διενέργεια ενός μοριακού test? Οι σκέψεις πηγαινοέρχονταν, τα πρώιμα συμπτώματα την επόμενη μέρα εξαφανίστηκαν όμως ένα ‘’μικρό βάρος΄΄ στο στήθος όταν έπαιρνα βαθιά εισπνοή έκανε την εμφάνιση του και με ώθησε στην απόφαση να κάνω και ένα μοριακό για να είμαι απόλυτα σίγουρη. Παραμονή Πρωτοχρονιάς, η επισκεψιμότητα για τα μοριακά ανυπέρβλητη σε αριθμό με αποτέλεσμα να έχω τις δικές μου απαντήσεις μετά από 3 μέρες. Όλη η εβδομάδα είχε κυλήσει πολύ δύσκολα, τα social media είχαν πάρει φωτιά από χιλιάδες κρούσματα, αν είχες επιλέξει να βγεις τις ημέρες των γιορτών σκεφτόσουν πως ούτε εσύ την έχεις γλιτώσει. Το άγχος και ο φόβος είχαν χτυπήσει καμπανάκι και κάποια από τα μέλη της οικογένειας μου δεν θέλησαν να μπούν στα δικά μου παπούτσια. Η πρόληψη που έκανα με ευσυνειδησία και ο σεβασμός που έδειξα για την προαγωγή της υγείας δικών μου ανθρώπων, ερμηνεύθηκε ως δικιά μου αδυναμία να διαχειριστώ τις ‘’εμμονές΄΄ στο κεφάλι μου, με τη δικαιολογία πως τα test μου βγήκαν αρνητικά. Η εξήγηση των λόγων για τους οποίους έκανα ότι έκανα δεν ήταν αρκετοί, η εξέφραση των συναισθημάτων μου για τη δικιά τους αδυναμία να διαχειριστούν επαρκώς έναν άνθρωπο που πάσχει από αγχώδη διαταραχή δεν κέρδισε έδαφος. Η μοναξιά μου εκείνες τις μέρες, αφού είχα μπει προληπτικά σε καραντίνα, με έκανε να μπω μπράβο στον εαυτό μου για το πως είχα επιλέξει να διαχειριστώ την κατάσταση και να ενστερνιστώ τη φράση πως ‘’ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του, όπως κρίνει ότι πρέπει να πράξει ας το κάνει’’. Ήρθε η Δευτέρα και η απάντηση των αποτελεσμάτων ήταν αρνητική, εξακολούθησα να μη λαμβάνω κατανόηση και τη Τρίτη ο covid βρήκε τον αδερφό μου. Άραγε θα ήμουν η υπαίτια αν δεν είχα υποβληθεί στη διεξαγωγή του μοριακού test? Όταν χτύπησε ο ιός και το δικό μου σπίτι, ήμουν εκείνος ο άνθρωπος που έρχονταν όλοι με ερωτήσεις για το ποιες θα είναι οι επόμενες μας κινήσεις. Εκεί που ήμουν υπερβολική ξαφνικά έγινα Ειδική! 

                                                                                                                         Αθεράπευτα Φιλόδοξη                                      

Πηγή Εικόνας: Pixabay.com

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ • • • • • • • By ΕΦΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 0 Comments

Η Ευγνωμοσύνη την Περίοδο της Πανδημίας

Δυο χρόνια στη ζωή ενός ανθρώπου δεν είναι και λίγα. Πολλές στερήσεις, λίγες οι φορές -ευκαιρίες διασκέδασης και εκτόνωσης ενέργειας είτε με απλούς καθημερινούς τρόπους είτε με πιο ιδιαίτερους ανάλογα με τα γούστα και τα ενδιαφέροντα του καθενός. Οι στερήσεις επηρεάζουν διάφορους τομείς της ποιότητας ζωής των ανθρώπων : τις κοινωνικές τους επαφές, τη δραστηριοποίηση εκτός σπιτιού, την εργασία από το σπίτι, την έλλειψη συνηθειών όπως είναι για παράδειγμα τα ταξίδια. Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να μας δίνουν καθημερινά την ευκαιρία να ευγνωμονούμε για πράγματα – καταστάσεις – ανθρώπους που προσπερνάμε ως δεδομένα στη ζωή μας, κι όμως είναι εκεί να μας δίνουν νόημα… Στην κατάσταση λοιπόν αυτής της αίσθησης ανελευθερίας εγώ ανακάλυψα τα παρακάτω για να ευγνωμονώ και αποφάσισα να μοιραστώ τις ιδέες μου… 

  • Το περπάτημα 3-4 φορές την εβδομάδα για τουλάχιστον τρία τέταρτα της ώρας
  • Το “κάψιμο” που νιώθει κανείς στο πρόσωπο όταν περπατά στον ήλιο 
  • Την απόλαυση του να έχει κανείς έστω κι ένα μικρό μπαλκονάκι στο σπίτι του ώστε να μπορεί να απολαμβάνει τον καφέ του όταν δεν έχει τη δυνατότητα να βγει έξω
  • Την τεχνολογία που έχει εξελιχθεί και μπορεί κανείς να δει τους δικούς του ανθρώπους μέσω της βιντεοκλήσης
  • Την ηλεκτρονική πρόσβαση ακόμα και σε γιατρούς όταν δεν υπήρχε η δυνατότητα να τους δει κάποιος δια ζώσης
  • Το ότι μπορώ να μοιραστώ την ημέρα των γενεθλίων μου έχοντας όλους τους φίλους μου κοντά μου μέσω zoom meeting
  • Το ότι πολλές υπηρεσίες άρχισαν να εξυπηρετούν και διαδικτυακά τον κόσμο κι έτσι η ζωή μας έγινε ευκολότερη
  • Το ότι αποφάσισα να εκφράζω τα συναισθήματά μου πιο συχνά στους ανθρώπους που αγαπώ και θέλω να έχω στη ζωή μου ανεξαρτήτως από το αν μπορώ να τους δω συχνά ή όχι
  • Το ότι μπόρεσα να αρχίσω να παρατηρώ ότι σε κάποιους ανθρώπους χρειάζεται να βάζω όρια πιο ξεκάθαρα και να αρχίσω να προσπαθώ να το κάνω
  • Το ότι μπόρεσα να αυξήσω τις κοινές στιγμές και δραστηριότητες με τους ανθρώπους που έχω τη δυνατότητα να βλέπω πιο συχνά
  • Το ότι μπόρεσα να παρατηρώ γιατί τσακώνομαι με κάποιους και τι θα μπορούσα να κάνω για να φτιάξω από μεριάς μου την επικοινωνία μας σε ένα βαθμό αν αυτό είναι εφικτό και αν το θέλω
  • Το ότι μπόρεσα να παίρνω το χρόνο μου με τους ανθρώπους που δεν θα ήθελα να έχω στη ζωή μου αλλά αναγκάζομαι να τους έχω
  • Την ελευθερία που νιώθει κανείς όταν ξανακυκλοφορεί χωρίς να χρειάζεται να στείλει ένα μήνυμα για το πού βρίσκεται ή για πόση ώρα
  • Το να έχω τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσω τη φαντασία μου για να αλλάζω λίγο τη διακόσμηση του σπιτιού μου βάζοντας λίγο χρώμα (πχ σ ένα βάζο με λουλούδια) ώστε να μου φτιάχνει η διάθεση
  • Το ότι μπόρεσα να θυμηθώ παλιές αγαπημένες δραστηριότητες όπως η ζωγραφική και να τις επαναφέρεις στην καθημερινότητά σου διακοσμώντας γλάστρες και πετρούλες για το μπαλκονάκι σου ή ακόμα και βάφοντας ένα παλιό τραπέζι ώστε να το κάνεις να μοιάζει με καινούριο
  • Το ότι άρχισα να βλέπω κάποιες σειρές στην τηλεόραση μέσω διαδικτύου αντί να βλέπω συνέχεια ειδήσεις και εκπομπές που σου μαυρίζουν την ψυχή 
  • Το ότι άρχισα να μαγειρεύω φαγητά και γλυκά που δεν έκανα ποτέ και κάποιες φορές τα μοίραζα και σε δικούς μου ανθρώπους που μένουν κοντά μου
  • Το να απολαμβάνω τη μουσική που μου αρέσει κάποια βράδια
  • Το να προσπαθώ να ξεκινώ τη μέρα μου με χαμόγελο κ να ψάχνω να βρω τον λόγο για τον οποίο ευγνωμονώ μέσα στη μέρα σαν άσκηση 🙂
  • Το ότι αντιλήφθηκα ότι δεν πρέπει να θεωρώ δεδομένα όσα πριν είχα στη ζωή μου
  • Το γεγονός ότι έχω κάνει διάφορα ταξίδια που μου αρέσουν και τα αναπολώ, ειδικά τώρα που αναγκάστηκα να τα στερηθώ 
  • Και φυσικά… το να έχει κανείς σκύλο ώστε να μπορεί να απολαμβάνει πιο εύκολα βόλτες περπατήματος!!!! 🙂 🙂 🙂

