Οι Ψυχικές Μου Διαταραχές
Βρίσκω τον εαυτό μου συνεχώς να προσπαθεί να βρει τρόπους να εξηγήσει πως είναι να έχεις ψυχικές ασθένειες. Χωρίς την πρόθεση να μοιραστώ τέτοιες σκέψεις, συνεχίζω να νιώθω αυτή την εσωτερική ανάγκη να δικαιολογήσω την εμπειρία μου στον κόσμο γύρω μου. Αλλά πως μπορώ να εξηγήσω κάτι τόσο περίπλοκο; Οι ψυχικές μου διαταραχές είναι τόσο στερεές και ακίνητες όσο και το μπετό στο πάτωμα, αλλά παράδοξος χαοτικές και συνεχώς μεταβαλλόμενες όπως τα πιο επικίνδυνα ύπουλα κύματα που έχεις δει. Κάποιες φορές είναι θορυβώδες και επιθετικές, σαν εκατοντάδες κοράκια που κράζουν προσπαθώντας να πάρουν μακριά την ύπαρξη μου. Άλλες φορές είναι ήσυχα. Τρομακτικά σιωπηλά. Σαν να είσαι κολλημένος σε ένα ατελείωτο τούνελ που ο μόνος ήχος που ακούς είναι η ηχώ της δικής σου φωνής που παρακαλά για παρηγοριά.
Κάποιες φορές είναι παρόμοιο με το να είσαι παγιδευμένος κάτω από το νερό, περικυκλωμένος από δεκάδες πιράνχα. Οι περαστικοί να σε βλέπουν ασφαλείς από την στεριά δίνοντας σου συμβουλές στο πώς απλά μπορείς να βγεις στην επιφάνεια και να απεγκλωβιστείς από τα βάσανά σου. Πάντα όμως αδυνατούν να δουν το χοντρό στρώμα από πάγο πάνω από το κεφάλι σου. Δεν γνωρίζουν για τα βάρη που είναι δεμένα στα πόδια σου και σε κρατάνε βυθισμένο όσο σκληρά και αν πολεμάς να βγάλεις το κεφάλι σου στην επιφάνεια για να πάρεις ανάσα.
Υπάρχουν στιγμές που νιώθω πως έχω πάρει φωτιά. Τον πόνο που μπορείς να τον περιγράψεις και απάνθρωπο. Θέλω να τρέξω και να φωνάξω αλλά το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να παραμείνω ακίνητη.
Πιθανότατα το χειρότερο είναι οι ξαφνικές καταιγίδες που έρχονται από το πουθενά. Χωρίς προειδοποίηση. Χτυπώντας δυνατά στον κορμό σου ξεκινώντας ένα εσωτερικό συναγερμό για όλους τους δαίμονες σου να ξυπνήσουν. Είναι σε τέτοιες στιγμές πανικού και τρόμου που όλα τα τέρατα μέσα σου ενώνονται και φωνάζουν, απειλώντας την ζωή σου. Προσπαθώντας να σε πείσουν πως δεν υπάρχει τρόπος να επιζήσεις τέτοιο φόβο. Δεν υπάρχει ελπίδα να πολεμήσεις ενάντια σε κάτι που δεν μπορείς να δεις. Είναι απερίγραπτο συναίσθημα. Ένας πόλεμος ενάντια στον ίδιο σου τον εαυτό.
Είναι οι ψυχικά ασθενείς που πραγματικά καταλαβαίνουν πως κάτι δευτερόλεπτα μπορεί να φαίνονται αιώνες. Όταν το σαγόνι σου είναι σφιγμένο τόσο πολύ που τα δόντια σου μπορούν να ραγίσουν, όταν πιέζεις τον εαυτό σου να λειτουργήσει πάρα το γεγονός ότι ο εσωτερικός σου εαυτός είναι σε απόλυτη αναρχία. Πολεμάς κάθε δευτερόλεπτο, κάθε λεπτό και κάθε ώρα της κάθε μέρας.
Αλλά και ακόμα όταν νιώθουμε πως χάνουμε τον πόλεμο εναντίον των ψυχικών διαταραχών, η αλήθεια είναι πως δεν τον χάνουμε. Στ’ αλήθεια κερδίζουμε. Κάθε λεπτό που δεν τα παρατάμε. Κάθε ώρα που επιλέγουμε να συνεχίζουμε. Κάθε μέρα που διαλέγουμε να κρατάμε την ελπίδα ότι η επόμενη θα είναι έστω και λίγο καλύτερη όταν έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε το αντίθετο…νικάμε. Κερδίζουμε με το να πολεμάμε τις μικρές μάχες, μια την φορά, λεπτό προς λεπτό, μέρα με την μέρα. Αποδεχόμαστε την κάθε στιγμή. Είναι αυτές οι μικρές νίκες που ανέρχονται σε κάτι μεγαλύτερο, κάτι καλύτερο. Έτσι κερδίζουμε τον πόλεμο εναντίον του εαυτού μας.
Είμαστε στρατιώτες σε ένα αόρατο πόλεμο που μόνο λίγοι μπορούν να τον κατανοήσουν. Είμαστε πολεμιστές που πολεμάμε αμέτρητες μάχες κάθε μέρα. Και ακόμα και όταν νιώθουμε πως χάνουμε, συνεχίζουμε. Δεν τα παρατάμε. Θυμήσου το αυτό την επόμενη φορά που θα σκεφτείς να τα παρατήσεις. Θυμήσου πόσες μάχες έχεις κερδίσει. Ξέρω ότι ακούγεται αδύνατο, αλλά ήδη απέδειξες πως δεν είναι .
Δεν υπάρχει τίποτα πιο θαρραλέο από το να πολεμάς ένα αόρατο πόλεμο με τον εαυτό σου. Αν μπορούμε να επιβιώσουμε αυτές τις στιγμές που τα τέρατα ξυπνούν και ο πόνος είναι αβάστακτος και ο φόβος πιο αληθινός και από την ίδια σου την αντανάκλαση, μπορούμε να νικήσουμε. Θα νικήσουμε.
