Οι γονείς μου δεν με καταλαβαίνουν

Είναι στη φύση των περισσότερων γονέων να βλέπουν το παιδί τους ως ξεχωριστό, μοναδικό, και σε ρόλο που επιλέγουν οι ίδιοι αντί του ίδιου του παιδιού. Αυτή η στάση – «φορώντας τα ροζ γυαλιά» – μπορεί να ενισχύει σε ορισμένες περιπτώσεις την αυτοεκτίμηση τόσο των ίδιων όσο και των παιδιών τους. Σε άλλες όμως περιπτώσεις μπορεί να προκαλέσει και εξαιρετική άρνηση που δεν βοηθά τελικά κανέναν, παρά ενισχύει το αίσθημα της οδύνης: οδύνη που δεν μπορώ να γίνω αυτό που οι γονείς μου επιθυμούν, οδύνη που δεν μπορώ να τους κάνω περήφανους, που τους απογοητεύω, οδύνη που το παιδί μου δεν τα κατάφερε όπως θα ήθελα ή θα περίμενα από εκείνο, οδύνη που δεν σέβεται τον κόπο μας και τα όνειρά μας.

Το λάθος – Η υπερπροστατευτικότητα: Το γεγονός δηλαδή ότι βλέπουν τα παιδιά τους όπως θα ήθελαν να δουν τον εαυτό τους να εξελίσσεται. Προβάλουν τις δικές τους επιθυμίες και φιλοδοξίες, Αυτές οι φιλοδοξίες δεν εκτείνονται μόνο βραχυπρόθεσμα αλλά και μακροπρόθεσμα. Θεωρούν δεδομένο ότι θα ακολουθήσουν τα παιδιά τους τη δική τους καριέρα ή το επάγγελμα που εκείνοι φιλοδοξούν, ότι θα κάνουν οικογένεια και φιλίες σύμφωνα με τα δικά τους πρότυπα.

Αποτέλεσμα? Ο εγκλωβισμός του εφήβου που ετοιμάζεται να γίνει ενήλικας στην παιδική του ηλικία. Συνέπειες? Η εσωτερίκευση των συναισθημάτων και των επιθυμιών σαν να πρόκειται για κάτι «κακό». Η διστακτικότητα του να αποκτήσει κανείς τη δική του ταυτότητα σε μια νεαρή ηλικία. Η θλίψη που με βάση την εσωτερίκευσή της μπορεί να οδηγήσει σε κατάθλιψη, αντιδραστική ή μη.

Τέλος, παρορμητικές αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές μπορούν επίσης να κάνουν την εμφάνισή τους, στα πλαίσια διαχείρισης της οδύνης και της άρνησης απέναντι στους στόχους που θέτουν οι γονείς για τα παιδιά τους αντί των ίδιων. Διαταραχές διατροφής, αλκοόλ, καταχρήσεις ουσιών, αυτοκτονικές ή παρααυτοκτονικές συμπεριφορές, επικίνδυνη οδήγηση, είναι μερικές από τις συμπεριφορές που μπορεί να υιοθετηθούν ανάλογα με την προσωπικότητα των παιδιών στα πλαίσια διαχείρισης των συναισθημάτων τους.

Προφανώς, από όλα τα παραπάνω ο στόχος δεν είναι να κατηγορηθούν οι γονείς. Ο στόχος είναι να υπάρχει επίγνωση ενός «μέτρου» στους στόχους και τις φιλοδοξίες που μπορεί να έχει κάποιος για κάποιον άλλο δικό του άνθρωπο. Η συμβουλευτική καλό είναι να εκτείνεται εντός κάποιων ειδικών πλαισίων. Στόχος είναι η εκμάθηση τόσο της αποδοχής της διαφορετικότητας, όσο και η ενεργητική ακρόαση των αναγκών και των επιθυμιών του κάθε ατόμου.

Κανείς δεν γεννήθηκε έχοντας γνώση από πριν για όλα. Όλοι μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Εξελισσόμαστε και ωριμάζουμε μέσα από αυτά. Κι αυτή τη διαδικασία εκμάθησης της ζωής δεν πρέπει να την ξεχνάμε, ακόμα κι όταν πρόκειται για το ίδιο μας το παιδί. Ό,τι κι αν κάνουμε, όσο έλεγχο κι αν προσπαθήσουμε να επιβάλλουμε, δεν μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον απόλυτα.

Το μέλλον χτίζεται όπως ο καθένας αξιοποιεί τις ευκαιρίες που του δίνονται.