Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή Άγχους: Αποτελεσματικότητα Συμπεριφορικής Παρέμβασης – Θετικοί Παράγοντες

Η αποτελεσματικότητα της Θεραπείας Συμπεριφοράς για την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή έχει εξεταστεί σε πληθώρα ερευνών. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι σε μετα-ανάλυση οκτώ τυχαιοποιημένα ελεγχόμενων μελετών (Fisher &Wells, 2005), βρέθηκε ότι το 75% των ασθενών που έλαβαν θεραπεία έκθεσης με εμποδισμό της απάντησης παρουσίασαν στατιστικά σημαντική βελτίωση, με ποσοστό πλήρους ανάκαμψης άνω του 60%. Παρόμοια ήταν τα αποτελέσματα και σε νεότερη μετα-ανάλυση 27 τυχαιοποιημένα ελεγχόμενων μελετών για την αποτελεσματικότητα της γνωσιακής – συμπεριφορικής θεραπείας σε όλες τις αγχώδεςι διαταραχές στους ενήλικες, και ιδιαίτερα στην ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή και την οξεία διαταραχή στρες (Hofmann & Smits, 2008).

Ανάμεσα στους παράγοντες που φαίνεται να επηρεάζουν θετικά και να μεγιστοποιούν την αποτελεσματικότητα της Θεραπείας Συμπεριφοράς συγκαταλέγονται τα φαινομενολογικά χαρακτηριστικά των πασχόντων (Cougle at al., 2007), το είδος των τεχνικών και κυρίως η κατακλυσμιαία έκθεση στην πραγματικότητα καθοδηγούμενη από το θεραπευτή (Abramowitz, 1996), και η ατομική θεραπεία συγκρινόμενη με την ομαδική (Jaurrieta et al., 2008). ακόμη, φαίνεται ότι οι ώρες της θεραπείας σχετίζονται με την πλήρη θεραπεία, ενώ η βαρύτητα της διαταραχής και η συνοσυρότητα με άλλες φαίνεται να επηρεάζουν αρνητικά το αποτέλεσμα της θεραπείας (Maher et al., 2010). Από την άλλη μεριά, η εμπειρία του θεραπευτή και η έναρξη της νόσου δεν φάνηκαν να επηρεάζουν την αποτελεσματικότητα της συμπεριφορικής θεραπείας στην ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (Lomax et al., 2009).