Category: <span>ΣΧΕΣΕΙΣ ΖΩΗΣ: ΦΙΛΟΙ & ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ</span>

Οι κοινωνικές νόρμες συχνά μας οδηγούν να προσαρμοζόμαστε είτε συμπεριφορικά είτε εμφανισιακά είτε σε οποιοδήποτε επίπεδο κρίνει κανείς ότι χρειάζεται προκειμένου να νιώθει αποδεκτός ανάμεσα σε ένα σύνολο ανθρώπων. Παράλληλα, οι άνθρωποι έχουμε την τάση να κρίνουμε εύκολα τους γύρω μας , γνωστούς και αγνώστους μας, με βάση τα διάφορα χαρακτηριστικά τους. Κρίνουμε θετικά είτε αρνητικά, αξιολογούμε, επικρίνουμε, ακυρώνουμε, βιώνουμε διάφορα συναισθήματα – θετικά και δυσάρεστα- όπως αυτά προκύπτουν από τις πεποιθήσεις μας ή τις αυτόματες σκέψεις μας. 

Από την άλλη μεριά φαντάζει δύσκολο ή είναι πιο σπάνιο και σίγουρα πιο επίπονο να προβεί κάποιος και στην αυτοκριτική του και παράλληλα να προσπαθεί να είναι δίκαιος και ειλικρινής πρώτα με τον εαυτό του και μετά με τους συνανθρώπους του, τόσο για τα προτερήματα που τον χαρακτηρίζουν όσο και για τα μειονεκτήματά του. Με αυτό τον τρόπο καταλήγει κανείς συχνά να αποδίδει στους άλλους πολλά από όσα συμβαίνουν στη δική του ζωή. Ακόμα τείνει να αξιολογεί την εμφάνιση κάποιου, την καταγωγή του, τον τρόπο εργασίας του, τον τρόπο που σχετίζεται με άλλους ανθρώπους, τον τρόπο που αυτοπαρουσιάζεται κάποιος άλλος σαν άνθρωπος, τις ερωτικές επιλογές των άλλων, τις συνήθειες τους, το ενδεχόμενο να αγαπούν ή όχι τα κατοικίδια ζώα, ακόμα και τον τόπο που μπορεί να έχουν επιλέξει κάποιοι να μείνουν. Είτε όλα τα παραπάνω αξιολογούνται με θετικό πρόσημο είτε με αρνητικό, συνήθως δεν αναγνωρίζει κανείς εύκολα τους λόγους που ο ίδιος σκέφτεται με τέτοιο τρόπο. 

Για παράδειγμα:

Πριν κρίνει κάποιος κάποιον για την εμφάνιση του αναρωτήθηκε ποτέ τους λόγους που τον ενοχλεί η εμφάνιση του? Δεν είναι δικαίωμα του να είναι πολύ αδύνατος, ευτραφής ή παχύσαρκος? Δεν είναι δικαίωμά του να ντύνεται με τα ρούχα που ο ίδιος επιθυμεί? Δεν έχει το δικαίωμα να έχει βάψει τα μαλλιά του σε όποιο χρώμα θέλει, να φοράει πολλά ή καθόλου σκουλαρίκια, να έχει πολλά ή περίεργα τατουάζ? Δεν έχει δικαίωμα να υιοθετεί το δικό του στυλ ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν προσέχουν ιδιαίτερα την εμφάνισή τους? Εκείνον που τα κρίνει γιατί τον απασχολεί τόσο? Απλά για να έχει κάτι να συμφωνεί ή για να έχει κάτι να κοροϊδεύει? Αναρωτήθηκε πώς θα ένιωθε αν αντιλαμβανόταν ότι κάποιος τον κρίνει για παρόμοιους λόγους? Είναι μόνο δικό του το δικαίωμα αυτό? 

Πριν κρίνει κάποιος κάποιον για την καταγωγή του, αναρωτήθηκε ποτέ τους λόγους που τον ενοχλεί ή όχι εκείνη? Τι τον κάνει να πιστεύει ότι η δική του καταγωγή είναι καλύτερη ή χειρότερη, περισσότερο ή λιγότερο σημαντική από του άλλου ανθρώπου? Εκείνος πώς θα ένιωθε αν διαπίστωνε ότι τον κρίνουν θετικά ή αρνητικά με τον ίδιο τρόπο ή για παρόμοιους λόγους?

