Τα Όρια

Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που έχω αντιληφθεί μέχρι σήμερα στην πορεία της ψυχοθεραπείας μου είναι τα όρια μου!
Μεγάλη υπόθεση να έχεις τα όρια σου αλλά ακόμα μεγαλύτερη η γνώση του ότι έχεις κάποια όρια που πρέπει να μην καταπατούνται!

Τι γίνεται όταν δεν αισθάνεσαι και πολύ καλά με κάτι που συμβαίνει; Κάτι σε ενοχλεί αλλά δεν ξέρεις πώς να το ρυθμίσεις…

Ανακαλύπτοντας λοιπόν το γιατί με πείραξε, τι ακριβώς τελικά με πείραξε, βρίσκω πολύ πιο εύκολα και το τι έπρεπε να πω και πώς να αντιδράσω! Και αφού το βρίσκω στα παραδείγματα του παρελθόντος, μπορώ να νιώθω ότι έχω τη δύναμη να τα αντιμετωπίσω στο παρόν και στο μέλλον. Και σε μεγάλο βαθμό τα αντιμετωπίζω! Και νιώθω και δύναμη και σιγουριά και αυτοπεποίθηση και ελευθερία. Μια ελευθερία που δεν ήξερα ότι μπορώ να έχω και πνιγόμουν στη χαζομάρα της απραξίας μου. Δεν αντιμετώπιζα σχεδόν τίποτα. Και τελικά;

Δεν τα είχα καλά με τον εαυτό μου για μέρες. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ καλά. Αναρωτιόμουν γιατί φέρθηκα έτσι (δηλαδή χωρίς να κάνω κάτι…) Και να περιμένω να μου δοθεί ευκαιρία να επανορθώσω δειλά δειλά. Όμως δεν επανορθώνεις εύκολα. Συνήθως δεν επανορθώνεις καν. Άρα μένεις να σε “τρώει” γιατί αν έχεις αδικήσει τον εαυτό σου σε “τρώει” πάρα πολύ. Και είναι όλα τοοοοοοοοσο πολύ απλά που δεν ξέρεις αν πρέπει να κλαις ή να γελάς μόλις το αντιλαμβάνεσαι; Μα ήταν εύκολο να ρωτήσω για τα ένσημα. Γιατί δε ρώτησα, θα μου κολλάει; Μα ήταν εύκολο να ζητήσω από τον τάδε να μην ανακατεύεται σε πράγματα που αφορούν την οικογένεια μου. Γιατί τον άφηνα να μου λέει τόσα; Για αυτά τα φαινομενικά μικρά, όμως στην καθημερινότητα μας πολύ μεγάλα ζητήματα, όταν αντιληφθούμε τα όριά μας, νιώθουμε και όμορφα να στηρίξουμε τον εαυτό μας και να προχωρούμε στις σχέσεις μας με τους άλλους χωρίς παρεξηγήσεις και υπονοούμενα! Οπότε αυτή η εξέλιξη μου δημιουργεί φοβερή ασφάλεια και απελευθέρωση!

Σ.