Το συναίσθημά μου με παρασύρει και τρώω! Αποκτώντας τον έλεγχο του μυαλού μου!

“’Ημουν τόσο κουρασμένη, που γυρνώντας στο σπίτι δεν μπορούσα να αντισταθώ στο ψυγείο μου.”

“Έχω πολύ άγχος! Ας φάω καμιά σοκολάτα που δίνει ενέργεια.”

“Δεν έχω όρεξη να δω κανέναν. Θα μείνω στο κρεβάτι μου να δω ταινίες και να φάω ό,τι λιχουδιές βρω μπροστά μου.”

“Με τόσα γλυκά πάνω στο τραπέζι πώς να αντισταθεί κανείς?”

“Ε άμα βλέπω τους άλλους να τρώνε, γιατί εγώ να περιορίζομαι συνέχεια?”

“Μια απόλαυση έχω μέσα στις τόσες στεναχώριες, το φαγητό, ας το ρίξω και λιγάκι έξω αυτό τον καιρό.”

“Δεν προλαβαίνω να φάω τίποτα όλη μέρα. Μόλις όμως καθήσω στο τραπέζι το βράδυ μπορώ να φάω και άνθρωπο!”

Το φαγητό αποτελεί μέσο έκφρασης των συναισθημάτων, μέσο διαπροσωπικής επικοινωνίας, μέσο ατομικής εκφραστικότητας και συντελεί σημαντικό ρόλο σε διάφορες κοινωνικές ή οικογενειακές περιστάσεις. Οι παραπάνω φράσεις σίγουρα είναι οικείες στην καθημερινότητα πολλών ατόμων που δυσκολευονται να διατηρήσουν το βάρος τους σε ένα εύρος τιμών ικανοποιητικό για τους ίδιους. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα των παραπάνω λόγων είναι ότι βασίζονται σε διαφορετικές συνασθηματικές καταστάσεις, που ξεχωριστά για τον καθενα θεωρείται “δύσκολο” να τις διαχειριστεί διαφορετικά. Ωστόσο, αυτό συνεπάγεται ότι το άτομο χάνει τον έλεγχο του εαυτού του όσον αφορά τη διαχείρισή του βάρους του, καθώς η συναισθηματική του κατάσταση επικρατεί και τον καθοδηγεί όπως εκείνη “θέλει”.

Μερικοί τρόποι να αποκτήσουμε τον έλεγχο του μυαλού μας αντί να τον παραδίδουμε στο συναίσθημά μας είναι οι ακόλουθοι:

• Προσπαθώ να καταλάβω αν πεινάω βιολογικά ή αν η πείνα μου υπόκειται σε κάποιο συναίσθημα
• Προσπαθώ να αναγνωρίσω το συναίσθημα που νιώθω
• Προσπαθώ να καταλάβω αν το να φάω είναι μια μαθημένη συμπεριφορά για εκείνη τη στιγμή ή αν το κάνω συνειδητά
• Προσπαθώ να δω αν μπορώ να δώσω μια συγκεκριμένη παράταση χρόνου στην ανάγκη μου για φαγητό
• Αποσπώ την προσοχή μου με κάτι άλλο που με ευχαριστεί
• Βρίσκω εναλλακτικούς τρόπους διαχείρισης του συναισθήματός μου
• Σέβομαι το συναίσθημά μου και την ανάγκη μου για φαγητό, αλλά προσπαθώ να φάω «με μέτρο».
• Θυμάμαι ότι δεν είμαι ούτε ό,τι τρώω, αλλά ούτε και το συναίσθημά μου!