BLOG

Δεκάδες άρθρα . Βελτιώστε τον τρόπο ζωής σας!

Σε αγαπώ!

Σε αγαπώ!

Κάποτε συνήθιζες να είσαι ντροπαλός. Σε κανέναν μας δεν μίλαγες και ήσουν μόνος.

Όταν ο φίλος μου, μου έλεγε: “Άστον, μην του λες να έρθει κοντά.”, ένιωθα άσχημα και δεν μπορούσα να δεχτώ τα λόγια του αυτά.

Έτσι, πήρα την απόφαση να σου μιλήσω. Κοντά μας ήθελα να έρθεις, ακόμα και αν μου έπαιρνε ώρες ώστε να σε πείσω.

Όταν σε ρώτησα ποιο ήταν το όνομα σου για να το θυμάμαι, ήξερα πως μεταξύ μας τα πράγματα καλά θα πάνε.
Όσο πέρναγαν οι μέρες ερχόμασταν πιο κοντά και σε δέχτηκαν στην παρέα μας. Πόσο πιο χαρούμενη μπορούσα να ‘μαι πια;

Πέρασαν δύο χρόνια. Κολλητοί φίλοι είχαμε γίνει και παραμείναμε μαζί στα δύσκολα και στα εύκολα, στην άνοιξη και στα χιόνια.

Η καρδιά μου όμως, είχε ξεκινήσει να σε παίρνει με άλλο μάτι. Από τότε, κάθε φορά που σε έβλεπα πιο γρήγορο γινόταν το χτυποκάρδι.

Ήθελα να σε έχω όλο δικό μου.. και το ίδιο μου έδειξες και εσύ. Έτσι, το επόμενο καλοκαίρι που μας ήρθε, έγινες το πρώτο μου φιλί.

Ο τρόπος που μου χάιδευες τα μαλλιά, το πώς μου κράταγες το χέρι σφιχτά και όταν με έπαιρνες αγκαλιά.. ένιωθα ότι ζούσα μέσα σε όνειρο. Επικρατούσε ευφορία γλυκιά.

Μα.. δύο χρόνια μετά, η καρδιά σου άνηκε κάπου αλλού πια. Σαν να μην υπήρξαν όσα ζήσαμε μαζί. Η κατάληξη που περίμενα δεν ήταν αυτή..

Η αλήθεια είναι πως δεν είχα θέμα στην αρχή. Χάρηκα για εσένα και ο καθένας μας προχώρησε στην δική του την ζωή.. μα το γεγονός ότι δεν μου μιλούσες πια, μου ράγισε την καρδιά.

Έγινες απέναντι μου πιο σκληρός. Όποτε προσπαθούσα να σου πιάσω την κουβέντα το έπαιζες μουγγός. Σε νευρίαζε όταν σε κοίταγα και νόμιζες ότι ζήλευα επειδή δήθεν σου “κοίταζα” το κινητό.

Δεν υπήρχα στον δικό σου κόσμο. Με είχες ξεγράψει. Πραγματικά.. γιατί έπρεπε η μοίρα έτσι την ψυχή μου να κάψει;

Κολλητή σου αν ήθελες να μείνω όπως παλιά, θέμα δεν θα υπήρχε κανένα.. από ότι φάνηκε όμως, δεν είχες χρόνο πια για εμένα.

Ώσπου, ξανάρθε φέτος καλοκαίρι. Την πρώτη μέρα που με είδες, θυμήθηκες ξανά πόσο σου είχα λείψει.. και αποφάσισες να με εκμεταλλευτείς αφήνοντας με πίσω. Δεν σε ένοιαζε το που θα μπορούσα να είχα καταλήξει.

“Γιατί με φίλησες ξανά; Πραγματικά ήθελες να γυρίσεις πίσω στα παλιά;” “Γιατί τόσο ωραία μου μιλάς; Αποφάσισες πως θα σταματήσεις πλέον να με πονάς;” Σκέψεις σαν αυτές είχαν γεμίσει το μυαλό μου.. αλλά έμαθα τελικά, πως όλα αυτά κράτησαν για μια βραδιά.

Δεν μου μίλησες ξανά. Με άφησες να πονάω, χωρίς τον λόγο να ξέρω ή το γιατί.. και κατέληξα στο χέρι μου να κρατάω, το φάρμακο που υποτίθεται πως θα έκανε την καρδιά μου να ξεχαστεί.

Σημάδι μου άφησε βαθύ.. που ποτέ δεν είδες. Και όταν έκλαιγα αφοσιώθηκες, μόνο μια φορά να με ρωτήσεις: “Κλαίς;” “Τώρα; Όχι..” , σου απάντησα. Δεν σκέφτηκες να το συζητήσεις.

Πλέον, σε μισώ. Μα δεν μπορώ να πάψω να σε αγαπώ.
Μου είναι δύσκολο να αφήσω πίσω, όσα με έκανες να νιώσω.

Για αυτό.. θα πρέπει να αποδεχτώ, το γεγονός ότι πρέπει και εγώ μπροστά να δω. Διότι δεν θέλω να ακούσω το δικό σου “Σε αγαπώ”. Δεν θέλω πάλι να στενοχωρηθώ, φοβούμενη πως θα το έχω νιώσει μόνο εγώ.

Την αγάπη μου, μόνο τότε ίσως μπορέσεις να την καταλάβεις. Επειδή πάντα θα εκτιμήσεις, αυτό που έχεις χάσει.

Μα εγώ, πίσω σε εσένα δεν γυρνώ.. διότι κάποιες φορές το καλύτερο σε αγαπώ, είναι όταν αφήνεις όσα έζησες με κάποιον στο παρελθόν.

Ρ.