Το λάθος αυγό στη φωλιά

Τελικά είναι δύσκολο να είσαι το λάθος αυγό στη φωλιά… Να βιώνεις από τότε που γεννήθηκες και θυμάσαι τον εαυτό σου ότι δεν ένιωσες ποτέ να ανήκεις… Ποτέ σε αυτούς που ήθελες… Να παλεύεις με νύχια και με δόντια και να μη σε βλέπουν. Να έχεις το παράπονο διαρκώς μέσα σου, να κλαις, να υποφέρεις και να ψάχνεις να βρεις έναν στόχο. Έναν στόχο που θα σε βγάλει από το αδιέξοδο… Είναι το παιχνίδι μεταξύ ζωής και θανάτου? Είναι μια απόφαση να φύγεις μακριά από εκείνο το περιβάλλον? Ή είναι το να μείνεις εκεί και να υποστείς το περιβάλλον, όπως κάνουν οι άλλοι, για να μη διαφέρεις και κατηγορείσαι? Για μένα ευτυχώς ήταν το δεύτερο, παρόλο που αρκετές φορές σκέφτηκα και το πρώτο. Και λέω ευτυχώς γιατί η επιμονή προς το στόχο μου με βοήθησε να φύγω, να ξεφύγω, και να μετατρέψω την αβάσταχτη μοναξιά σε πολυπληθή αγάπη. Ίσως όχι από αυτούς που ήθελα… Όμως έστω κι έτσι έχω κάτι να θυμάμαι, παρόλο που ακόμα εξοργίζομαι…. Το παν για μένα ήταν και είναι το κίνητρο. Αυτό αν το βρει κάποιος, τότε θεωρείται σχεδόν σίγουρο ότι μπορεί λίγο πιο εύκολα να υπενθυμίζει στον εαυτό του τους λόγους για να συνεχίσει να πολεμάει.

“Hope”