Category: <span>ΣΧΕΣΕΙΣ ΖΩΗΣ: ΦΙΛΟΙ & ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ</span>

Μαμά Ακούς?

Κάποιοι φαντάζονται το να είσαι γονιός σαν ένα όμορφο παραμύθι. Μια ιστορία όπου η οικογένεια γίνεται μεγαλύτερη, οι παιδικές φωνές γεμίζουν χαρά το σπίτι, υπάρχει ο έρωτας, η αγάπη , το κέφι, η ξεγνοιασιά, κι ένα πλατύ χαμόγελο περιβάλλει τη ζωή τους. Στην πραγματικότητα η υπόθεση «μεγαλώνω παιδιά» είναι σοβαρή και δύσκολη. Είναι επίπονη. Είναι γεμάτη χαρές και αγάπη, αλλά και γεμάτη από αληθινές αγωνίες και προβλήματα.

Τη στιγμή που αναδύεται στη ζωή ο ρόλος «μαμά» συνήθως γεννιέται μαζί με το παιδί κι ένα ένστικτο: εκείνο της ευθύνης. Ευθύνη για την ασφάλεια, το μεγάλωμα, την προστασία, την εκμάθηση συμπεριφορών. Ευθύνη για την προσπάθεια να μεγαλώσει κανείς τα παιδιά του με τρόπο που θα τα βοηθήσει στην ενηλικίωσή τους να έχουν βάση τον ίδιο τους τον εαυτό.

Πονάς. Όχι μόνο όταν γεννάς. Πονάς και όταν το παιδί αρρωσταίνει, κι όταν χρειάζεται να του βάλεις όρια, να του μάθεις αποτελεσματικές και μη συμπεριφορές σύμφωνα με τις αρχές που επιθυμείς να το μεγαλώσεις, όταν του αρνείσαι κάτι που θέλει κι έχεις τους λόγους που τους εξηγείς αλλά εκείνο δεν μπορεί να σε εμπιστευθεί ακόμα και κλαίει. Πονάς και όταν το παιδί αποτυγχάνει και έχεις να εξηγήσεις τι σημαίνει αποτυχία και γιατί στη ζωή μας τη χρειαζόμαστε. Πονάς και όταν βλέπεις το παιδί σου να πληγώνεται. Πονάς κι όταν το βλέπεις να παίρνει «λάθος» δρόμους. Πονάς κι όταν αρχίζει να σε αφήνει έξω από την καθημερινότητά του. Πονάς κι όταν δεν ξέρεις αν νιώθει καλά μέσα του, αν είναι ευτυχισμένο. Πονάς όταν δεν έχεις πρόσβαση σε βασικές πληροφορίες για εκείνο καθώς δεν σε αφήνει να έχεις. Πονάς όταν δεν ξέρεις τις παρέες του. Πονάς όταν η επικοινωνία γίνεται τυπική. Πονάς όταν σου λέει ότι δεν το καταλαβαίνεις, γιατί μπορεί όντως να μην το καταλαβαίνεις. Πονάς που έχεις να αποδεχθείς ριζοσπαστικά ότι υπάρχουν και πράγματα που δεν ήξερες και δεν κατάφερες να του μάθεις. Πονάς που πρέπει να εμπιστεύεσαι το χρόνο.

Και φυσικά χαίρεσαι! Αγαπάς με όλο σου το είναι! Νιώθεις την καρδιά σου να χτυπά δυνατά συνέχεια! Συγκινείσαι με το κάθε επόμενο βήμα ζωής. Νιώθεις υπερηφάνεια για τα κατορθώματα και τις αρετές του παιδιού σου! Ενθουσιάζεσαι με τον τρόπο που μεγαλώνει κι αναπτύσσεται! Γεμίζει η ζωή σου αστερόσκονη που δεν εξηγείται και δεν περιγράφεται… Είναι ένα θαύμα που το έφερες στη ζωή… Το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής… Η ίδια η νέα ζωή!

Μαμά ακούς?

Μαμά μιλώ για σένα…

Για σένα που με μεγάλωσες στα σπλάχνα σου, μοιράστηκες το σώμα σου, με κουβάλησες μέχρι να με γεννήσεις, με φρόντισες, με τάισες, μου έδωσες μορφή και ζωή…

Για σένα που πόνεσες να με γεννήσεις…

Για σένα που συγκινήθηκες μόλις με πρωτοκράτησες στην αγκαλιά σου…

Για σένα που πόνεσες ενώ με θήλαζες και το κορμί σου δεν το βάσταζες αλλά είχα προτεραιότητα εγώ…

Για σένα που ξαγρύπνησες, διαλύθηκες από κούραση μέχρι να κοιμηθώ, να ηρεμήσω, να ξανανιώσω ασφάλεια σ΄ένα μέρος άγνωστο, έξω από το σώμα σου πια…

Για σένα που μου δίδαξες ότι κι η αγκαλιά σου σημαίνει ασφάλεια…

Για σένα που ήσουν εκεί σε κάθε χαμόγελο…

Για σένα που ήσουν εκεί σε κάθε μου βήμα…

Για σένα που χαίρεσαι με τη χαρά μου, λυπάσαι με τη λύπη μου και προσπαθείς να με καταλάβεις κι ας μη με καταλαβαίνεις…

Για σένα που προσπαθείς να μου μαθαίνεις τις αποτελεσματικές συμπεριφορές στη ζωή και με περιορίζεις όταν θεωρείς ότι χρειάζεται…

Για σένα που κάνεις το καλύτερο που μπορείς με βάσει τις γνώσεις και τις δυνατότητές σου.

Μαμά ακούς?

Μαμά μιλώ για σένα…

Μαμά μιλώ για σένα που ξεχνάς ότι:

Καμία μαμά δεν είναι τέλεια.

Καμία μαμά δεν δημιουργήθηκε και κυκλοφόρησε αγκαλιά με μια εγκυκλοπαίδεια βημάτων σωστής ανάπτυξης του παιδιού της.

Καμία μαμά δεν χρειάζεται να γίνεται μαμά πολλών παιδιών επειδή έτσι επιτάσσει η κοινωνία.

Καμία μαμά δεν μπορεί να είναι ίδια με μια άλλη μαμά.

Καμία μαμά ενδεχομένως δεν μπορεί να είναι ίδια μαμά απέναντι στα διαφορετικά παιδιά της.

Κάθε μαμά έχει δικαίωμα να μαθαίνει μέσα από τα λάθη της.

Κάθε μαμά έχει δικαίωμα στην ενημέρωση ή στη βοήθεια από παιδαγωγούς, δασκάλους, ή ακόμα και από ειδικούς ψυχικής υγείας.

Μαμά Ακούς?

Μαμά μιλώ για το τι σημαίνει ΜΑΜΑ…

Μαμά σημαίνει αυτοθυσία.

Μαμά σημαίνει γυναίκα.

Μαμά σημαίνει  τροφός του σπιτιού.

Μαμά σημαίνει η σύζυγος του συντρόφου της.

Μαμά σημαίνει εργαζόμενη γυναίκα τόσο σε ένα επαγγελματικό πλαίσιο όσο παράλληλα  και μέσα στα πλαίσια του σπιτιού της.

Μαμά σημαίνει άνθρωπος με ανάγκες και επιθυμίες.

Μαμά σημαίνει σάκος του μποξ, αλλά όχι χωρίς μέτρο και σύνεση.

Μαμά σημαίνει κατανόηση, ριζοσπαστική αποδοχή.

Μαμά σημαίνει ζεστασιά.

Μαμά σημαίνει ασφάλεια.

Μαμά σημαίνει μια αγκαλιά γεμάτη.

Μαμά Ακούς?

