Η Αποτελεσματικότητα της Συμπεριφορικής Παρέμβασης στην Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή
Η Συμπεριφορική Προσέγγιση αποτελεί μια εμπειρικά τεκμηριωμένη θεραπεία, όπως έχει φανεί από πληθώρα ερευνών, με απόλυτη ένδειξη στην ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Οι δύο βασικές τεχνικές, της έκθεσης και του εμποδισμού της απάντησης, στις οποίες βασίζεται, φαίνεται να ευθύνονται για το μέγεθος της επίδρασης στην έκβαση της θεραπείας της νόσου, καθώς ούτε η γνωσιακή θεραπεία ούτε η φαρμακοθεραπεία φαίνεται να έχουν συμβάλλει στην ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα της θεραπείας. Για το λόγο αυτό, οι οδηγίες του Εθνικού Ινστιτούτου Κλινικής Διάκρισης της Αγγλίας (National Institute of Clinical Excellence – NICE) για τη θεραπεία της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής, προτείνουν ένα διαβαθμισμένο πρόγραμμα συμπεριφορικής προσέγγισης, που διαμορφώνεται ανάλογα με τη βαρύτητα της νόσου και την ηλικία του πάσχοντα, με διαφορετικές οδηγίες για παιδιά και για νέους και διαφορετικές για ενήλικες ασθενείς. Μέσω των οδηγιών του, το συγκεκριμένο μοντέλο παρέμβασης δίνει έμφαση στη σημασία της καλύτερης αναγνώρισης των συμπτωμάτων της διαταραχής και στην ανάγκη για περαιτέρω ενημέρωση και εκπαίδευση των ειδικών (NICE, 2005).
Ωστόσο, είναι κρίσιμο να σημειωθεί ότι η θεραπεία με έκθεση και εμποδισμό απάντησης μπορεί να αλλάξει τις ψυχαναγκαστικές καταναγκαστικές συνήθειες και να μειώσει τα συμπτώματα του ασθενούς, αλλά παρόλα αυτά η συγκεκριμένη διαταραχή σπάνια εξαφανίζεται πλήρως από τη ζωή του πάσχοντος. Για το λόγο αυτό, είναι αξιοσημείωτο ότι ο πιο σημαντικός παράγοντας διατήρησης των κερδών της θεραπείας και πρόληψης της υποτροπής, είναι το να συνεχίσει το άτομο να εφαρμόζει τις τεχνικές που έμαθε κατά τη διάρκεια της θεραπείας και μετά τη λήξη αυτής, έτσι ώστε να είναι προετοιμασμένο κατάλληλα να αντιμετωπίσει τις ιδεοληψίες ή τις τελετουργίες αν αυτές επανέλθουν μελλοντικά (Kozak & Foa, 1997).
Τέλος, τα ευρήματα των ερευνών σχετικά με την αποτελεσματικότητα της συμπεριφορικής θεραπείας και της φαρμακοθεραπείας για την ποιότητα ζωής των πασχόντων, είτε σε συνδυασμό είτε ανεξάρτητες η καθεμία, φαίνεται να είναι ενθαρρυντικά και να συνιστούν στη βελτίωση της ποιότητας ζωής αυτών (Diefenbach et al., 2007).
