Πες στη δυστυχία καληνύχτα

“Υποφέρω από…” ήταν δυο λέξεις που δεν ήθελα να πω. Δεν ένοιωθα άνετα να τελειώσω αυτή την πρόταση. Ήταν λες και θα ομολογούσα πως όντως κάτι ήταν λάθος με μένα και αυτό θα σήμαινε πως δεν θα μπορούσα να το κρύψω ή να το σπρώξω μακριά πλέον. Ολόκληρη μου τη ζωή προσπαθούσα να τρέξω μακριά από μένα. Προσπαθούσα να σκεφτώ τι πήγαινε λάθος και πάντα κατέληγα στο συμπέρασμα πως εγώ ήμουν το λάθος. Τίποτα δεν φαινόταν σωστό ή στη θέση του.

Φορούσα τον πόνο σαν ασπίδα προστασίας, είχα μάθει να ζω μ’ αυτόν. Η ευτυχία έμοιαζε σαν ένα βιβλίο που το είχαν βάλει στο ράφι πολύ πιο ψηλά απ’ ότι μπορούσα να φτάσω. Μπορούσα να το δω αλλά δεν μπορούσα να το αγγίξω. Nόμιζα πως εγώ και η δυστυχία είχαμε γίνει ένα και το είχα αποδεχτεί. Φοβόμουν πώς αν έβγαινα απ’ το σκοτάδι θα έχανα κομμάτια του εαυτού μου.

Μετά από μήνες δουλείας με τον εαυτό μου, απέδειξα στον εαυτό μου πρώτα πως όλα αυτά τα χρόνια είχα άδικο. Όχι μόνο δεν έχασα κομμάτια του εαυτού μου αλλά ανακάλυψα κι άλλα που είχα ξεχάσει ή που δεν ήξερα πως υπήρχαν. Υπάρχουν μέρες που ξεχνώ πως υποφέρω, που το “τέρας” που τόσα χρόνια φώναζε πώς δεν αξίζω και πως δεν πρέπει η επόμενη μέρα να με βρει ζωντανή, ησυχάζει. Υπάρχουν βέβαια μέρες που ακόμα παλεύω μαζί του, αλλά τους τελευταίους μήνες του έχω αποδείξει πως είμαι πιο δυνατή απ’ αυτό.

Μαθαίνω να χρησιμοποιώ τη φωνή μου παρά τον φόβο. Και είναι κάπου εκεί που τα πράγματα γίνονται πιο φωτεινά, πιο εύκολα, πιο φυσιολογικά. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Ξεκίνησα να πιστεύω πως ίσως το φυσιολογικός σημαίνει να είσαι ευάλωτος, αλλά να είσαι ευάλωτος, να αναγνωρίζεις τα συναισθήματα σου, να νιώθεις τα πάντα σε υπερβολικό βαθμό και να αναγνωρίζεις πως μέσα σου γίνεται χαμός είναι σίγουρα κατι που αξίζει να παλέψεις.