ΜΙΑ ΙΔΕΑ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Η χειρότερη μέρα της μέχρι τώρα ζωής μου. Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτή τη μέρα.

Ξυπνήσαμε το πρωί. Φτιάξαμε καφέ, αυτός δεν «ήταν» εκεί. Με απέφευγε. Ένιωθα ήδη περίεργα. Κάπως σα να συνέβαιναν όλα αυτά σε κάποια άλλη. Ανησυχούσα γι’ αυτήν. Ευτυχώς, εγώ ήμουν ασφαλής.

Το προηγούμενο βράδυ βρεθήκαμε ανακατεμένοι σε κάτι σεντόνια. Εγώ φορούσα μαύρα. Το επίσημο ρούχο της μοναξιάς και του φόβου. Είχα βάλει τα καλά μου γιατί ήταν ειδική περίσταση. Είχα ξυπνήσει από νωρίς για να πάρω το αεροπλάνο να πάω να τον βρω. Συνάντησα μια σειρά από δυσκολίες που μαρτυρούσαν ότι όλα θα πήγαιναν στραβά βέβαια αλλά έπρεπε οπωσδήποτε να τηρήσω τη συμφωνία.

Έφτασα λοιπόν. Και παντού ήταν ο Ήλιος! Παντού! Σα να είχε ραντεβού με όλη την πόλη εκείνη την ημέρα. Παρ’ όλο όμως που εγώ είμαι απ’ αυτή τη χώρα, ο Ήλιος δεν με αναγνώρισε. Σαν να μην ήμουν στη λίστα των καλεσμένων στη γιορτή.
-Αυτό δε γίνεται, όλοι είμαστε. Συνέχισε.

Ο δρόμος προς το σημείο συνάντησής μας ήταν κι αυτός λουσμένος στο χρώμα του Ήλιου.

-Α ναι, το χρώμα αυτό σε κάνει να νιώθεις ότι όλα θα πάνε καλά. Ότι το σκοτάδι είναι μόνο μέσα σου. Γιατί, κοίτα, δύο κοπέλες περπατούν στο δρόμο με τα μωρά τους, μία παρέα από αγόρια και κορίτσια κάνουν αστεία και γελούν, το γνωστό μαγαζί με τα λουλούδια είναι ανοιχτό, στη θέση του… Όλα είναι εκεί που τ’ άφησες και λουσμένα στο φως του Ήλιου.

Μόνο που εγώ δεν ανήκω εκεί. Γιατί είμαι κάπου που δεν ανήκω?

– Πάλι τα βλέπεις όλα μαύρα? Φυσικά και ανήκεις εκεί. Στην πραγματικότητα είσαι η βασίλισσα της πόλης. Μόλις πριν λίγους μήνες είχε γίνει η στέψη με δόξα και τιμή στην κεντρική πλατεία μιας άλλης πόλης, μιας άλλης χώρας. Ενώθηκαν δύο βασίλεια εκείνη την ημέρα. Πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου και του χρόνου όλου ενώθηκαν δύο βασίλεια μόνο από αγάπη. Χωρίς στρατούς. Χωρίς συμφέρον. Μόνο με μία λέξη. Ούτε φιρμάνια, ούτε σφραγίδες, ούτε καν μάρτυρες. Μόνο μία λέξη. Είσαι η βασίλισσα της πόλης!

Και τότε γιατί φοράω κουρέλια? Και νιώθω τόσο κουρασμένη και με μια έκφραση ψευτοευτυχίας ξεθαμένη από άλλο επεισόδιο, δεν ταιριάζει στην περίσταση.

-Ταιριάζει! Ταιριάζει αφού έχει ήλιο και φως! Κράτησε το φως και τη ζεστασιά!

Δεν ταιριάζει, άκου που σου λέω, είναι παγωμένη, ξεχασμένη εκεί και έχει αρχίσει να πιάνει αράχνες. Να είχε τουλάχιστον θάλασσα…
-Ναι, λοιπόν, δεν έχει θάλασσα. Μήπως θες να φτιάξεις μία κλαψουρίζοντας??? Έχει ποτάμι! Έχεις ξαναδεί ποτάμι? Κράτα τη μουσική του. Και τα χρώματα που έφτιαξε μαζί με τον Ήλιο.

Τι κάνω εγώ εδώ? Δεν έχω θέση εδώ!

-Ζεις ένα όνειρο! Τι με ρωτάς δηλαδή? Τι κάνει κανείς στα όνειρα μέσα?

Ε.