Οπότε… Κάνε αυτό που μπορείς σήμερα…. Γιατί αύριο δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί !!!

Πηγή Εικόνας: Pixabay.com

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ • • • • • • • • By ΕΦΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 0 Comments

Γέννα την Πρώτη Ημέρα της Καραντίνας

Ευτυχία! 

Αγάπη! 

Ανυπομονησία!

Προσμονή!

Ολοκλήρωση!

Μοίρασμα!

Ηρεμία ψυχής!

Και παράλληλα… 

Φόβος? Φόβος!

Άγνοια? 

Μοναξιά? 

Άγχος? 

Απελπισία… 

Κούραση… Σωματική και ψυχική…

Στέρηση… : Η κατάσταση που περιγράφει όλα τα παραπάνω συναισθήματα. Στέρηση του μοιράσματος αυτής της ευτυχισμένης στιγμής με τους δικούς σου ανθρώπους. Φόβος μήπως αρρωστήσεις ή μην αρρωστήσει το νεογέννητο ή κάποιος δικός σου άνθρωπος. Και αν αρρωστήσει? Τι θα σημαίνει αυτό? Άγνοια… Άγνοια για το σημείο εκκίνησης της νέας ζωής και του τρόπου χτισίματος της νέας καθημερινότητας. Μοναξιά όταν είσαι μόνη σε ένα σπίτι με ένα βρέφος που δεν κοιμάται, πεινάει, κλαίει, δεν ξέρεις αν πονάει κάπου, νιώθοντας ότι το σώμα σου δεν αντέχει περισσότερες ώρες αϋπνίας και παράλληλου κλάματος να ηχεί συνεχώς στα αυτιά και να μην επιτρέπεται να έχεις παρέα για βοήθεια….Να μην ξέρεις αν επιτρέπεται γιατί κανείς δεν σε ενημέρωσε ποτέ σωστά… Μα αφού υπήρχε άγνοια… Πώς να σε ενημερώσει? Θυμός… Που ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματα του και ξαφνικά έχει και άποψη για τη δική σου ζωή και τον τρόπο που επιθυμείς να τη ζήσεις… Απελπισία… Ούτε καν η τηλεόραση δεν μπορεί να σου προσφέρει παρέα αφού όλοι μιλούν για τις τρομοκρατικές συνέπειες της πανδημίας… κι έξω ακόμα δεν κυκλοφορεί κανείς … όλοι είναι σοκαρισμένοι και σε πλήρη άγνοια. Κούραση ψυχική… γιατί είσαι ο εαυτός σου αλλά δεν ξέρεις ποιος είναι ο εαυτός σου. Δεν τον αναγνωρίζεις. Οι ορμόνες κάνουν party στο σώμα σου ξαφνικά. Έχεις ταλαιπωρηθεί αλλά κανείς δεν το κατανοεί. Μάλλον ούτε καν και ο ίδιος σου ο εαυτός που επιθυμεί να είναι ο παλιός σου εαυτός μα δεν μπορεί ο καημένος. 

Μα όλα αυτά περνούν… με υπομονή κι επιμονή… μ ένα βλέμμα και μια τεράστια αγκαλιά χωρίς σταματημό προς το παιδί σου… με τραγούδι… με το να χτίζεις την επικοινωνία σου καθημερινά μαζί του… με το να παρατηρείς την κάθε μικρή ή μεγάλη αλλαγή… με το να ψάχνεις κάτι θετικό να απασχολήσεις το μυαλό και την ψυχή σου… με το να παρατηρείς ότι τελικά καμιά μέρα δεν είναι ίδια όσο κι αν το νομίζουμε…

…με το να θυμάσαι ότι τελικά η ανθρώπινη ψυχική δύναμη είναι πολύ μεγαλύτερη από όσο εσύ υπολόγιζες… 

 

Πηγή Εικόνας: Pixabay.com

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ • • By ΕΦΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 0 Comments

Η Αγκαλιά Στα Χρόνια της Πανδημίας

Εγώ ήμουν από τους τυχερούς της πανδημίας. Τόσο η δουλειά μου όσο και οι περισσότερες δραστηριότητές μου μπόρεσαν να συνεχιστούν, έστω διαδικτυακά. Κανένας πολύ κοντινός μου άνθρωπος δεν είχε πρόβλημα με τον ιό, ενώ ακόμα και στο πρώτο, πιο “βαρύ” Lockdown είχα την ευκαιρία να περάσω πολύ χρόνο με το αγόρι μου καθώς στην καθημερινότητα δεν έχουμε πολύ χρόνο μαζί. Ίσως αυτό που μου έλειψε περισσότερο ήταν η επαφή με τους γονείς μου. Να φάμε μαζί, να μπορώ να τους πάρω μια αγκαλιά ή να τους ζουζουνίσω λίγο. 

Ωστόσο δεν μου πέρασε αδιάφορη η κατάσταση που κυριαρχούσε, Οι άνθρωποι που δεν είχαν άλλη επιλογή από το να μείνουν μόνοι. Νέοι φοβισμένοι ότι χάνουν χρόνο της ζωής τους, ηλικιωμένοι που ήξεραν πως δεν είχαν πολύ χρόνο ακόμα και ίσως η ζωή τους τελείωνε έτσι, στην απομόνωση, μακριά από τους δικούς τους. Άνθρωποι που έχαναν τους αγαπημένους τους και δεν είχαν ούτε την ευκαιρία να τους αντικρίσουν για μια τελευταία φορά. Όσο καλά κι αν πέρναγα εγώ κάτι έλειπε. Ήθελα να νιώσω χρήσιμη γιατί δεν είμαι μόνη μου στον κόσμο. Ευτυχώς μου δόθηκε η ευκαιρία μέσα από ομάδα ειδικών ψυχικής υγείας να προσφέρω κάποια στήριξη σε κάποιους ανθρώπους.