Πριν κρίνει κάποιος κάποιον για τον τρόπο που σχετίζεται με τους άλλους ανθρώπους αναρωτήθηκε γιατί τον ενοχλεί ή γιατί τον απασχολεί αυτό? Δεν είναι δικαίωμα του να αγαπάει με τον τρόπο που θέλει όποιον θέλει? Δεν είναι δικαίωμα του να επιλέγει τους φίλους που θεωρεί πως του ταιριάζουν? Δεν έχει δικαίωμα να έχει ακόμα και τους “λάθος” ανθρώπους γύρω του? Δεν έχει δικαίωμα να επιλέγει τους ερωτικούς του συντρόφους όπως ο ίδιος θέλει? Αναρωτήθηκε ποτέ ποιοι είναι οι αληθινοί λόγοι που τον κινητοποιούν να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τον τρόπο έκφρασης συναισθημάτων των άλλων? 

Μα πάνω από όλα, και για να μην εισπράξει κανείς ότι ο στόχος του συγκεκριμένου άρθρου ήταν να κριθούν όσοι κρίνουν, και κατά συνέπεια να συνεχιστεί ο ίδιος φαύλος κύκλος , είναι πολύ σημαντικό να ξεκαθαριστεί ο στόχος της συγγραφής των παραπάνω παραδειγμάτων:

Όλοι ανεξαιρέτως κρίνουμε, αξιολογούμε θετικά ή αρνητικά όσα συμβαίνουν γύρω μας ή τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν ή τις καταστάσεις που βιώνουμε. Η κρίση είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης και ο καθένας είναι ελεύθερος να εκφράζει τις απόψεις του. Όμως είναι σημαντικό να μη μένουμε μόνο στην κριτική των άλλων αλλά να προσπαθούμε να κατανοούμε και τους λόγους που την ασκούμε είτε θετικά είτε όχι. Παράλληλα και πάνω από όλα, είναι αναγκαίο να προσπαθούμε να κάνουμε και την αυτοκριτική μας ώστε να βελτιωνόμαστε. Να βελτιωνόμαστε τόσο για εμάς τους ίδιους όσο και για τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας. Να βελτιωνόμαστε για να μπορούμε να βασιζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και να προχωράμε στη ζωή μας. Να βελτιωνόμαστε για να μπορούμε να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας και να σταματήσουμε να αποδίδουμε συνεχώς ευθύνες στους άλλους ή στις καταστάσεις για όσα μας βασανίζουν. Δεν έχουμε τη βούληση σαν όπλο μόνο για κάνουμε κριτική σε όσα μας περιβάλλουν. Έχουμε τη βούληση και για να αποφασίζουμε οι ίδιοι τον τρόπο που θα αξιοποιήσουμε τις καταστάσεις της ζωής μας και να επωμιζόμαστε τις ευθύνες των πράξεων μας. 

Εσύ πριν κρίνεις τον τρόπο που αγαπά κάποιος , έμαθες να αγαπάς εσένα? Τι έκανες για να σε γνωρίσεις καλύτερα? 

Πριν κρίνεις όσους έχουν ή δεν έχουν κατοικίδια ζώα και τον τρόπο που τα φροντίζουν, έχεις φροντίσει κάποιο ζώο ώστε να έχεις άποψη? Ή ακόμα προσέγγισες κάποιον να τον ρωτήσεις ποια είναι η δική του άποψη ή ανάγκη? 

Αναγνωρίζεις αν κρίνεις κάποια πράγματα ή ανθρώπους ή καταστάσεις επειδή φοβάσαι, επειδή έχεις ανασφάλειες, επειδή σου προκαλούν τρομακτικές δικές σου αναμνήσεις? 

Θυμήθηκες να στοιχειοθετήσεις τις απόψεις σου με τα δικά σου επιχειρήματα και παράλληλα να προσπαθείς να σεβαστείς τις απόψεις των άλλων με τα δικά τους επιχειρήματα? 

Ήσουν πρόθυμος να προσπαθήσεις να βρεις έναν τρόπο να εργαστείς ώστε να έχεις κάποιο εισόδημα προς επιβίωση, ακόμα κι αν χρειαστεί παροδικά να κάνεις κάτι που δεν είναι επιλογή που σε καλύπτει , αντί να αναλώνεσαι στο να κατηγορείς τις συνθήκες της ζωής που δεν βρίσκεις τη θέση εργασίας που επιθυμείς? 

Εσύ κάνεις πράγματα αυτοφροντίδας καθημερινά ώστε να νιώθεις ότι υπάρχεις και είσαι σημαντικός για εσένα?

Εσύ προσπαθείς να αποφεύγεις συμπεριφορές που σε πληγώνουν και μακροπρόθεσμα πληγώνουν και ανθρώπους που νοιάζονται πραγματικά για εσένα? 

Προσπαθείς άραγε να σου αναγνωρίσεις τα μικρά επιτεύγματα σου μέσα στην ημέρα σου ή τα θεωρείς όλα δεδομένα όσα καταφέρνεις? 

