Ο Εαυτός μου: Σαν αμμουδιά με βότσαλα

Με λένε Gray και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ένιωθα σαν αμμουδιά με βότσαλα. Ο κόσμος μου ήταν πάντα γεμάτος αμφιβολία και πιθανότητες. Εμμονές σαν το μπλε της θάλασσας και αρώματα γιασεμιού … γαλάζιου γιασεμιού. Μου έχουν πει πως όταν ερωτεύομαι χάνω τον εαυτό μου. Πως τα δίνω όλα στους άλλους … αλλά πώς να μην το κάνω … όταν όλα μέσα μου έχουν λίγη παραπάνω ένταση από αυτή των άλλων ανθρώπων … το άσπρο είναι έντονα λευκό και το μαύρο σκοτεινή άβυσσος. Μέχρι που σε βρήκα … εσένα … και για πρώτη φορά ευχαριστώ για το φόβο … μήπως φύγεις πριν από εμένα. Όπως και να έχει “ευχαριστώ”… Σ’ αγαπάω γιατίγεμίζεις την κάθε μου ημέρα … και όταν σε σκέφτομαι κάνω όνειρα … γεμάτα ήλιο … και ανθισμένα γιασεμιά!

Μπορεί κάποια μέρα να τελειώσουν όλα αυτά, αλλά εγώ πάντα θα θυμάμαι… Θα θυμάμαι τα μάτια σου… γιατί όταν τα κοίταξα είδα μέσα τους τον εαυτό μου πλήρη.

Για “εσένα” …

“Gray”