Πατέρας – Κόρη: οι απόψεις δυίστανται!

Πατέρας – Κόρη: μια σχέση που δεν πολυσυζητιέται, καθώς συνήθως μιλάμε για τις μαμάδες μας… Αλλά εγώ είπα να σπάσω τα κατεστημένα… Γιατί άραγε δεν μιλάμε για τους πατεράδες? είναι μόνο πρότυπα? ο αγαπημένος μπαμπας της κόρης του? ο σύντροφος της μητέρας μου? ο εργαζόμενος που στηρίζει την οικογένεια? ο προστάτης?

Ε λοιπόν για μένα η ιστορία γράφτηκε λίγο ανάποδα μάλλον! Θυμός θυμός θυμός και ξανά θυμός! Μπορεί να είναι όλα αυτά ένας πατέρας αλλά μπορεί και να μην είναι. Μπορεί να είναι παραδοσιακός και να κρατάει αποστάσεις αλλά μπορεί και να πλημμυρίζεται από συναίσθημα και να σκορπίζει την αγάπη του απλόχερα στην οικογένεια του. Μπορεί να είναι πάντα εκεί σαν στήριγμα, αλλά μπορεί και να μην είναι. Μπορεί να ξέρεις ότι σου έχει αδυναμία αλλά μπορεί και πάντα να απορείς… “μα καλά… αυτός ο άνθρωπος άραγε με γνώρισε ποτέ του”? Είναι σαν να κρατάς το ίδιο νόμισμα στην καρδιά σου αλλά να ξέρεις ότι πάντα έχει δύο πλευρές… και να μην ξέρεις κάθε φορά τι θα σου τύχει, και εκείνος να είναι πάντα εκεί να σου υπενθυμίζει ότι όντως το νόμισμα έχει πάντα δύο πλευρές, αντίθετες και εσύ προσπαθείς να βρεις τη σύνθεση. Άραγε αυτή η σύνθεση μπορεί να βρεθεί ποτέ? Ειδικά εάν οι αντιθέσεις είναι τόσο άκρα αντίθετες… Σκέφτομαι μερικές φορές τη φράση του Leo Buscalia “Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις”. Μπορείς να αγαπάς πάντα άραγε? Ανεξαρτήτως εάν και πόσο θυμώνεις? Και έστω ότι πάντα μαθαίνεις, και με αυτό τον τρόπο κατανοείς την πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που δεν σου αρέσει και πάντα. Αρκεί αυτό? Η κατανόηση δηλαδή, αρκεί για να κατευνάσει το θυμό σου?

Μα φταίει μόνο εκείνος? Όχι, σίγουρα δεν φταίει μόνο εκείνος… Έχω κι εγώ ευθύνες για τη συμπεριφορά μου απέναντί του, καθώς άργησα να προσπαθώ να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο.

Αλλά όσο ανοιχτόμυαλος κι αν είναι κανείς, και όσο κι αν προσπαθήσει να αποδεχτεί μια κατάσταση, άραγε αυτό παύει ποτέ να τον πληγώνει…? Εγώ πάντως μέχρι και σήμερα, παρόλο που θεωρούμαι και ανοιχτόμυαλη και με κατανόηση προς τους άλλους, και παρόλο που έχω ζήσει αρκετά πράγματα μέχρι την ηλικία μου, δεν έχω βρει απάντηση…

“Hope”