Προσπαθείς να εκφράζεις την αγάπη σου αλλά και όλα τα πραγματικά συναισθήματα σου σε όσους αγαπάς και είναι σημαντικοί για εσένα? Ή μένεις μόνο στην κριτική προς άλλους που πράττουν ή δεν πράττουν σύμφωνα με τις απόψεις σου? 

Προσπαθείς να δείχνεις σεβασμό πρώτα σε σένα και μετά στους υπόλοιπους?

Προσπαθείς να μιλάς ειλικρινά και να διεκδικείς όσα θες αντί να περιμένεις οι άλλοι να τα καταλάβουν μόνοι τους και να σου τα προσφέρουν?

Προσπαθείς να σέβεσαι όσα νιώθεις?

Προσπαθείς να μη σε κρίνεις υπερβολικά αυστηρά , αλλά αυστηρά και δίκαια?

Ποια είναι η σχέση σου με τον εαυτό σου? Θεωρείς ότι αξίζεις την αγάπη σου και την αγάπη των άλλων? 

Με λίγα λόγια… ΕΣΥ Θα Αγαπούσες Έναν Άνθρωπο Σαν Εσένα??? 

Πηγή Εικόνας: Pixabay.com

Ανεξαρτησία – Δέσμευση  #  Αίσθημα ελευθερίας – Φόβος απώλειας ελευθερίας  #  Απολαμβάνω ό,τι θέλω μόνος μου – Μοιράζομαι   #  Φόβος   #   Ντροπή  #  Άγχος  #  Χαρά  # Αγάπη # Εγωκεντρικότητα  #  Έλλειψη εμπιστοσύνης  #  Έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων  # Αναποφαστιστικότητα # Δυσκολία διαχείρισης συναισθημάτων  #  Ικανοποίηση ατομικών αναγκών

Τα ερωτήματα που αναδύονται

Μπορεί άραγε κάποιος να παραμένει και ανεξάρτητος μέσα στις σχέσεις του?

Για να “ζήσω” πρέπει να βασίζομαι μόνο σε εμένα?

Περνάει από το μυαλό μου η σκέψη ότι μπορώ να διασκεδάσω ή να περάσω όμορφες στιγμές με τον άνθρωπο που επιλέγω ως σύντροφο?

Εάν δημιουργήσω μια σχέση αυτό αυταπόδεικτα σημαίνει και ότι εξαρτώμαι από αυτόν τον άνθρωπο?

Μια σχέση έχει μόνο απαιτήσεις?

Βοηθάει κάπου το να μοιραστώ τα συναισθήματά μου, κοινές εμπειρίες, με έναν άνθρωπο?

Μήπως το γεγονός ότι φοβάμαι ότι δεν ξέρω πώς να κρατήσω μια σχέση με οδηγεί στο να μην κάνω καθόλου σχέσεις και να τις αποφεύγω?

Μήπως θα ήταν καλή ιδέα να αλλάζω τις σχέσεις με τους ανθρώπους πάρα πολύ γρήγορα ώστε να αποκτώ περισσότερες εμπειρίες?

Πώς να επιλέξω τον κατάλληλο άνθρωπο να μοιραστώ αυτά που νιώθω και σκέφτομαι?

Υπάρχει το ενδεχόμενο μόλις απογοητεύομαι από έναν άνθρωπο να μην προσπαθώ να επιδιορθώσω αυτή τη σχέση, αλλά να προτιμώ να βρω έναν άλλο άνθρωπο?

Πώς νιώθω όταν επιθυμώ να πλησιάσω έναν άνθρωπο και να προσπαθήσω να τον γνωρίσω καλύτερα?

Οι ρυθμοί της ζωής μου είναι τόσο έντονοι που δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ και με μια σχέση.

Εάν δεν αντέχω εγώ εμένα, πώς θα με αντέξει κάποιος άλλος?

Εάν δεν έχω δουλειά, πώς θα υποστηρίξω μια σχέση?

Όλα τα παραπάνω ερωτήματα “ακούγονται” συχνά στις μέρες μας και αποτελούν σημεία εκκίνησης προς προβληματισμό. Οι εποχές έχουν αλλάξει, όπως και οι ανάγκες των ανθρώπων. Από τη μια μεριά παρατηρεί κανείς ανθρώπους πολύ προσιτούς και σε ετοιμότητα να μοιραστούν εμπειρίες συναισθηματικές, και από την άλλη μεριά παρατηρεί ανθρώπους απομονωμένους είτε γιατί έχουν πληγωθεί στο παρελθόν, είτε γιατί φοβούνται να δεθούν με κάποιον άλλο, είτε γιατί ντρέπονται, είτε γιατί δεν έχουν μάθει πώς θα μπορούσαν να “χτίσουν” μια πιο κοντινή ανθρώπινη σχέση, είτε γιατί έχουν ελλιπή αυτοπεποίθηση.