Άμα κοιτάξω στο σύνολο των πραγμάτων, επειδή η πανδημία και αυτή η κατάσταση κάποια στιγμή θα τελειώσει. Κάποια στιγμή. Αλλά φοβάμαι αυτό που θα αφήσει πίσω. Και ήδη έχει ξεκινήσει. Φοβάμαι ότι οι άνθρωποι θα απομακρυνθούν κι άλλο μεταξύ τους. Ότι θα συνεχίσουμε να αναρωτιόμαστε αν αυτός που έχουμε απέναντί μας θέλει να τον πάρουμε αγκαλιά ή όχι. Και πιστεύω ότι οι άνθρωποι εδώ και πολλά χρόνια είμαστε πιο παγωμένοι και απομακρυσμένοι από τον διπλανό. Όλη αυτή η κατάσταση δεν βοήθησε και φοβάμαι ότι χειροτέρεψε. Και ακόμα περισσότερο φοβάμαι για τους πολύ πολύ νέους, τα μικρά παιδιά, που τώρα μαθαίνουν τι σημαίνει να είσαι κοινωνικό ον, να χτίζεις σχέσεις, να έχεις επαφή, ακόμα και σωματική με τον άλλον. Στη φάση που πρέπει να μαθαίνουν να ανοίγονται και να χτίζουν σχέσεις, βλέπουν φόβο, “απαγόρευση” έντονης επαφής, και το άσχημο είναι ότι αυτές είναι οι πρώτες τους εμπειρίες. Εμείς έχουμε κι άλλες, εάν προσπαθήσουμε και εάν έχουμε θάρρος, θα θυμηθούμε το πώς ήταν και θα το φτιάξουμε από την αρχή. Τα παιδιά αυτά όμως δεν έχουν γνωρίσει άλλη πραγματικότητα. Αυτή είναι. Και πιστεύω πως πρέπει με όλες μας τις δυνάμεις να τους δείξουμε πως δεν είναι έτσι ο κόσμος, δεν είναι έτσι οι σχέσεις, δεν είναι αυτό το “φυσιολογικό”. Θα πρέπει να μάθουμε να αγκαλιάζουμε ακόμα περισσότερο, για να μπορούν να το δουν. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτή η αγκαλιά. 

 

Πηγή Εικόνας: Pixabay.com

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ By ΕΦΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 0 Comments

Για Τον Παππού

Φως και σκοτάδι. Είναι ο μόνος τρόπος για να περιγράψω την σχέση μου με τον παππού. Δύο στοιχεία που είναι αδύνατον να συνυπάρξουν. Ένα από τα δύο χάνεται. Θυσιάζεται, αφήνοντας το άλλο να υπερισχύσει. Το σκοτάδι πάντα νικούσε. Η σχέση μας ήταν πάντα τυπική. Όπως η σχέση ενός στρατιώτη με τον λοχαγό του. Απόμακρη και ψυχρή. Όλα είναι ειδικά. Υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος που οφείλεις να κάνεις τα πάντα. Μόνο ένας τρόπος είναι σωστός και μόνο αν τον ακολουθήσεις είσαι αρκετός, άξιος προσοχής. 

Επιβεβαίωση. Αυτό είναι που όλοι αναζητούν. Αυτό ήταν που έψαχνα κι εγώ σε αυτή την σχέση. Στο βωμό αυτής της σιγουριάς θυσίαζα τον εγωισμό μου. Γυρνούσα πάντα πίσω όσο άσχημα κι αν ήταν τα πράγματα. Όσο άσχημα κι αν είχα πληγωθεί. Και ήμουν εντάξει με αυτό. Γιατί μόνο έτσι γίνονταν όλα πιο φωτεινά. Ακριβώς όπως ένα ουράνιο τόξο εμφανίζεται μέσα στη βροχή, δίνοντας σου ελπίδα πως όλα πάνε καλά. Αυτές οι φωτεινές στιγμές είναι οι αγαπημένες μου με τον παππού, οι αναμνήσεις που κρατώ πιο κοντά στην καρδιά μου και οι μόνες που επιλέγω να θυμάμαι. Μπορεί να είναι λίγες αλλά είναι τόσο καθαρές μέσα στο μυαλό μου που σχεδόν μπορώ να γυρίσω πίσω το χρόνο και να τις ξαναζήσω. Με βάση αυτές θέλω να τον θυμάμαι. Θέλω να τον θυμάμαι ως το άτομο που με παρακίνησε να μάθω μουσική. Που μου πήρε το πρώτο μου αρμόνιο. Ως το άτομο που έπαιζε με εμένα και τα ξαδέρφια μου στην αυλή όταν ήμουν μικρή. Ακόμα κι όταν ήταν κουρασμένος. Θα έδινα τα πάντα για να παίξω άλλη μια φορά μαζί του. Θέλω να τον θυμάμαι ως το άτομο που με αγαπούσε. Γιατί το ξέρω ότι με αγαπούσε. Φρόντιζε να αγοράζει πάντα τις αγαπημένες μου λιχουδιές όταν ήξερε ότι θα πάμε και μου έγραφε ευχετήριες κάρτες κάθε χρόνο στα γενέθλια μου. Τις έχω κρατήσει σχεδόν όλες. Πλέον έχω μία από αυτές πάντα στο πορτοφόλι μου. 

Αυτό το φως όμως χανόταν εξαιρετικά γρήγορα. Ποτέ δεν πρόλαβα να το ευχαριστηθώ. Και όσο μεγάλωνα το φως εμφανιζόταν όλο και πιο σπάνια, μέχρι που ηττήθηκε από το σκοτάδι και χάθηκε για πάντα. Είναι πολύ δύσκολο να θυμηθώ την τελευταία φορά που ένιωσα ότι είμαι κοντά του. Υπήρχε πάντα απόσταση. Νομίζω ότι σε ένα βαθμό τον φοβόμουν. Τον φοβόμουν γιατί οι περισσότερες αναμνήσεις μου από εκείνον είναι σκοτεινές. Δεν ένιωσα ποτέ ότι ήμουν αρκετή. Δεν ένιωσα ποτέ ότι τον έκανα περήφανο. Σε ένα βαθμό χαίρομαι, γιατί δεν ήθελα να του μοιάσω. Αυτός ήταν πάντα ένας από τους μεγαλύτερούς μου φόβους, να μην μοιάσω σε εκείνον ή στον μπαμπά. Δεν ξέρω αν ήταν κακός άνθρωπος, εννοώ ποιος ορίζει τι είναι κακό και τι καλό, αλλά ήταν σίγουρα σκληρός ή τουλάχιστον έτσι ήταν με εμάς. Ήταν ακραίος. Ήθελε πάντα να τον κοιτάμε όταν μιλάει. Αν δεν το έκανες θα το έπαιρνε πάντα ως προσβολή και θα έφευγε από το δωμάτιο μουρμουρίζοντας διάφορες βρισιές. Έβριζε πολύ: εμένα, την αδερφή μου, τη γιαγιά, και όταν ξεθύμαινε ο θυμός του σου μίλαγε σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Μας είχε μιλήσει πολύ σκληρά. Βασικά ό,τι και να έλεγε είχε αυστηρό τόνο σαν να ήθελε να σε μαλώσει. Λίγο πριν τον χάσουμε είχαμε τσακωθεί άσχημα. Μου είχε πει ότι δεν έχω αρχές, ότι δεν έχω προσωπικότητα, και πως δεν τον ένοιαζε αν δεν τον ξαναεπισκεφθούμε. Δεν ήταν η πρώτη φορά που μου έλεγε κάτι τέτοιο, ούτε η πρώτη φορά που με έδιωχνε από το σπίτι του, όμως κάθε φορά με πλήγωνε το ίδιο αν όχι περισσότερο. 

