Ο Πρώτος Μήνας της Ζωής Σου και Εμείς

Ημέρα Γέννησης: 

• Φόβος για το άγνωστο 
• Άγχος αν θα τα καταφέρω και αν θα είμαστε υγιείς εγώ και το μωρό μετά τη γέννα
• Κοινωνική ντροπή που φοβάμαι τόσο εγώ “η πρώτη φορά μαμά”
• Θυμός προς όσους μου λέγανε: “Μα καλά εσύ ολόκληρη ψυχολόγος γιατί φοβάσαι? Μην φοβάσαι, δεν είναι τίποτα, πες ότι έχεις ήδη γεννήσει…” (Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί στο μυαλό των ανθρώπων η επαγγελματική μου ιδιότητα υπερέχει της ανθρώπινης ύπαρξής μου).
• Τρόμος που ακούω γυναίκες να γεννούν απέναντι και να ουρλιάζουν
• Πανικός που οι ώρες παιρνούν κι αυτή η μικρή εκεί μέσα νιώθει τόσο ασφαλής και ζεστή που σκέφτεται: “Πού να βγαίνω τώρα μαμά? Άσε με εδώ μέσα να είμαι στην ησυχία μου. Η ζωή εκεί έξω είναι δύσκολη. Νομίζεις δεν έχω ακούσει εγώ τόσο καιρό τα προβλήματα που μοιράζεται μαζί σου ο κόσμος?”

Και επιτέλους μετά από πολλές ώρες που φαίνονταν ατελείωτες ΗΡΘΕΣ!!!!!

Συγκίνηση! Χαρά!  Αγάπη! Ενθουσιασμός! Αγαλλίαση! Ηρεμία! Ανακούφιση! Ένα θαύμα στην αγκαλιά μου και δίπλα μας ο μπαμπάς σου! Ευτυχία! Αλλά και πόσο τεράστιο το αίσθημα ευθύνης! Ξαφνικά όλα γίνονται πιο σοβαρά από ο,τιδήποτε ήταν πριν! 

Στο μαιευτήριο: όλα γνωστά και όλα άγνωστα, πόνος, αλλά και πείσμα. Τρεις ημέρες υπομονής αλλά και πολλαπλών μαθημάτων για τη συνέχεια. Ειλικρινά ευγνωμονώ και θα ευγνωμονώ τόσο για τον γιατρό μου όσο και για τη μαία μου. Εσύ όμως δεν ησύχασες από το πρώτο δευτερόλεπτο. Καλώς ήρθες ενεργητικό, υπερκινητικό παιδί στη ζωή μας! Όλοι μας προετοίμασαν ότι θα χρειαστεί να έχουμε υπομονή και δύναμη γιατί γεννήθηκες με μεγάλα κέφια! Μα δεν κουράζεται ποτέ ένα βρέφος???

Στο σπίτι: Επιτέλους επιστρέψαμε στη φωλίτσα μας και στην ησυχία μας να βρούμε τους ρυθμούς μας! Μα ποια ησυχία? Και ποιους ρυθμούς? Μου έλεγαν ότι θα κουραστώ από την αυπνία όταν γεννηθείς. Κι έλεγα… εγώ? Που κοιμάμαι πέντε με έξι ώρες την ημέρα και όλη την υπόλοιπη ημέρα τρέχω σαν τον Βέγγο? Κι όμως… κανείς δεν μου είπε ότι αυτές οι πέντε ώρες δεν θα είναι ποτέ συνεχόμενες. ¨Οτι θα φτάσω να μην μπορώ να ορίσω το σώμα μου και κάποιες φορές θα φτάσω να δρω ρομποτικά και όχι συνειδητά. Διαλύεται ο οργανισμός… Νομίζω πρώτη φορά με ένιωσα έτσι και φοβήθηκα. Αλλά δεν φοβήθηκα ποτέ εσένα. Δεν φοβήθηκα να σε κρατάω, να μπορώ να σε κάνω μπάνιο, να προσπαθώ να σε ηρεμώ όταν έκλαιγες, να σε χαιδεύω για να καταλαβαίνεις τα όρια του σώματός σου, να σου κάνω massage για να χαλαρώνεις ενισχύοντας τη σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσά μας, και φυσικά να σου τραγουδώ και να σου λέω παραμυθάκια από τώρα, κι ας μην τα καταλαβαίνεις ακόμα. Κι εσύ εκεί… να δοκιμάζεις διαρκώς την ψυχραιμία μου απέναντί σου… χωρίς να κοιμάσαι παρά μόνο οκτώ ώρες διάσπαρτες μέσα στην ημέρα. Και να κλαις ενώ σε θήλαζα πολλές φορές μέσα στην ημέρα και επί ώρα. Και ο οργανισμός μου να νιώθω ότι διαλύεται και δεν έχω τι να τον κάνω. Και να αναρωτιέμαι… είναι φυσιολογικά όλα αυτά? Και ο παιδίατρος να μας διαβεβαιώνει ότι – ευτυχώς – όλα αυτά είναι φυσιολογικά. 