Δυσκολία Συναισθηματικών Διαπροσωπικών Σχέσεων

Η έλλειψη ουσιαστικών συναισθηματικών διαπροσωπικών σχέσεων μπορεί να οφείλεται, λοιπόν, σε διάφορους παράγοντες, είτε μη αποτελεσματικής διαχείρισης των συναισθημάτων είτε ελλιπούς εκμάθησης κοινωνικών δεξιοτήτων. Το ζητούμενο πολλές φορές θα μπορούσε να είναι το πώς φτάνει κανείς σε μια ισορροπία:

Και να Ζει και να αντέχει να Συ-Ζεί

Και να σέβεται τις ατομικές του ανάγκες, αλλά Και τις ανάγκες του άλλου ατόμου

Και να λαμβάνει υπόψιν αυτά που νιώθει ο ίδιος, αλλά Και να προσπαθεί να τα εξηγεί και να τα μοιράζεται με κάποιον άλλο

Και να σέβεται τις απόψεις, τις αξίες, τις επιθυμίες του, αλλά Και τις αξίες και απόψεις του άλλου ατόμου

Και να είναι ανεξάρτητος αλλά Και να δημιουργεί στενές συναισθηματικές σχέσεις.

Ο άνθρωπος από τη φύση του δεν είναι μοναχικό ον.

Η συντροφικότητα συμβάλει και στην καλύτερη ψυχική υγεία, και στην αντοχή και ανοχή των δυσάρεστων καταστάσεων στη ζωή μας, αλλά και γενικότερα στην καλύτερη ποιότητα της ζωής. Οι κοινοί ή ατομικοί στόχοι, η προοπτική στο μέλλον, η φροντίδα του αυτοσεβασμού και της σχέσης, η αποδοχή ότι μια σχέση προϋποθέτει την αλλαγή στον τρόπο που μοιράζεται κανείς τη ζωή του, η αύξηση των θετικών εμπειριών και το μοίρασμά τους, βοηθούν και στην ψυχική ανθεκτικότητα και στην υιοθέτηση μιας πιο αισιόδοξης στάσης απέναντι στη ζωή.

Πηγή Εικόνας:  www.pomada.ge

Πολλοί φίλοι ρωτούν “Πώς χαθήκαμε έτσι? Κάποτε τα λέγαμε τουλάχιστον μία με δύο φορές την εβδομάδα. Τώρα ζήτημα είναι κι αν θα μιλήσουμε στο τηλέφωνο … “.

Πολλοί γονείς αναρωτιούνται: “Μα πού πάει αυτή η κοινωνία? Κάποτε βγαίναμε στους δρόμους, παίζαμε, κάναμε παρέες, είχαμε τη φτώχεια μας αλλά τα πράγματα έμοιαζαν πιο απλά”.

Πολλοί παππούδες λένε: “Αυτή η κοινωνία χάνεται… Πάνε οι αξίες που είχαμε κάποτε”.

Και οι μεγάλοι λένε: “Βγαίναμε στις γειτονιές, μιλούσαμε με τους γείτονες, είχαμε ανοιχτά τα σπίτια μας… Τώρα ο καθένας στη φωλίτσα του… Και δεν γνωρίζει ούτε καν ποιος είναι αυτός που μένει στο διπλανό διαμέρισμα”.

Άραγε όλες αυτές οι σχέσεις απλά άλλαξαν ή μήπως άλλαξαν και οι εποχές και οι ανάγκες και οι απαιτήσεις? Τα ερωτήματα μοιάζουν να έχουν δυσάρεστες και απογοητευτικές απαντήσεις σε πρώτη ανάγνωση.

Οι Ρυθμοί της Καθημερινότητας μοιάζουν πιο γρήγοροι

Η αλήθεια είναι ότι η καθημερινότητά μας έχει γίνει όντως πιο δύσκολη. Οι άνθρωποι στους δρόμους τρέχουν να προλάβουν, οι οδηγοί δεν έχουν καθόλου υπομονή, οι προϊστάμενοι απαιτούν, οι εργαζόμενοι αγχώνονται, οι φίλοι δεν καταφέρνουν να βρίσκονται τόσο συχνά όσο παλιότερα, οι παρεξηγήσεις πληθαίνουν. Τίποτα δεν μοιάζει αρκετό σε κανέναν. Και η ψυχική ανθεκτικότητα? Τη λαμβάνουμε υπόψιν ή τη θεωρούμε δεδομένη ότι πάντα θα την έχουμε όπως κι αν είναι οι ρυθμοί της ζωής μας?