Μαμά σου ζητώ να σε φροντίζεις…

Μαμά μην ξεχνάς και τον εαυτό σου. Γιατί αν εσύ δεν θα είσαι χαρούμενη και υγιής , δεν θα έχεις τη δύναμη να αντέχεις όλα τα παραπάνω. Και γιατί αν δεν έχεις καθόλου ποιότητα ζωής και βυθίζεσαι στα προβλήματα και τις αγωνίες σου, τότε τι νόημα έχουν όλοι αυτοί οι ρόλοι? Και γιατί εγώ που μεγαλώνω , ζω τη ζωή μου, κι αν θα ζεις μέσα από εμένα κάνεις κακό και σε εμένα και σε εσένα. Αξίζεις να είσαι ευτυχισμένη. Αξίζεις να χαμογελάς. Να σε φροντίζεις. Να κάνεις πράγματα για σένα. Να σε αγαπάς.

Μαμά Ακούς?

Μαμά μεγάλωσα…

Μαμά μεγάλωσα. Και δεν σε έχω ανάγκη όσο σε είχα. Επιθυμώ να είμαι ανεξάρτητος άνθρωπος. Μα πάντα μέσα μου θα ξέρω ότι όταν θα σε έχω ανάγκη θα μπορώ να βασιστώ σε σένα. Προσπάθησε να κατανοήσεις τη νέα συνθήκη ώστε να μην πληγώνεσαι. Μάλλον κάτι έχεις κάνει «σωστά» για να μη σε έχω ανάγκη. Άσε με να ζήσω χωρίς να προσπαθείς να με ορίσεις. Άσε με να επιστρέφω σε σένα όταν θα το κρίνω εγώ. Άσε με να σου δείξω ότι μπορώ πια όντως να εφαρμόσω τις δεξιότητες που μου δίδασκες τόσα χρόνια, γιατί πια όντως μεγάλωσα. Κι ας είμαι 20, 30, 40, 50, ξέρω ότι για σένα είμαι το παιδί σου το μικρό. Μα η φωλιά οφείλει να αδειάζει όταν κάποιος μεγαλώνει και καλείται να δημιουργήσει τον δικό του κύκλο ζωής. Και να θυμάσαι… αν αδειάσει η φωλιά δεν αδειάζει κι η αγάπη… μα η αγάπη δεν αποδεικνύεται «εκβιαστικά»… αντιθέτως… προσφέρεται απλόχερα αυθόρμητα ουσιαστικά και δοτικά όπως κανείς το νιώθει…

Μαμά σημαίνει: να ξέρεις και να αποδέχεσαι απόλυτα ότι το παιδί σου είναι δημιούργημά σου και όχι κτήμα σου.

Καμιά γυναίκα δεν χρειάζεται να γίνει μαμά αν δεν νιώθει ενήμερη και ψυχικά έτοιμη για έναν τέτοιο ρόλο, ότι κι αν θα μπορούσε να σημαίνει αυτό ατομικά για τον καθένα.

Τέλος, υπάρχουν και οι μαμάδες που φέρονται στα παιδιά τους απορριπτικά, κακοποιητικά, εγωκεντρικά, ακυρωτικά. Οι συμπεριφορές τους θα μπορούσαν να κατανοηθούν – εξηγηθούν στα  πλαίσια της μάθησης, θεωρώντας δηλαδή ότι φέρονται αναλόγως των βιωμάτων τους, των γνώσεών τους , αλλά σίγουρα και των ψυχικών τους επιβαρύνσεων. Δεν χάνουν τον όρο “μαμά” αλλά σίγουρα δεν συμβολίζουν σε ψυχολογικό επίπεδο προς τα παιδιά τους όλα τα παραπάνω όπως περιγράφηκαν .

 

Και λίγα λόγια ξεχωριστά για τη δική μου ΜΑΜΑ:

Μαμά σε ευχαριστώ για όλα και ευγνωμονώ για όλα. Για όλα όσα μου δίδαξες από το πρώτο λεπτό της ζωής μου μέχρι και σήμερα, για όλα όσα μου μαθαίνεις συνειδητά και ασυνείδητα χωρίς να προσπάθησες ποτέ να μου κάνεις “μάθημα”. Μάλιστα εύχομαι να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου ως μαμά και η κόρη μου κάποτε να μπορεί να γράφει ή να λέει παρόμοια όμορφα λόγια για μένα. Είμαι περήφανη που έχω εσένα για μαμά. Γιατί με έμαθες πραγματικά να στέκομαι στα πόδια μου σε κάθε δυσκολία. Με ώθησες στην επιθυμία να αποκτήσω παιδεία τόσο ακαδημαϊκή όσο και κοινωνική μέσω των παραδειγματικών συμπεριφορών σου. Με έμαθες να έχω αξίες που σήμερα εκλείπουν αλλά είμαι περήφανη που δεν νιώθω διαφορετική μα πιο επαρκής και γεμάτη αυτοπεποίθηση που τις έχω: ανιδιοτελής αγάπη, σεβασμός, ειλικρίνεια, σύνεση, δικαιοσύνη, υπευθυνότητα, φιλότιμο, υπομονή, επιμονή, αισιοδοξία, γνώση είναι μόνο μερικές από αυτές. Σε ευχαριστώ που με έμαθες ότι αυτός που αξίζει είναι αυτός που δεν περηφανεύεται για αυτό που είναι, αλλά αυτός που παρουσιάζεται ως αυτός που είναι. Σε ευχαριστώ που είσαι εκεί , πάντα κάπου δίπλα μου ή πίσω μου στο δρόμο της ζωής μου, μα ποτέ μπροστά μου. Έμαθες να μη με ορίζεις πια, μα να με σέβεσαι. Άλλωστε αυτό προσπαθούσες να μου διδάξεις κι όσο ήμουν μικρή. Και τώρα που μεγάλωσα, όσο κι αν παραμένω μικρή, ξέρω ότι έχεις πετύχει με τα σωστά και τα λάθη σου. Η’ τουλάχιστον πέτυχες με τα μάτια τα δικά μου που δεν θα μπορούσα παρά να ήμουν ο πιο αυστηρός κριτής σου αφού λέγεσαι «ΜΑΜΑ ΜΟΥ».

Πηγή Εικόνας: Pixabay.com

Εσύ Θα Αγαπούσες Έναν Άνθρωπο Σαν Εσένα?

Οι κοινωνικές νόρμες συχνά μας οδηγούν να προσαρμοζόμαστε είτε συμπεριφορικά είτε εμφανισιακά είτε σε οποιοδήποτε επίπεδο κρίνει κανείς ότι χρειάζεται προκειμένου να νιώθει αποδεκτός ανάμεσα σε ένα σύνολο ανθρώπων. Παράλληλα, οι άνθρωποι έχουμε την τάση να κρίνουμε εύκολα τους γύρω μας , γνωστούς και αγνώστους μας, με βάση τα διάφορα χαρακτηριστικά τους. Κρίνουμε θετικά είτε αρνητικά, αξιολογούμε, επικρίνουμε, ακυρώνουμε, βιώνουμε διάφορα συναισθήματα – θετικά και δυσάρεστα- όπως αυτά προκύπτουν από τις πεποιθήσεις μας ή τις αυτόματες σκέψεις μας. 

Από την άλλη μεριά φαντάζει δύσκολο ή είναι πιο σπάνιο και σίγουρα πιο επίπονο να προβεί κάποιος και στην αυτοκριτική του και παράλληλα να προσπαθεί να είναι δίκαιος και ειλικρινής πρώτα με τον εαυτό του και μετά με τους συνανθρώπους του, τόσο για τα προτερήματα που τον χαρακτηρίζουν όσο και για τα μειονεκτήματά του. Με αυτό τον τρόπο καταλήγει κανείς συχνά να αποδίδει στους άλλους πολλά από όσα συμβαίνουν στη δική του ζωή. Ακόμα τείνει να αξιολογεί την εμφάνιση κάποιου, την καταγωγή του, τον τρόπο εργασίας του, τον τρόπο που σχετίζεται με άλλους ανθρώπους, τον τρόπο που αυτοπαρουσιάζεται κάποιος άλλος σαν άνθρωπος, τις ερωτικές επιλογές των άλλων, τις συνήθειες τους, το ενδεχόμενο να αγαπούν ή όχι τα κατοικίδια ζώα, ακόμα και τον τόπο που μπορεί να έχουν επιλέξει κάποιοι να μείνουν. Είτε όλα τα παραπάνω αξιολογούνται με θετικό πρόσημο είτε με αρνητικό, συνήθως δεν αναγνωρίζει κανείς εύκολα τους λόγους που ο ίδιος σκέφτεται με τέτοιο τρόπο. 