Η αλήθεια είναι ότι μετά από ένα σημείο σταμάτησα να προσπαθώ. Δεν έβρισκα το νόημα. Ήξερα ότι δεν θα αλλάξει κάτι και είχα κουραστεί. Έδινα συνεχώς ευκαιρίες, επέστρεφα περιμένοντας κάτι να αλλάξει, αλλά κάθε φορά ήταν πιο απογοητευτική από την προηγούμενη. Μία συγγνώμη θα μου αρκούσε. Βασικά ήταν το μόνο που ζητούσα αλλά δεν το πήρα ποτέ. Μέχρι πρόσφατα ήμουν εντάξει με την απόσταση που είχε δημιουργηθεί, δεν με πείραζε που δεν τον έβλεπα τόσο συχνά όσο παλιά. Πλέον με πειράζει. Βασικά μετανιώνω γιατί ίσως αν είχα προσπαθήσει λίγο παραπάνω τα πράγματα να ήταν αλλιώς. Σκέφτομαι τι θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά. Δύο τρεις ημέρες πριν τον χάσουμε θυμάμαι που μου είχε πει ο μπαμπάς να τον πάρω τηλέφωνο. Δεν το έκανα ποτέ. Θα μπορούσα όμως να το είχα κάνει. Νόμιζα ότι δεν με ένοιαζε αν θα του μιλήσω. Ήμουν σκληρή. Την τελευταία φορά που τον είδα είχαμε τσακωθεί. Την τελευταία φορά που του μίλησα ήμουν θυμωμένη. Του μίλησα ψυχρά. Θυμάμαι τόσο έντονα την ημέρα που έφυγε από τη ζωή. Θυμάμαι ότι ήμουν με τη μαμά και τον σύντροφο της και βλέπαμε ταινία. Από το πουθενά έλαβα μήνυμα από τον μπαμπά ότι ο παππούς έπεσε ξαφνικά και χτύπησε το κεφάλι του και πως πηγαίνει στο νοσοκομείο να τον δει. Μου είχε πει ψέματα θέλοντας να μην με τρομάξει. Πολύ αργότερα έμαθα ότι ο παππούς είχε φύγει από τη ζωή από ανακοπή πολύ πριν λάβω εγώ αυτό το μήνυμα στο κινητό μου. Παρόλα αυτά διαβάζοντας αυτό το μήνυμα αντέδρασα αρχικά εντελώς αδιάφορα στην ιδέα ότι ο παππούς μου είχε τραυματιστεί. Μισώ τον εαυτό μου γι΄αυτό. Μισώ το πόσο αυστηρή και κακιά ήμουν. Θυμάμαι ότι γύρισα στη μαμά και είπα κάτι τύπου “ρόδα είναι και γυρίζει”. Είπα κάτι τέτοιο για έναν άνθρωπο που θεωρητικά είχε χτυπηθεί, εννοώντας ότι του άξιζε. Ξέρω ότι το είπα πάνω στο θυμό μου αλλά αυτό δεν το δικαιολογεί. Δεν δικαιολογείται να σκέφτομαι έτσι για έναν άλλο άνθρωπο, όσο άσχημα κι αν μου έχει φερθεί. Από τότε σκέφτομαι συνεχώς το ίδιο πράγμα. Σκέφτομαι πως ο παππούς με άκουσε. Δεν ξέρω τι γίνεται μετά το θάνατο αλλά με σκοτώνει η ιδέα ότι ο παππούς με άκουσε να λέω κάτι τέτοιο. Μου πήρε εβδομάδες για να μπορέσω να κοιμηθώ. Αισθανόμουν συνεχώς ότι ο παππούς ήταν κάπου μέσα στο δωμάτιο. Ακόμα αισθάνομαι καμιά φορά ότι βρίσκεται κάπου και με βλέπει. Με τρομάζει αυτή η σκέψη. Δεν έχω συνηθίσει ακόμα ότι δεν είναι εδώ. Νιώθω περίεργα όταν πηγαίνω στη γιαγιά, όταν κάθομαι στην πολυθρόνα του, όταν περνάω από το δωμάτιο του, όταν περνάω από το δωμάτιο του, ή όταν βλέπω τα πράγματα του στην ίδια ακριβώς θέση που τα άφησε. Τον αγαπούσα πολύ, όμως δεν αισθάνομαι ότι του το έδειξα ποτέ. Θέλω να τον κάνω περήφανο. Θέλω να ξέρω ότι θα με συγχωρήσει γι΄αυτό που είπα ή για οτιδήποτε άλλο κακό έχω πει. Εγώ το έχω κάνει. Τον έχω συγχωρέσει και αν είχα την ευκαιρία θα ήθελα απλά να τον πάρω μια αγκαλιά και να του πω ότι τον αγαπώ, γιατί δεν το έκανα ποτέ. 

Πηγή Εικόνας: www.pixabay.com

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ By ΕΦΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 0 Comments

Ελευθερία

Τι είναι ελευθερία?

Δεν είναι περιστασιακή

Δεν είναι να έχεις

τα χαρτιά να λένε πως 

επιτρέπεται να βγεις λίγες ώρες εξω.

Η ελευθερία είναι να γελάς

να τρέχεις έξω στο πάρκο

Η ελευθερία είναι συναίσθημα

να νιώθεις παιδί στην καρδιά.

Η ελευθερία είναι να τρως παγωτό

γιατί μπορείς.

Να φοράς ότι γουστάρεις

γιατί το θέλεις.

Ελευθερία είναι να είσαι αυθόρμητος

να μην έχεις πάντα ένα ακριβές πλάνο.

Ελευθερία είναι να μπορείς να ακούς την δική σου φωνή

κάτω από την αδιάκοπη φωνή της Ανορεξίας.

Ελευθερία είναι δικές σου φωτογραφίες που χαμογελάς 

και γελάς διασκεδάζοντας.

Δεν είναι πιεσμένο ή αναγκασμένο

είναι στιγμές που δεν μπορούν να ξαναφτιαχτούν.

Είναι αναμνήσεις, είναι να ζεις πραγματικά 

είναι η ευκαιρία σου να νιώσεις.

Ελευθερία δεν είναι απλά μια λέξη,

είναι κάτι που δουλεύεις σκληρά να το κάνεις αληθινό.

Βλέπεις, μπορείς να κερδίσεις ελευθερία από νοσοκομεία και περιορισμούς,

μπορείς να κερδίσεις την άδεια να κάνεις μια δραστηριότητα 

που θέλεις.