Έπαιρνα δύναμη από την αγκαλιά μας. Κάθε φορά που έφτανα στην εξάντληση ή στα πρόθυρα κατάρρευσης προσπαθούσα να επαναφέρω το μυαλό μου στη θύμηση του πόσο ευγνωμονώ που σε έχω. Ένα μωρό δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα θαύμα και μια ευλογία. Και μετά από λίγες ημέρες βρήκαμε τρόπους να ησυχάζεις. Ηρεμούσες μόνο στην αγκαλιά μου όταν άκουγες την καρδιά μου και στη φωλίτσα που σου δημιουργούσε ο μπαμπάς σου με τα χέρια του όταν εγώ πια δεν άντεχα και ήθελα ένα διάλειμμα.

Μα γιατί να είναι τόσο δύσκολο να κοιμίσει κανείς ένα βρέφος? Όχι δεν είναι τόσο δύσκολο για όλα τα βρέφη. Απλά κάποια τυχαίνει να είναι περισσότερο δραστήρια και να κοιμούνται λιγότερο. Οι εφαρμογές στο διαδίκτυο με λευκούς ήχους ή και με χαλαρωτική μουσική για βρέφη βοήθησαν πολύ να κοιμόμαστε όλοι στο δωμάτιό μας,  σε αντικατάσταση του να μένει ο μπαμπάς σου όρθιος επί μία ώρα κρατώντας σε σε φωλίτσα κάτω από τον απορροφητήρα μέχρι να ηρεμήσεις. Ωστόσο επέμεινα γιατί ήταν σημαντικό για το μέλλον της σχέσης μας. Όταν κόντευες να φτάσεις τον ένα μήνα ζωής επέμεινα να σε αφήνω στο ριλάξ και να σου τραγουδάω έστω και για τα πέντε λεπτά που άντεχες. Επέμενα να σε ηρεμώ πρώτα στην αγκαλιά μου αλλά παράλληλα στη συνέχεια να προσπαθώ να αρχίσω να σε κοιμίζω απευθείας στο λίκνο ή στον καναπέ δίπλα μου την ημέρα. Φυσικά δεν σου άρεσε καθόλου ειδικά αυτό το κομμάτι του ύπνου. Έκλαιγες. Κι εγώ στεναχωριόμουν. Αλλά παράλληλα τα καταφέρναμε κάθε μέρα και πιο εύκολα. Και αγκαλίτσες και ανεξαρτησία. Και τρυφερότητα στην αγκαλιά μου αλλά και πολλά χάδια και φιλάκια όταν έμενες ξαπλωμένη. Ο στόχος ήταν να καταλάβεις ότι δεν σε εγκαταλείπω, είμαι εκεί κι είσαι ασφαλής μαζί μου, σε επιβραβεύω και σε στηρίζω, γιατί παράλληλα όσο κι αν είσαι το “αυτοκολλητάκι μου” στη ζωή μου, είμαστε και δύο διαφορετικοί άνθρωποι και σου δείχνω εμπιστοσύνη ότι μπορείς να κοιμηθείς και μόνη σου. Και θα είμαι εκεί δίπλα σου πάντα σαν άγρυπνος φρουρός! Κυριολεκτικά άγρυπνος θα ήθελα να σημειώσω σε αυτό το σημείο!!

Ο φόβος και το άγχος είναι συναισθήματα απόλυτα φυσιολογικά που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει απέναντι σε ο,τιδήποτε πρωτόγνωρο. Όμως η συμπεριφορά χτίζεται με βάση τους κανόνες της μάθησης.  Κατά συνέπεια, η γνώση και η εμπειρία, αλλά και οι επιθυμητές συμπεριφορές προς το μεγάλωμα ενός βρέφους – μωρού – παιδιού, έρχονται μέσω της προσπάθειας και της επανάληψης ξανά και ξανά και ξανά!

*** Οι συμβουλές αναφέρονται σε μαμάδες που ήταν προετοιμασμένες συνειδητά ότι επιθυμούν να αποκτήσουν οικογένεια, και που η κατάσταση της ψυχικής ή της σωματικής τους υγείας τους επιτρέπει να προσπαθήσουν να υιοθετήσουν κάποιες εναλλακτικές συμπεριφορές προσέγγισης του παιδιού τους.

*** Δεν αποτελώ την τέλεια μητέρα, καθώς αυτή δεν υπάρχει. Είναι σίγουρο όμως ότι κάνω και θα κάνω το καλύτερο που μπορώ με δεδομένες τις εκάστοτε συνθήκες της ζωής μου, προσπαθώντας να ισορροπώ ανάμεσα στις γνώσεις του επαγγλέματος αλλά και στο μητρικό ένστικτο και τις μητρικές ανάγκες και επιθυμίες μου. Και θα περιμένω… Θα περιμένω για τη σκληρή κριτική αξιολόγησης από το παιδί μου όταν εκείνο μεγαλώσει αρκετά και αποκτήσει εμπειρίες και κριτική σκέψη.

Πηγή Εικόνας: pixabay.com