Για παράδειγμα:

Πριν κρίνει κάποιος κάποιον για την εμφάνιση του αναρωτήθηκε ποτέ τους λόγους που τον ενοχλεί η εμφάνιση του? Δεν είναι δικαίωμα του να είναι πολύ αδύνατος, ευτραφής ή παχύσαρκος? Δεν είναι δικαίωμά του να ντύνεται με τα ρούχα που ο ίδιος επιθυμεί? Δεν έχει το δικαίωμα να έχει βάψει τα μαλλιά του σε όποιο χρώμα θέλει, να φοράει πολλά ή καθόλου σκουλαρίκια, να έχει πολλά ή περίεργα τατουάζ? Δεν έχει δικαίωμα να υιοθετεί το δικό του στυλ ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν προσέχουν ιδιαίτερα την εμφάνισή τους? Εκείνον που τα κρίνει γιατί τον απασχολεί τόσο? Απλά για να έχει κάτι να συμφωνεί ή για να έχει κάτι να κοροϊδεύει? Αναρωτήθηκε πώς θα ένιωθε αν αντιλαμβανόταν ότι κάποιος τον κρίνει για παρόμοιους λόγους? Είναι μόνο δικό του το δικαίωμα αυτό? 

Πριν κρίνει κάποιος κάποιον για την καταγωγή του, αναρωτήθηκε ποτέ τους λόγους που τον ενοχλεί ή όχι εκείνη? Τι τον κάνει να πιστεύει ότι η δική του καταγωγή είναι καλύτερη ή χειρότερη, περισσότερο ή λιγότερο σημαντική από του άλλου ανθρώπου? Εκείνος πώς θα ένιωθε αν διαπίστωνε ότι τον κρίνουν θετικά ή αρνητικά με τον ίδιο τρόπο ή για παρόμοιους λόγους?

Πριν κρίνει κάποιος κάποιον για τον τρόπο που σχετίζεται με τους άλλους ανθρώπους αναρωτήθηκε γιατί τον ενοχλεί ή γιατί τον απασχολεί αυτό? Δεν είναι δικαίωμα του να αγαπάει με τον τρόπο που θέλει όποιον θέλει? Δεν είναι δικαίωμα του να επιλέγει τους φίλους που θεωρεί πως του ταιριάζουν? Δεν έχει δικαίωμα να έχει ακόμα και τους “λάθος” ανθρώπους γύρω του? Δεν έχει δικαίωμα να επιλέγει τους ερωτικούς του συντρόφους όπως ο ίδιος θέλει? Αναρωτήθηκε ποτέ ποιοι είναι οι αληθινοί λόγοι που τον κινητοποιούν να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τον τρόπο έκφρασης συναισθημάτων των άλλων? 

Μα πάνω από όλα, και για να μην εισπράξει κανείς ότι ο στόχος του συγκεκριμένου άρθρου ήταν να κριθούν όσοι κρίνουν, και κατά συνέπεια να συνεχιστεί ο ίδιος φαύλος κύκλος , είναι πολύ σημαντικό να ξεκαθαριστεί ο στόχος της συγγραφής των παραπάνω παραδειγμάτων:

Όλοι ανεξαιρέτως κρίνουμε, αξιολογούμε θετικά ή αρνητικά όσα συμβαίνουν γύρω μας ή τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν ή τις καταστάσεις που βιώνουμε. Η κρίση είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης και ο καθένας είναι ελεύθερος να εκφράζει τις απόψεις του. Όμως είναι σημαντικό να μη μένουμε μόνο στην κριτική των άλλων αλλά να προσπαθούμε να κατανοούμε και τους λόγους που την ασκούμε είτε θετικά είτε όχι. Παράλληλα και πάνω από όλα, είναι αναγκαίο να προσπαθούμε να κάνουμε και την αυτοκριτική μας ώστε να βελτιωνόμαστε. Να βελτιωνόμαστε τόσο για εμάς τους ίδιους όσο και για τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας. Να βελτιωνόμαστε για να μπορούμε να βασιζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και να προχωράμε στη ζωή μας. Να βελτιωνόμαστε για να μπορούμε να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας και να σταματήσουμε να αποδίδουμε συνεχώς ευθύνες στους άλλους ή στις καταστάσεις για όσα μας βασανίζουν. Δεν έχουμε τη βούληση σαν όπλο μόνο για κάνουμε κριτική σε όσα μας περιβάλλουν. Έχουμε τη βούληση και για να αποφασίζουμε οι ίδιοι τον τρόπο που θα αξιοποιήσουμε τις καταστάσεις της ζωής μας και να επωμιζόμαστε τις ευθύνες των πράξεων μας. 

Εσύ πριν κρίνεις τον τρόπο που αγαπά κάποιος , έμαθες να αγαπάς εσένα? Τι έκανες για να σε γνωρίσεις καλύτερα? 

Πριν κρίνεις όσους έχουν ή δεν έχουν κατοικίδια ζώα και τον τρόπο που τα φροντίζουν, έχεις φροντίσει κάποιο ζώο ώστε να έχεις άποψη? Ή ακόμα προσέγγισες κάποιον να τον ρωτήσεις ποια είναι η δική του άποψη ή ανάγκη? 

Αναγνωρίζεις αν κρίνεις κάποια πράγματα ή ανθρώπους ή καταστάσεις επειδή φοβάσαι, επειδή έχεις ανασφάλειες, επειδή σου προκαλούν τρομακτικές δικές σου αναμνήσεις? 

Θυμήθηκες να στοιχειοθετήσεις τις απόψεις σου με τα δικά σου επιχειρήματα και παράλληλα να προσπαθείς να σεβαστείς τις απόψεις των άλλων με τα δικά τους επιχειρήματα? 

Ήσουν πρόθυμος να προσπαθήσεις να βρεις έναν τρόπο να εργαστείς ώστε να έχεις κάποιο εισόδημα προς επιβίωση, ακόμα κι αν χρειαστεί παροδικά να κάνεις κάτι που δεν είναι επιλογή που σε καλύπτει , αντί να αναλώνεσαι στο να κατηγορείς τις συνθήκες της ζωής που δεν βρίσκεις τη θέση εργασίας που επιθυμείς? 

Εσύ κάνεις πράγματα αυτοφροντίδας καθημερινά ώστε να νιώθεις ότι υπάρχεις και είσαι σημαντικός για εσένα?

Εσύ προσπαθείς να αποφεύγεις συμπεριφορές που σε πληγώνουν και μακροπρόθεσμα πληγώνουν και ανθρώπους που νοιάζονται πραγματικά για εσένα? 

Προσπαθείς άραγε να σου αναγνωρίσεις τα μικρά επιτεύγματα σου μέσα στην ημέρα σου ή τα θεωρείς όλα δεδομένα όσα καταφέρνεις? 

Προσπαθείς να εκφράζεις την αγάπη σου αλλά και όλα τα πραγματικά συναισθήματα σου σε όσους αγαπάς και είναι σημαντικοί για εσένα? Ή μένεις μόνο στην κριτική προς άλλους που πράττουν ή δεν πράττουν σύμφωνα με τις απόψεις σου? 

Προσπαθείς να δείχνεις σεβασμό πρώτα σε σένα και μετά στους υπόλοιπους?

