LOVE HAS NO GENDER

Με λένε Gray. Ο κόσμος λέει ότι είμαι παράξενη κοπέλα. Μπορεί να έχουν δίκιο, μπορεί να έχουν άδικο. Αν με ρωτούσατε πως θα περιέγραφα τον εαυτό μου, τότε θα έπρεπε να πω τρία πράγματα για μένα: μου αρέσει ο μπλε DRUM καπνός (αρκετά βαρύς αλλά ωραίος), έχω μπόλικα τατουάζ (δεν πονάνε τόσο όσο λένε) και έχω εθισμό στους ωραίους ανθρώπους. Λέω ανθρώπους γιατί για μένα η αγάπη και ο ερωτισμός δεν έχουν φύλο. Το να είσαι 30 και bisexual το 2019 θεωρείται η καθημερινή μου ρουτίνα. Μερικές φορές αδυνατώ να με καταλάβω. Όπως θα είναι δύσκολο φαντάζομαι να με καταλάβετε και σεις, που αυτή τη στιγμή διαβάζετε την ιστορία μου.

Θυμάμαι τον εαυτό μου ως παιδί. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Μου άρεσε να παίζω μπάλα, να σκαρφαλώνω σε δέντρα και να εξερευνώ το μικρό δασάκι στο χωριό μου. Είχα πάντα για συντροφιά μου το γάτο μου το Μέρκουρι που τώρα βρίσκεται πάνω από τα σύννεφα (μας άφησε χρόνους ο Μέρκουρι, ναι..) και θα παίζει κυνηγητό με τα ποντίκια στον ουρανό. Ο Μέρκουρι πάντα με καταλάβαινε. Του έλεγα όλα μου τα προβλήματα. Περίεργες οι γάτες, μα εμένα ο Μέρκουρι μου έκανε καλό. Ο παιδικός μου φίλος, λοιπόν, παρά το γεγονός ότι ήταν γάτος μπορούσε να με καταλάβει. Μπορούσε να χωρέσει μέσα στο μικρό γατίσιο του κεφάλι ότι ήμουν διαφορετική. Καταλάβαινε πάντα το γιατί δεν έπαιζα με κούκλες αλλά προτιμούσα το ποδόσφαιρο. Καταλάβαινε γιατί φόραγα φόρμες και φαρδιά,αγορίστικα,χουχουλιάρικα ρούχα αντί για φορεματάκια και φουστίτσες. Μόνο μια φορά πρέπει να μου είχαν φορέσει φόρεμα όταν ήμουν 5 και από τα νεύρα μου έπεσα μέσα σε μια λακούβα με λάσπες προς μεγάλη απογοήτευση της μητρός μου.

Μετά ήρθε η εφηβεία.Εκεί τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν.Μου έρχεται στο μυαλό εκείνη η μέρα στο φροντιστήριο, που την είδα.Θυμάμαι ακόμη τις ξανθές ανταύγειες και το μικρό ράστα κοτσιδάκι που φανέρωνε κάτι επιμελώς ατημέλητο.Εκείνη κάπνιζε, εγώ όχι. Εκείνη ήταν κουλ,εγώ σπασικλάκι. Εκείνη είχε αγόρι, εγώ τα βράδια πέθαινα από τις ενοχές μου για τα συναισθήματα μου. Στα όνειρά μου όμως μπορούσα να φανταστώ ότι κρατούσα το χέρι της χωρίς να μας κοιτάζει κανείς παράξενα. Μπορούσα να φανταστώ ότι ξύπναγα και της έφερνα πρωινό στο κρεβάτι και πως της πήγαινα λουλούδια κάθε μέρα. Για να μην πολυλογώ η φάση αυτή κράτησε 6 χρόνια και το μόνο που κατάφερα ήταν να της πάω μια φιλική τούρτα γενεθλείων όταν ήμασταν Λύκειο. Μετά χαθήκαμε. Αξίζει να σημειωθεί πως ονόμασα το σκύλο μου όπως κι εκείνη (ο καθένας με τα κολλήματα του).

Το πανεπιστήμιο με βρήκε 400 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη που μεγάλωσα. Αυτό ήρθε σα λύτρωση. Θα έμενα επιτέλους μόνη μου, μακριά από τις φωνές του πατέρα μου και τις ιδιοτροπίες της μητέρας μου. Θα σπούδαζα αυτό που ήθελα. Θα πραγματοποιούσα τα όνειρά μου. Μα πάνω από όλα θα μπορούσα να εξιλεωθώ. Γιατί εγώ τότε σαν εξιλέωση το έβλεπα. Το να φύγω μακριά εγώ το φρικιό. Το φρικιό που οι φίλοι του το κορόιδευαν στο σχολείο επειδή δε φόραγε φορέματα και έπαιζε μπάλα. Ο πρώτος χρόνος στη σχολή που λέτε πήγε καλά.Έκανα καινούριους φίλους και γνώριζα τη μετρόπολη που λέγεται Αθήνα. Το διάβασμα είχε μείνει πίσω. Χρώσταγα μαθήματα αλλά πέρναγα καλά. Έπειτα οι καλοκαιρινές διακοπές στα Δωδεκάνησα. Ξανά μανά το χειμερινό εξάμηνο και η εξεταστική. Εγώ να βγαίνω στα μπαρ και στα κλαμπάκια και να χορεύω με τις φίλες μου. Πάντα όμως κρυμμένη πίσω από ένα ωραίο προσωπείο. Μετά από τρία,τέσσερα ποτά (έτσι για να φύγουν οι αναστολές) μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου. Ακολούθως στο σπίτι, μεθυσμένη σε φάση “Ελα μα σιχάθηκα να διασκεδάζω”.