Αλλά την ελευθερία την βρίσκεις μέσα σου

όταν δώσεις στον εαυτό σου δικαίωμα να αναπνεύσει ξανά.

Όταν δεν δίνεις στην φωνή μέσα σου την δύναμη να σε ελέγχει.

Όταν βρεις τον εαυτό σου στο σκοτάδι και ανάβεις πυροτεχνήματα.

Όταν νιώθεις μόνος και ζητάς συντροφιά.

Όταν κοιμάσαι μέσα την νύχτα και γελάς μέσα στην μέρα.

Όταν μπορείς να είσαι με άλλους 

Ή και μόνος,

και είσαι βέβαιος πως είσαι καλά.

Ελευθερία είναι να γελάς, να χαμογελάς, να είσαι χαρούμενος,

Αλλά και να κλαις, να μην είσαι καλά και είναι εντάξει.

Είναι να είσαι εσύ, ολόψυχα εσύ.

 

Υπογραφή: Π.Β.

Πηγή Εικόνας: https://unsplash.com

ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ - ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΛΙΝΙΚΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ By ΕΦΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 0 Comments

Καθρέφτη Καθρεφτάκι Μου …

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποιος / ποια είναι η ομορφότερος /-η?  – Εννοείται εγώ!

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποιος /ποια είναι η εξυπνότερος /-η?  – Εννοείται εγώ!

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποιος έχει πάντα δίκιο? – Εννοείται εγώ!

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποιος τα ξέρει πάντα όλα?  – Εννοείται εγώ! Και εννοείται ότι τα ξέρω όλα καλύτερα από τον καθένα!

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου για ποιον μιλούν πάντα όλοι?  – Εννοείται για εμένα!

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου σε ποιον πρέπει να γίνεται πάντα το χατίρι ?  – Εννοείται ότι προηγούμαι πάντα κι αλοίμονο αν κάποιος προσπαθήσει να διεκδικήσει τα φώτα της δημοσιότητας πρώτος αντί της θέσης μου!

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποιος δεν ξέρει τι σημαίνει η λέξη “συγγνώμη”?  – Μα εγώ δεν κάνω ποτέ λάθη, τι εννοείτε? Οι άλλοι ευθύνονται πάντα για όσα περνάω.

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποιος έχει τη μεγαλύτερη δύναμη? – Εννοείται εγώ! Κανείς δεν μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα από μένα!

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποιος μπορεί να καταφέρει τα πάντα στη ζωή του και να μην τον νοιάζει τίποτα για τις συνθήκες γύρω του? –  Εννοείται εγώ! 

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου υπάρχει περίπτωση να παρουσιάζει η δική μου συμπεριφορά κάποιο πρόβλημα? – Μα ποιος τόλμησε να σκεφτεί ότι θα μπορούσε να υπάρχει πρόβλημα? 

Ένας άνθρωπος που πάσχει από ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας δεν αποδέχεται τις αδυναμίες του καθώς δεν αναγνωρίζει καθόλου την ύπαρξη τους. Χρησιμοποιεί την πανοπλία του εγωκεντρισμού του έχοντας όπλο στη φαρέτρα του τις λεκτικές επιθέσεις, την επίκριση, τις εκρήξεις θυμού κατά τις περιπτώσεις που βρει “δύσκολους” αντιπάλους απέναντι του. Οι επιθέσεις του μπορεί να είναι τόσο παθητικοεπιθετικές όσο και άμεσα λεκτικά επιθετικές αν θεωρήσει ότι βρίσκει πρόσφορο το έδαφος μιας συζήτησης. Συνήθως βέβαια φέρεται παθητικοεπιθετικά καθώς επιθυμεί να γίνεται αποδεκτός από τους γύρω του χωρίς να καταλαβαίνουν οι υπόλοιποι αν τους προσβάλλει ή όχι, μιας και αυτό το θεωρεί πλεονέκτημα της εξυπνάδας του. Χαρακτηρίζεται από εγωκεντρικές συμπεριφορές προς το περιβάλλον του και εκλογικεύει πάντα τις συμπεριφορές του ως φυσιολογικές χωρίς να αντιλαμβάνεται τους πραγματικούς λόγους που κάποιοι μπορεί να απομακρύνονται από εκείνον ή που τον φοβούνται ή που σωπαίνουν απέναντι του. Δεν έχει επίγνωση των συνεπειών της συμπεριφοράς του καθώς θεωρεί πως ό,τι κι αν πράττει είναι πάντα το σωστότερο όλων. 

Χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτών των ανθρώπων είναι ότι συνήθως επιδιώκουν να γίνονται το επίκεντρο μιας παρέας και μιλούν αδιάκοπα, διακόπτοντας τους υπόλοιπους και προβάλλοντας τις ψευδείς γνώσεις τους ως μεγάλα επιτεύγματα. Η συμπεριφορά αυτή μπορεί στην αρχή να παραπλανήσει κάποιους ακροατές τους καθώς καταφέρνουν να γίνουν γοητευτικοί μέσω του τρόπου που κερδίζουν το ενδιαφέρον στις παρέες, αλλά αυτό το κέρδος τους διαρκεί μόνο βραχυπρόθεσμα. Κατά συνέπεια μπορεί να είναι πολύ κοινωνικοί άνθρωποι αλλά οι πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις τους είναι εξαιρετικά ελάχιστες και συνήθως περιορίζονται στα ελάχιστα κοντινά άτομα του οικογενειακού τους περιβάλλοντος που τους έχουν συνηθίσει. Μάλιστα, εάν κάποιος προσπαθήσει να τους βάλει κάποιο όριο στη συμπεριφορά τους, οι συνήθεις αντιδράσεις τους είναι είτε οι λεκτικές επιθέσεις, η διακοπή της επικοινωνίας για κάποιο διάστημα, η απουσία τρυφερότητας ή ακόμα και η απουσία της έκφρασης του ερωτικού τους ενδιαφέροντος εάν το πρόσωπο με το οποίο έχουν παρεξηγηθεί είναι ο σύντροφός τους . Αυτό συμβαίνει γιατί δεν αντέχουν το ενδεχόμενο κάποιος να σπάσει τον καθρέφτη τους. Σε κάθε περίπτωση, ο ψυχισμός τους δεν αντέχει να διερευνήσει το ενδεχόμενο να έχουν χειριστεί οι ίδιοι εσφαλμένα κάποια κατάσταση, οπότε αναγκάζουν το περιβάλλον τους να φέρεται ενοχικά μέσω της επιβολής μιας “τιμωρητικής συμπεριφοράς” παρόλο που συνήθως το περιβάλλον δεν φέρει ευθύνη με αντικειμενικά κριτήρια. 

