Αθλητισμός και Διαταραγμένες Διατροφικές Συμπεριφορές
Συχνά έχει αποδειχθεί ερευνητικά ότι ο αθλητισμός έχει συσχετισθεί με διαταραχές πρόσληψης τροφής, ή γενικότερα με διαταραγμένες στάσεις απέναντι στο φαγητό. Όσον αφορά τις γυναίκες αθλήτριες οι μελέτες έχουν επικεντρωθεί στα αθλήματα που απαιτούν ένα ιδιαίτερα λεπτό σώμα και συνεχή έλεγχο πάνω σε αυτό και στην γενικότερη εμφάνιση (ενόργανη γυμναστική, καλλιτεχνικό πατινάζ, συγχρονισμένη κολύμβηση) (Γονιδάκης και συν, 2008; Toro et al, 2005; Byrne and McLean, 2002; Hulley and Hill, 2001; Sundgot-Borgen, 1994). Όσον αφορά τους άντρες αθλητές, δεν έχουν διεξαχθεί πολλές μελέτες για τη σχέση τους με τις διαταραχές διατροφής, κυρίως επειδή είναι πιο σπάνιες στον ανδρικό πληθυσμό. Παρόλα αυτά οι έρευνες που υπάρχουν έχουν επικεντρωθεί κυρίως στα αθλήματα όπου το σωματικό βάρος καθορίζει την αγωνιστική κατηγορία του αθλητή (πάλη, άρση βαρών) (Ferrand and Brunet, 2004; Ravaldi et al, 2003).
Οι Sherman και Thompson (2003) αναφέρουν ότι η αθλητική συμμετοχή έχει έναν άμεσο ρόλο στη διαταραγμένη διατροφή όταν οι αθλητές αισθάνονται πίεση για να μειώσουν το λίπος σώματος, να χάσουν βάρος, ή να πετύχουν ένα μικρό ή αδύνατο σωματικό μέγεθος και σχήμα για το άθλημά τους. Τα ευρήματα αυτά είναι σύμφωνα με εκείνα των Smolak και συνεργατών (1999), οι οποίοι κάνοντας μετα-ανάλυση από 34 έρευνες συμπέραναν ότι οι αθλητές ήταν σε μεγαλύτερο κίνδυνο για εμφάνιση διαταραχών διατροφής σε σύγκριση με μη αθλητές, και μάλιστα σε μεγαλύτερο κίνδυνο βρίσκονταν οι χορευτές και οι πρωταθλητές κυρίως αθλημάτων που δίνουν έμφαση στη λεπτότητα. Αργότερα, οι Ferrand και συνεργάτες (2007), εξέτασαν 33 πρωταθλήτριες έφηβες συγχρονικής κολύμβησης και βρήκαν ότι οι συμμετέχουσες θεωρούσαν τον εαυτό τους υπέρβαρο και γι αυτό το λόγο, καθώς και εξαιτίας της πίεσης από τους προπονητές, τις συμπαίκτριες αλλά και τους εαυτούς τους, προέβαιναν σε συμπεριφορές ελαχιστοποίησης του βάρους τους όπως αυτοπροκαλούμενο έμετο και υπερβολική άσκηση, καθώς και μη υγιείς συμπεριφορές διατροφικού ελέγχου όπως η παράλειψη γευμάτων.
Σε πρόσφατη μελέτη οι Γονιδάκης και συνεργάτες (2008) κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι αθλητές και οι αθλήτριες που συμμετείχαν στην έρευνά τους δεν είχαν στατιστικώς σημαντικές διαφορές από τους μη αθλητές ως προς τις διαταραχές πρόσληψης τροφής. Ωστόσο, υπήρχε μία ομάδα νεαρών αθλητριών με έντονο άγχος για τη σωματική τους εμφάνιση που φάνηκε να διατρέχει μεγαλύτερο κίνδυνο να υιοθετήσει διαταραγμένες στάσεις απέναντι στο φαγητό και κατά συνέπεια, μεγαλύτερο κίνδυνο να νοσήσει από διαταραχή πρόσληψης τροφής.
