
Το σώμα μας: Φυλακή ή Ασφάλεια?
«Το σώμα μου είναι και η φυλακή και η ασφάλειά μου.»
«Όταν δεν νιώθω καλά, κλείνομαι στον εαυτό μου. Μένω σπίτι, στο δωματιό μου, στο κρεβάτι μου, βλέπω τηλεόραση ή μιλάω στον υπολογιστή και τρώω ό,τι βρω στα ντουλάπια μου.»
«Κάποιες μέρες ξυπνάω, με κοιτάζω στον καθρέφτη και δεν μου αρέσω καθόλου.»
«Αν δεν πάω γυμναστήριο μία μέρα, θα πρέπει να περπατάω συνέχεια. Δεν γίνεται να τρώω και να μη γυμνάζομαι.»
«Μα φυσικά και όταν αγχώνομαι τρώω. Το άγχος είναι πολύ «κακό» συναίσθημα.»
«Αν εγώ η ίδια δεν νιώθω τα κόκαλά μου όταν ντύνομαι ή όταν πλένομαι, τότε καταλαβαίνω ότι πάχυνα. Άρα δεν πρόκειται να με φλερτάρει κανείς. Θα μείνω μόνη μου.»
«Αν έχω φάει λίγο περισσότερο απ’ ότι συνήθως, θα βγω καταναγκαστικά με τους φίλους μου και λογικά δεν θα μιλάω γιατί θα με παρατηρούν και θα καταλάβουν ότι έχω παχύνει.»
«Δεν αντέχω να με κοιτάζουν και να μου λένε ότι ομόρφυνα…Αυτό σημαίνει ότι πάχυνα…»
«Δεν ξέρω πώς θα αντέξω να πάω για μπάνιο στην παραλία… Κι αν με συγκρίνουν με κάποια πιο αδύνατη?»
«Να βγω και να πιω αλκοόλ? Αποκλείεται… Ή θα πιω πολύ και δεν θα φάω από το μεσημέρι και μετά, ή θα πίνω μόνο σόδα…»
Όλες οι παραπάνω φράσεις αντιστοιχούν σε ρεαλιστικούς φόβους ατόμων που συνηθίζουν να ρυθμίζουν τα συναισθήματά τους μέσα από το φαγητό. Το σώμα για αυτά τα άτομα μπορεί να αντικατοπτρίζει την αξία τους ως άτομα, την ανάγκη αποδοχής, το ρυθμιστή του αισθήματος μοναξιάς, και γι αυτό το λόγο αποτελεί και το σημείο – ρυθμιστή της διάθεσής τους. Ωστόσο αυτός ο τρόπος σκέψης μοιάζει να αποτελεί μάλλον έναν προσωπικό μύθο, μια λανθασμένη γνωσιακή πεποίθηση,μιας και φαίνεται να υπάρχει μια αδυναμία διαχείρισης των συναισθημάτων με άλλους πιο επιδέξιους και αποτελεσματικούς τρόπους. Σε περιπτώσεις τέτοιων τρόπων σκέψης, καλό θα είναι το άτομο να αναζητά βοήθεια από ειδικούς της ψυχικής υγείας, ψυχιάτρους ψυχολόγους και ειδικάεκπαιδευμένους διατροφολόγους, ώστε να μάθει την καταλληλότερη ρύθμιση για εκείνο τόσο της σωματικής όσο και της ψυχικής του υγείας.
«Το πρόβλημα δεν είναι το σώμα μας, αλλά ο τρόπος που σκεφτόμαστε γι’ αυτό».
Έφη Λιακοπούλου