
Γνωσιακή Παρέμβαση – Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή
Γενικά, ο ασθενής με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή χαρακτηρίζεται όχι μόνο από σημαντικές διαφοροποιήσεις στη συμπεριφορά αλλά και από συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και εκτίμησης της πραγματικότητας (Salkovskis, 1985). Όσοι πάσχουν από αυτή τη διαταραχή παρερμηνεύουν κάποιες σκέψεις τους θεωρώντας ότι είναι δυνατό να βλάψουν τους ίδιους ή τους άλλους. Η παρερμηνεία των σκέψεων συντελεί στη διατήρηση των ιδεοληψιών, και κατά συνέπεια, οι ιδεοληψίες δεν μειώνονται και δεν εξαλείφονται εξ αιτίας των στρεβλώσεων. Παράλληλα, η συντήρηση των ιδεοληψιών προκαλεί άγχος στο άτομο, για τη μείωση του οποίου αρχίζει να πράττει ορισμένες συμπεριφορές. Οι συμπεριφορές αυτές τείνουν να επαναλαμβάνονται με σταθερό και συγκεκριμένο τρόπο στο χρόνο, και έτσι, ενώ πριν ήταν ουδέτερες, αρχίζουν να ενισχύονται, να επαναλαμβάνονται αποσκοπώντας στη μείωση του άγχους, και άρα να διατηρούν την ύπαρξη των τελετουργιών ( Rachmann, 1997). Για την αντιμετώπιση αυτών των παρερμηνειών, έχουν προταθεί διάφορες γνωσιακές παρεμβάσεις.
Η γνωσιακή θεραπεία, γενικότερα, επικεντρώνεται στις γνωσιακές παρανοήσεις των ιδεοψυχαναγκαστικών ασθενών, και ξεκινάει με την αναγνώριση του νοήματος που εκείνοι προσδίδουν στις σκέψεις τους και τη γνωσιακή εξήγηση των τελετουργιών τους. Γενικά, οι τελετουργίες και οι συμπεριφορές αποδυνάμωσης των συμπτωμάτων, αποτελούν προσπάθειες μείωσης της υπευθυνότητας που νιώθει το άτομο, ότι θα προκαλέσει βλάβη στον εαυτό του ή στους άλλους. Η γνωσιακή ψυχοθεραπεία υποστηρίζει ότι οι ιδεοληψίες παραμένουν για όσο διάστημα αυτές οι γνωσιακές στρεβλώσεις συνεχίζονται, ενώ μειώνονται όταν αυτές οι στρεβλώσεις αποδυναμώνονται. Η αποδυνάμωση των διαστρεβλωμένων πεποιθήσεων επιτυγχάνεται μέσω της τεχνικής της γνωσιακής αναδόμησης ( Bouvard & Kaiser, 2006; Rachman, 1997; Salkovskis, 1985).