Πένθος και Κατάθλιψη – Αντιμετώπιση

Πένθος και Κατάθλιψη

Κάποια κλινικά σημεία που προσανατολίζουν προς την κατάθλιψη είναι η εμφάνιση συχνών ιδεών αυτοκτονίας, η γενικευμένη αυτομομφή (δηλαδή το άτομο να θεωρεί ότι είναι γενικά κακό και ανάξιο), η μη ανταπόκριση στην ενθάρρυνση από το κοινωνικό και οικογενειακό περιβάλλον και η διακοπή των κοινωνικών επαφών. Σε αυτή την περίπτωση τα συμπτώματα δεν υποχωρούν, αλλά αντιθέτως μπορεί να επιδεινώνονται και η θεραπεία με αντικαταθλιπτικά να είναι απαραίτητη.

Πώς αντιμετωπίζεται το πένθος;

Σε πολλές περιπτώσεις η αντιμετώπιση που προτιμάται για το πένθος είναι η ψυχοθεραπεία που έχει σα στόχο να βοηθήσει τον θεραπευόμενο να αναπτύξει εκείνες τις δεξιότητες με τις οποίες θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την απώλεια. Μεταξύ των δεξιοτήτων που πρέπει να μαθευτούν στο θεραπευόμενο είναι η αποδοχή και η βίωση αισθημάτων σχετιζόμενων με το θάνατο, η προσαρμογή του ατόμου στην ταυτότητά του, η ανάπτυξη νέων σχέσεων, η συμμετοχή σε δραστηριότητες που επιβεβαιώνουν τη ζωή, η διατήρηση πρόσφορης προσκόλλησης στο θανόντα (όπως μέσω των αναμνήσεων) και η συνέχιση των αναπτυξιακών εργασιών. Οι παρεμβάσεις που αποσκοπούν στην αντιμετώπιση των σταδίων αυτών του πένθους είναι πολλές και μέχρι σήμερα – εκτός της ατομικής ψυχοθεραπείας που προειπώθηκε, περιλαμβάνουν τις εξής: ομάδες υποστήριξης, ομάδες αυτοβοήθειας, προσπάθειες στα σχολεία, θεραπεία οικογενειών, παιγνιοθεραπεία και θεραπεία της τέχνης. Αν, παρόλα αυτά, τα συμπτώματα είναι σοβαρά και δεν υποχωρούν τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα είναι μια θεραπευτική επιλογή. Η διάρκεια της θεραπείας εξαρτάται από την ταχύτητα ανταπόκρισης του ασθενή και από την υποχώρηση των συμπτωμάτων.