Προσπαθείς να μιλάς ειλικρινά και να διεκδικείς όσα θες αντί να περιμένεις οι άλλοι να τα καταλάβουν μόνοι τους και να σου τα προσφέρουν?

Προσπαθείς να σέβεσαι όσα νιώθεις?

Προσπαθείς να μη σε κρίνεις υπερβολικά αυστηρά , αλλά αυστηρά και δίκαια?

Ποια είναι η σχέση σου με τον εαυτό σου? Θεωρείς ότι αξίζεις την αγάπη σου και την αγάπη των άλλων? 

Με λίγα λόγια… ΕΣΥ Θα Αγαπούσες Έναν Άνθρωπο Σαν Εσένα??? 

Πηγή Εικόνας: Pixabay.com

Το Σύνδρομο της Άδειας Φωλιάς

Απώλεια. Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς συνοψίζεται περιγραφικά ως απώλεια. Απώλεια των παιδιών από το σπίτι των γονέων, εντός του πλαισίου του φυσιολογικού κύκλου της ζωής. Πρόκειται για το στάδιο της ενηλικίωσης των παιδιών που συνοδεύεται από ποικίλες αλλαγές, ενώ παράλληλα εκλύει και το αίσθημα της μοναξιάς και του φόβου στους γονείς. 

Πολλές φορές κατά την ενηλικίωσή τους τα παιδιά είθισται να αποφασίζουν να σπουδάσουν σε άλλο τόπο από το πατρικό τους σπίτι, ή να επιθυμούν να ανεξαρτητοποιηθούν προσπαθώντας να μείνουν σε διαφορετικό σπίτι, ή ακόμα και όταν έρθει η κατάλληλη ώρα να αποφασίζουν να φύγουν από το πατρικό τους σπίτι προκειμένου να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια. Μέσα σε όλες αυτές τις αλλαγές είναι αρκετά πιθανό να γεννηθεί ένα αίσθημα μοναξιάς το οποίο απασχολεί και αφορά κυρόως τις μητέρες, καθώς οι ίδιες φέρουν περισσότερο έντονα το ρόλο της υπευθυνότητας για ο,τιδήποτε μπορεί να συμβεί στα παιδιά τους. Πρόκειται για το χρονικό σημείο εκείνο όπου αντιλαμβάνονται ότι το παιδί τους δεν λείπει απλά διακοπές για λίγες ημέρες, αλλά ούτε και είναι μια απλή ανησυχία για το τι ώρα θα επιστρέψει σπίτι από την έξοδό του. Το υπνοδωμάτιο παραμένει άδειο για ημέρες. Η επικοινωνία μπορεί να είναι ή να μην είναι καθημερινή, αλλά η ανάγκη για πιο τακτική και κοντινή επαφή παραμένει ισχυρή. 

Τα πιο κοινά χαρακτηριστικά του συνδρόμου είναι το έντονο αίσθημα της θλίψης, η τάση για παραμονή στο δωμάτιο του παιδιού για μεγάλο χρονικό διάστημα, το αίσθημα της ματαίωσης, αλλά και το συχνό και ξαφνικό κλάμα. 

Από την άλλη μεριά θα πρέπει να τονισθεί ότι η θλίψη και η επιθυμία των γονέων για επαφή με τα παιδιά τους όταν εκείνα αποχωρούν από την “πατρική φωλιά” είναι φυσιολογικές, αρκεί να ρυθμίζονται και να διαχειρίζονται με κατάλληλο τρόπο ώστε να μη γίνονται παθολογικές και επιβαρυντικές για την ψυχική υγεία τόσο των νέων που βιώνουν την ανάγκη ελευθερίας και ανεξαρτητοποίησης, όσο και των ίδιων των γονέων που οδηγούνται σε επιβαρυντικούς συναισθηματικούς μηχανισμούς για την υγεία τους. 

Οι κακοί προγνωστικοί παράγοντες του φαινομένου περικλείουν την αργοπορημένη αποχώρηση του παιδιού από την πατρική οικογένεια λόγω των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών της σύγχρονης κοινωνίας, την επισφαλή επαγγελματική κατάσταση των περισσότερων νέων ανθρώπων, την ανεργία, την έλλειψη κινήτρων και στόχων, αλλά και την παράλληλη  έλλειψη ψυχικής προετοιμασίας των γονέων προς αυτή τη χρονική στιγμή. 

Η δυσφορία δε μεγενθύνεται όταν η ζωή των γονέων χτίζεται μόνο περιμετρικά εκείνης των παδιών τους. Συγκεκριμένα, είναι σημαντικό το ζευγάρι των γονέων να υπάρχει σαν ζευγάρι και εκτός των πατρικών του καθηκόντων. Είναι ιδιαίτερα ωφέλιμο ο κάθε γονιός να αναπτύσσει και τα δικά του ενδιαφέροντα έξω από τη ζωή του με το παιδί του, να διατηρεί κάποιες φιλίες, να έχει τουλάχιστον μια απασχόληση που του προσφέρει ευχαρίστηση, αλλά και εφόσον είναι εφικτό να έχει κοινές στιγμές αντίστοιχα με τον / την σύζυγο μόνοι τους ως ζευγάρι και όχι απαραίτητα σε συνάφεια με τα παιδιά τους. Οι υγιεινές κοινωνικές συνήθειες καθώς και οι ατομικές δραστηριότητες περιποίησης και σεβασμού του εαυτού φαίνεται να δρουν προληπτικά απέναντι στο σύνδρομο της άδειας φωλιάς, καθώς μπορούν να βοηθήσουν στην πιο άμεση ρύθμιση των δυσάρεστων συναισθημάτων που είναι φυσιολογικό να προκύπτουν. 

  • Κάντε σχέδια για το μέλλον!
  • Αποκτήστε τις δικές σας ατομικές δραστηριότητες ευχαρίστησης!
  • Βγείτε με φίλους!
  • Συζητήστε πάνω στα συναισθήματά σας και επικοινωνήστε αυτές τις αλλαγές που συμβαίνουν!
  • Βρείτε ένα ρυθμό στην καθημερινότητά σας δημιουργώντας στη ζωή σας δομή!
  • Σε περίπτωση που τα συμπτώματα επιμένουν και θυμίζουν κάτι από κατάθλιψη, μην διστάσετε να επισκεφθείτε έναν ειδικό ψυχικής υγείας! Υπάρχουν στιγμές που είναι σημαντικό να ζητάμε και να λαμβάνουμε βοήθεια! 

Είναι ωραίο να είσαι γονιός και να αγαπάς το παιδί σου! Αλλά μην ξεχνάς: Η αληθινή αγάπη περικλείει την έννοια της ελευθερίας! 

 

Πηγή Εικόνας: in.pinterest.com

Η Μηλιά Που Πάντα Έδινε Όπως Οι Γονείς Μας …

Η Μηλιά σε αυτό το παραμύθι μας διδάσκει την σταθερή παρουσία των γονιών απέναντι στα παιδιά τους, τη στήριξη χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα, την απλόχερη προσφορά της αγάπης και της φροντίδας, το νοιάξιμο. Οι γονείς είναι πάντα εκεί … Ακόμα κι όταν τα παιδιά τους τους αμφισβητούν … εκείνοι παραμένουν. Όσο τα χρόνια περνούν και τα παιδιά επιδιώκουν την ανεξαρτησία τους…. εκείνοι παραμένουν. Ακόμα και αν τα παιδιά τους αγνοούν … εκείνοι παραμένουν. Σε κάθε πρόβλημα … εκείνοι παραμένουν έτοιμοι για βοήθεια.

Η απόφαση του να γίνει κανείς γονιός είναι πολύ σημαντική και πρέπει να ακολουθείται από μια αίσθηση υπευθυνότητας για ανάγκης για δοτικότητα. Ωστόσο, και  αναγνώριση από τα παιδιά της προσφοράς των γονιών τους είναι εξίσου σημαντική, καθώς και η συναισθηματική ανταπόκρισή τους. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να συνεχίζεται ομαλά αυτός ο κύκλος της αγάπης.

