Μια Δύσκολη Ημέρα με την Ανορεξία

Πριν μια εβδομάδα βρήκα τον εαυτό μου κουλουριασμένο σε μια καρέκλα σε μια ομάδα στο νοσοκομείο που νοσηλεύομαι εδώ και τρείς μήνες.  Ένιωθα μόνη μου με το κεφάλι μου θαμμένο στα χέρια μου, δάκρια  να τρέχουν στο πρόσωπό μου,  προσπαθώντας να βρω λέξεις που ταίριαζαν στο πως ένιωθα εκείνη την στιγμή.  Ένιωθα λες και θα με κατάπινε ολόκληρη αυτό το τέρας της Ανορεξίας.  Ένιωθα το τέρας να με τυλίγει, τα ασφυκτικά του χέρια γύρω από το σώμα μου, να φωνάζει στα αυτιά μου και οι μόνες λέξεις που μπορούσα να ξεστομίσω ήταν «άσε με μόνη μου!»  και “γιατί δεν γίνεται να είμαι φυσιολογική;”. Αυτός ο δαίμονας μου έλεγε πως ήμουν τεράστια, αηδιαστική. Ένιωθα άβολά όλη την  ώρα, αποκαταστώντας βάρος που απεγνωσμένα χρειάζομαι για να είμαι υγιής  και δεν με αφήνει να το ξεχάσω.  

Θα έκανα τα πάντα να  βγω έξω από το δέρμα μου. Να είμαι οποιοσδήποτε άλλος εκείνη την στιγμή. Ένιωθα κουρασμένη να πολεμώ. Απογοητευμένη και θυμωμένη.  Δεν μπορούσα  να καταλάβω γιατί ήταν ακόμα τόσο προσκολλημένη ολόκληρη την αξία μου σε ένα αριθμό στην ζυγαριά ή στο μέγεθος του σώματός μου.

Σιγά σιγά προσπαθώ να μάθω ότι ο μεγαλύτερος μου αγώνας είναι εναντίον του εαυτού μου. Δεν μπορώ να αποδεχτώ ποιος είμαι στο σώμα που είμαι και με κρατάει κολλημένη στον ίδιο αυτοκαταστροφικό κύκλο.   Η Ανορεξία με έχει πείσει πως δεν μπορώ να δω τον εαυτό μου άξια, αρκετή ή αγαπητή εκτός και αν ήμουν μικρή και δεν έπιανα χώρο.  Ακόμη και αν στη καρδιά μου ξέρω πως δεν είναι αλήθεια. Με έπεισε πως όσο μικρότερη είμαι τόσο λιγότερο θα  φαίνομαι, τόσο λιγότερο βάρος θα είμαι. Θα έχω έλεγχο και θα νιώθω ασφαλής.  

Αυτή είναι μια μικρή πραγματικότητα όταν ζεις με την ανορεξία. Αυτή η εβδομάδα είναι η εβδομάδα ευαισθητοποίησης για τις διαταραχές πρόσληψης τροφής και μου είναι πολύ σημαντικό  να μιλώ για αυτό, να βοηθάω τους άλλους να καταλάβουν και να κατανοήσουν τις λανθασμένες τους αντιλήψεις. 

Οι διαταραχές πρόσληψής τροφής δεν είναι επιλογή αλλά ή ανάρρωση είναι!