BLOG

Δεκάδες άρθρα . Βελτιώστε τον τρόπο ζωής σας!

Ήταν κάποτε ένα ψαράκι…

Το ψαράκι αυτό συνήθιζε να κολυμπά από ακτή σε ακτή απολαμβάνοντας κάθε φορά τη θάλασσα είτε εκείνη ήταν φουρτουνιασμένη είτε ήταν ήρεμη. Του άρεσαν πολύ τα χρώματα που σχηματίζονταν στο βυθό της καθώς έπεφτε το φως του ήλιου, τα καραβάκια που διέσχιζαν τα νερά, οι άνθρωποι που κολυμπούσαν, οι φίλοι του τα άλλα ψαράκια, οι συγκάτοικοί του τα φυτά στον βυθό, ακόμα και οι τροφές που έριχναν οι άνθρωποι μερικές φορές σαν έκπληξη.

Το ψαράκι είχε πάντα στο μυαλό του ένα πολύ συγκεκριμένο στόχο που ήθελε να φτάσει, και δεν το ξεχνούσε. Αυτή τη σκέψη πάντα το βοηθούσε να συνεχίζει για να πάει στην επόμενη ακτή και μετά στην επόμενη, προσπαθώντας κάθε φορά να κατακτά τον κάθε ενδιάμεσο στόχο. Μέσα σε όλη αυτή την πορεία ήταν συνήθως χαρούμενο. Κι αυτό συνέβαινε γιατί συναντούσε φίλους, έκανε παρέες, έδινε ελπίδα σε άλλα ψαράκια ότι θα βρουν κι αυτά το στόχο τους αν το προσπαθήσουν. Γενικά ζούσε την κάθε στιγμή. Η θετική σκέψη και η δοτικότητα προς τους γύρω του το βοηθούσε πολύ.

Ωστόσο, έρχονταν και στιγμές που ένιωθε μόνο του, λυπημένο ή κουρασμένο. Τότε έπρεπε να βρει τρόπους να πείσει τον εαυτό του να αναζητήσει βοήθεια, κι αυτό δεν ήταν πάντα εύκολο. Αρχικά έπρεπε να μάθει να ζητάει βοήθεια, και μετά να διαπιστώσει ποιον μπορεί να εμπιστευτεί. Άλλοι το κορόιδεψαν, άλλοι του επιτέθηκαν, άλλοι το πλήγωσαν, άλλοι το ανταγωνίστηκαν. Όταν πληγωνόταν, ήθελε να τα παρατήσει, απογοητευόταν. Δεν είχε όρεξη να “πολεμήσει” μερικές φορές για τον εαυτό του. Σκεφτόταν ότι όλα ήταν τόσο δύσκολα τελικά… ότι ίσως ο στόχος του να μην ήταν και τόσο ρεαλιστικός… ότι ίσως και να μην ήταν και τόσο ικανό και έπρεπε να αλλάξει πορεία …

Άλλες στιγμές πάλι, παρατηρούσε ότι ήταν και αρκετοί εκείνοι που αναγνώριζαν και εκτιμούσαν τις προσπάθειές του. Το σημαντικό για το ψαράκι ήταν ότι η αισιόδοξη στάση του απέναντι στη ζωή του, του έδινε κίνητρο και ελπίδα να συνεχίζει. Προσπαθούσε, λοιπόν, να βρει τι θα μπορούσε να “κερδίσει” ακόμα και μέσα από τις αναποδιές… Και τελικά παρατήρησε ότι έμαθε… Έμαθε να προφυλάσσεται, να υπερασπίζεται τον εαυτό του, να ξεχωρίζει τα ψαράκια που μπορούσαν όντως να γίνουν πραγματικοί φίλοι του σ’ αυτό το ταξίδι, να βάζει τα όριά του, να εκτιμά αυτά που έχει, και να λέει κι ένα “μπράβο” στον εαυτό του κάθε φορά που επιτυγχάνει ένα στόχο του έστω και μικρό…

Κι έτσι το μικρό ψαράκι ωρίμασε… Και κατάλαβε ότι όλα τα συναισθήματα είναι μέρος της ζωής μας. Ένα σημαντικό βήμα είναι να προσπαθούμε να μαθαίνουμε τον εαυτό μας, να παλεύουμε τις αδυναμίες μας, να αγαπάμε όλα τα συναισθήματά μας, να αναγνωρίζουμε τους στόχους μας και να τους κυνηγάμε… Όμως, κανείς δεν μπορεί μόνος του… Χρειάζεται η παρέα, η συντροφιά, η συνεργασία, και βέβαια η εμπιστοσύνη στο χτίσιμο όλων των σχέσεων… Τότε σιγά σιγά, όλοι από μικρά ψαράκια μπορούμε να γίνουμε πιο ώριμα…