Το Τρενάκι του Άγχους μοιάζει να μην σταματά

Είναι σαν να πάσχουμε όλοι από μια δόση ανικανοποίητου. Ό,τι κι αν κάνουμε μοιάζει να μην αρκεί. Και το παράδοξο είναι ότι μέχρι να περάσουμε από το ένα σκαλοπάτι – στόχο που έχουμε θέσει για τον εαυτό μας στο επόμενο, συνήθως αγχωνόμαστε και αγωνιούμε. Ωστόσο, το τρενάκι του άγχους μοιάζει να μην σταματά. Ακόμα κι αν πετύχουμε αυτό που διακαώς επιθυμούσαμε, δεν μας αρκεί: το θεωρούμε δεδομένο και θέλουμε να πάμε στον επόμενο στόχο. Ξεχνάμε όπως τα χρυσόψαρα τον κόπο τις ώρες τις αυτοθυσίες που κάναμε για να φτάσουμε κάπου. Και μετά τον επόμενο σταθμό του τρένου? … Ο επόμενος…

Οι Σχέσεις Εμπιστοσύνης

Οι σχέσεις των ανθρώπων μοιάζουν πιο επιφανειακές. Δεν εμπιστευόμαστε εύκολα. Φταίει ο ανταγωνισμός? Φταίει που δεν έχουμε μάθει να πληγωνόμαστε και να το αντέχουμε? Φταίει που είμαστε εγωκεντρικοί? Φταίει που κάποιος μας κορόιδεψε στο παρελθόν και μετά ακολουθεί η καχυποψία προς όλους τους υπόλοιπους με τους οποίους συνδυαλεγόμαστε? Πάντως οι συνεργασίες μοιάζουν πιο τυπικές, οι φιλίες ολοένα και λιγότερο ανθεκτικές στο χρόνο, τα διαζύγια αυξάνονται, το αίσθημα μοναξιάς θεριεύει.

Το Αίσθημα Συναισθηματικής Μοναξιάς θεριεύει

Και γιατί κυρίως το αίσθημα συναισθηματικής μοναξιάς? Γιατί οι άνθρωποι ξέχασαν να είναι ειλικρινείς? Ή μήπως είναι τόσο ειλικρινείς που φοβούνται να το μοιραστούν? Οι παρέες, οι συνεργασίες, οι σχέσεις πρακτικά μπορεί να υπάρχουν, αλλά γιατί παρατηρείται ότι ο καθένας κρατάει τα “ εσώτερα μυστικά” του για τον εαυτό του?

Και μετά έρχεται η Κατάθλιψη?

Όσο ο καθένας κλείνεται στον εαυτό του και προσπαθεί να παλεύει μόνος του με τα εμπόδια της ζωής του ή του εαυτού του, τόσο περισσότερο δυσάρεστες σκέψεις θα κάνει. Και όσο περισσότερο κουρασμένος συναισθηματικά νιώθει χωρίς να το μοιράζεται, τόσο περισσότερο θα κλείνεται και θα χάνει τις θετικές στιγμές που μπορεί να βιώνει έστω και αν κρατούν λίγο. Και όσο λιγότερο ονειρευόμαστε για το πώς θα θέλαμε να ήταν η ζωή μας, τόσο λιγότερο στόχους θέτουμε. Κι αν πιστέψουμε ότι κανείς δεν μπορεί να μας βοηθήσει ή να μας καταλάβει, τόσο αυξάνεται η απελπισία μας. Κι αν αφήσουμε τον εαυτό μας να γίνει ένα με την απελπισία μας… τότε ναι η κατάθλιψη μάλλον μας έχει ήδη χτυπήσει την πόρτα…

Υπάρχουν Αντίδοτα στην Απελπισία!

Υπάρχει ελπίδα για τις ανθρώπινες σχέσεις αν υπάρξει προσπάθεια για συναισθηματική μετακίνηση. Ακολουθούν μερικά παραδείγματα:

1) Κάνε τουλάχιστον ένα πράγμα που σε ευχαριστεί… Αν δεν νιώθεις ο ίδιος καλά, πώς θα μπορέσεις να είσαι καλά με άλλους?

2) Βάλε στόχους στη ζωή σου… Θα σου δίνουν το κίνητρο να συνεχίζεις!

3) Άσε τον εαυτό σου να ονειρεύεται… Οι θετικές σκέψεις είναι ανεκτίμητες.

4) Απόλαυσε τη φύση όταν μπορείς να βρεθείς κοντά της … Αν μπορείς μοιράσου τέτοιες στιγμές με ανθρώπους της επιλογής σου.

