Έξι Μηνών και Μίας Ημέρας
Μεγάλωσες… Μα πώς μεγάλωσες τόσο σύντομα? Αφού οι τρεις πρώτοι μήνες της ζωής σου έμοιαζαν ατελείωτοι, ξαφνικά οι επόμενοι τρεις κύλισαν σαν νεράκι… Κι ήρθε η μέρα να κοιμηθείς μόνη σου στο κρεβατάκι σου… Όχι γιατί δεν σε θέλω δίπλα μου στο λίκνο σου, μα γιατί έγινες πια μια θηλυκή ταρζάν και δεν κάθεσαι ποτέ ήσυχη μέσα σε αυτό. Οπότε… είσαι ένας κινούμενος κίνδυνος να πέσεις εφόσον πλέον πιάνεσαι από τις άκρες και σηκώνεσαι όρθια. Βλέπεις βιάζεσαι να περπατήσεις… Κατά συνέπεια ήρθε η ώρα να λάβει κανείς τα μέτρα του, και εντελώς συμβολικά αποφάσισα να είναι αυτή η ημέρα. Δεν ήταν μια εύκολη απόφαση για εμένα. Εδώ και μισό μήνα προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να το προσπαθήσω. Σε έβαζα να κοιμηθείς αλλά και να παίξεις στην κούνια σου κατά τη διάρκεια της ημέρας ώστε να συνηθίσεις, αλλά και προσπαθούσα να καταλαγιάζω τις ανησυχίες μου καταλαβαίνοντας ότι είναι μόνο δικές μου.
Βάλαμε λοιπόν μουσικούλα στο φωτιστικό που λαμπηρίζει πάνω από το προσκέφαλό σου στην κούνια και σου αρέσει βλέπεις τα μικρά λούτρινα κουκλάκια που κινούνται γύρω γύρω, σε άφησα να παίξεις με τα διακοσμητικά μαξιλάρια σου που τόσο σου αρέσει να πιάνεσαι για να σηκωθείς καθώς είναι δεμένα για λόγους προστασίας, σου άφησα και ένα χαμηλό φωτάκι ανοιχτό, κράτησες το σεντονάκι με το χεράκι σου, και άρχισα να σου λέω ένα παραμυθάκι χαμηλόφωνα μέχρι να νανουριστείς πλήρως. Στην αρχή ήθελες να παίξεις, να τριγυρίσεις, να κρυφτείς μέσα στα μαξιλάρια. Και μετά πάλι από την αρχή και πάλι από την αρχή. Είχα την αίσθηση ότι ήθελες να βεβαιωθείς ότι είμαι εκεί. Μέχρι που σε φίλησα στο μέτωπο, σου είπα για άλλη μια φορά το πόσο σε αγαπάω, τριγύρησες για λίγο ακόμα ανοίγοντας και κλείνοντας επαναλαμβανόμενα τα ματάκια σου για να μη χάσεις ούτε στιγμή, κουράστηκες κι αποκοιμήθηκες… Κι εγώ έκλαψα… έκλαψα γιατί σε αφήνω πρώτο βράδυ μόνη σου και ήθελα να ξέρεις ότι θα είμαι πάντα εκεί αν τρομάξεις, αν πονέσεις από τα δοντάκια σου, αν δυσκολευτείς να αλλάξεις πλευρό κατά τον ύπνο σου. Και τελικά εσύ δεν δυσκολεύτηκες. Ήταν ένα πολύ ήσυχο και ξεκούραστο βράδυ για σένα. Εγώ φυσικά ξύπνησα τρεις τέσσερις φορές να δω αν είσαι καλά, παρόλο που κανένας ήχος δεν έφτασε από την ενδοεπικοινωνία. Και ήρθε το πρωί και φώναξες “μαμά” – χωρίς φυσικά να ξέρεις ακόμα τι σημαίνει, και άνθισαν τα χρώματα της ημέρας…
Συνήθως τα συναισθήματα της αγωνίας ή της ανησυχίας για το κάθε επόμενο στάδιο της εξέλιξης του κάθε παιδιού είναι δικά μας, των γονιών… Και πολλές φορές αποδεικνύεται ότι έρχεται η πραγματικότητα να μας θυμίσει ότι όλα είναι φυσιολογικά και πρέπει να προσπαθούμε να αντιμετωπίζουμε ως τέτοια κάνοντας ένα βήμα τη φορά, αυτό για το οποίο είμαστε κατά το δυνατόν πιο προετοιμασμένοι.
Πηγή Εικόνας: pixabay.com