“Η απόφαση να κάνεις παιδί είναι πραγματικά βαρυσήμαντη. Αποφασίζεις ν’ αφήσεις την καρδιά σου να κυκλοφορεί έξω από το σώμα σου για πάντα.”
Elizabeth Stone, Αμερικανίδα συγγραφέας

Πηγή Εικόνας: www.fast-growing-trees.com

Βίντεο:

 

 

Να Ζει κανείς ή να Συ-Ζεί?

Ανεξαρτησία – Δέσμευση  #  Αίσθημα ελευθερίας – Φόβος απώλειας ελευθερίας  #  Απολαμβάνω ό,τι θέλω μόνος μου – Μοιράζομαι   #  Φόβος   #   Ντροπή  #  Άγχος  #  Χαρά  # Αγάπη # Εγωκεντρικότητα  #  Έλλειψη εμπιστοσύνης  #  Έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων  # Αναποφαστιστικότητα # Δυσκολία διαχείρισης συναισθημάτων  #  Ικανοποίηση ατομικών αναγκών

Τα ερωτήματα που αναδύονται

Μπορεί άραγε κάποιος να παραμένει και ανεξάρτητος μέσα στις σχέσεις του?

Για να “ζήσω” πρέπει να βασίζομαι μόνο σε εμένα?

Περνάει από το μυαλό μου η σκέψη ότι μπορώ να διασκεδάσω ή να περάσω όμορφες στιγμές με τον άνθρωπο που επιλέγω ως σύντροφο?

Εάν δημιουργήσω μια σχέση αυτό αυταπόδεικτα σημαίνει και ότι εξαρτώμαι από αυτόν τον άνθρωπο?

Μια σχέση έχει μόνο απαιτήσεις?

Βοηθάει κάπου το να μοιραστώ τα συναισθήματά μου, κοινές εμπειρίες, με έναν άνθρωπο?

Μήπως το γεγονός ότι φοβάμαι ότι δεν ξέρω πώς να κρατήσω μια σχέση με οδηγεί στο να μην κάνω καθόλου σχέσεις και να τις αποφεύγω?

Μήπως θα ήταν καλή ιδέα να αλλάζω τις σχέσεις με τους ανθρώπους πάρα πολύ γρήγορα ώστε να αποκτώ περισσότερες εμπειρίες?

Πώς να επιλέξω τον κατάλληλο άνθρωπο να μοιραστώ αυτά που νιώθω και σκέφτομαι?

Υπάρχει το ενδεχόμενο μόλις απογοητεύομαι από έναν άνθρωπο να μην προσπαθώ να επιδιορθώσω αυτή τη σχέση, αλλά να προτιμώ να βρω έναν άλλο άνθρωπο?

Πώς νιώθω όταν επιθυμώ να πλησιάσω έναν άνθρωπο και να προσπαθήσω να τον γνωρίσω καλύτερα?

Οι ρυθμοί της ζωής μου είναι τόσο έντονοι που δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ και με μια σχέση.

Εάν δεν αντέχω εγώ εμένα, πώς θα με αντέξει κάποιος άλλος?

Εάν δεν έχω δουλειά, πώς θα υποστηρίξω μια σχέση?

Όλα τα παραπάνω ερωτήματα “ακούγονται” συχνά στις μέρες μας και αποτελούν σημεία εκκίνησης προς προβληματισμό. Οι εποχές έχουν αλλάξει, όπως και οι ανάγκες των ανθρώπων. Από τη μια μεριά παρατηρεί κανείς ανθρώπους πολύ προσιτούς και σε ετοιμότητα να μοιραστούν εμπειρίες συναισθηματικές, και από την άλλη μεριά παρατηρεί ανθρώπους απομονωμένους είτε γιατί έχουν πληγωθεί στο παρελθόν, είτε γιατί φοβούνται να δεθούν με κάποιον άλλο, είτε γιατί ντρέπονται, είτε γιατί δεν έχουν μάθει πώς θα μπορούσαν να “χτίσουν” μια πιο κοντινή ανθρώπινη σχέση, είτε γιατί έχουν ελλιπή αυτοπεποίθηση.

Δυσκολία Συναισθηματικών Διαπροσωπικών Σχέσεων

Η έλλειψη ουσιαστικών συναισθηματικών διαπροσωπικών σχέσεων μπορεί να οφείλεται, λοιπόν, σε διάφορους παράγοντες, είτε μη αποτελεσματικής διαχείρισης των συναισθημάτων είτε ελλιπούς εκμάθησης κοινωνικών δεξιοτήτων. Το ζητούμενο πολλές φορές θα μπορούσε να είναι το πώς φτάνει κανείς σε μια ισορροπία:

Και να Ζει και να αντέχει να Συ-Ζεί

Και να σέβεται τις ατομικές του ανάγκες, αλλά Και τις ανάγκες του άλλου ατόμου

Και να λαμβάνει υπόψιν αυτά που νιώθει ο ίδιος, αλλά Και να προσπαθεί να τα εξηγεί και να τα μοιράζεται με κάποιον άλλο

Και να σέβεται τις απόψεις, τις αξίες, τις επιθυμίες του, αλλά Και τις αξίες και απόψεις του άλλου ατόμου

Και να είναι ανεξάρτητος αλλά Και να δημιουργεί στενές συναισθηματικές σχέσεις.

Ο άνθρωπος από τη φύση του δεν είναι μοναχικό ον.

Η συντροφικότητα συμβάλει και στην καλύτερη ψυχική υγεία, και στην αντοχή και ανοχή των δυσάρεστων καταστάσεων στη ζωή μας, αλλά και γενικότερα στην καλύτερη ποιότητα της ζωής. Οι κοινοί ή ατομικοί στόχοι, η προοπτική στο μέλλον, η φροντίδα του αυτοσεβασμού και της σχέσης, η αποδοχή ότι μια σχέση προϋποθέτει την αλλαγή στον τρόπο που μοιράζεται κανείς τη ζωή του, η αύξηση των θετικών εμπειριών και το μοίρασμά τους, βοηθούν και στην ψυχική ανθεκτικότητα και στην υιοθέτηση μιας πιο αισιόδοξης στάσης απέναντι στη ζωή.

Πηγή Εικόνας:  www.pomada.ge

Οι Ανθρώπινες Σχέσεις Άλλαξαν…

Πολλοί φίλοι ρωτούν “Πώς χαθήκαμε έτσι? Κάποτε τα λέγαμε τουλάχιστον μία με δύο φορές την εβδομάδα. Τώρα ζήτημα είναι κι αν θα μιλήσουμε στο τηλέφωνο … “.

Πολλοί γονείς αναρωτιούνται: “Μα πού πάει αυτή η κοινωνία? Κάποτε βγαίναμε στους δρόμους, παίζαμε, κάναμε παρέες, είχαμε τη φτώχεια μας αλλά τα πράγματα έμοιαζαν πιο απλά”.

Πολλοί παππούδες λένε: “Αυτή η κοινωνία χάνεται… Πάνε οι αξίες που είχαμε κάποτε”.

Και οι μεγάλοι λένε: “Βγαίναμε στις γειτονιές, μιλούσαμε με τους γείτονες, είχαμε ανοιχτά τα σπίτια μας… Τώρα ο καθένας στη φωλίτσα του… Και δεν γνωρίζει ούτε καν ποιος είναι αυτός που μένει στο διπλανό διαμέρισμα”.

Άραγε όλες αυτές οι σχέσεις απλά άλλαξαν ή μήπως άλλαξαν και οι εποχές και οι ανάγκες και οι απαιτήσεις? Τα ερωτήματα μοιάζουν να έχουν δυσάρεστες και απογοητευτικές απαντήσεις σε πρώτη ανάγνωση.