5) Παρατήρησε τι έχεις καταφέρει μέχρι σήμερα … Η Αυτοεπίγνωση βοηθά και στις υπόλοιπες σχέσεις.

6) Θυμήσου: Υπάρχουν στιγμές έστω και στο παρελθόν στις οποίες είχες νιώσει περήφανος για τον εαυτό σου? Χρησιμοποίησέ τες ως αντίβαρο στις δυσκολίες.

7) Κάνε μικρά διαλείμματα μέσα στην ημέρα. Αυξάνουν την ψυχική ανθεκτικότητα.

8) Προσπάθησε να διεκδικείς τα δικαιώματά σου. Η διεκδίκηση των στόχων μας συνήθως βοηθά στις ειλικρινέστερες αλλά και αποτελεσματικότερες διαπροσωπικές μας σχέσεις.

9) Προσπάθησε να εκφράζεις τα συναισθήμάτά σου. Κανείς δεν μπορεί να τα μαντέψει. Ακόμα κι ο πιο κοντινός σου άνθρωπος μπορεί να έχει ανάγκη να τα ακούσει ή να του τα εξηγήσεις.

10) Θυμήσου: οι αληθινές σχέσεις χτίζονται βήμα βήμα. Αναζήτησε τρόπους να αντέχεις τα δυσάρεστα συναισθήματα: είναι κι αυτά μέσα στη ζωή καθώς πάντα έχουν τουλάχιστον να μας διδάξουν κάτι, πέρα από το να μας κινητοποιήσουν.

11) Διόρθωσε σχέσεις που μπορεί να το χρειάζονται. Συζήτησε αυτό που νιώθεις.

12) Βάλε τη σωματική άσκηση στη ζωή σου: ακόμα κι αν η γυμναστική δεν υπήρξε ποτέ κολλητή σου φίλη, θυμήσου ότι σωματική άσκηση είναι και το περπάτημα! Και μέσα από αυτή τη δραστηριότητα ίσως χτίσεις νέες σχέσεις με κοινά ενδιαφέροντα.

13) Κάνε μικρές εκδρομές όταν αυτό σου το επιτρέπουν οι συνθήκες της ζωής σου. Οι εκδρομές δίνουν την ευκαιρία για συζητήσεις κατά κύριο λόγο ευχάριστες.

14) Διάβασε ένα βιβλίο, ακόμα και κόμικς. Σε δανειστικές βιβλιοθήκες ίσως βρεις άτομα με κοινά ενδιαφέροντα. Θα μπορούσες ακόμα να ανταλάσσεις βιβλία με ανθρώπους από το εργασιακό σου περιβάλλον ή με συγγενείς ή φίλους.

15) Χαμογέλα όταν σου δίνεται η ευκαιρία. Κάνει τους άλλους να επιστρέφουν το χαμόγελο!

Όλα τα παραπάνω σίγουρα δεν αποτελούν μια μαγική συνταγή που θα μπορούσε να αλλάξει όλη τη ζωή μας, καθώς ο καθένας αναμφισβήτητα έχει πολλά προβλήματα να αντιμετωπίσει σε επίπεδο καθημερινότητας. Ωστόσο, είναι μερικές μόνο λύσεις που θα μπορούσε κανείς να δοκιμάσει προκειμένου να μην ξεχνάμε να ερχόμαστε σε επαφή και ουσιαστική επικοινωνία με τον εαυτό μας αλλά και με τους γύρω μας. Γιατί οι εποχές άλλαξαν όντως, αλλά οι σχέσεις των ανθρώπων αποτελούν ακόμα ανθρώπινο πλεονέκτημα εάν εμείς το θελήσουμε και εργαστούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Η ψυχολογία όλων είναι πολύ καλύτερη όταν έχουμε ανθρώπους να μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας. Και τότε τα προβλήματα ίσως μοιάζουν να αντιμετωπίζονται λιγάκι πιο “εύκολα”.

Πηγή Εικόνας:  www.isupportstreetart.com

14 χρόνιοι ψυχικά πάσχοντες ρωτήθηκαν τι σημαίνει για εκείνους η έννοια της φιλίας και οι απαντήσεις τους περιελάμβαναν τις ακόλουθες έννοιες:

Τιμιότητα
Αλληλοϋποστήριξη
Εμπιστοσύνη
Αδερφοσύνη
Αγάπη
Περιπέτεια
Συναναστροφή
Μοίρασμα
Αλληλεγγύη
Συντροφιά
Στήριξη
Βοήθεια
Διασκέδαση
Παρέα
Δίνω προσοχή
Κρατάω μυστικά
Κοινά ενδιαφέροντα
Μοίρασμα ζωής
Ενωμένοι
Ειλικρίνεια
Ανταλλαγή απόψεων σε προσωπικά θέματα
Παιχνίδια
Αντοχή στις διαφωνίες
Επιδιόρθωση σχέσεων

