Ψυχοθεραπεία: Αναζητώντας βοήθεια στη θάλασσα

Η εικόνα μου για τις συνεδρίες με ψυχολόγο πριν ξεκινήσω τις δικές μου ήταν η κλασική στερεοτυπική όπως εμφανίζεται στις ταινίες του Hollywood. Ένα άτομο που κάθεται σε ένα ανάκλυντρο, λέει κάποια βασικά πράγματα για κάτι που τον προβληματίζει, και παίρνει γρήγορα εύκολες απαντήσεις από τον ψυχολόγο του, κυρίως βάσει γεγονότων που έχει βιώσει κατά κύριο λόγο στο παρελθόν. Οπότε πίστευα πως είναι μια διαδικασία σχετικά γρήγορη και εύκολη, που εν τέλη με λίγο ανάγνωση κάποιων βιβλίων ψυχολογίας ή συμβουλών ή στήριξη φίλων μπορούν να αντικαταστήσουν την όλη διαδικασία. Ήταν ίσως η εύκολη εναλλακτική στο να ξεπεράσω το φόβο – ταμπού που υπάρχει γύρω από την όλη διαδικασία, αλλά ευτυχώς και λόγω κρίσης φθήνει σιγά σιγά.

Για να κάνω έναν παραλληλισμό όμως, η επιλογή της αυτοθεραπείας χωρίς ψυχολόγο είναι σαν να θες να παίξεις σωστά π.χ. basket και να κάνεις προπονήσεις με βιντεάκια μέσω youtube, ενώ θα μπορούσες να κάνεις προπονήσεις με γυμναστή και προπονητή. Προφανώς η δεύτερη εναλλακτική είναι πιο αποτελεσματική και συστηματική.

Πήρα, λοιπόν, την απόφαση, δυστυχώς καθυστερημένα, να ξεκινήσω συνεδρίες μετά από ένα πολύ στρεσσογόνο γεγονός το οποίο για μένα ήταν “το κερασάκι στην τούρτα”, αφού τα καμπανάκια είχαν χτυπήσει νωρίτερα. Και το τονίζω γιατί θεωρώ πλέον ότι είναι καλό και βέλτιστο η συμβουλευτική και η ψυχοθεραπεία να γίνονται προληπτικά και όχι μετά από ακραία γεγονότα.

Στην περίπτωσή μου ο νούμερο ένα στόχος ήταν η αντιμετώπιση του συγκεκριμένου γεγονότος: “να ηρεμήσουν τα ταραγμένα νερά” , θα έλεγα μεταφορικά. Στόχος ο οποίος επετεύχθη, με τις οδηγίες από την θεραπεύτρια (Έφη) και την εξάσκησή μου στην αυτοπαρατήρηση – ανάλυση.

Επόμενο στάδιο ήταν, συνεχίζοντας τον παραλληλισμό, να δω τι υπάρχει στην επιφάνεια της ήρεμης πλέον θάλασσας. Μέσα από καθημερινή παρατήρηση και ανάλυση βελτίωνα τις δυνατότητές μου να βλέπω τις συμπεριφορές και αντιδράσεις μου με μια συγκεκριμένη και δομημένη προσέγγιση. Εφόσον έμαθα να πλέω στην επιφάνεια, το επόμενο βήμα ήταν να παίρνω μικρές ανάσες και να βλέπω τον βυθό: παρελθόν, ψυχοσύνθεση, κίνητρα συμπεριφοράς, διαδικασία στην οποία βρίσκομαι τώρα, και είναι σαφώς επίπονη, πιο χρονοβόρα, αλλά και τελικά ο βασικός στόχος.

Συνολικά, έτσι όπως έχω ζήσει ως τώρα τη θεραπευτική διαδικασία θα την περιέγραφα σαν μια προσπάθεια να κρίνουμε τον εαυτό μας ως τρίτοι, μεθοδικά και αντικειμενικά, με τη βοήθεια του ψυχολόγου που μας ωθεί έξω από τον “εγωκεντρισμό” μας και που εν τέλη μας βοηθά να εξετάσουμε και να γνωρίσουμε τον εαυτό μας καλύτερα.

“Ένας αθλητής”