Οι Ρυθμοί της Καθημερινότητας μοιάζουν πιο γρήγοροι

Η αλήθεια είναι ότι η καθημερινότητά μας έχει γίνει όντως πιο δύσκολη. Οι άνθρωποι στους δρόμους τρέχουν να προλάβουν, οι οδηγοί δεν έχουν καθόλου υπομονή, οι προϊστάμενοι απαιτούν, οι εργαζόμενοι αγχώνονται, οι φίλοι δεν καταφέρνουν να βρίσκονται τόσο συχνά όσο παλιότερα, οι παρεξηγήσεις πληθαίνουν. Τίποτα δεν μοιάζει αρκετό σε κανέναν. Και η ψυχική ανθεκτικότητα? Τη λαμβάνουμε υπόψιν ή τη θεωρούμε δεδομένη ότι πάντα θα την έχουμε όπως κι αν είναι οι ρυθμοί της ζωής μας?

Το Τρενάκι του Άγχους μοιάζει να μην σταματά

Είναι σαν να πάσχουμε όλοι από μια δόση ανικανοποίητου. Ό,τι κι αν κάνουμε μοιάζει να μην αρκεί. Και το παράδοξο είναι ότι μέχρι να περάσουμε από το ένα σκαλοπάτι – στόχο που έχουμε θέσει για τον εαυτό μας στο επόμενο, συνήθως αγχωνόμαστε και αγωνιούμε. Ωστόσο, το τρενάκι του άγχους μοιάζει να μην σταματά. Ακόμα κι αν πετύχουμε αυτό που διακαώς επιθυμούσαμε, δεν μας αρκεί: το θεωρούμε δεδομένο και θέλουμε να πάμε στον επόμενο στόχο. Ξεχνάμε όπως τα χρυσόψαρα τον κόπο τις ώρες τις αυτοθυσίες που κάναμε για να φτάσουμε κάπου. Και μετά τον επόμενο σταθμό του τρένου? … Ο επόμενος…

Οι Σχέσεις Εμπιστοσύνης

Οι σχέσεις των ανθρώπων μοιάζουν πιο επιφανειακές. Δεν εμπιστευόμαστε εύκολα. Φταίει ο ανταγωνισμός? Φταίει που δεν έχουμε μάθει να πληγωνόμαστε και να το αντέχουμε? Φταίει που είμαστε εγωκεντρικοί? Φταίει που κάποιος μας κορόιδεψε στο παρελθόν και μετά ακολουθεί η καχυποψία προς όλους τους υπόλοιπους με τους οποίους συνδυαλεγόμαστε? Πάντως οι συνεργασίες μοιάζουν πιο τυπικές, οι φιλίες ολοένα και λιγότερο ανθεκτικές στο χρόνο, τα διαζύγια αυξάνονται, το αίσθημα μοναξιάς θεριεύει.

Το Αίσθημα Συναισθηματικής Μοναξιάς θεριεύει

Και γιατί κυρίως το αίσθημα συναισθηματικής μοναξιάς? Γιατί οι άνθρωποι ξέχασαν να είναι ειλικρινείς? Ή μήπως είναι τόσο ειλικρινείς που φοβούνται να το μοιραστούν? Οι παρέες, οι συνεργασίες, οι σχέσεις πρακτικά μπορεί να υπάρχουν, αλλά γιατί παρατηρείται ότι ο καθένας κρατάει τα “ εσώτερα μυστικά” του για τον εαυτό του?

Και μετά έρχεται η Κατάθλιψη?

Όσο ο καθένας κλείνεται στον εαυτό του και προσπαθεί να παλεύει μόνος του με τα εμπόδια της ζωής του ή του εαυτού του, τόσο περισσότερο δυσάρεστες σκέψεις θα κάνει. Και όσο περισσότερο κουρασμένος συναισθηματικά νιώθει χωρίς να το μοιράζεται, τόσο περισσότερο θα κλείνεται και θα χάνει τις θετικές στιγμές που μπορεί να βιώνει έστω και αν κρατούν λίγο. Και όσο λιγότερο ονειρευόμαστε για το πώς θα θέλαμε να ήταν η ζωή μας, τόσο λιγότερο στόχους θέτουμε. Κι αν πιστέψουμε ότι κανείς δεν μπορεί να μας βοηθήσει ή να μας καταλάβει, τόσο αυξάνεται η απελπισία μας. Κι αν αφήσουμε τον εαυτό μας να γίνει ένα με την απελπισία μας… τότε ναι η κατάθλιψη μάλλον μας έχει ήδη χτυπήσει την πόρτα…

Υπάρχουν Αντίδοτα στην Απελπισία!

Υπάρχει ελπίδα για τις ανθρώπινες σχέσεις αν υπάρξει προσπάθεια για συναισθηματική μετακίνηση. Ακολουθούν μερικά παραδείγματα:

1) Κάνε τουλάχιστον ένα πράγμα που σε ευχαριστεί… Αν δεν νιώθεις ο ίδιος καλά, πώς θα μπορέσεις να είσαι καλά με άλλους?

2) Βάλε στόχους στη ζωή σου… Θα σου δίνουν το κίνητρο να συνεχίζεις!

3) Άσε τον εαυτό σου να ονειρεύεται… Οι θετικές σκέψεις είναι ανεκτίμητες.

4) Απόλαυσε τη φύση όταν μπορείς να βρεθείς κοντά της … Αν μπορείς μοιράσου τέτοιες στιγμές με ανθρώπους της επιλογής σου.

5) Παρατήρησε τι έχεις καταφέρει μέχρι σήμερα … Η Αυτοεπίγνωση βοηθά και στις υπόλοιπες σχέσεις.

6) Θυμήσου: Υπάρχουν στιγμές έστω και στο παρελθόν στις οποίες είχες νιώσει περήφανος για τον εαυτό σου? Χρησιμοποίησέ τες ως αντίβαρο στις δυσκολίες.

7) Κάνε μικρά διαλείμματα μέσα στην ημέρα. Αυξάνουν την ψυχική ανθεκτικότητα.

8) Προσπάθησε να διεκδικείς τα δικαιώματά σου. Η διεκδίκηση των στόχων μας συνήθως βοηθά στις ειλικρινέστερες αλλά και αποτελεσματικότερες διαπροσωπικές μας σχέσεις.

9) Προσπάθησε να εκφράζεις τα συναισθήμάτά σου. Κανείς δεν μπορεί να τα μαντέψει. Ακόμα κι ο πιο κοντινός σου άνθρωπος μπορεί να έχει ανάγκη να τα ακούσει ή να του τα εξηγήσεις.

10) Θυμήσου: οι αληθινές σχέσεις χτίζονται βήμα βήμα. Αναζήτησε τρόπους να αντέχεις τα δυσάρεστα συναισθήματα: είναι κι αυτά μέσα στη ζωή καθώς πάντα έχουν τουλάχιστον να μας διδάξουν κάτι, πέρα από το να μας κινητοποιήσουν.

11) Διόρθωσε σχέσεις που μπορεί να το χρειάζονται. Συζήτησε αυτό που νιώθεις.

12) Βάλε τη σωματική άσκηση στη ζωή σου: ακόμα κι αν η γυμναστική δεν υπήρξε ποτέ κολλητή σου φίλη, θυμήσου ότι σωματική άσκηση είναι και το περπάτημα! Και μέσα από αυτή τη δραστηριότητα ίσως χτίσεις νέες σχέσεις με κοινά ενδιαφέροντα.

13) Κάνε μικρές εκδρομές όταν αυτό σου το επιτρέπουν οι συνθήκες της ζωής σου. Οι εκδρομές δίνουν την ευκαιρία για συζητήσεις κατά κύριο λόγο ευχάριστες.