Οι άνθρωποι που πάσχουν από τη συγκεκριμένη διαταραχή προσωπικότητας σπάνια καταφέρνουν να θεραπευτούν. Αυτό συμβαίνει κυρίως επειδή αποφεύγουν οποιοδήποτε σημείο επίγνωσης άρα και επαφής με την πραγματικότητα, και κατά συνέπεια δεν αναζητούν εύκολα θεραπεία. Ακόμα, αν αναζητήσουν βρίσκουν τρόπους να υποτιμήσουν τις θεραπευτικές διαδικασίες και διακόπτουν τις συνεδρίες σε σύντομο χρονικό διάστημα. Συνήθεις περιπτώσεις που καταφέρνουν να συνδεθούν πραγματικά με κάποιον θεραπευτή είναι το ενδεχόμενο αναζήτησης βοήθειας με κύριο στόχο την αντιμετώπιση της κατάθλιψης στην οποία υποπίπτουν εάν τους συμβεί κάποια αρνητική κριτική από πρόσωπο που δεν θα το περίμεναν ή αν εκείνο το πρόσωπο περιορίσει εξαιρετικά τις επαφές μαζί τους. Πίσω από όλη αυτή τη σκληρότητα του εγωκεντρισμού και της εγωπάθειας κρύβονται συνήθως τρομερά ψυχικά τραύματα από την παιδική ηλικία, επώδυνα συναισθήματα μοναξιάς, κατωτερότητας και πολλές ανασφάλειες που το άτομο δυσκολεύεται να αντιληφθεί και να αποδεχθεί ώστε να μπορέσει να ζήσει σε έναν πιο αληθινό κόσμο. Προτιμά λοιπόν να χτίζει γύρω του έναν κόσμο ψευδή, που νομίζει ότι τον αποδέχεται και ζει χαρούμενο μέσα σε αυτόν, χωρίς να αντιλαμβάνεται ποτέ ότι στην πραγματικότητα αυτός ο κόσμος έχει απλά επιλέξει για διάφορα προσωπικά κίνητρα να ανέχεται κάποιες συμπεριφορές. Τα άτομα αυτά θα κατέληγαν τραγικά δυστυχισμένα αν ο καθρέφτης τους όντως έσπαζε εξαιτίας κάποιου άλλου ατόμου ή ή κάποιας επώδυνα στρεσσογόνας κατάστασης με την οποία μπορεί να τους έφερνε αντιμέτωπους η ίδια η ζωή χωρίς να το προσμένουν. Για το λόγο αυτό σπάνια κάποιος καταφέρνει να “δει” τις πραγματικές ευαλωτότητές τους εφόσον δεν τολμούν ούτε οι ίδιοι να τις δουν όταν μένουν μόνοι με τον εαυτό τους. 

Κλείνοντας, είναι χρήσιμο να διαχωρίσει κανείς την αυτοπεποίθηση, την αυτοεκτίμηση και την αυτοφροντίδα από τον εγωκεντρισμό του ατόμου που πάσχει από ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας. Οι τρεις πρώτες έννοιες είναι δείγματα ψυχικής υγείας και ποιότητας ζωής που καθοδηγείται από την αυτοεπίγνωση, αξία που αποτελεί το ζητούμενο μέχρι τα βαθειά γεράματα του ανθρώπου. Απεναντίας ο εγωκεντρισμός όπως περιγράφηκε αναλυτικά στο άρθρο συνιστά μέρος παθολογικών συμπεριφορών ενός ατόμου που στη συγκεκριμένη περίπτωση μπορούν να γίνουν δυνητικά έως και πλήρως αυτοκαταστροφικές καθώς το άτομο δεν διακατέχεται καθόλου από υγιή στοιχεία αυτοεπίγνωσης. 

Πηγή Εικόνας: Pixabay.com

ΣΧΕΣΕΙΣ ΖΩΗΣ: ΦΙΛΟΙ & ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ By ΕΦΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 0 Comments

Εσύ Θα Αγαπούσες Έναν Άνθρωπο Σαν Εσένα?

Οι κοινωνικές νόρμες συχνά μας οδηγούν να προσαρμοζόμαστε είτε συμπεριφορικά είτε εμφανισιακά είτε σε οποιοδήποτε επίπεδο κρίνει κανείς ότι χρειάζεται προκειμένου να νιώθει αποδεκτός ανάμεσα σε ένα σύνολο ανθρώπων. Παράλληλα, οι άνθρωποι έχουμε την τάση να κρίνουμε εύκολα τους γύρω μας , γνωστούς και αγνώστους μας, με βάση τα διάφορα χαρακτηριστικά τους. Κρίνουμε θετικά είτε αρνητικά, αξιολογούμε, επικρίνουμε, ακυρώνουμε, βιώνουμε διάφορα συναισθήματα – θετικά και δυσάρεστα- όπως αυτά προκύπτουν από τις πεποιθήσεις μας ή τις αυτόματες σκέψεις μας. 

Από την άλλη μεριά φαντάζει δύσκολο ή είναι πιο σπάνιο και σίγουρα πιο επίπονο να προβεί κάποιος και στην αυτοκριτική του και παράλληλα να προσπαθεί να είναι δίκαιος και ειλικρινής πρώτα με τον εαυτό του και μετά με τους συνανθρώπους του, τόσο για τα προτερήματα που τον χαρακτηρίζουν όσο και για τα μειονεκτήματά του. Με αυτό τον τρόπο καταλήγει κανείς συχνά να αποδίδει στους άλλους πολλά από όσα συμβαίνουν στη δική του ζωή. Ακόμα τείνει να αξιολογεί την εμφάνιση κάποιου, την καταγωγή του, τον τρόπο εργασίας του, τον τρόπο που σχετίζεται με άλλους ανθρώπους, τον τρόπο που αυτοπαρουσιάζεται κάποιος άλλος σαν άνθρωπος, τις ερωτικές επιλογές των άλλων, τις συνήθειες τους, το ενδεχόμενο να αγαπούν ή όχι τα κατοικίδια ζώα, ακόμα και τον τόπο που μπορεί να έχουν επιλέξει κάποιοι να μείνουν. Είτε όλα τα παραπάνω αξιολογούνται με θετικό πρόσημο είτε με αρνητικό, συνήθως δεν αναγνωρίζει κανείς εύκολα τους λόγους που ο ίδιος σκέφτεται με τέτοιο τρόπο. 

Για παράδειγμα:

Πριν κρίνει κάποιος κάποιον για την εμφάνιση του αναρωτήθηκε ποτέ τους λόγους που τον ενοχλεί η εμφάνιση του? Δεν είναι δικαίωμα του να είναι πολύ αδύνατος, ευτραφής ή παχύσαρκος? Δεν είναι δικαίωμά του να ντύνεται με τα ρούχα που ο ίδιος επιθυμεί? Δεν έχει το δικαίωμα να έχει βάψει τα μαλλιά του σε όποιο χρώμα θέλει, να φοράει πολλά ή καθόλου σκουλαρίκια, να έχει πολλά ή περίεργα τατουάζ? Δεν έχει δικαίωμα να υιοθετεί το δικό του στυλ ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν προσέχουν ιδιαίτερα την εμφάνισή τους? Εκείνον που τα κρίνει γιατί τον απασχολεί τόσο? Απλά για να έχει κάτι να συμφωνεί ή για να έχει κάτι να κοροϊδεύει? Αναρωτήθηκε πώς θα ένιωθε αν αντιλαμβανόταν ότι κάποιος τον κρίνει για παρόμοιους λόγους? Είναι μόνο δικό του το δικαίωμα αυτό? 