Φαίνεται, λοιπόν, ότι η φιλία απαρτιζώμενη από όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά αποτελεί μια σταθερή σχέση μεταξύ τουλάχιστον δύο ατόμων, που βασίζεται σε αμοιβαία συναισθήματα, ενεργητική ακρόαση, κοινά ενδιαφέροντα, και παρόμοιες αξίες. Όπου υπάρχει αληθινή φιλία, φαίνεται ότι δεν πρόκειται για μια στατική σχέση, αλλά για μια διαρκώς μεταβαλλόμενη και εξελισσόμενη σχέση, που δημιουργεί την αίσθηση του ανήκειν σε μια ομάδα, αφήνει τα περιθώρια επιδιόρθωσης σε περίπτωση διαφωνιών, χτίζεται με ολοένα και πιο γερά θεμέλια με τα χρόνια, και κατ’ επέκταση φαίνεται να μειώνει το ατομικό στρες της καθημερινότητας του ατόμου.

Πηγή Εικόνας :beautifulimagesoffriendship.com

Γάτες: Ένα ζώο με τόσο ανεξάρτητη φύση που φτάνει να είναι αντιφατική ως προς τη διαδικασία της δέσμευσης.

Δέσμευση: ένας όρος με ποικίλες έννοιες. Αυτή η βαθύτερη ψυχολογική ανάγκη των ανθρώπων για δέσμευση είναι εντυπωσιακή για τον τρόπο που την διαχειριζόμαστε, ειδικά σε μια εποχή που οι σχέσεις μοιάζουν να είναι πολύ εύθραυστες.

Δέσμευση = αγάπη?
Ευτυχία ή δυστυχία?
Σχέσεις εύθραυστες ή σταθερές?
Δέσμευση ή συνεχής αναζήτηση του «καλύτερου»? Ετοιμότητα για προσωπικές υποχωρήσεις?
Φόβος ή εμπιστοσύνη?
Συναισθηματική εγγύτητα ή σχέση εξάρτησης?

Επί της ουσίας, πρόκειται για μια φυσιολογική διαδικασία συναισθηματικής εγγύτητας που ξεκινά από τη διαδικασία του φλερτ, τη δημιουργία σχέσης, και στη συνέχεια την εμβάθυνση στη σχέση. Στο τελευταίο στάδιο εντοπίζονται οι βαθύτεροι φόβοι ορισμένων ατόμων να μοιραστούν και τις δύσκολες στιγμές, τις ευθύνες, το φόβο απόρριψης, το φόβο εγκατάλειψης, τον πόνο, τις στεναχώριες.

Οι τρεις βαθύτεροι φόβοι αναφορικά με τη δέσμευση συνδέονται με το ότι το άτομο πιστεύει ότι δεν έχει επέλθει επαρκές χρονικό διάστημα για δέσμευση, με τον φόβο ότι η σχέση δε θα πάει καλά, ή ακόμα και με την πιθανότητα ότι το άτομο είναι ερωτευμένο με τον έρωτα και όχι με το άλλο άτομο στη σχέση (μοναχικότητα, φόβος απόρριψης).

Οι καιροί αλλάζουν, οι απαιτήσεις της εποχής το ίδιο, και κατ’ επέκταση και οι ανάγκες και επιθυμίες των ανθρώπων. Η γυναίκα στη σημερινή εποχή καλείται να τρέξει σε έναν καθημερινό αγώνα με πιο πρωταγωνιστικό ρόλο σε σχέση με παλαιότερα. Μπορεί δηλαδή από της φύση της ως φύλο να καλείται να έχει πολλαπλούς ρόλους κοινωνικά, αλλά φαίνεται η καριέρα να έχει προστεθεί ως ένας επιπλέον ρόλος στη ζωή των γυναικών. Ο ρόλος “καριέρα” ακούγεται απλός, αλλά διαφέρει κατά πολύ από τον ρόλο “εργαζόμενη”.

Πώς γίνεται, λοιπόν, να συνδυάζονται αυτοί οι τρεις βασικοί ρόλοι? Μπορεί μια γυναίκα να είναι και καλή μητέρα και καλή σύζυγος και καλή στην καριέρα της? Θα λέγαμε με μια διστακτικότητα ότι σπάνια ένας άνθρωπος καταφέρνει να είναι σε πολλά επίπεδα ταυτόχρονα καλός. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιοι θετικοί προγνωστικοί παράγοντες που θα μπορούσε κανείς να λάβει υπόψιν, καθώς είναι πλέον ολοένα και περισσότερες αυτές οι γυναίκες που συνδυάζουν καριέρα με ολοκληρωμένη προσωπική ζωή.