14) Διάβασε ένα βιβλίο, ακόμα και κόμικς. Σε δανειστικές βιβλιοθήκες ίσως βρεις άτομα με κοινά ενδιαφέροντα. Θα μπορούσες ακόμα να ανταλάσσεις βιβλία με ανθρώπους από το εργασιακό σου περιβάλλον ή με συγγενείς ή φίλους.

15) Χαμογέλα όταν σου δίνεται η ευκαιρία. Κάνει τους άλλους να επιστρέφουν το χαμόγελο!

Όλα τα παραπάνω σίγουρα δεν αποτελούν μια μαγική συνταγή που θα μπορούσε να αλλάξει όλη τη ζωή μας, καθώς ο καθένας αναμφισβήτητα έχει πολλά προβλήματα να αντιμετωπίσει σε επίπεδο καθημερινότητας. Ωστόσο, είναι μερικές μόνο λύσεις που θα μπορούσε κανείς να δοκιμάσει προκειμένου να μην ξεχνάμε να ερχόμαστε σε επαφή και ουσιαστική επικοινωνία με τον εαυτό μας αλλά και με τους γύρω μας. Γιατί οι εποχές άλλαξαν όντως, αλλά οι σχέσεις των ανθρώπων αποτελούν ακόμα ανθρώπινο πλεονέκτημα εάν εμείς το θελήσουμε και εργαστούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Η ψυχολογία όλων είναι πολύ καλύτερη όταν έχουμε ανθρώπους να μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας. Και τότε τα προβλήματα ίσως μοιάζουν να αντιμετωπίζονται λιγάκι πιο “εύκολα”.

Πηγή Εικόνας:  www.isupportstreetart.com

Τι είναι Φιλία

14 χρόνιοι ψυχικά πάσχοντες ρωτήθηκαν τι σημαίνει για εκείνους η έννοια της φιλίας και οι απαντήσεις τους περιελάμβαναν τις ακόλουθες έννοιες:

Τιμιότητα
Αλληλοϋποστήριξη
Εμπιστοσύνη
Αδερφοσύνη
Αγάπη
Περιπέτεια
Συναναστροφή
Μοίρασμα
Αλληλεγγύη
Συντροφιά
Στήριξη
Βοήθεια
Διασκέδαση
Παρέα
Δίνω προσοχή
Κρατάω μυστικά
Κοινά ενδιαφέροντα
Μοίρασμα ζωής
Ενωμένοι
Ειλικρίνεια
Ανταλλαγή απόψεων σε προσωπικά θέματα
Παιχνίδια
Αντοχή στις διαφωνίες
Επιδιόρθωση σχέσεων

Φαίνεται, λοιπόν, ότι η φιλία απαρτιζώμενη από όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά αποτελεί μια σταθερή σχέση μεταξύ τουλάχιστον δύο ατόμων, που βασίζεται σε αμοιβαία συναισθήματα, ενεργητική ακρόαση, κοινά ενδιαφέροντα, και παρόμοιες αξίες. Όπου υπάρχει αληθινή φιλία, φαίνεται ότι δεν πρόκειται για μια στατική σχέση, αλλά για μια διαρκώς μεταβαλλόμενη και εξελισσόμενη σχέση, που δημιουργεί την αίσθηση του ανήκειν σε μια ομάδα, αφήνει τα περιθώρια επιδιόρθωσης σε περίπτωση διαφωνιών, χτίζεται με ολοένα και πιο γερά θεμέλια με τα χρόνια, και κατ’ επέκταση φαίνεται να μειώνει το ατομικό στρες της καθημερινότητας του ατόμου.

Πηγή Εικόνας :beautifulimagesoffriendship.com

Σχέσεις και Δέσμευση: Εσωτερικές Ψυχικές Ανάγκες και Φόβοι

Γάτες: Ένα ζώο με τόσο ανεξάρτητη φύση που φτάνει να είναι αντιφατική ως προς τη διαδικασία της δέσμευσης.

Δέσμευση: ένας όρος με ποικίλες έννοιες. Αυτή η βαθύτερη ψυχολογική ανάγκη των ανθρώπων για δέσμευση είναι εντυπωσιακή για τον τρόπο που την διαχειριζόμαστε, ειδικά σε μια εποχή που οι σχέσεις μοιάζουν να είναι πολύ εύθραυστες.

Δέσμευση = αγάπη?
Ευτυχία ή δυστυχία?
Σχέσεις εύθραυστες ή σταθερές?
Δέσμευση ή συνεχής αναζήτηση του «καλύτερου»? Ετοιμότητα για προσωπικές υποχωρήσεις?
Φόβος ή εμπιστοσύνη?
Συναισθηματική εγγύτητα ή σχέση εξάρτησης?

Επί της ουσίας, πρόκειται για μια φυσιολογική διαδικασία συναισθηματικής εγγύτητας που ξεκινά από τη διαδικασία του φλερτ, τη δημιουργία σχέσης, και στη συνέχεια την εμβάθυνση στη σχέση. Στο τελευταίο στάδιο εντοπίζονται οι βαθύτεροι φόβοι ορισμένων ατόμων να μοιραστούν και τις δύσκολες στιγμές, τις ευθύνες, το φόβο απόρριψης, το φόβο εγκατάλειψης, τον πόνο, τις στεναχώριες.

Οι τρεις βαθύτεροι φόβοι αναφορικά με τη δέσμευση συνδέονται με το ότι το άτομο πιστεύει ότι δεν έχει επέλθει επαρκές χρονικό διάστημα για δέσμευση, με τον φόβο ότι η σχέση δε θα πάει καλά, ή ακόμα και με την πιθανότητα ότι το άτομο είναι ερωτευμένο με τον έρωτα και όχι με το άλλο άτομο στη σχέση (μοναχικότητα, φόβος απόρριψης).

Και οι τρεις παραπάνω λόγοι συνδέονται με την ανάγκη του ατόμου να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του, τα όριά του, καθώς και από μια τάση διεκπεραίωσης των ατομικών στόχων καθενός είτε σε επίπεδο επαγγελματικό είτε στο επίπεδο της ίδιας τους της οικογένειας, προτού προβούν στη διαδικασία αφοσίωσης και συνύπαρξης με κάποιον δίπλα τους. Ακόμη, σημαντικό ρόλο φαίνεται να παίζει ο φόβος της απόρριψης, καθώς άτομα που έχουν πληγωθεί από προηγούμενες σχέσεις τους συνήθως χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να εμπιστευτούν τόσο τα δικά τους συναισθήματα όσο και του υποψήφιου συντρόφου τους.

Τέλος, υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν «μάθει» να ζουν μέσα από τη μοναξιά τους, και το ενδεχόμενο της συνύπαρξης με κάποιον σύντροφο τους τρομάζει, καθώς ακολουθείται από αναγκαστικές αλλαγές στον τρόπο που ζουν σε επίπεδο καθημερινότητας, και σε επίπεδο ευθυνών αλλά και σε επίπεδο κοινής επίλυσης προβλημάτων. Η συνύπαρξη με τη μοναξιά ενισχύει και το αίσθημα ελέγχου της ζωής ενός ατόμου από τον ίδιο, κάτι που περιορίζεται όταν συνυπάρχει με κάποιον άλλο.

Αγχώδης τύπος δεσμού: Κάθε σχέση, κάθε απόπειρα για σχέση, συνοδεύεται από τον εσώτερο φόβο απόρριψης ή εγκατάλειψης, με συνέπεια να δημιουργούνται ασταθείς σχέσεις βασισμένες στις παρελθούσες εμπειρίες του ατόμου.

Αποφευκτικός τύπος δεσμού: Πλήρης αποφυγή του ενδεχομένου της σχέσης, καθώς το άτομο καθοδηγείται από το άγχος του αντί να το ελέγχει, με ισχυρό αντεπιχείρημα την ανάγκη ανεξαρτησίας έναντι στη συναισθηματική εγγύτητα και δέσμευση.