Πριν κρίνει κάποιος κάποιον για την καταγωγή του, αναρωτήθηκε ποτέ τους λόγους που τον ενοχλεί ή όχι εκείνη? Τι τον κάνει να πιστεύει ότι η δική του καταγωγή είναι καλύτερη ή χειρότερη, περισσότερο ή λιγότερο σημαντική από του άλλου ανθρώπου? Εκείνος πώς θα ένιωθε αν διαπίστωνε ότι τον κρίνουν θετικά ή αρνητικά με τον ίδιο τρόπο ή για παρόμοιους λόγους?

Πριν κρίνει κάποιος κάποιον για τον τρόπο που σχετίζεται με τους άλλους ανθρώπους αναρωτήθηκε γιατί τον ενοχλεί ή γιατί τον απασχολεί αυτό? Δεν είναι δικαίωμα του να αγαπάει με τον τρόπο που θέλει όποιον θέλει? Δεν είναι δικαίωμα του να επιλέγει τους φίλους που θεωρεί πως του ταιριάζουν? Δεν έχει δικαίωμα να έχει ακόμα και τους “λάθος” ανθρώπους γύρω του? Δεν έχει δικαίωμα να επιλέγει τους ερωτικούς του συντρόφους όπως ο ίδιος θέλει? Αναρωτήθηκε ποτέ ποιοι είναι οι αληθινοί λόγοι που τον κινητοποιούν να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τον τρόπο έκφρασης συναισθημάτων των άλλων? 

Μα πάνω από όλα, και για να μην εισπράξει κανείς ότι ο στόχος του συγκεκριμένου άρθρου ήταν να κριθούν όσοι κρίνουν, και κατά συνέπεια να συνεχιστεί ο ίδιος φαύλος κύκλος , είναι πολύ σημαντικό να ξεκαθαριστεί ο στόχος της συγγραφής των παραπάνω παραδειγμάτων:

Όλοι ανεξαιρέτως κρίνουμε, αξιολογούμε θετικά ή αρνητικά όσα συμβαίνουν γύρω μας ή τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν ή τις καταστάσεις που βιώνουμε. Η κρίση είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης και ο καθένας είναι ελεύθερος να εκφράζει τις απόψεις του. Όμως είναι σημαντικό να μη μένουμε μόνο στην κριτική των άλλων αλλά να προσπαθούμε να κατανοούμε και τους λόγους που την ασκούμε είτε θετικά είτε όχι. Παράλληλα και πάνω από όλα, είναι αναγκαίο να προσπαθούμε να κάνουμε και την αυτοκριτική μας ώστε να βελτιωνόμαστε. Να βελτιωνόμαστε τόσο για εμάς τους ίδιους όσο και για τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας. Να βελτιωνόμαστε για να μπορούμε να βασιζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και να προχωράμε στη ζωή μας. Να βελτιωνόμαστε για να μπορούμε να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας και να σταματήσουμε να αποδίδουμε συνεχώς ευθύνες στους άλλους ή στις καταστάσεις για όσα μας βασανίζουν. Δεν έχουμε τη βούληση σαν όπλο μόνο για κάνουμε κριτική σε όσα μας περιβάλλουν. Έχουμε τη βούληση και για να αποφασίζουμε οι ίδιοι τον τρόπο που θα αξιοποιήσουμε τις καταστάσεις της ζωής μας και να επωμιζόμαστε τις ευθύνες των πράξεων μας. 

Εσύ πριν κρίνεις τον τρόπο που αγαπά κάποιος , έμαθες να αγαπάς εσένα? Τι έκανες για να σε γνωρίσεις καλύτερα? 

Πριν κρίνεις όσους έχουν ή δεν έχουν κατοικίδια ζώα και τον τρόπο που τα φροντίζουν, έχεις φροντίσει κάποιο ζώο ώστε να έχεις άποψη? Ή ακόμα προσέγγισες κάποιον να τον ρωτήσεις ποια είναι η δική του άποψη ή ανάγκη? 

Αναγνωρίζεις αν κρίνεις κάποια πράγματα ή ανθρώπους ή καταστάσεις επειδή φοβάσαι, επειδή έχεις ανασφάλειες, επειδή σου προκαλούν τρομακτικές δικές σου αναμνήσεις? 

Θυμήθηκες να στοιχειοθετήσεις τις απόψεις σου με τα δικά σου επιχειρήματα και παράλληλα να προσπαθείς να σεβαστείς τις απόψεις των άλλων με τα δικά τους επιχειρήματα? 

Ήσουν πρόθυμος να προσπαθήσεις να βρεις έναν τρόπο να εργαστείς ώστε να έχεις κάποιο εισόδημα προς επιβίωση, ακόμα κι αν χρειαστεί παροδικά να κάνεις κάτι που δεν είναι επιλογή που σε καλύπτει , αντί να αναλώνεσαι στο να κατηγορείς τις συνθήκες της ζωής που δεν βρίσκεις τη θέση εργασίας που επιθυμείς? 

Εσύ κάνεις πράγματα αυτοφροντίδας καθημερινά ώστε να νιώθεις ότι υπάρχεις και είσαι σημαντικός για εσένα?

Εσύ προσπαθείς να αποφεύγεις συμπεριφορές που σε πληγώνουν και μακροπρόθεσμα πληγώνουν και ανθρώπους που νοιάζονται πραγματικά για εσένα? 

Προσπαθείς άραγε να σου αναγνωρίσεις τα μικρά επιτεύγματα σου μέσα στην ημέρα σου ή τα θεωρείς όλα δεδομένα όσα καταφέρνεις? 

Προσπαθείς να εκφράζεις την αγάπη σου αλλά και όλα τα πραγματικά συναισθήματα σου σε όσους αγαπάς και είναι σημαντικοί για εσένα? Ή μένεις μόνο στην κριτική προς άλλους που πράττουν ή δεν πράττουν σύμφωνα με τις απόψεις σου? 

Προσπαθείς να δείχνεις σεβασμό πρώτα σε σένα και μετά στους υπόλοιπους?

Προσπαθείς να μιλάς ειλικρινά και να διεκδικείς όσα θες αντί να περιμένεις οι άλλοι να τα καταλάβουν μόνοι τους και να σου τα προσφέρουν?

Προσπαθείς να σέβεσαι όσα νιώθεις?

Προσπαθείς να μη σε κρίνεις υπερβολικά αυστηρά , αλλά αυστηρά και δίκαια?

Ποια είναι η σχέση σου με τον εαυτό σου? Θεωρείς ότι αξίζεις την αγάπη σου και την αγάπη των άλλων? 

Με λίγα λόγια… ΕΣΥ Θα Αγαπούσες Έναν Άνθρωπο Σαν Εσένα??? 

Πηγή Εικόνας: Pixabay.com

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ By ΕΦΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 0 Comments

Η Ευγνωμοσύνη Στη Ζωή Μας

“Δεν είναι η ευτυχία που μας κάνει να είμαστε ευγνώμονες, αλλά η ευγνωμοσύνη που μας κάνει ευτυχισμένους.” – David Steindl-Rast

Η ευγνωμοσύνη είναι αρετή, είναι συναίσθημα, είναι κάτι τόσο απλό και παράλληλα τόσο δύσκολο για να το νιώσεις. Σημαίνει να δίνει κανείς σημασία στα απλά, τα καθημερινά, αυτά που πραγματικά μπορούν να του προσφέρουν σταθερά και απλόχερα το χαμόγελο στη ζωή του, αυτά που συνήθως δεν παρατηρεί κανείς ως σπουδαία καθώς τα θεωρεί δεδομένα.

