Μείζον Καταθλιπτική Διαταραχή & Φαρμακευτική Αγωγή

Τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία των οξέων καταθλιπτικών επεισοδίων, την πρόληψη υποτροπών και την απάλυνση των χρόνιων συμπτωμάτων της κατάθλιψης. Ο μηχανισμός δράσης τους βασίζεται στην ενδυνάμωση της δράσης της νορεπινεφρίνης και της σεροτονίνης του εγκεφάλου. Τα παλιότερα αντικαταθλιπτικά φάρμακα είναι τα τρικυκλικά, ενώ τα νεότερα συγκαταλέγονται στους εκλεκτικούς αναστολείς της επαναπρόσληψης σεροτονίνης.

Οι αναστολείς της μονοαμινοξειδάσης αποτελούν τη δεύτερη γραμμή επιλογής φαρμάκων για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης, γιατί έχουν περισσότερες παρενέργειες από τα τρικυκλικά φάρμακα και τους εκλεκτικούς αναστολείς της επαναπρόσληψης σεροτονίνης. Χρησιμοποιούνται, ωστόσο, ως φαρμακευτική αγωγή και στις περιπτώσεις που η κατάθλιψη έχει άτυπη συμπτωματολογία.

Το λίθιο αποτελεί άλλη μια επιλογή φαρμακευτικής αγωγής, αλλά κυρίως σε περίπτωση μανίας, ή για την πρόληψη υποτροπών.

Τα ηρεμιστικά ή υπνωτικά φάρμακα ή οι βενζοδιαζεπίνες χρησιμοποιούνται επί ανησυχίας, άγχους, εκνευρισμού ή αϋπνίας. Ωστόσο, κάθε θεράπων γιατρός θα πρέπει να λαμβάνει υπόψιν τον κίνδυνο εθισμού ή τον κίνδυνο επιβάρυνσης της θλίψης ως παρενέργεια.

Τα αντιψυχωσικά ή τα νευροληπτικά φάρμακα επιλέγονται όταν η κατάθλιψη περιλαμβάνει και ψυχωσικά συμπτώματα όπως για παράδειγμα παραληρητικές ιδέες, σύγχυση, ή και υπερβολικό άγχος.

Τέλος, η επιλογή της ηλεκτροσμασμοδικής θεραπείας φαίνεται να ενδύκνειται σε περιπτώσεις που η συμπτωματολογία της κατάθλιψης είναι τόσο βαριά ώστε θεωρείται ότι η ζωή του ατόμου κινδυνεύει ή όταν η ταχεία ανάρρωση κρίνεται αναγκαία – για παράδειγμα έντονος κίνδυνος αυτοκτονικότητας ή καρδιαγγειακή νόσος.