Η αυτονομία, η ανεξαρτησία και η αυτοπεποίθηση δημιουργούν μια ασφαλή βάση στις σχέσεις, αφού, ακόμα κι αν υπάρχουν φόβοι, δεν τους αφήνουμε να κυριαρχούν αλλά τους ελέγχουμε. Το άτομο είναι σημαντικό να θεωρεί τον εαυτό του ικανό για να κρατήσει το ενδιαφέρον του άλλου. Για το λόγο αυτό, κατά τη θεραπευτική διαδικασία ενός ζεύγους είναι πολύ σημαντικό να εκφραστεί εξαρχής η δέσμευση καθενός από τους συντρόφους στην προσπάθεια για τη συγκεκριμένη σχέση. Όσοι είναι πολύ δεσμευμένοι είναι πιο πιθανόν να συνεργαστούν και να αντέξουν τον πόνο κατά τη θεραπευτική διαδικασία. Η αίσθηση της δέσμευσης όταν συνδέεται με το αίσθημα της ευτυχίας, αυξάνει και το αίσθημα της ασφάλειας και κατ επέκταση διασφαλίζεται και μια πιο υγιής συνύπαρξη. Όταν η συναισθηματική ανεξαρτησία συνδυάζεται με τη συναισθηματική δέσμευση στη συνύπαρξη δύο ατόμων, τότε φαίνεται να διασφαλίζεται μια υγιής σχέση. Συμπερασματικά, η υγιής δέσμευση φαίνεται να είναι το αποτέλεσμα μιας καλής σχέσης, και όχι η αιτία δημιουργίας της.

Γυναίκα – Μητέρα – Σύζυγος – Καριέρα: Συνδυάζονται?

Οι καιροί αλλάζουν, οι απαιτήσεις της εποχής το ίδιο, και κατ’ επέκταση και οι ανάγκες και επιθυμίες των ανθρώπων. Η γυναίκα στη σημερινή εποχή καλείται να τρέξει σε έναν καθημερινό αγώνα με πιο πρωταγωνιστικό ρόλο σε σχέση με παλαιότερα. Μπορεί δηλαδή από της φύση της ως φύλο να καλείται να έχει πολλαπλούς ρόλους κοινωνικά, αλλά φαίνεται η καριέρα να έχει προστεθεί ως ένας επιπλέον ρόλος στη ζωή των γυναικών. Ο ρόλος “καριέρα” ακούγεται απλός, αλλά διαφέρει κατά πολύ από τον ρόλο “εργαζόμενη”.

Πώς γίνεται, λοιπόν, να συνδυάζονται αυτοί οι τρεις βασικοί ρόλοι? Μπορεί μια γυναίκα να είναι και καλή μητέρα και καλή σύζυγος και καλή στην καριέρα της? Θα λέγαμε με μια διστακτικότητα ότι σπάνια ένας άνθρωπος καταφέρνει να είναι σε πολλά επίπεδα ταυτόχρονα καλός. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιοι θετικοί προγνωστικοί παράγοντες που θα μπορούσε κανείς να λάβει υπόψιν, καθώς είναι πλέον ολοένα και περισσότερες αυτές οι γυναίκες που συνδυάζουν καριέρα με ολοκληρωμένη προσωπική ζωή.

Ένας παράγοντας που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά είναι η επικέντρωση σε ένα ρόλο τη φορά. Πιο συγκεκριμένα, η επίγνωση του ότι όταν εργάζομαι εργάζομαι, όταν είμαι με το παιδί μου προσπαθώ να απολαμβάνω κάθε στιγμή μαζί του ως ξεχωριστή, και όταν είμαι με τον σύζυγό μου προσπαθώ να έχω επίγνωση της απόλαυσης της συντροφικής ζωής ακόμα και μέσα από δυσκολίες. Άλλος καλός προγνωστικός παράγοντας φαίνεται να είναι το υποστηρικτικό περιβάλλον: όταν ο σύζυγος, οι φίλοι και η οικογένεια είναι εκεί και στηρίζει ο ένας στην προσπάθεια του άλλου, τότε μάλλον η κατάληξη είναι επιτυχής τις περισσότερες φορές.

Η αυτογνωσία και τα προσωπικά όρια του καθενός διαδραματίζουν έναν εξίσου σημαντικό παράγοντα. Αυτό συμβαίνει γιατί πάντα ελοχεύει ο κίνδυνος μια γυναίκα να πέσει στον φαύλο κύκλο της ίδιας της της ζωής: να δίνει προτεραιότητα διαρκώς στην καριέρα, σε σημείο που παραμελεί την προσωπική της ζωή. Κατά συνέπεια, οφείλει να έχει κανείς κατά νου και το σημείο στο οποίο αντέχει να φτάσει, θέτοντας ρεαλιστικούς στόχους.

Συνοψίζοντας, φαίνεται να χρειάζονται αρκετές θυσίες, επιμονή, υπομονή , νίκη του φόβου και της ανασφάλειας μέσω μιας συνεχούς προσπάθειας. Πρόκειται για ένα σοβαρό δίλημμα για αρκετες γυναίκες στην παρούσα εποχή και η εύρεση μιας ισορροπημενης ατομικής απάντησης δεν καθίσταται ιδιαίτερα εύκολη.

Λιακοπούλου Έφη,
Ψυχολόγος, Θεραπεύτρια

Γυναίκα: Ένα Πρόσωπο, Πολλοί Ρόλοι

Η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας (διεθνής ημέρα των δικαιωμάτων των γυναικών) εορτάζεται στις 8 Μαρτίου κάθε έτους. Θεσμοθετήθηκε το 1977 από τον ΟΗΕ, ο οποίος κάλεσε όλες τις χώρες του κόσμου να γιορτάσουν την ημέρα για τα δικαιώματα των γυναικών σε καλύτερες συνθήκες εργασίας καθώς και δικαίωμα ψήφου.Είναι μια μέρα κινητοποιήσεων σε όλο τον κόσμο για την υποστήριξη της ισότητας, και την αξιολόγηση της θέσης των γυναικών στην κοινωνία.

Γυναίκα: Ένα πρόσωπο, πολλοί ρόλοι, ανεξαρτήτως καταγωγης, χρώματος στο δέρμα, ηλικίας

 

Μητέρα

Σύζυγος

Αδερφή

Νοικοκυρά

Φίλη

Εργαζόμενη

Θύμα κακοποίησης

Γυναίκες του τρίτου κόσμου χωρίς δικαιώματα, χωρίς ελευθερία, χωρίς ταυτότητα

Γράφει ο Κωστής Παλαμάς εκεί κάπου στις αρχές του 20ου αιώνα…

«Όσοι φοβούνται πως άμα χειραφετηθούν οι γυναίκες κι έμπουνε κι αυτές με τα όλα τους στον αγώνα της ζωής, θα χάσει η γυναίκα τη χάρη της και την ποίησή της, μου θυμίζουν τα επιχειρήματα του Ruskin και άλλων πως τάχα με τους σιδηροδρόμους και με τον πολιτισμό θα χάσει την ομορφιά η φύση. Και τι είναι το στρώσιμο και το πέρασμα ενός σιδηροδρόμου στ’ απέραντα του φυσικού κόσμου γύρω του; Αφήνω πως μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως κι ένα τρένο πλουτίζει τη φύση μ’ ομορφιά.  Ανάλογα κι οι φόβοι για τη χειραφετημένη γυναίκα μου φαίνονται ρομαντικοί. Όπως κι αν αποκατασταθούν οι γυναίκες, σε όλα ισότιμες με τον άντρα, η γυναίκα- το αιώνιο “θηλυκό” του ποιητή- δε χάνεται. Πάντα θα ζει, θα ζώνεται και θα ξεζώνεται.»

(Κ. Παλαμάς, Άπαντα, τ. 10, Γκοβόστης)