Ένας παράγοντας που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά είναι η επικέντρωση σε ένα ρόλο τη φορά. Πιο συγκεκριμένα, η επίγνωση του ότι όταν εργάζομαι εργάζομαι, όταν είμαι με το παιδί μου προσπαθώ να απολαμβάνω κάθε στιγμή μαζί του ως ξεχωριστή, και όταν είμαι με τον σύζυγό μου προσπαθώ να έχω επίγνωση της απόλαυσης της συντροφικής ζωής ακόμα και μέσα από δυσκολίες. Άλλος καλός προγνωστικός παράγοντας φαίνεται να είναι το υποστηρικτικό περιβάλλον: όταν ο σύζυγος, οι φίλοι και η οικογένεια είναι εκεί και στηρίζει ο ένας στην προσπάθεια του άλλου, τότε μάλλον η κατάληξη είναι επιτυχής τις περισσότερες φορές.

Η αυτογνωσία και τα προσωπικά όρια του καθενός διαδραματίζουν έναν εξίσου σημαντικό παράγοντα. Αυτό συμβαίνει γιατί πάντα ελοχεύει ο κίνδυνος μια γυναίκα να πέσει στον φαύλο κύκλο της ίδιας της της ζωής: να δίνει προτεραιότητα διαρκώς στην καριέρα, σε σημείο που παραμελεί την προσωπική της ζωή. Κατά συνέπεια, οφείλει να έχει κανείς κατά νου και το σημείο στο οποίο αντέχει να φτάσει, θέτοντας ρεαλιστικούς στόχους.

Συνοψίζοντας, φαίνεται να χρειάζονται αρκετές θυσίες, επιμονή, υπομονή , νίκη του φόβου και της ανασφάλειας μέσω μιας συνεχούς προσπάθειας. Πρόκειται για ένα σοβαρό δίλημμα για αρκετες γυναίκες στην παρούσα εποχή και η εύρεση μιας ισορροπημενης ατομικής απάντησης δεν καθίσταται ιδιαίτερα εύκολη.

Λιακοπούλου Έφη,
Ψυχολόγος, Θεραπεύτρια

Η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας (διεθνής ημέρα των δικαιωμάτων των γυναικών) εορτάζεται στις 8 Μαρτίου κάθε έτους. Θεσμοθετήθηκε το 1977 από τον ΟΗΕ, ο οποίος κάλεσε όλες τις χώρες του κόσμου να γιορτάσουν την ημέρα για τα δικαιώματα των γυναικών σε καλύτερες συνθήκες εργασίας καθώς και δικαίωμα ψήφου.Είναι μια μέρα κινητοποιήσεων σε όλο τον κόσμο για την υποστήριξη της ισότητας, και την αξιολόγηση της θέσης των γυναικών στην κοινωνία.

Γυναίκα: Ένα πρόσωπο, πολλοί ρόλοι, ανεξαρτήτως καταγωγης, χρώματος στο δέρμα, ηλικίας

Μητέρα

Σύζυγος

Αδερφή

Νοικοκυρά

Φίλη

Εργαζόμενη

Θύμα κακοποίησης

Γυναίκες του τρίτου κόσμου χωρίς δικαιώματα, χωρίς ελευθερία, χωρίς ταυτότητα

Γράφει ο Κωστής Παλαμάς εκεί κάπου στις αρχές του 20^ου αιώνα…

«Όσοι φοβούνται πως άμα χειραφετηθούν οι γυναίκες κι έμπουνε κι αυτές με τα όλα τους στον αγώνα της ζωής, θα χάσει η γυναίκα τη χάρη της και την ποίησή της, μου θυμίζουν τα επιχειρήματα του Ruskin και άλλων πως τάχα με τους σιδηροδρόμους και με τον πολιτισμό θα χάσει την ομορφιά η φύση. Και τι είναι το στρώσιμο και το πέρασμα ενός σιδηροδρόμου στ’ απέραντα του φυσικού κόσμου γύρω του; Αφήνω πως μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως κι ένα τρένο πλουτίζει τη φύση μ’ ομορφιά.  Ανάλογα κι οι φόβοι για τη χειραφετημένη γυναίκα μου φαίνονται ρομαντικοί. Όπως κι αν αποκατασταθούν οι γυναίκες, σε όλα ισότιμες με τον άντρα, η γυναίκα- το αιώνιο “θηλυκό” του ποιητή- δε χάνεται. Πάντα θα ζει, θα ζώνεται και θα ξεζώνεται.»

(Κ. Παλαμάς, Άπαντα, τ. 10, Γκοβόστης)