“Τροχαίο … Δίδαγμα!”
Στην ηλικία των 25, η λέξη «καλοκαίρι», είναι απλά συνώνυμο της ξεγνοιασιάς, του ξεσαλώματος και της απόλυτης ελευθερίας… Πόσο μάλλον ένα φεγγαρόλουστο βράδυ του Ιουλίου που η παρέα ετοιμάζεται για full moon party δίπλα στο κύμα! Τίποτα δεν στέκεται εμπόδιο παρά μόνο το πρωινό ξύπνημα της επόμενης μέρας για τη δουλειά, που αν και σε καφετέρια, παρεμποδίζει την απόλυτη ελευθερία της βραδιάς… «Μακάρι να μην δούλευα αύριο…», η σκέψη που σβουρίζει τόσο έντονα στο μυαλό σου ώρα τώρα, συνοδευόμενη από ένα αίσθημα ξενερώματος αλλά παρόλα αυτά, το πρόγραμμα σου εννοείται δεν αλλάζει! Και κάπου εκεί, στο δρόμο προς το ξεφάντωμα, τελικά δεν ήταν η δουλειά που σου άλλαξε τα σχέδια αλλά κάτι που δεν είχες βάλει στο μυαλό σου! ΤΡΟΧΑΙΟ? Μα πώς? Ποτέ δεν πέρασε αυτή η σκέψη από’ δω! Και ξαφνικά, το πολυαναμενόμενο beach party μετατρέπεται σε μια επείγουσα αερομεταφορά στην πρωτεύουσα, σε εξονυχιστικές ακτινογραφίες, σε αγωνία, κλάμα, απελπισία και τελικά σε καθηλώνει για τις επόμενες 40 καλοκαιρινές μέρες και νύχτες σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου χωρίς καν να σε αφήνει να σηκωθείς από αυτό…
Καθόλου κίνηση, μόνο σκέψεις…
«Εεεεε…. Μ’ ακούει κανείς?? Θέλω πίσω τη ζωή μου! Όπως ακριβώς ήταν! Θέλω τη δουλειά μου, θέλω να χαίρομαι, να λυπάμαι, να κλαίω, να γελάω, να δημιουργώ, να βαριέμαι, να αγαπώ, να τσακώνομαι, να κουράζομαι, να γκρινιάζω, να διασκεδάζω… Θέλω τον αέρα, τη βροχή, τον ήλιο, το σκοτάδι! Θέλω να ζω ξανά…. Αφήστε με να φύγω από΄δω…»
Σήμερα, 10 ολόκληρα χρόνια μετά, κι ενώ όλα είναι ξανά στη θέση τους, ένα καμπανάκι μένει βαθιά ριζωμένο στο μυαλό σου και χτυπάει ξανά και ξανά κάθε φορά που νιώθεις πως δεν αξίζει, που νιώθεις άδειος, που απελπίζεσαι, που εύχεσαι «Μακάρι να μην δούλευα αύριο!» . Κι όμως, ακόμα και σήμερα, 10 χρόνια μετά! Ακόμα έχει δυνατό ήχο και καταφέρνει να σου θυμίζει ότι ακόμα και τα τόσο απλά και ίσως βαρετά πράγματα της καθημερινότητας σου έχουν τεράστια αξία, μην τα θεωρείς δεδομένα και μην περιμένεις να τα χάσεις για να τα εκτιμήσεις….
Μ.