Τα χρόνια πέρναγαν μα εγώ δεν έπαιρνα πτυχίο. Είχα φτάσει 24 και τα μαθήματα ήταν τριψήφιος αριθμός. Διάβαζα αλλά δεν απέδιδα. Έβγαινα αλλά δεν περνούσα καλά. Το αγόρι μου με παράτησε μόλις του είπα ότι είμαι bi. Η πρώτη μου σχέση και τελείωσε τόσο άδοξα. Ξανά εγώ το φρικιό μόνη σε μια μεγάλη πόλη να ψάχνω για το άλλο μου μισό. Η κολλητή μου είχε αρχίσει να ανησυχεί. Έπινα πολύ, μεθούσα, κλεινόμουν στον εαυτό μου και δεν είχα όρεξη για τίποτα. Όλα έμοιαζαν φαύλος κύκλος,σαν επεισόδιο από την Δέκατη εντολή. Μαύρο και όχι άσπρο. Άδειο και όχι γεμάτο. Αρνητικό και όχι θετικό. Είχα κολλήσει και το ένιωθα. Με έπνιγε ένας κόμπος στο λαιμό,ο ίδιος κόμπος που με έπιασε όταν ο πατέρας μου κατάλαβε ότι είμαι διαφορετική (γιατί χαζός δεν είναι). Το είπα στους γονείς μου από το τηλέφωνο. Ανέβηκα στην πόλη μου και τους το είπα και από κοντά. Πιαστήκαμε στα χέρια με τον κύριο μπαμπά και ήταν άσχημο. Πολύ άσχημο. Η μητέρα μου έκλαιγε και είπε ότι δε θέλει να με έχει πια για κόρη της. Η συναισθηματική μου πίεση με είχε οδηγήσει σε φάση κατάθλιψης,σε πολλά νεύρα που τα ξέσπαγα κυρίως στους γονείς μου και σε αποτρόπαιη συμπεριφορά. Ο όρος μανιοκατάθλιψη μου φάνηκε ξένος στα αυτιά μου.

Μανιοκατάθλιψη; Εγώ; Χαχαχα! Μα τι είναι αυτά που μου λέτε. Μάλλον,εσείς θα είστε τρελός. Καποιός τρελογιατρός που θέλει να με ξεκάνει με τα ηλίθια χάπια του και τις ενέσεις του. Για να μην σας ζαλίζω ξανά,θα σας πω μόνο ότι μου πήρε 4 χρόνια να δεχτώ τη διάγνωση. Μου πήρε τέσσερα χρόνια να καταλάβω πως το πρόβλημα ήταν δικό μου.Πως είχα ξεχάσει ποια είμαι και πως με κατέστρεφα. Πως εγώ μισούσα τον εαυτό μου. Γιατί σε αυτόν τον κόσμο τον μικρό το χιλιομπαλωμένο,αν δεν τα βρεις πρώτα με τον εαυτό σου τότε δε θα τα βρεις με κανένα. Η ψυχοθεραπεία μου έκανε καλό. Με έκανε να καταλάβω πως για να αγαπήσεις τους άλλους πρέπει πρώτα να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Για να μπορέσεις να φτάσεις στο σημείο να εξηγήσεις ότι ελκύεσαι και από τα δύο φύλα και πως αυτό δε σε κάνει καλύτερο ή χειρότερο από τους άλλους, πρέπει πρώτα να το δεχτείς ο ίδιος. Και το σημαντικότερο να μην αυτομαστιγώνεσαι.

Μαμά με ακούς; Συγγνώμη για τον τρόπο μου. Μπαμπά κι εσένα σε αγαπάω γιατί με μεγάλωσες και μου έδωσες την ψυχή σου. Μωρό μου κι εσένα σε αγαπάω ακόμη παρά το γεγονός ότι με πλήγωσες. Δε θα σε ξεχάσω ποτέ. Ήσουν απλά υπέροχη,εσύ και το κοστούμι που φόραγες στο πρώτο μας ραντεβού…

Στα 30 μου θεωρώ ότι έχω πετύχει πολλά. Κατάφερα να πάρω το πτυχίο μου. Κατάφερα να κάνω καινούριους φίλους, ουσιαστικούς που με αγαπάνε. Κατάφερα να τα βρω με τους γονείς μου ξανά. Το κυριότερο είναι ότι έχω μάθει να με αγαπάω. Να αγαπάω το γεγονός ότι βρίσκω σέξυ την Αντζελίνα Τζολί αλλά και το Τζέραρντ Μπάτλερ χωρίς αυτό να το θεωρώ πρόστυχο. Κατάφερα να με σέβομαι. Κατάφερα να ελέγχω τα συναισθήματά μου και να μη με τιμωρώ. Κατάφερα να βρω το θάρρος να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου ιστορία χωρίς να ντρέπομαι. Για φαντάσου!

PS:Αγάπη μόνο!