Όσο οι εποχές προχωρούν, οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, το πολιτισμικό περιβάλλον, οι οικογενειακές και οι ατομικές ανάγκες όλων αλλάζουν, και μαζί με εκείνες και οι διαθέσεις μας. Οι ψυχικές δυσκολίες εντείνονται, ποικίλλουν και αποζητούν ενεργητική ακρόαση και διαχείριση.
Ως θεραπεύτρια θεωρώ ότι η ψυχοθεραπεία είναι ένα δώρο στον εαυτό μας. Ένα δώρο που δεν χαρίζεται αλλά κατακτιέται. Και κατακτιέται με ανησυχίες, ντροπή, πόνο, θλίψη, αγωνία, ανασφάλεια, φόβο, χαρά, προσμονή, θυμό, ικανοποίηση, άγχος, αγάπη, ευγνωμοσύνη... Άλλωστε καμιά αλλαγή στη ζωή μας δεν θα μπορούσε να έρθει χωρίς να περάσει από το κατώφλι όλων αυτών των συναισθημάτων. Η υπομονή, η επιμονή, η πειθαρχία και το θάρρος είναι μερικές μόνο από τις αρετές που χρειαζόμαστε στην πορεία προς το “ξεκλείδωμα της ψυχής μας”.
Ο τρόπος που ερμηνεύουμε τις καταστάσεις, ο τρόπος που διαχειριζόμαστε ή εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, καθώς και οι τελικές μας συμπεριφορές, καθορίζουν το σύνολο της ύπαρξής μας. Στόχο όλων μας αποτελεί μια καλύτερη ποιότητα ζωής, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τον καθένα.
Το “κλειδί για την ψυχή” είναι για μένα ένα μέσο ευγνωμοσύνης, αρχικά προς τους θεραπευόμενούς μου από όλα τα χρόνια της κλινικής μου εμπειρίας, για την αλληλεπίδρασή μας στο μονοπάτι της αυτογνωσίας, της θεραπείας και της αλλαγής. Τέλος, ευγνωμονώ και τους οικείους μου συναδέλφους, φίλους και οικογένεια που είναι πάντα εκεί για μένα και με διδάσκουν καθημερινά, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