Και τι κερδίζει κανείς με το να μάθει να αναγνωρίζει τους λόγους για τους οποίους να ευγνωμονεί για αυτά τα απλά καθημερινά πράγματα? Αναγνωρίζει το νόημα στη ζωή του, που δεν είναι στα χρήματα, ούτε στις μαγικές απολαύσεις: είναι σε όσα έχουμε γύρω μας αρκεί να τα δούμε, να τα εντοπίσουμε, να τα παρατηρήσουμε. Αποκτά έτσι ίσως κίνητρο να συνεχίζει. Αποκτά αυτογνωσία. Χτίζει τον αυτοσεβασμό του και το σεβασμό απέναντι σε όσους και όσα έχει γύρω του. Αναγνωρίζει σταδιακά το νόημα των βιωμάτων του, ακόμα και των αρνητικών και δυσάρεστων.

Ακολουθούν μερικά παραδείγματα για όσους δυσκολεύονται να σκεφτούν τα δικά τους:

Σήμερα ΕΥΓΝΩΜΟΝΩ για :

Το γεγονός ότι είμαι υγιής.

Το σπίτι μου που αποτελεί το καταφύγιο μου.

Τα συναισθήματα που υπάρχουν για να τα νιώθουμε και μας κινητοποιούν να κάνουμε πολλά πράγματα ή να αντιληφθούμε τι συμβαίνει και τα νιώθουμε. 

Την ειλικρίνεια με την οποία καταφέρνω να μιλάω στον κόσμο και η οποία με βοηθάει πάντα να  χτίζω πραγματικές σχέσεις.

Το γεγονός ότι κατάφερα να ξαναδιαβάσω βιβλία που μου αρέσουν.

Τα επιστημονικά άρθρα ψυχολογίας που είναι εύκολα προσβάσιμα για το ευρύ κοινό και δίνεται η δυνατότητα ενημέρωσης για πολλά βασικά θέματα της καθημερινότητας από εξειδικευμένους επιστήμονες. 

Τα κάστανα που έβρασα και απολαύσαμε οικογενειακώς για να καλωσορίσουμε τον χειμώνα.

Τον ήλιο που βγήκε και φώτισε το χαμόγελό μου. 

Τον καφέ που κατάφερα να απολαύσω στο στολισμένο μπαλκόνι μου , μονη μου για λίγη ώρα.

Την προσπάθεια που έκανα να μαγειρέψω ένα διαφορετικό φαγητό.

Την απόφαση που πήρα να αγοράσω δύο γλάστρες για το μπαλκόνι μου και να προσπαθήσω να διατηρήσω τα λουλούδια στο χρόνο χωρίς να επιτρέψω να μαραθούν. 

Την προσπάθεια που έκανα να αλλάξω θέσεις στα διακοσμητικά αντικείμενα του σαλονιού μου και αυτό μου άφησε μια αίσθηση ανανέωσης. 

Την ευκαιρία που είχα να ξαναπαίξω επιτραπέζια παιχνίδια.

Τα βιβλία ζωγραφικής που κυκλοφορούν και για αρχάριους.

Την αγαπημένη μου πολύχρωμη κούπα που μου φτιάχνει το κέφι.

Τα χρώματα στα ρούχα μου που μου προσφέρουν μια νότα αισιοδοξίας.

Τις ατελείωτες στιγμές γέλιου και τρυφερότητας που μοιράστηκα με την κόρη μου. 

Τη βοήθεια και αγάπη που δέχομαι από τον σύζυγό μου σε πρακτικά ζητήματα της καθημερινότητας σχετικά με τη φροντίδα του σπιτιού και του παιδιού, καθώς και για το γεγονός ότι με αντέχει και προσπαθεί να το επικοινωνεί. 

Τις σταθερές φιλικές σχέσεις που έχω στη ζωή μου επί πολλά συναπτά έτη , τις οποίες αναγάγω σε δεύτερη οικογένειά μου και γεμίζουν την ψυχή μου με αγάπη ακόμα κι αν δεν υπάρχουν καθημερινά στη ζωή μου.

Την αδερφή μου που με κάνει πάντα να χαμογελάω και μόνο που τη βλέπω προσδίδοντας νότες ζεστασιάς και αγάπης στη ζωή μου.

Τη μητέρα μου που είναι πάντα εκεί , με καταλαβαίνει με μια ματιά κι ας μην έχω όρεξη να εξηγήσω ή να μιλήσω ορισμένες φορές για θέματα που με απασχολούν.

Τον πατέρα μου που αποτελεί μια διακριτική ασπίδα ασφαλείας.

Τον σκύλο μου που υπάρχει, είναι εκεί για μένα και μου εκφράζει απλόχερα την αγάπη του ανεξαρτήτως συνθηκών ζωής.

Τους συνεργάτες μου που είναι πρώτα απ’ όλα Άνθρωποι, προσιτοί, και παράλληλα γεμάτοι γνώσεις.

Τα τηλέφωνα που αντάλλαξα με δυο φίλους μου για να ακούσω τα νέα τους. 

Το γεγονός ότι κατάφερα να σπουδάσω αυτό που ονειρευόμουν και τώρα απολαμβάνω την ικανοποίηση του να εξελίσσομαι διαρκώς και να είμαι παραγωγική. 

Το γεγονός ότι μέσω της ψυχοθεραπείας αλλά και της επιμόρφωσης μου και της εργασίας μου ως θεραπεύτριας ανά τα έτη, έχω χτίσει την αυτοεκτίμησή μου τόσο συμπαγώς, ώστε να μην επηρεάζομαι από συναισθηματικούς εκβιασμούς ή συναισθηματική κακοποίηση σε τέτοιο βαθμό που να καταρρέει το οικοδόμημά μου.

Το γεγονός ότι μέσω των θεραπευόμενών μου αποκτώ μαθήματα ζωής.

Το γεγονός ότι προσπαθώ διαρκώς να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος ώστε να νιώθω καλά μέσα μου.

Και φυσικά όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι κάθε μέρα τα αναγνωρίζω όλα και ευγνωμονώ για αυτά. Δεν σημαίνουν ότι δεν έχω κι εγώ να αντιμετωπίσω καθημερινά προβλήματα όπως και κάθε μέσος άνθρωπος. Και οικονομικά ζητήματα υπάρχουν, και θέματα υγείας στους δικούς μου ανθρώπους, και τσακωμοί και διαφωνίες, και άγχη, και πιέσεις και αγωνίες και τα πάντα. Όμως η ευγνωμοσύνη με βοηθά να αποκτώ μια νότα αισιοδοξίας μέσα στα προβλήματα της καθημερινότητας. Αγαπώντας και εκτιμώντας όσα και όσους έχω δίπλα μου καταφέρνω να προχωράω στη ζωή μου. Αγαπάω εμένα, αγαπάω τη ζωή. Και παράλληλα μπορώ να νοηματοδοτώ και πιο εύκολα όλα τα δύσκολα που μπορεί να συμβαίνουν. 

Εσείς βρήκατε λόγους για να ευγνωμονείτε σήμερα?

Πηγή Εικόνας: pixabay.com