Αδυναμία έκφρασης και διεκδίκησης των απόψεών μου και διαχείριση μέσω του φαγητού.

“Δεν μπορούσα να του πω τη γνώμη μου… Ανυπομονούσα να γυρίσω σπίτι να φάω…”

“Πώς να ζητήσω από τον εργοδότη μου να με κατανοήσει? Αγχώνομαι…”

“Θα του αρέσω άραγε? Κι αν είμαι πρησμένη? Μήπως να μην φάω καλύτερα πριν βγω μαζί του?”

“Πώς να πω στη φίλη μου ότι έχω θυμώσει? Κι αν την χάσω?”

“ Θέλω να πω στους γονείς μου να σταματήσουν να απορρίπτουν όλες τις ανάγκες μου, αλλά δεν με ακούν… Το μόνο για το οποίο τους νοιάζει είναι που δεν τρώω…”

“Μόνη μου πάλι σήμερα στο σπίτι, με τον υπολογιστή, τις ταινίες μου και ένα τεράστιο μπωλ ποπ κορν…”

“ Ένιωθα τόση οργή μετά απ‘ αυτό που έκανε, που γύρισα σπίτι μου και έφαγα ό,τι υπήρχε στα ντουλάπια μου!”

“Νύσταζα τόσο πολύ που δεν ήθελα να δω τη φίλη μου, αλλά δεν ήταν καλά οπότε δεν της είπα τίποτα… Όμως μετά πώς να άντεχα μέσα στην ημέρα? Ήθελα ενέργεια οπότε αποφάσισα να φάω πολλά γλυκά.”

“Τσακώθηκα με τον φίλο μου! Δεν το αντέχω αυτό τον πόνο! Έχω γεμίσει το σπίτι γαριδάκια, πατατάκια και σοκολάτες, τρώω και κλαίω…”

Πολύ συχνά παρατηρείται ότι οι άνθρωποι δυσκολεύονται να εκφράσουν αυτό που νιώθουν ή αυτό που σκέφτονται. Δυσκολεύονται να διεκδικήσουν τις απόψεις τους, να ζητήσουν μια χάρη από ένα κοντινό τους πρόσωπο, να πουν “όχι” σε κάτι που τους ζητάει κάποιος να κάνουν και εκείνοι κατά βάση δεν θέλουν. Ο φόβος της απόρριψης ή της εγκατάλειψης ή της μοναξιάς πολλές φορές είναι αρκετά έντονος ώστε να επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, μα περισσότερο απ’ όλα επηρεάζει το πώς νιώθει κανείς με τον εαυτό του και τον τρόπο που εκφράζεται. Πολλές φορές ακόμα κι αν δεν το παρατηρεί κανείς εύκολα, η δυσκολία να εκφράσει τις σκέψεις του μπορεί να συνδέεται με μειωμένη αυτοεκτίμηση, και μια επίπλαστη σύνδεση με ανθρώπους γύρω του, χωρίς πραγματικά να εκδηλώνει αυτά που νιώθει ή σκέφτεται, με συνέπεια και οι υπόλοιποι να δυσκολεύονται να αποδεχθούν το ενδεχόμενο “αλλαγής” του: το να αρχίσει δηλαδή ξαφνικά να εκφράζεται.

Οι συμπεριφορές αυτές αρκετά συχνά συνδέονται και με τον τρόπο λήψης τροφής που ο καθένας μπορεί να υιοθετεί, είτε είναι υπερφαγικός είτε βουλιμικός είτε περιοριστικός. Η δυσκολία, δηλαδή, διαχείρισης των συναισθημάτων και των απόψεων καθενός, μπορεί να οδηγεί σε διαταραγμένες διατροφικές συμπεριφορές καθώς με αυτό τον τρόπο οι ανάγκες εκφράζονται με έναν εσωστρεφή και σωματοποιημένο τρόπο. Σε αυτές τις περιπτώσεις, συστήνεται ο καθένας να προσπαθεί να παρατηρεί τι ακριβώς τον δυσκολεύει, και πώς θα μπορούσε να βρει έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο να εκφράζεται, που παράλληλα να ταιριάζει στην προσωπικότητά του και τις εκάστοτε συνθήκες, χωρίς να καταφεύγει σε ακατάλληλη πρόσληψη τροφής εφόσον δεν υπάρχει αντίστοιχα βιολογική ανάγκη.