Ο Φόβος …

Πόσο εύκολα εξηγείς σε κάποιον τι νιώθεις σε κρίση πανικού; Μπορείς να εξηγήσεις σε κάποιον που δεν ακούει τη μουσική του Μότσαρτ;
Η μακροχρόνια σχέση μου με το φόβο ξεκίνησε στην ηλικία των 12. Συνεχίζεται για πάρα πολλά χρόνια. Πράγματα που για άλλους είναι αυτονόητα, για μενα φαντάζουν βουνό. Το να ανοίξεις την πόρτα δεν είναι δύσκολο. Είναι μια μηχανική κίνηση. Αν όμως νιώθεις ότι κουβαλάς το βάρος της; Και ότι το κουβαλάς για τόσο καιρό που έχεις ξεχάσει πόσο απλό ήταν το άνοιγμα στην αρχή; Υπάρχουν φορές που προσποιήθηκα ότι δεν υπήρχε, άλλες πάλι την έκλεισα με κρότο.

Νοιώθω το κεφάλι μου να γυρίζει, την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή, το σώμα μου να ιδρώνει αλλά να κρυώνω, τα χέρια μου να μουδιάζουν και ένα αίσθημα πνιγμού. Κάθε φορά τα ίδια συμπτώματα, κάθε φορά η ίδια απεγνωσμένη προσπάθεια να ¨σωθώ¨. Από τι αλήθεια; Τι είναι αυτό που τελικά φοβάσαι; Όταν με ρώτησε μια φίλη της μητέρας μου πριν από χρόνια, η απάντηση μου βγήκε αβίαστα, χωρίς σκέψη. «Ο φόβος του φόβου». Τόσο απλό, τόσο σύνθετο. Μου λένε συνεχώς να ανασάνω για να ηρεμήσω. Πώς όμως να ορίσω τις αναπνοές μου όταν δεν ορίζω τον εαυτό μου; Το να νιώθεις ότι δεν ορίζεις τον εαυτό σου και ότι θα εκτεθείς μπροστά σε κόσμο – ειδικά όταν έχεις έντονη την τελειομανία- είναι επιπλέον βάρος. Φόβος τόσο έντονος που εμφανίζεται σαν πόνος. Ένας πόνος με τις πιο βαθιές πληγές που δεν ξέρεις αν θα επουλωθούν ποτέ. Σα να αιμορραγείς συνεχώς. Σα να είσαι ο φόβος. Και όσο συνεχίζεται τόσο φοβάσαι το πώς θα ζήσεις χωρίς αυτό. Όσο κι αν σε πονάει. Γιατί έχεις φτάσει να ξέρεις μόνο αυτό. Την ίδια στιγμή που φοβάσαι το θάνατο, να φοβάσαι και να ζήσεις. Το ίδιο σου το μυαλό να σε κρατάει αιχμάλωτο. Ένας φόβος που φτιάχτηκε και γιγαντώθηκε από εμένα. Από μια δήθεν άμυνα του εαυτού μου. Όσο κι αν αντιστάθηκα ήταν πάντα εδώ. Έτοιμος να καθορήσει τη ζωή μου. Ώσπου κάποια στιγμή, σε μια συζήτηση, καθώς έλεγα ότι κάθε φορά που νιώθω τα συμπτώματα προσπαθώ να μην το καταλάβει κανείς και εκτεθώ με αποτέλεσμα να χειροτερεύει, κάποιος μου είπε: « Πέσε. Λιποθύμα στη χειρότερη. Εκθέσου. Θα σε σηκώσουμε εμείς που θα είμαστε μαζί σου» Μαγική πρόταση. Εκεί καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι μόνη σου, ότι δεν είσαι από ατσάλι και δεν χρειάζεται να σε βλέπουν πάντα δυνατή. Εκεί καταλαβαίνεις ότι τόσα χρόνια που παλεύεις μ αυτό, δεν είσαι αδύναμη που το νιώθεις αλλά δυνατή γιατί συνεχίζεις παρόλο που το νιώθεις.

Άγχος είναι όταν νιώθεις πάρα πολλά. Εγώ αποφάσισα να τα αφήσω να ξεσπάσουν. Να τα βιώσω όλα, να κοιτάξω τον ίδιο το φόβο κατάματα. Έτσι θα φοβηθεί και θα φύγει. Είναι η μόνη μάχη που για να κερδίσω πρέπει να υποχωρήσω, να αφεθώ και να το αφήσω να απελευθερωθεί. Ο φόβος είναι σαν ενεργειακό βαμπίρ. Τρέφεται από σένα. Εγώ νομίζω ότι τον ¨τάϊσα¨ πολλά χρόνια.
Όντας πεισματάρα και ξεροκέφαλη δεν άκουγα όσους μου έλεγαν να επισκεφθώ από την αρχή κάποιον ειδικό. Θεωρούσα ότι μπορώ να το ξεπεράσω μόνη μου. Δε μου αρέσει να δίνω συμβουλές αλλά αυτό που κατάλαβα από την εμπειρία μου είναι ότι πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει το ταμπού με τους ψυχολόγους και τους ψυχιάτρους. Όπως πας στον παθολόγο αν είσαι κρυωμένος, έτσι θα πας στον αντίστοιχο ειδικό για τις κρίσεις πανικού και τις φοβίες. Εγώ πίστευα ότι το αποφάσισα αργά αλλά όπως μου είπε η ψυχολόγος μου ποτέ δεν είναι αργά για να βοηθήσεις τον εαυτό σου.

Τελικά υπάρχει φάρμακο για τις φοβίες και τις κρίσεις πανικού και έχει ονοματεπώνυμο. Το δικό μου, το δικό σου….

Vesper